Fálkinn


Fálkinn - 11.07.1952, Blaðsíða 8

Fálkinn - 11.07.1952, Blaðsíða 8
8 FÁLKINN Þessi brúnu nuguf t_l ON ýtti glasinu til mín á *■ barboðinu, og ég starði inn í brúnustu augun, sem ég hefi nokkurn tíma séð! Litblærinn var valhnotubrúnn og það gljáði á sjáaldrið, eins og annarlegt ljós endurkastaðist þar inni fyrir. Eg komst ekki yfir að sjá meira en augun í henni í þetta sinn, en ég held að hörundið hafi verið með þessum heita, brúna lit, sem er sérkennilegur fyrir fólk sem á heima nálægt mið- jarðarlínunni. Einhver gaf mér olnbogaskot. Þetta var stór slött- ólfur sem sat á næsta kollustól við mig. Hann var í kakískyrtu, opinni í hálsinn. Andlitið var breitt og fúlmannlegt og góð- mannlegt í senn. Þétt hæruskot- ið hárið, sem var klippt þannig að það lá í bogalínu niður á enn- ið, gerði svipinn á manninum unglegan en fast að því hlægi- legan. — Þú ert útlendingur, er það ekki? — Jú, hvernig veistu það? — Segðu ekki meira, biddu. við, láttu mig reyna. Þú ert frá — hann pírði augunum og virt- ist leggja hugann í bleyti — þú ert frá Svíþjóð. — Nei, frá Noregi. — Gott og vel, þú ert alla- jafna Skandinavi. Eg heyri þess konar undir eins, sérðu. Eg hefi ferðast mikið sjálfur og veit hvernig fólk talar, hvar sem er á hnettinum. Reyndar hefi ég aldrei verið í Noregi. — Nei, ekki það? 'Hann hlaut að vera einn af þessum síkjaftandi, ágengu dón- um. Eg sneri mér frá honum og að glasinu. Eftir mínútu kom: — En ég hefi komið til Danmerkur. — Ha? — Eg hefi komið til Danmerk- ur, segi ég. — Jæja. — Það er nú lygileg saga að segja frá því. — Hvað segirðu? — Hvernig ég komst til Dan- merkur, meina ég. Nú skaltu heyra. Skipið sem ég var á, lá í Kiel og var að taka kol — leið- inlegur staður Kiel og alltaf rign- ing. En svo datt okkur í hug að ieigja okkur bíl eitt kvöldið. Við stálum hreint og beint stórum Horch-bil sem stóð fyrir utan eitt húsið í útjaðri borgarinnar. — Afsakið, mér heyrðist þú segja Danmörku, en þetta var Kiel — og Kiel er í Þýskalandi, er það ekki rétt? Þessi athugasemd hleypti í hann miklu fjöri. Hann gekkst upp við að ég skyldi hlusta á sög- una hans, og varð enn ákafari. Og sem hinn frábæri blaður- belgur sem maðurinn hlaut að vera, sneri hann nú við blaðinu og talaði í nútíð eins og frægir sögumenn. — Fyrst um sinn erum við staddir í Þýskalandi. Það er al- veg rétt sem þú segir. En bíddu bara hægur, eftir augnablik kom- um við til Danmerkur, Yes, Sir, Kiel var staðurinn í þá daga. Doll- arinn stóð himinhátt og markið var ekki virði pappírsins, sem það var prentað á. Já, afsakið þér — þetta var ekki frumlega að orði komist. Eg veit það. En það fór ágætlega um okkur. Jimmie, sjeffinn um borð keypti gildaskálann og tók að sér stjórn- ina á hljómsveitinni og mælti svo fyrir að allir gestirnir og veit- ingafól'kið skyldi drekka eins mik- ið og það viidi ókeypis, það sem eftir væri næturinnar. Eg dansaði við platínuljósa ekkju, sem talaði dásamlegustu hrogna- málsenskuna, sem nokkurn tíma hefir borið fyrir mín eyru. Eftir fyrsta dansinn var ég trylltur af ást, eftir annan dans- inn bað ég hennar, og hún sagð- ist verða að hugsa málið fram að næsta dansi, en lét þess getið að sér litist dável á mig. Eftir fjórða