Fálkinn - 26.08.1949, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Itií <)i iigu ri n 11
— Þýdd §má§aga —
Stundum gerist það í strjálbýl-
inu og fásinni sveitanna, að ein
eða önnur húsfreyja er hart leik-
’'n af bónda sínum. En þótt hún sA
ekki fær um að launa fyrir sig
vegna þess, að líkamsorka hennar
er minni en harðstjórans, bíður
hún tækifæris með hefnd í huga.
Ef fylgt er þjóðveginum til
Stonebridge, og vikið út af hon-
um rétt hjá gömlu hlöðunni hans
Wanleys, er komið inn á Dauðs-
mannsstíg. Á sumrin er ekki nema
ánægjulegt að ganga þann stíg,
en á veturna þegar hann er blaut-
ur og forugur og strjál trén um-
hverfis standa nakin og blaðvana
getur naumast ömurlegri sniðveg
en stíginn þann.
Dauðsmannsstígur liggur alla
leið til Dodderdown, en áður en
svo langt er komið liggur stígur-
inn fram hjá smábýli nokkra kíló-
metra frá hlöðu Wanleys. Roddy
á þetta býli, en John Brine hefir
það á leigu. Framan við húsið
grær gömul einstæð fura.
Það er sannarlega ætíð ánægju-
efni að hitta fyrir lítið snoturt og
vel hirt heimili. Á slíkum stað er
það jafnan konan sem er að verki,
því að á meðan maðurinn er f jar-
verandi við störf sín er það henn-
ar hlutskipti, að halda grisunum
hreinum, þvo mjólkurbúrið og
annast endurnar og hænsnin.
Allir í sveitinni þekktu John
Brine þó að þeir hefðu ekki lagt
leið sína eftir Dauðsmannsstígn-
um. Og þó að hann þætti sérlund-
aður hafði raunar enginn neitt
illt um hann að segja. Hann var
stór maður með mikið svart al-
skegg og kraftalegar hendur. Á
sumrum fór hann á milli býlanna
í sveitinni með sláttuvél og sló og
batt kornið fyrir bændurna.
Brine tók visst gjald fyrir
hverja dagsláttu, og auk þess
fæði hjá þeim, sem hann vann
fyrir. Fátæklegan eða illa gerðan
mat snerti hann aldrei. Skapgerð
hvers manns má að nokkru marka
af því hvernig hann borðar og
hvaða matur geðjast honum bezt.
Allir sem tekið höfðu Brine í
vinnu vissu að hann var vandæt-
inn en þurfti lítið að borða, þó að
hann liti næstum því út eins og
skógarbjörn með mikla svarta al-
skeggið.
Stundum sendi frú Wanley Fred
son sinn með kjötbúðing út á ak-
urinn til Brine, þegar hann var
að skera komið fyrir maka henn-
ar. Á þann hátt vildi hún sýna
honum vinsemd, en Brine sagði
alltaf „nei takk“ við slíkum send-
ingum. — Eini búðingurinn sem
hann vildi og gat borðað var
nýrnabúðingur, og eina konan,
sem gat matreitt hann svo að hon-
um líkaði var konan hans, Alice
Brine.
Brine átti mjög annríkt um upp-
skerutímann. Hann sló kornið vel,
og allir sóttust eftir vinnu hans.
Honum var fært besta hvíta
brauðið, sem fáaniegt var hjá
bakaranum, og besti osturinn sem
til var í búinu, út á akurteiginn.
Hvort tveggja át Brine svo nost-
urslega að enginn smámoli fór
til spillis.
Þó að Brine dveldist langdvöl-
um einn með hestum sínum úti á
ökrunum, og hefði ekki við aðra
að tala langar stundir, heyrðist
hann aldrei hasta á þá eða fara að
þeim með háreisti. En gæfist
tækifæri til, var hann fús til að
ræða áhugamál sín, ef einhver
granni hans kom til hans, meðan
regnskúr var á, svo að hann varð
að sitja í hléi undir aski hjá lim-
girðingunni, en hestarnir stóðu
yfir sláttuvélinni allskammt frá.
Brine var ekki einungis þekkt-
ur fyrir hreinlæti sitt og nostur,
heldur einnig fyrir ákveðnar
skoðanir sínar á kvenfólki og
hlutverki þess. Staður konunnar
er heima í eldhúsinu, var hann
vanur að segja, og hlæja góð-
mótlega um leið. Og þetta sagði
hann gjarnan við Wanley, en kona
hans var kunn sem illkvittin
kjaftakerling. Og Brine bætti því
við, að engin kona ætti nokkru
sinni að fá leyfi til þess, að gera
það sem hún vildi. Ef þær fengju
að ráða, væru þær alltaf á þan-
spretti á götunum eða á mörkun-
um. Nei, þær ættu sannarlega
að halda sig heima, líta eftir grís-
unum og ræsta húsið.
Wanley gaf sig gjarnan á tal
við Brine því að hann dáðist að
snyrtimennsku þeirri, sem ein-
kenndi Brine. Einu sinni sagði
Wanley við hann.
— Eg veit það svo sem að kon-
an þín er engin edikssúr nöldrun-
arvargur, og að þegar þú kemur
heim frá vinnunni gæðir hún þér
á hinum lostæta nýrnabúðingi
með teinu, búðingnum, sem fólki
verður svo tíðrætt um.
Brine hló viðf. Honum þótti
vænt um að fólk víðfrægði mat-
argerð konu hans. Honum þótti
einnig vænt um að Wanley gætti
þess alltaf vandlega, að hann fengi
hvítasta og nýjasta brauðið, sem
fáanlegt var hjá Pope bakara.
