Fálkinn - 19.06.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Framhaldssaga eftir Harton Estes:
Ur dagbók lífsins
______________ 9. -----------—j
MORGUNINN eftir óku þau herra
Sturtevard til bankans og héldu svo
áfram til bókasafnsins. Petta var í
fyrsta skipti, sem þau voru tvö ein
saman ofurlitla stund.
,.Hvað með kvöldið?“ spurði Guy.
„Eigum við að borða saraan? Ein-
bvers staðar, þar sem við getum
dansað.“
„Já, ágæt tillaga,“ sagði hún áköf.
„Við þurfum að rifja upp gömul
kynni.“
Hann hafði ekki veitt því athygli, að
þau böfðu fjariægst livort annað,
meðan bann var í burtu.
Hann naut kvöldsins í rikum mæli.
Hún dansaði vel, var létt i spori og
ICRÝNINGIN.
ina! Og svo komu aðalsmenn og ráð-
herrar hver al' öðrum.
Klukkan þrjú var atböfninni í kirkj-
unni lokið. Og nú hófst heimförin
ýmsar krókaleiðir, svo að sem flestir
gætu séð eitthvað af dýrðinni. Fyrir
utan Buckingham Palace stóð mann-
fjöldi alll kvöldið og sex sinnum kom
drottningin út á svalirnar til að sýna
sig. Annars var ei'nt til dýrustu flug-
eldasýningar sem Bretar hafa nokk-
urntíma séð, niðri við Tempsá, til
hát'íðabrigða og vitanlega gerðu ein-
staklingar sér dagamun á margan hátt
um kvöldið.
Daginn eftir ók drottningin um East
End til að sýna sig fólkinu þar, sem
fæst •nutn hatfa verið nálægt krýning-
ardaginn, en um kvöldið hélt hún
veislu fyrir innlenda og erlenda gesti.
Næsta dag ók luin svo um Norður-
London.
Margir munu vilja telja það tákn-
rænt að fyrsta fregnin, sem þjóðin
fékk á krýningardaginn var sú að
tveir menn úr 'Himalayleiðangri Hunts
ofursta hefðu komist upp á hátind
Everests, hæsta tind veraldar. Það
þykir boða gott um ríkisstjórn
drottningarinnar, og víst er um það
að Bretar voru manna best að þessum
sigri komnir.
Sumum kann að þykja barnalegur
þessi mikli fögnuður og þjóðhöfð-
ingjadýrkun Breta og hin mikla fast-
heldni við gandar venjur, sem sum-
ar eru nánast hlægilegar i augum nú-
tímamanna. En þetta er Bretum á-
skapað, og víst er um það að fast-
lieldni við forna siði hefir gert þjóð-
fétagið stöðugra i rásinni.
Krýningardagar eru mestu hátiðis-
dagar þjóðarinnar og þessi síðasti er
talinn glæsilegri en nokkur þeirra,
sem á undan eru gengnir. Jafnvel i
fjarlægustu nýlendum Breta var dag-
urinn hátíðisdagur.
En á einum stað hlýtur. krýningar-
gleðin að 'hafa verið beiskju blönduð.
Þegar hertogafrúin a'f Sutherland
ætlaði að fara að liengja á sig gim-
steinana sína krýningarmorguninn
voru þeir horfnir! Þeir voru 30.000
sterlingspunda virði. Þjófurinn hafði
ekki hirt um að láta aftur bakdyrnar
þegar hann fór! *
fylgdi honum dásamlega vel eftir í
hreyfingum. Það var yndislegt að vera
með henni. Honum þótti vænt um
hana. En samt fann hann enga hvöt
hjá sér til þess að sýna henni ástar-
atlot. Oftar en einu sinni hrökk hann
upp við það, að hann var farinn að
hugsa um Brownie.
Þegar hann kom heim undir mið-
nætti, var stjúpifaðir hans að lesa.
Þeir fóru að ræðast við og brátt kom
Will með þá spurningu, sem Guy hafði
búist við þá og þegar: „Hvenær ætl-
arðu að ganga í hjónabandið?"
„Það er undir Fliss komið,“ sagði
Guy og vitnaði í orð hennar: „Við
þurfum að rifja upp gömul kynni.“
Stjúpfaðir lians kinkaði kolli á-
nægður á svipinn.
Hann svaf til hádegis næsta dag.
Hann var kyrr heima hjá sér. Hann
eigraði um húsið og blettinn í kring
og skrapp svo til Lovats. Þegar rökkva
tók, kom hann svo aftur heim og naut
kyrrðarinnar í garðinum. Þar naut
liann sín vel. Kyrrð og næði — sann-
kallað frjálst lif. Þarna naut hann
frelsisins og náttúrunnar jafnvel bet-
ur en niðri við vatnið.
