Fálkinn - 24.03.1950, Side 9

FÁLKINN
9
símuðum til Becker sáum við
að svo var ekki.“
„Og það skeði elckert meðan
þér voruð að opna umslagið?“
„Nei — ekkert nema Payne
fékk skeinu á vísifingurinn —
en það kemur málinu vitanlega
eklcert við.“
Varrit leit á Payne, sem var
með traf um vinstri vísifingur.
„Hvernið atvikaðist það?“
„Við stóðum við endann á
skrifborðinu mínu allir þrír,
svaraði Sylvester. „Eg skar upp
umslagið og rétti Payne hníf-
inn.“
„Hvers vegna gerðuð þér
það ?“
„Ha — það v-eit ég svei mér
ekki. Það var engin sérstök á-
stæða til þess. Eg er alltaf van-
ur að rétta hnífinn þeim, sem
stendur næst lil liægri við mig.
Hann á liægast með að leggja
Iiann frá sér á réttan stað.“
„Jæja — og hvað gerðist svo?“
„Það hefir vísl verið ógætni
minni að kenna, að ég liefi
rispað liann á fingrinum. Hann
skrækti snöggvast og við Low
sáum báðir að það blæddi úr
honum. En ég tók peningana —
það er að segja gerviseðlana —
úr umslaginu áður en ég náði
í traf til að binda um fingurinn
á honum.“
„Hélduð ])ér á umslaginu í
hendinni þegar Payne fékk risj)
una?“
„Nei, þaíS lá á borðinu til
hægri við mig.“
„Nú, já. Meðal annarra orða:
Veðjar nokkur ykkar á veð-
lilaupahesta?"
„Það geri ég,“ svaraði Syl-
vester. „Það er ágætt lil að livíla
taugarnar. En ef þér eruð í ein-
hverjum vafa um að fjárreiður
mínar séu í lagi, þá ....“
„Nei, langt frá því. — En
þér?“ Varrit liorfði á Lowe.
„Nei,“ svaraði liann. „Eg lield
mér við pokerinn.“
„En þér, Payne?“
„Það gengur stirt lijá mér.“
Varrit sneri sér aftur að Syl-
vester. „Hvernig eruð þér van-
ur að veðja?“
„Eg veðja alltaf á fyrsta hest
og á pláss — einhvern þeirra
þriðju fyrstu. En hvað kemur
þetta þessum líu þúsundum
við?“
„Ef til vill ekki neitt,“ sagði
Varr.it. „En nú verð ég að biðja
um að fá viðtal við hvern ykkar
í einrúmi. Eg lofa yklcur því
að ég skal ekki tefja ykkur
lengi.“
„Jæja, þá það,“ sagði Sylvester.
,.Þér geti ðbyrjað á mér hérna
inni. Payne og Lowe hafa skrif-
stofur liér við hliðina á mér.“
Varrit beið þangað til yngri
forstjórarnir voru farnir út.
„Þér hafið vafalaust lieyrt
lalað um hugsanasambönd? Eg
hefi liugsa ðmér að reyna þess
háttar, ef yður er það ekki á
móti skapi. Eg segi eitt orð, og
svo svarið þér fyrsta orðinu,
sem yður dettur í hug.“
„Þér hafið liugsað yður að
leggja gildru fyrir einhvern, er
það?“ spurði Sylvester. „Gott og
vel! Byrjið þér þá.“
„Heim,“ sagði Varrit.
„Kona,“ svaraði Sylvester.
„Veðja.“ — „Hestar.“
„Kaffi.“ — „Morgunverður.“
„Skrifborð‘.“ — Vinna.“
„Umslag.“ — „Peningar.“
„Þakka yður fyrir. Nú hætti
ég,“ sagði Varrit. „Eg skal lofa
yður þvi að ónáða yður ekki
meira í þessu máli.“
„Það vona ég,“ sagði Sylvest-
er. Og svo fór Varrit inn til
Lowe, sem kinkaði kolli þegar
liann lieyrði erindið.
