Fálkinn - 28.03.1952, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
„Hvar hefir þú frétt, að það búi
einhver hjá Hester?“ spurði hann
ósjálfrátt.
Ofurlítill roði þaut fram í fölar
kinnar ömmu hans, er hún svaraði:
„Ó, kæri Michael, ég veit svo
margt, sem ég venjúlega varðveiti
með sjálfri mér.“ Nokkru síðar bætti
hún við með hvassari röddu: „Eg
tel það skyldu mina að fylgjast
nokkurn veginn með gjörðum þess-
arar Slayde. Úr þvi að Sophie var
svo vitlaus að gefa þessari fávísu
konu aleigu sína, þá er ekki úr
vegi, að eftirlit sé haft með gjörð-
um hennar. Mér finnst það skamm-
arlegt af lienni, að hún skuli ekki
hafa leitað ráðlegginga og aðstoðar
lijá mér eða einhverjum, sem ég
hefði getað bent hcnni á.“
Michael varð að brosa. „Þú hlýt-
ur að vita það, elsku amma mín,
að Hester hefir alltaf verið hrædd
við þig.“
„Eg veit ekki livcrs vegna hún
ætti að vera það,“ sagði Lady Pan-
ister dálítið áköf, „úr þvi að hún
komst af við Sophie, sem þó var
svo erfitt að tjónka við. Hún er
mesta norn!‘ Lady Panister sótti í
sig veðrið. „Þegar hún með slægð og
lymskubrögðum hefir sölsað undir
sig allar eignir Sophie, ætlar hún nú
að leiða vansænid yfir hana látna.
Erfðaskráin var vitlaust plagg, og ég
get aldréi fyrirgefið Warne og
Bavart það, að þeir skyldu taka í
mál að gera hana.“
Michael andvarpaði þreytulega.
Það var gamla sagan upp aftur
einu sinni enn. Lady Panister gat
alls ekki sælt sig við það, að systir
hennar skyldi arfleiða ókunnuga
inanneskju að öllum eignum sínum.
Lady Panister heyrði andvarpið
og leit snöggt á Michael.
„Eg veit það vel, að þú ert undir
áþrifum frá þessari Slayde, þó að
mér finnist það óskiljanlegt. Eg geri
ráð fyrir, að þú heimsækir hana
öðru Iiverju. Hver er það, sem hún
hefir hjá sér? Er það einhver af
fjölskyldu hennar?“
Nú hló Michael hjartanlega. Hann
kastaði vindlingnum frá sér og sett-
ist niður á stól. Það var fagur sum-
ardagur og blómailmurinn, sem barst
með hressandi blænum, gerði her-
bergið, sem annars var drungalegt,
frjálslegt og líflegt.
„Eg vildi gjarna koma með ungu
stúlkuna hingað til þín, amma,“
sagði Michael. „Hún er einhver feg-
ursta stúlkan, sem ég hefi séð.“
Nú leit amma lians hvasst á hann.
„Falleg!“ sagði hún með ískulda
í röddinni. Hvaðan ltemur liún?
Hver er hún? Ilvernig hefir Hester
Slaydc komist í samband við hana?“
„Hún skrifaði Sophie frænku bréf,
en það kom ekki fyrr en eftir að
hún var dáin. Hester opnaði eðlilega
öll bréfin, þvi að lögfræðingarnir
höfðu gefið henni heimild til þess.
Unga stúlkan bað frænku um hjálp
i bréfinu, sem hún skrifaði. Hún
heitir Charlbury. Hann horfði fast
á ömniu sína, um leið og liann
nefndi nafnið og tók eftir því, að
það komu drættir í andlit hennar.
„Faðir liennar hefir sennilega ver-
ið vinur Sophie frænku,“ flýtti hann
sér að segja.
Háðslegt bros lék um varir Lady
Panister.
„Charlbury?“ endurtók hún. „Svo
að hún er dóttir Rogers Charlbury!
Já, móðir liennar var mjög fögur
og faðir hennar var laglegur.“
Michael þagði stundarkorn, en
sagði svo:
„Úr þvi að þú hefir þekkt dr.
Cliarlbury, amma, viltu þá ekki
gjarna sjá dóttur hans?“
Lady Panister svaraði eftir dá-
litla umhugsun. „Jú. Getur þú kom-
ið með hana hingað?“
„Það hugsa ég,“ sagði Michael. „En
viltu skrifa henni og bjóða henni
að koma?“
„Eg kýs heldur að fá að sj áhana,
áður en ég sýni nokkra viðlcitni
í þá átt að ég vilji kynnast henni,“
sagði Lady Panister um leið og hún
tók prjónana sína, sem alltaf voru
í körfu við hliðina á stólnum henn-
ar. „Það gæti orðið skemmtilegt að
sjá dóttur Rogers Charlbury,“ bætti
hún við með semingi. „Hún var
heppin, að bréfið skyldi ekki koma
fyrr en eftir dauða Sophie,“ bætti
hún við með biturri röddu, „því
að ég er viss um, að systir mín hefði
aldrei orðið við hjálparbeiðni úr
þeirri átt!“
Michael Panister fór beint heim-
an frá ömmu sinni til vinnustofu
móður sinnar.
