Fálkinn - 19.06.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
Karl í krapinu
25.
Smáskærur voru á víð og dreif um
• bæinn alla nótina. Leifar stjórnar-
hersins voru í launsátum hér og hvar og skutu
á uppreisnarmennina. Sú regla að herfangar
skyldu ekki látnir lifa, hafði lengi verið hefð
í Sobrante, og Sarros forseti hafði aldrei sýnt
miskunn. Og hermenn hans gengu ekki að
því gruflandi að þeir áttu aðeins um tvennt
að velja, að falla í bardaganum eða vera leidd-
ir á aftökustaðinn næsta morgun. Þess vegna
kusu þeir fremur að verjast fram í rauðan
dauðann.
Að Buenaventura hafði þegar verið tekin
átti að tryggja að byltingarstyrjöldin yrði
stutt. Og nú var Sarros einnig genginn í greip-
ar don Richardo og því fremur mátti vænta
þess að andstaðan gegn nýju valdhöfunum
væri fljótlega úr sögunni. En hyggilegast væri
þó að stúta Sarros sem allra fyrst, því að úti
um land var víða setulið, se máttaði sig ekki á
hvernig komið var í höfuðstaðnum. Og hugs-
ast gat að þetta lið reyndi að bjarga Sarros,
er það vitnaðist að hann væri í fangelsi. Don
Richardo var nú herra lífs og dauða í So-
brante og allir ráðamenn hans voru honum
samhuga um að það væri ekki nema til at-
hlægis að vísa máli Sarrosar til dómstólanna
og láta þá kveða upp dauðadóminn. Hann
hafði unnið til lííflátshegningar svo hundr-
uðum skipti, bæði með morðum og land-
ráðum.
Þess vegna kom prestur til Sarrosar í fang-
elsið um nóttina og tók af honum skriftir.
Presturinn varð hjá honum alla nóttina, og
gekk við hlið hans út á aftökustaðinn í kirkju-
garðinum árla morguns. Þar biðu þeir dálitla
stund uns don Richardo kom akandi í vagni
sínum — ásamt Mömmu Jenks.
Aftökuforinginn heilsaði don Richardo, sem
sneri sér að Sarros. Hann stóð keikur og boru-
brattur og reykti vindling og hneigði sig fyrir
sigurvegara sínum. Hann brosti til hermann-
anna. — Adios, amigos, sagði hann. — Eg dey
fyrir land mitt. Guð sýni óvinum mínum með-
aumkvun!
— Ef þú hefðir ekki hagað þér eins og
skepna, fanturinn þinn, þá hefðir þú getað
lifað fyrir landið þitt, sagði frú Jenks á ensku.
— Skyldi hann nú bera sig eins karlmannlega
og hann Henry minn sálugi, þegar hann var
leiddur upp að múrnum?
Mamma Jenks þurfti ekki að hafa neinar
áhyggjur út af því. Það þurfti sterk bein til
að vera forseti í Sobrante í fimmtán ár, og
Sarros vantaði ekki kjarkinn. Einn og ofur
rólega haltraði hann yfir grafirnar og að
múrnum fyrir handan þær og stóð þar
kyrr og sneri baki að múrnum. Aftöku-
stjórinn beið þangað til Sarros hafði reykt
vindlinginn á enda. Þegar hann fleygði
stúfnum frá sér vissi liðþjálfinn að nú var
hann tilbúinn að deyja. Hann skipaði her-
mönnunum að miða og nú stefndu sex byssu-
hlaup á Sarros. En þá heyrðist rödd don Ric-
hardos rjúfa iþögnina.
— Liðþjálfi, hinkrið þér við! Hann er svo
hraustur! Eg get ekki látið skjóta hann eins
og grimman hund. Eg verð að gefa honum
tækifæri.
Liðþjálfinn hélt að hér væri um að ræða
ley fuga, aftökuaðferð sem tíðkaðist þar syðra
og er í því fólgin að sökudólgurinn fær að
reyna að flýja, en aftökusveitin skýtur hann
á flóttanum en má ekki elta manninn.
— Sarros getur ekki tekið tilboði um ley
fuga, sagði liðþjálfinn. — Hann er haltur og
getur ekki hlaupið.
— Eg átti ekki við það 'heldur, svaraði don
Richardo. — En ég er að hugsa um að hann
er drepinn án dóms og laga. I rauninni læt ég
drepa hann, vegna þess að hann drap föður
minn, en það er ekki í alla staði heiðarlegt.
Faðir minn var göfugmenni. Liðþjálfi, er
skammbyssan yðar hlaðin?
— Já, herra hershöfðingi.
— Réttið þér Sarros hana.
-— Don Richardo tók upp herskammbyssu
sína, bað frú Jenks og aftökusveitina að færa
sig frá en gekk sjálfur fram. — Sarros! hróp-
aði hann. — Eg vil láta Guð ráða hvor okkar
eigi að lifa. Þegar liðþjálfinn skipar: „Skjót-
iðl“ — þá skýt ég og þér gerið eins. Liðþjálfi,
ef hann drepur mig, en er sjálfur ósærður,
þá mæli ég svo fyrir að honum verði ekið nið-
ur að höfn i vagninum mínum og settur um
borð í skipið.
Mamma Jenks hlammaði sér niður á leg-
stein. — Æ, verið þér ekki að þessari bölv-
aðri vitleysu! hrópaði hún.
—Þögn, skipaði don Richardo.
Liðþjálfinn rétti Sarros skammbyssuna. —
Þér heyrðuð ’hvað ég sagði? spurði don Ric-
hardo.