„Byrjið þér bara,“ sagði hann.
„Heim,“ byrjaði Varrit.
„Kona,“ svaraði Lowe.
„Spila.“ „Poker.“
„Kaffi.“ — „Bolli.“
„Skrifborð.“ — „Viðskipti.“
„Umslag.“ — „Peningar.“
„Þakka yður fyrir. Nú ætla
ég ekki ónáða yður meira.“
„Það gerir ekkert til. Spyrj-
ið þér bara eins og þér viljið.“
Payne var ekki alveg eins
alúðlegur, en kinkaði þó kolli
þegar Varrit setti Iiann inn i
málið.
„Heim,“ sagði Varrit og byrj-
aði romsuna í þriðja skiptið.
„Mat,“ svaraði Payne sam-
stundis.
„Spila.“ — „Tapa.“
„Kaffi,“ „Morgunverður.“
„Umslag.“ — „Peningar,"
„Skrifborð.“ — „Skúffa.“
sagði Payne og ræskti sig um
leið.
„Þakka yður fyrir,“ sagði
Varrit og að vörmu spori var
hann kominn ‘niður í stigann.
Næsta klukkutímanum eyddi
hann í að hitta ýmsa á Broad-
way. Á eftir gekk hann inn í
símaturn og tók upp hnefa-
fylli af smápeningum. Og tutt-
ugu mínútum seinna kom liann
á ný á skrifstofuna til Sylvester,
Paynt og Lowe í annað sinn. —
— — — Lögreglufulltrúinn
sat inni hjá Shreve þegar barið
var á dyrnar og Varrit kom inn.
„Ha — hefir dægradvalafikt-
arinn gefist upp svona fljótt?“
spurði Shreve.
Varrit tautaði eitthvað, en
ekki heyrðist orðaskil.
„Hafið þér nokkra skýrslu að
gefa?“ spurði fulltrúinn.
„Já,“ svaraði Varrit og fleygði
umslaginu á borðið. „Það var
spor, þetta riss þarna, Shreve.
Þú athugaðir það ekki nóguvel.“
„ Svo-o?“
„Það var rétt lijá þér að þetta
veðhlaup var fyrir nokkrum
dögum, en þér skjátlaðist að
það væru úrslit, sem einhver
hjá Beclcer hefði hripað niður.
Það er aðeins einn af forstjór-
unum þar sem veðjar, og liann
veðjar venjulega á fyrsta hest.
Ef liann hefði skrifað þetta þá
mundi hann aðeins hafa hugs-
að um vinninginn. Hann hefði
ekki hugsað um að skrifa þrjár
tölur. I hinu finnanu er það
líka aðeins einn sem veðjar, en
hann veðjar eklci aðeins á fyrsta
hest heldur líka á fyrsta og
annað jiláss. Þarna um daginn
veðjaði Sylvester tuttugu doll-
urum á Lucindu í fjórða lilaupi
og liringdi til að fá að vita um
útkomurnar. Þær voru 0 fyrir
vinnandann, 4 fyrir fyrsta pláss
og 2 fyrir annað pláss. Svo
skrifaði hann tölurnar á blað
sem næst lionum var, nefnilega
umslagið. Þelta sannar að þetta
umslag er það, sem aflient var
Sylvester, Payne og Lowe í vik-
unni sem leið, og að liaft hefir
verið skipti á því og umslaginu,
sem kom í dag.“
„En það er óhugsanlegt -—
nema það liafi verið samantek-
in ráð þeirra allra þriggja?“
„Nei, ekki var því að heilsa,“
sagði Varrit. „Þegar Sylvester
Iiafði skorið upp umslagið lagði
liann það á skrifborðið og rétti
Payne pappírshnífinn — og um
leið og hann tók við honum
tókst lionum að rispa sig í fing-
urinn. Hann skrækti vitanlega
svolítið svo að hinir litu á hann.