Honum fannst það alltaf svo
skemmtilegt ofg upplífgandi að koma
til hennar. Hún var að mála mynd
af lítilli, sjálfsþóttafullri, ungri
stúlku i hvítum kjól. Þegar Micliael
kom, var hún að ljúka við mynd-
ina. Þó að vinnusloppurinn væri
allur í litaklcssum, faðmaði Marcella
þó son sinn að sér.
„En hve ég er fegin að sjá þig!
Ertu búinn að drekka te?“
„Eg kem beint frá ömmu,“ sagði
Michael og stundi ofurlitið.
„Þá gæti ég trúað, að þú þyrftir
eitthvað sterkara en te!“ sagði móð-
ir hans.
Hann hristi höfuðið hlæjandi.
„Eg bragða aldrei neitt sterkt
nema á kvöldin. Ó, mamma, þú ert
svo skemmtileg og skilningsgóð!"
„Og öll í litaklessum!" sagði frú
O’MalIey.
Það, sem Lady Panistcr 'háfði að-
allega út á siðara hjónaband fyrr-
verandi tengdadóttur sinnar að
setja, var það, að hún hélt vinnu
sinni áfram og maðurinn var blóð-
heitur, irskur blaðamaður og rit-
höfundur.
Micliael kom vcl saman við stjúp-
föður sinn og tvo liálfbræður. Er
hann innti móður sína eftir þeim,
sagði liún að þeir hefðu farið eitt-
hvað upp í sveit með föður sínum.
„Svo að við eigum daginn fyrir
okkur, Michael,“ sagði hún. „Þú
hefir komið sem frelsandi cngill,“
hélt hún áfram o gandvarpaði, „þvi
að ég er dálitið leið á þessu.“
IMichael liorfði hana með sam-
úðarsvip.
„Á hverju? Eru það peningarnir?“
spurði hann.
„Bæði já og nei. Eg er leið á
lífinu, af því að ég er óánæð með
vinnu mina. Littu á þessa mynd.
Er þetta ekki það mesta klessuverk,
sem þú hefir séð um ævina?“
Michael lcit á myndina og liristi
höfuðið.
„Nei, mamma. Nú er ég ekki sam-
mála. Eg er að visu ekkert hrifinn
af fyrirmyndinni, en þú hefir feng-
ið líf í liana, þessa þessa litlu og
þóttafullu tclpu. Eg liefi aldrei séð
unga stúlku svo drembiláta á svip-
inn.“
„Það gleður mig að þér finnst
myndin góð,“ sagði frú O’Malley,
um leið og liún kveikti sér í vindl-
HEIÐURSREKTOR.
/ háskólanum í Aberdeen er
rektorinn kosinn eftir öðrum
reglum en yfirleitt gerist við
háskóla. Þetta er eingöngu heið-
ursembætti og engar skyldur
fylgja því aðrar en að halda
eina ræðu, um leið og rektor-
inn tekur við embættinu. Sein-
ast var kosinn í embættið vin-
sæll leikari og æringi, Jimmy
Edwards. — Mgndin er tekin
meðan hann var að halda ræðu
sína. Hún var þannig að áheyr-
egdurnir veltust um af hlátri.
OLYMPÍU-KYNDLARNIR.
Þýskir bræður, Rudolpli og
Helmuth Mussehl í Berlín tóku
að sér að búa til Olympíukyndl-
ana fyrir vetrarleikina í Osló.
Þeir kunna listina því að þeir
bjuggu til kyndlana fyrir Olgm-
píuleikina í Berlín 1936, og voru
það fyrstu kyndlarnir, sem voru
þannig gerðir að hvorki storm-
ur né regn gat drepið á þeim.
ingi og hallaði sér aftur á bak í
stól. „En ég er ekki ánægð með
hana. Eg hefi unnið of mikið og er
orðin þreytt. En með þrcytunni
kemur svo sjálfsgagnrýnin og óá-
nægjan með eigin vinnu. En liefir
þú annars ekki lokið við fleiri teikn
ingar?“
Hann roðnaði lítil eitt.
ÓVENJULEG DÆGRADVÖL
Monsieur Michel í París dund-
ar í frístundunum við að gera
gipsmót af andlitinu á fólki,
svonefndar „lífgrímur“. Hann
byrjaði þetta á vinum sínum,
en mí tekur hann mót af and-
litum allra frægra manna, sem
hann nær til, og ætlar að gera
úr þessu safn. Á myndinni sést
hann vera að taka mót af höfði
frægrar Suður-amerískrar dans-
meyjar. Efir að loftrör hafa
vcrið sett í nef og munn „fórn-
arlambsins“ er gríma lögð á.
MINNING FÓCH MARSKÁLKS.
Hundrað ár voru í nóvember
liðin frá fæðingu Foch mar-
skálks, hins fræga sigurvegara
i fyrri heimsstyrjöldinni. 1 til-
efni af því var hátíð haldin við
líkneski hans, sem stendur fram
an við UNO-bygginguna í París.
Hér sjást hermenn úr fyrri
heimsstyrjöldinni fylkja sér fyr
ir framan merkið.
„Jú, ég skal koma með þær ein-
hvern daginn og sýna þér þær.“
Hann settist við hliðina á henni,
kveikti sér i vindlingi og sagði
allt í einu: „Mamma.“
Hún leit upp undrandi.
„Já, kæri Michael, hvað er það?“
Frnmhald í nœsta blaði.