Fálkinn - 26.08.1949, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VHGSflf
LE/BNbHRNtR
Sterkur eins og aldinbori.
Olyrapíuleikarnir eru nú flyrir
löngu afstaðnir og aragrúa af gull-
silfur og bronsepeningura hefir verið
útbýtt til duglegasta íþróttafólksins.
Þetta var öld sterkra og frárra karla
og kvenna. Eg sá í blaði um einn þátt-
takandann, að hann væri „sterkur
eins og björn.“ Þannig kemst fólk
að orði án þess að hugsa út í það,
en ég fór að hugsa um þetta og komst
að þeirri niðurstöðu, að ef skrifað
hefði verið að einhver væri sterkur
eins og maur eða aldinbori, þá liefði
það náð meiningunni betur.
erti sumir sveppir eitraðir. Og það
er svo með sveppa, að þeir eru vara-
samir, því að ætisveppurinn á sér
oftast einhvern frænda, sem er nauða-
líkur lionum í útliti en eitraður.
En svo má lika nota sveppana til
skrauts. Raða þeim á flatan disk á-
samt gulnuðum blöðum, grænuin mosa
hreindýrainosa og skófum, þannig að
þeir standi ekki að baki fallegum
blómvendi.
Þetta eru „fígúrur“ sem eiginlega
eru búnar til úr kastaníum. En þær
hafið þið ekki á reiðum höndum. —
Iteynið þið að búa myndirnar til úr
kartöflusmælki í staðinn.
Því minni sem dýrin eru, því sterk-
ari eru þau, hlutfallslega. Maurinn
getur dregið hluti, sem eru margfalt
stærri en hann. Og það liefir verið
reynt að beita aldinbora og býflugu
fyrir lítinn vagn, til þess að prófa
krafta þeirra. Það kom á daginn að
ahlinborinn gat dregið fjórtánfalda
þyngd sína og býflugan tuttugfalda
þyngd sína. Skyldir þú geta það?
Menn hafa gert samanburð á kröft-
unum í kjaftbeini krókódílsins og
hundsins. Þar hefir krókódíllinn kraft
sem svarar til 140 kg., þegar hann
smellir saman skoltinum, en hund-
urinn talsvert minna. Og þó hlýtur
luindurinn að vera sterkur í kjaftin-
um, eða svo sýnist manni, þegar hann
cr að bryðja bein.
Taktu eftir sveppunum.
Víða vex mikið af sveppum, en þó
leggja fæstir þá sér til munns, enda
Georg og Magga voru nýgift og
fóru í brúðkaupsferð frá Aberdeen.
Georg hafði keypt súkkulagiöskju
fyrir einn shilling og þegar þau
lögðu af stað gaf hann Möggu mola.
Svo hjóluðu þau í tvo tíma og hvíldu
sig svo, og Magga spurði feimnis-
lega: „Æltarðu að gefa mér annan
mola, Georg?“ — „Já, ég skal gera
það, en annars var ég að hugsa uin,
að réttara væri að geyma þetta
handa börnunum okkar, þegar þau
fara að koma.“
„Þvi miður,“ sagði vagnstjórinn,
„sleppið þér ekki við að borga fyr-
ir þennan dreng, frú!“ — „Mér dett-
ur það ekki í liug,“ svaraði konan.
„Reglunum verður hver að hlýða,“
sagði vagnstjórinn, „hve gamall er
drengurinn?" -— „Eg liefi ekki hug-
mynd um það — ég liefi aldrei séð
hann áður,“ svaraði konan.
Ofurlítill og pervisalegur karl
keypti tígrisdýr á uppboði. Þar voru
m. a. fjölleikahúsastjórar, sem buðu
í dýrið, en sá litli liætti ekki fyrr
en honum var slegið það. — Hvað í
heitasta ætlið þér að gera við þetta
mannætukvikindi? spurði einhver af
fjölleikahúsmönnunum hann. — Ætl-
ið þér kannske að fara að keppa við
okkur.
Nei, nei, ekki dettur mér það í
liug, sagði sá litli. Það er ekki það.
En ég missti konuna mína í vikunni
sem leið, og finnst svo skelfing tóm-
legt lieima hjá mér síðan.
Myndhöggvarinn: — Jæja, hérna
sérðu litla strákinn minn. Er liann
ekki fallegur?
Málarinn: — Jú, liann er svo vel
skapaður, að maður skyldi lialda að*
þú hefir húið liann til með höndun-
um.
Kalda steypibaðið.
Skrítlur
— Þurfið þér endilega að leggja
undir yðnr allan bekkinn?
Nci, þér megið gjarnan leggjast
hjerna hjá mér.
Verksmiðjueigandi nokkur, sem var
injög ríkur, fékk reikning frá mála-
flutningsmanninum sínum.’ Reikning-
urinn var gífurlega liár en þó þótti
verksmiðjueigandanum taka í linúk-
ana þegar hann las þennan lið:
„Fyrir að liafa gengið yfir þvera
götu til að tala við yður, og uppgötv-
að svo þegar yfir kom, að það voruð
ekki þér: 2000 kr.“
Við sprengingu í Cleveland ger-
eyðilögðust mörg liús. Ekkja nokltur
átti eitt þeirra, og meiddist hún ekki
við eyðilegginguna. Læknir kom til
að vitja um hana, og það eina sem
liann sá þarna óskaddað var kerling-
in og ein koníaksflaska. Hann sagði
við ekkjuna, að hún skyldi fá sér
sopa af koniaki til að róa taugarn-
ar.
— Nei, það kemur ekki til mála
að ég snerti á henni, sagði ekkjan.
Eg hefi liugsað mér a'ð geyma hana
og eiga þangað til kannske að eitt-
hvað kæmi fyrir hér.
Við síðustu kosningar varð þing-
niaður einn í minnihluta og missti
þingsætið. Eftir kosningarnar setti
liann þessa auglýsingu i blöðin:
— Iig vil hér með þakka öllum þeim,
sem greiddu mér atkvæði við siðustu
kosningar. Konan mín sendir þakk-
læti öllum þeim, sem greiddu mér ekki
atkvæði.
— Hvers vegna hafa þeir ekki
kvennasíðuna aftan á blaðinu.
Móöirin: „Og hvað gerðirðu svo
við fimmtíu aurana, sem ég gaf þér
til að taka meðalið?“
Sonurinn: „Eg keypti brjóstsykur
fyrir 25 aura, en liina 25 aurana
gaf ég lionum Tuma til að taka
meðalið fyrir mig.“
— Æ, hann. er afleitur, þessi John-
sen. Alltaf skal hann konia of seint
á alla fundi.
— Já, og verst cr að liann brosir
bara þegar liann kemur og svo segir
hann: — Það er betra að koma kortéri
of seint í þessu lífi en að komast
kortéri of fljótt inn i það næsta.