í sama augnabliki var þetta um-
slag lagt á borðið en liinu ýtt
ofan í skúffu, sem stóð opin í
borðinu. Bæði umslögin líta al-
veg eins út — ef maður tekur
ekki eftir krotinu. Og vanafestu
Sylvesters er fyrir að þalcka að
bæði umslögin voru slcorin upp
eins.“
„Ilvað er að heyra þetta,
Varrit. Vitið þér livað þér eruð
að segja?“ hrópaði fulltrúinn.
„Þá hlýtur Sylvester að vera
sá seki!“
„Nei,“ svaraði Varrit. „And-
rew Payne er sá seki. Og hann
situr hérna niðri — með 10 þús-
und dollara og rétta umslagið
í vasanum."
„Mér virðist þetta óskiljan-
legl. Ilvernig gátuð þét þetta?“
„Allt benti á að Sylvester
væri sekur. En það lá eins nærri
að gruna Payne. Hann gat hafa
skorið sig í fingurinn viljandi.
Það blæddi talsvert úr honum
og meðan hann skrækti og hélt
fingrinum á lofti hefir senni-
lega liðið mínúta svo, að enginn
veitti umslaginu atliygli, en með
fingrafimi sem töfratrúð væri
VITIÐ ÞÉR . . ?
að „hljóðlaust“ hljóð er magnað svo
inikilli orku, að hún er drepandi?
Mannseyrað getur aSeins heyrt
hljóð ineð sveifluhraðanum 16 til
20.000 sveiflur á sekúndu, en vitan-
lega er hægt að framleiða liljóð með
sveifluhraða undir 16 og yfir 20.000
en þau hljóð getur mannseyrað ekki
gripið. Hljóð með sveifluliraða yf-
ir 100.000, svokölluð ultrahljóð, geta
kveikt í pajipir, drepið lífsverur
(þau eru m. a. notuð til að eyða
skordýrum), greina sundur sótagn-
ir, svo að reykur verði gagnsær og
einnig má nota þau í bergmálstækj- .
um til að leita uppi fisktorfur. Það
verður magt i framtíðinni sem ultra
hljóðin verða notuð til. — Vatns-
gusan, sem stendur upp úr kerinu
hér á myndinni hefir verið knúð
fram með ultrahljóðöldum.
m rti ai m ‘ uí ai m ar ui ai' uí
SzyL JbiS. SzyL S?yL
samboðið gat hann skipt um
umslögin með liinni hendinni.
Opnu skúffunni ýtti hann aftnr
með hnénu — þegar umslagið
var komið þangað. Þegar þeir
höfðu uppgötvað að seðlarnir
voru falskir fór Sylvester að
sækja umbúðir og Lowe fór inn
í skrifstofu sína til að sínia til
Becker & Co. Og á meðan gat
Payne stungið peningunum á
sig.“
„IJafði liann sérstaka ástæðu
til að gera þetta?‘ spurði full-
trúinn.
„Hann var í fjárkröggum.
Þegar ég spurði hvort hann
veðjaði á veðhlaupabrautinni
sagði liann að það gengi stirt
hjá sér. Og þá datt mér í liug
hvort liann væri ekki fjárhættu-
spilari og legði milrið undir.“
Og svo bjó ég til smávegis
prófraun á liugsanasambönd.
Orðinu spila svaraði hann ósjálf
rátt með „tapa“, og orðinu skrif-
borð svaraði bann með skúffa.
Og þá var ekki annað eftir
en að kanna fyrir sér. Eg komst
að raun um að hann var stöð-
ugur gestur á helstu spilavítun-
um í borginni, og að liann var
þá alltaf með ljósliærðum kven-
manni. Hann hafði eytt öllum
eigum sinum i spilin og hana.
Fyrir þremur kvöldum stór-
taj)aði hann einu sinni enn, og
varð> að skrifa upp á vixil, sem
fellur á morgun. — Þetta er of-
ur einföld saga, finnst ykkur
ekki?“