Eftir kvöldverð fór hann með Will
lil Danford-hjónanna, en svo skrapp
hann i bió með Fliss. Þcgar hann
kyssti hana tröppukossinn, var enn
ekki áliðið kvölds. Hann lagði síðan
leið sína að fyrsta almenningssiman-
um. Rödd Ilazel var hvell. Nei, þú
getur ekki komið hingað. Ertu vit-
laus? Hún var hrædd um, að ]>að
spyrðist, ef hún fengi heimsóknir, Ef
liann vildi enditega hitta hana, gæti
hann komið til sín eftir vinnu á
fimmtudaginn. „Ekki á morgun, held-
ur á fimmtudaginn."
Hann lét heyrnartólið á og hló. Hún
var eins og pipar. En enginn lifir á
kryddi einu saman. Hins vegar er
það gott til að gera óbrotna fæðu
bragðsterka.
i 1 ' 5 . ' •
Á MIÐVIKUDAGSKVÖLDIÐ óku þau
Fliss út að vatninu til kvöldverðar.
Marcella hljóp næsfum þvi upp um
hálsinn á þeim. Guy datt i hng, að ef
til vill væri hún búin að fá nóg af
hveitibrauðssælunni. En vonandi væri
það rangt. Henni virtist geðjast vel að
Rod. Að vísu var hún ekki sífellt með
ástarjarm utan í honum, cn hún var
mjög hlýleg i viðmóti við hann.
Klukkan 10 sagði Fliss, að þau
ættu að fara að leggja af stað. Það
færi virkur dagur i hönd.
„Hvenær ætlarðu að hætta að vinna
úti?“ spurði Marcella. Fliss var fljót
til svars og sagðist ekki vita það.
„Eg verð að minnsta kosti aÖ vera
kyrr þangað til ungfrú Hastings hef-
ir fengið einhverja í minn stað og
hefir sett hana inn i starfið."
„Hvaða vitleysa," sagði Marcella.
„Þú gætir hætt á morgun þess vegna.
Will er í stjórn bókasafnsins Og hon-
um ætti að vera innan handar að
losa þig. Satt að segja er ég liissa á
þvi, að hann skuli ekki þegar vera
búinn að segja þér upp. Aðstæðurn-
ar eru svo sérstakar. Hvers vegna
viltu ekki vera hérna hjá okkur, þang-
7 að til Tiú ert gift, og eftir það getur
Guy verið hérna lika? Eg er viss
um að hann vildi það ólmur. Veðrið
fer að verða svo gott. Það er ekki
rétt af þér að halda honum í borg-
inni.“
Fliss skyldi auðvitað hina opin-
skáu hvatningu, sem lá á bak við
heimboðið. Hún tók'í höndina á Guy.
„Ekkert liggur á i þeim efnum. Við
erum ánægð með lifið eins og það er.
Komdu, Guy.“
Hún var dásamleg.
Næsta dag eyddi hann með Brow-
nie á afskekktum stað, þar sem litil
likindi voru til þess, að þau rækjust
á kunningja. Á föstudeginum, sem
hann hafði fyrir sjálfan sig, ók hann
90 milna vegalengd til þorps út við
ströndina, sem hafði það eitt til sins
ágætis, að Guy var fæddur þar. Ann-
ars var þetta leiðindabæli. Hann var
ekki tengdur þvi neinum tilfinninga-
böndum, en forvitnin rak hann þang-
að. Hann ók hægt fram hjá húsinu,
sem hann hafði búið i til 13 ára ald-
urs. Það var hvorki stórt né rismikið.
Móðir hans liafði vafalaust gert rétt,
er húri giftist Will Sturtevard.
Hjónabandið hafði orðið farsælt og
giftudrjúgt, sérstaklega fyrir hann —
Guy, þvi ’ að Will hafði tekið ást-
fóstri við hann. Hann hafði alltaf
vijað eignast sjálfur hraustan og harð-
gerðan strák. Guy var honum að
skapi. Engir erfiðleikar höfðu heldur
orðið i sambúðinni við Rodney. Eng-
in vinátta helriur. Þeir voru of ólíkir.
Hann ók til baka og tók Brownie
klukkan fimm, er hún var að koma
úr vinnunni. Um kvöldið fóru þau
á dansstað eftir að hafa borðað sam-
an kvöldverð. Hún dansaði vel, en
fylgdi honum þó ekki eins vel eftir
og Fliss. Hreyfingar hennar voru ið-
andi og ólmar.
Úti við vatnið á laugardagskvöldið
talaði hann fjálglega um ferð sína til
bernskustöðvanna. Þau héldu, að
hann licfði farið þetta vegna móður
sinnar. Ef til vill höfðu þau á réttu
að standa.
Það var kalt veður og hráslagalegt
næstu vikur. Honum stóð á sama.
Hann hafði alltaf verið meistari í þvi
að drepa tímann. Hann nasaði upp
gamalt vinafólk og tvö kvöld var hon-
um og Fliss boðið út að borða og að
spila bridge. Ilann sá ekki Brownie
þessa viku og reyndi ekki að hafa
samband við hana. Salt að segja
livarflaði það aldrei að honum.
Um helgina liitnaði snögglega i
veðri og þau brugðu sér út að vatni.
Bodney og Will fóru út á vatn að
veiða, en Guy sagðist ekki nenna því.