Sarros kinkaði kolli, alvarlegur.
— Og þér hafið skilið skipunina, liðþjálfi?
— Já, herra hershöfðingi.
— Gott. Og ef fanginn skýtur áður en þér
gefið merki þá skjótið hann.
Tilbúnir! hrópaði liðþjálfinn og báðir lyftu
skammbyssunum. — Skjótið! Skotin komu
bæði samtímis. Einkennishúfa Richardos
fauk af höfðinu á honum, en hann stóð kyrr.
Sarros hörfaði að múrnum,.miðaði aftur og
skaut. Hann hitti ekki, en þrír smellir heyrð-
ust úr skammbyssu Richardos. Sarros datt á
grúfu, komst á 'hnén aftur, skaut út í loftið
og hneig svo út af. Richardo gekk að likinu
og atlhugaði það.
— Flytjið líkið í vopnabúrið, sagði hann
við liðþjálíann og tók upp einkennishúfuna
sína. Hann stakk fingrinum gegnum gat, svo
sem þumlungi yfir skyggninu.
— Jæja, Mamma Jenks, sagði hann, — ég
held þetta hafi verið betra en að iáta drepa
hann 'hinsveginn. Nú fékk hann heiðarlegan
dauðdaga. Vinir hans geta ekki sagt að ég
hafi látið myrða hann.
Hann rétti henni höndina og 'hjálpaði henni
til að standa upp. En þá fann hún að hún var
svo máttlaus í hnjánum, að hún varð að setj-
ast aftur.
— Það er hjartað, sagði hún. — Það er
gamla sagan.
Hún reyndi að standa upp aftur en hneig
út af milli handanna á honum. Hún varð eld-
rauð í framan og hann fann hvernig hún skalf.
Svo dró úr henni allan mátt, og hann lagði
hana varlega á bakið í grasið. •
— Eg gerði það sem ég gat, Henry, heyrði
hann að umlaði í henni. — Eg gerði dömu úr
henni. Nú kem ég .... Henry.
Eftir nokkrar sekúndur urðu augun í henni
svo einkennilega glær. Og svo urðu þau star-
andi. Hún var lögð upp í síðustu ferðina.
ÞRlR dagar voru liðnir. Don Juan
• Cafetéro hafði fengið sína útför með
allri þeirri viðhöfn sem þjóðhetju sæmdi. Og
Mamma Jenks hafði fengið sinn síðasta hvíld-
arstað, og E1 Buen Amigo var lokið um tima
og eilífð. Don Richardo hafði gefið út tilskip-
un, sem gerði hann að forseta í Sobrante fyrst
um sinn. Bráðabirgðastjórn hafði verið skip-
uð og ákveðinn kosningadagur til þjóðþings-
ins.
Og meðan öllu þessu fór fram lá Webster
á bakið í forsetahöllinni og góndi upp í loftið.
Læknarnir höfðu bannað honum að taka á
rnóti heimsóknum. En á þriðja degi fékk Dolo-
res að koma inn til hans.
— Góðan daginn, kalífi, sagði hún. — Eruð
þér ekki dauður ennþá?
— Æ-nei, ekki er ég víst dauður. Þvert á
móti — mér finnst ég vera sérstaklega vel
lifandi, svaraði hann og rétti henni heilbrigðu
höndina. — Fáið þér yður nú sæti. Þetta er
fyrsta tækifærið sem ég fæ til að biðja yður
afsökunar á geðshræringunni sem ég kom
yður í þarna um daginn. Eg hefði átt að koma
til yðar aftur, eins og ég lofaði, í stað þess
að flækja mér inn í áflogin. Jæja, ég fékk
líka þá flónsku borgaða.
— Eg fyrirgef yður, kalifi — með einu skil-
yrði.
— Látið mig heyra það.
— Eg vil ekki að þér kallið mig ungfrú
Ruey. Eg vil vera Dolores — á yðar vörum.
— Ágætt, Dolores. Eg ætti að sjá mér fært
að ganga að því .... sem vinur f jölskyldunn-
ar. Eg vona að Billy amist ekki við því.
— Billy kemur þetta ekkert við.
— Nei, það er alveg satt. Billy er ekki
nema karlmaður. Hann neyðist vist til að
hlýða, eins og allir aðrir, sem komast undir
húsaga hjá konunni sinni.
— Kalífi, þér eruð meinþrár, þegar þér
hafið tekið eitthvað í yður. En hlustið þér nú
á, í eitt skipti fyrir öll: Billy er indæll maður,
og mér er óskiljanlegt að allar stúlkur í heimi
skuli ekki verða ástfangnar af honum. En
engin regla er án undantekningar og ... . við
Billy erum ekki nema góðkunningjar. Mér
þætti gaman að vita hvaðan þér hafið það,
að við ætlum að giftast.
— En .... en .... ætlið þið þá ekki að
giftast?
— Nei, alls ekki.
— En .... þið .... þið ættuð að gera það.
Eg hafði búist við .... það er að segja, Billy
sagði mér .... og .... og .... ég gat aldrei
hugsað mér annað en þér vilduð hann.
— Eg veit að yður finnst að ég ætti að gift-
ast honum, og að ég sé flón að gera það
ekki, en ....
— Góða Dolores, þetta þykja mér nú frétt-
ir. Bað Billy yðar ekki áður en hann fór?
— Jú, hann sýndi mér þann sóma, en ég
hafnaði honum.
— Viljið þér segja mér hvers vegna þér
vilduð hann ekki?