Þó Brine skæri korn bændanna
á haustin, krafði hann þá aldrei
um vinnulaunin fyrr en komið var
fram á vetur. Þá fyrst vildi hann
meðtaka sumartekjur sínar svo að
hann mætti greiða leiguna eftir
býli sitt.
I desembermánuði fékk Wanley
reikninginn frá Brine yfir korn-
skurðinn, sem hann hafði leyst
af hendi, þegar þeir áttu tal sam-
an um búðinginn. Og vegna þess,
að Wanley hafði engu starfi að
gegna daginn þann, og hans beið
því ekki annað en leiðinlegt síð-
degi í iðjuleysi, ákvað hann að
færa Brine peningana sjálfur.
Þegar Wanley hafði skamma
hríð gengið, eftir Dauðsmanns-
stíg, fór honum að verða star-
sýnt á brumberjarunnana til
beggja handa. Þeir virtust teygj-
ast illgirnislega út í götuna líkt
og þeir hefðu í huga að bregða
fyrir hann fæti. — Leiðin var
skuggaleg og rökkrið færðist yfir
fyrr en Wanley hafði búist við.
Og þegar honum kom það í huga,
að einmitt rétt á þessum slóðum
hafði maður hengt sig létti hon-
um sist í huga.
Wanley reyndi að hrinda frá
sér óhugnaðinum, sem setjast
vildi að honum, með þvi að rifja
upp, að einmitt á þessum sama
stað hafði hann fyrir nokkrum
árum mætt elskendum, er gengu
hér saman. Hann kunni vel að
meta þokka snoturra stúlkna, og
nú seiddi hann fram í huganum
mynd stúlkunnar, sem hann hafði
mætt þarna forðum. Það hafði
verið blíðleg og hógvær stúlka,
með blá mild augu, og engin önn-
ur en Alice Amey, sem síðar gift-
ist unnusta sínum John Brine.
Wanley hafði ekki séð Alice
síðan daginn þann, er hann kom
henni að óvörum, þegar hún rétti
fram varir sínar og tók á móti
kossunum úr svarta skegginu. —
Eftir því sem Wanley hafði frétt
hafði hún unnið hylli bónda síns
betur að því er snerti matreiðslu
nýrnabúðingsins, heldur en ýmsar
aðrar eiginkonuskyldur. Að vísu
hafði hún fætt bónda sínum sex
börn, en einhverra hluta vegna
höfðu þau öll vanskapast í skauti
hennar, og öll höfðu þau verið
andvana fædd.
— Ef til vill er það furunni að
kenna, sagði ljósmóðirin.
Wanley herti gönguna. Nóttin
grúfði sig æ þéttar yfir jörðina,
Þótt Wanley geðjaðist best ungar
stúlkur var honum ekkert fjarri
skapi að hitta gifta konu, sem á-
stæða var til að ætla að væri
glöð og indæl þrátt fyrir það að
hún hafði orðið að sjá á bak börn-
um sínum.
Hann kom nú heim undir bæinn
snotra, sem allir dáðu svo mjög,
allt hreint og vel hirt. En Wanley
gekk ekki strax heim að dyrun-
um, heldur staðnæmdist hann hjá
trénu.
Þetta var gömul fura, sem muna
mátti fífil sinn fegri. Hnýttur og
hrufóttur stofninn teygðist hátt
upn í loftið og virtist mega búast
við falli hans á hverri stundu.
Wanley horfði forvitnum augum
á tréð, vegna þess orðróms sem
myndast hafði um að það væri
orsök í dauða allra barnanna.
Þegar hann ætlaði að ganga
frá trénu heim að húsinu heyrði
hann hljóð sem varð þess vald-
andi, að hann staðnæmdist þar
nokkru lengur. Þetta hljóð virtist
vera högg, en hverju höggi fylgdi
lág stuna.
Það fór hrollur um Wanley, en
hann minntist þess hvað Brine
fór vel með öll dýr, og þegar
hljóðin hættu litlu síðar hélt hann
að þetta mundi aðeins hafa verlð
vindþytur í trénu.
Hann opnaði hliðið og gekk
heim að húsinu, og á leið sinni gat
hann ekki látið vera að dást að
þvi hvað ailt, sem fyrir augun
bar, var vel hirt og í góðri reglu,
alveg gagnstætt allri óreiðunni
heima hjá honum. Hann barði
gætilega að dyrum og Brine opn-
aði fyrir honum. Brine leit út eins
og hann var vanur, fötin hans
voru hrein og vel burstuð og báru
þess merki að vera stöðugt hirt af
umhyggjusamri konuhönd. Sjálf-
ur stóð Brine svo elskulegur í dyr-
unum, að Wanley, sem tafarlaust
var beðinn að ganga til stofu,
sannfærðist enn betur en áður
um, að hljóðin, sem hann þóttist
hafa heyrt hefðu ekki verið annað
en skynvilla.
Wanley settist og lét í ljós að-
dáun sína á hinu vel hirta her-
bergi, þar sem hver hlutur var á
sinum stað og hvergi var rykgróm
að sjá.
— Hvernig fer hún að því að
halda öllu svona hreinu og fág-
uðu? spurði Wanley. — Kella
mín segir að ómögulegt sé fyrir
tvær hendur að anna slíku.
— Ó, jæja, sagði Brine og neri
saman stórum höndunum. — Eg
hefi dálítið hérna á bak við hurð-
ina, sem heldur henni við efnið.
Og Brine neri saman höndunum.
Wanley hló líka, því að hann bjóst