Hann og Fliss sátu makindalega úti
á stétt, meðan Marcella gekk frá inn-
anhúss. Vindblærinn var heitur og
það var óvenjulega notalegt að hvila
sig þarna. Allt í einu sló hugsun nið-
ur í huga hans. Hann ætlaði að hringja
til Brownie, þegar hann kæmi i bæ-
inn.
Eftir dálitla stund kom Marcella
til þeirra og spurði ósköp blátt áfram,
hvenær þau ætluðu að giftast.
„Við höfum ekkert rætt það,“ sagði
Fliss. „Guy er niðursokkinn í ýmsar
framtiðaráætlanir."
Hún liló og tók þessu léttilega, al-
veg eins og hann vonaði. Hún var
fyrirtak. Hún var raunar eini lcven-
maðurinn, sem hann gat liugsað sér
að kvænast. Ilún kunni alveg lagið
á honum. Hún lét hann fara sínar
leiðir og var aldrei með nöldur út
af neinu. Þegar hann fengi Brownie
úr huga sér, þá mundi allt blessast.
Á mánudagsmorguninn, þegar bann
skildi við hana fyrir utan bókasafnið,
sagðist hann verða burtu úr bænum
tvo eða þrjá daga. Hann ætlaði að
heimsækja góðvin sinn og herbergisfé-
laga, George McAfee. Hún sagði að-
eins: „Góða skemmtun" og brosti ró-
lega.
Fliss varð fegin að komast inn á
bókasafnið, þar sem hún gat sett upp
eðlilegri svip. Hún var orðin þreytt á
því að þurfa að vera alltaí með upp-
gerðarbros á vör.
Allir töldu það sjálfsagt að húri
ljómaði af hamingju. Allir skoðuðu
það sem gefinn hlut, að lnin og Guy
rnundu giftast, og voru síspyrjandi,
hvenær þau ætluðu að láta verða úr
því. En hann hafði verið heima í þrjár
vikur og ekki minnst einu orði á
framtíðina. Húii hafði ekki hugmynd
um fyrirætlanir hans í þessum rtiál-
um. Og það, sem verra var. Hún gat
ekki innt hann eftir þeim. Hún þekkti
hann of vel til þess. Hún vissi það
vel, að hann þoldi ekki að láta aðra
reka á eftir sér eða hvetja sig til eins
eða annars.
Hún hafði búist við, að liann hefði
breytst og þroskast á þessum tíma.
Hún liélt að stríðið hefði þurrkað
burt kæruleysið úr huga hans. Hún
hafði búist við því, að hann yrði ekki
fullkomlega eðlilegur i framkoniu við
hana fyrst i stað og vonast til þess,
að hann liti ekki lengur ó skoðanir
hennar og hana sjálfa sem gefna
stærð. En þær hugmyndir hennar
höfðu reynst rangar. Hann var sami
strákurinn og hann hafði verið. Hug-
myndasnauður, sjálfselskufullur kjáni.
Hún fann, að hún var farin að dæma
liann öðru vísi og harðar en áðiir.
Iíún var orðin gagnrýnin og óþoiin-
móð.
Lovat var engan veginn valdur að
þessari breytingu. Hún hafði ekkert
hugsað um hann þessa dagana og alls
ekki i sambandi við sjálfa sig. Hún
hafði aðeins hugsað um sig og Guy.
Þótf hún hefði þekkt Lovat, síðan
hún var smástelpa, liafði hann alltaf
horfið i skuggann fyrir Guy.
DAGINN eftir kom Marcella þjótandi
inn til Fliss og sagði, að það biði bif-
reið fyrir utan. Will vonaðist eftir
þeim . tveimur til hádegisverðar.
„Komdu, Fliss. Þú getur hringt til
Dorothy úr húsinu."
Hún kom tvisvar í viku á „stati-
on wagon“ til borgarinnar til a<5
kaupa inn. Venjulega borðaði hún há-
degisverð hjá móðnr sinni, en i þetta
skipti ætlaði lvún að bregða út af
venju, sagði hún. Tilefnið væri líka
sérstakt.
„Eg hafði rétt fyrir mér, Fliss,“
sagði hún. „Eg fór til læknis i morg-
un. Hann reiknar með, að það verði
rétt fyrir næstu jól. Jólagjöf! En
barnið skal samt ekki heita Uoel. Eg
vona, að barnið verði Willard Sturte-
vard annar.“
Fliss sagðisf samgleðjast henni og
spurði, hvort Rod væri ekki í sjöunda
himni eða hvort hún hefði ekki sagt
lionum neitt ennþá. Marcella kvað
nei við, en sagðist mundu segja hon-
um það bráðlega.
„Eg vona, að hann verði ekki allt-
of sniámunasamur um aðhlynningu
og heilsufarslegt ástand mitt.“
Þau borðuðu úti, þótt veðrið vaéri
ekki sérstaklega ákjósanlegt til þeirra ‘
hluta. Það gat skollið á rigningar-
demba þá og þegar.
„Ef það kemur skúr,“ sagði herra
Framhald á bls. 11.