dansinn var það sem hún stakk upp á því við mig að ég skyldi fara með hana til Danmerkur. Eg svaraði allt í lagi og sagði að það væri þá best að við færum undir eins. Við ókum í Horchnum og sem betur fór höfðum við vegabréf- in í lagi þegar við komum að landamærunum. Þýski tollmað- urinn var eitthvað að rella og sagðist eiga Horch-inn sem ég var á, svo að til að losna við allt rex borgaði ég honum það sem hann heimtaði fyrir skrjóðinn. Það gat hugsast að hann segði satt. Og svo ókurn við inn í Dan- mörk. Sólin var að byrja að gægjast yfir flatneskjuna í Slésvík. Þú veist að þetta „er et yndigt land“, og ekki var ekkjan þá síður ynd- isleg, og ég var í ljómandi skapi. Hún átti gistihús í Kaupmanna- höfn. Það var nú ekki á marga fiska. Og það var ekkjan ekki heldur — eftir nokkra daga. Við bjuggum ekki saman nema í fjóra daga, en það var nógu lang- ur tími til þess að skipið mitt var farið frá Kiel og átti hvergi að koma við fyrr en í Istanbul. Þarna sat ég þá í Kaupmannahöfn með 28 dollara í vasanum og komst fljótt að raun um, að eiginlega ætti ég betri daga en félagarnir um borð, sem yrðu að skiptast á um vaktirnar. En heyrið þér, drekkið þér nú ekki meira af þessu skolpi. — Dolly, gefðu okk- ur tvo „special", með extra toppi á! AFTUR sá ég þessi augu, sem loftið á barnum hafði ekki getað drepið ljómann í, og þetta heita, gullbrúna hörund. Hún var ekki kornung lengur, en það var eitt- hvað sérstakt við hana, eitthvað háleitt .... — Smakkaðu á þessum. Hann drakk hálft glasið og kveikti sér í sígarettu. — Hvemig þótti þér hann? — Ágætur. — Já, er það ekki. Þessi drykkur var það sem ég saknaði mest á stríðsárunum. Við feng- um nú slatta af brennivini þá, þarna í Kyrrahafinu, skilurðu, en aldrei neitt sem var líkt þessu. Hann sogaði sígarettuna svo að brúnar rákir komu á pappír- inn og hélt svo áfram: — Heimurinn er ekki stór. Eg hefi oft sagt það þegar ég hefi hitt kunningja á ólíklegustu stöð- um á hnettinum, en það skemmti- legasta, sem ég hefi nokkurn tíma upplifað gerðist í Kyrrahaf- inu, og þar var Norðmaður við- riðinn. Mundu það! Skrattans ári skrítin tilviljun að ég skyldi rekast á þig einmitt núna, ha. Ja, finnst þér það ekki? Skrítin til- viljun, ha? — Jú, skrítin tilviljun, sagði ég. — Það er áreiðanlegt. — Já, einmitt. Nú ljómaði frásagnargleðin af honum. Hann naut hvers einasta orðs, sem spratt fram úr hans ótæmandi frásagnarlind. Hann vætti blá- leitar varirnar og þeysti svo á- fram í sögunni: — Beitiskipinu hafði verið sökkt. Eg maraði í hálfu kafi á einhverum plankabútum, það hafði verið ferleg orrusta um nótt- ina. Mörgum skipum sökkt. Kringum mig var ýmiss konar rekald og manneskjur, sem kaf- færðust í ölduganginum, en nú var logn og sólin var að koma upp. Þá koma allt í einu tveir menn á þessum björgunarkodd- um úr gúmmí, á reki til mín. Og veistu hver annar þeirra var. Jú, það var Pétur Mark, gamla fylli- byttan, sem kom þarna siglandi á vindkodda úti á miðju Kyrahafi. Aldrei hefi ég séð neitt skrítnara. — Hæ, Pétur! hrópaði ég. Þú skilur — ég hafði ekki séð Pétur í fimmtán ár. Það hafði engin breyting orðið á honum nema þessi sjálfsagða, sem hlýtur að

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.