Fálkinn - 19.06.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Qröfio
ÞANN seytjánda júlí, átján hundruð
áttatíu og þrjú, klukkan hálfþrjú að
nóttu, vaknaði kirkjugarðsvörðurinn
/ við Bezierskirkju við að hundurinn
ha'ns, sem var lokaður inni i eldhús-
inu, fór að gelta.
Hann fór undir eins ofan stigann
og sá að hundurinn liljóp fram og
aftur og snuðraði meðfram þröskuld-
inum að útidyrunum, og gelti og ó-
látaðist eins og innbrotsþjófar væru
í felum við húsið. Vincent vörður tók
byssuna sína og gekk varlega út úr
dyrunum.
Hundurinn hljóp samstundis í átt-
ina til Allé General Bonnet, og stans-
aði við minnisvarða frú Tomoiseaus.
Vörðurinn koin liægt og varlega á
eftir en sá nú Ijósglætu í áttina til
Allé Malenvers. Hann læddist milli
grafanna og sá nú liræðilegan og van-
helgandi verknað.
Maður einn hafði grafið upp lík
ungrar konu, sem jörðuð hafði verið
daginn áður og var nú að draga líkið
upp úr kistunni. Ofurlítil skriðbytta
stóð á moldarhrúgunni við gröfina,
svo að hægt var að sjá aðfarirnar.
Vihcent vörður réðst á misindis-
manninn, sló hann í rot, batt hann
og fór með hann á lögreglustöðina.’
Þetta var einn af hinum yngri mála-
flutningsmönnum i bænum og hét
Courbatailie, ríkur maður og í góðu
áliti.
Honum var stefnt fyrir rétt. Dómar-
inn rifjaði upp hinn hræðilega glæp
Bertrands liðþjálfa og hóf svo yfir-
heyrsluna.
Það var gremjukliður nieðal áheyr-
endanna i salnum. Og j>egar kviðdóm-
endurnir settust í sæti sin var orðið
dauðahegning hrópað á víð og dreif.
Dómsforsetanum veittist erfitt að
halda kyrrð og reglu.
Svo mæiti hann liátt og alvarlega:
— Ákærði, hvaða máls'bætur liafið
liér fram að bera?
Courbataille stóð upp. Hann hafði
ekki viljað láta skipa sér verjanda.
Þetta var hár maður, dökkur yfirlitum
og fríður, andlitið bar vott um at-
hafnafýsn og einlægni og augun voru
djörf.
Áheyrendurnir fóru að blístra.
Hann lét það ekki á sig fá, en hóf
ræðu sína, fyrst i stað var röddin
talsvert loðin og lág, en skýrðist og
varð fastari er á leið.
Herra forseti og eiðsvarnir með-
dömendur.
Það er ekki margt um þetta að segja.
Ivonan i gröfinni sem ég raskaði hefir
verið ástmey mín. Eg elskaði hana.
Það var alls ekki holdleg ást, eigi
heldur venjuleg sálræn sannið, heldur
alger, aldrottnandi ást, dviðráðanleg
ástríða.
Hlýðið á: Þegar ég hitti hana í
fyrsta skipti varð ég gagntekinn á
mjög einkennilegan hátt. Það var
hvorki undrun né aðdáun sem lagði
mig í læðing, og ég varð ekki lieidur
agndofa, sem kallað er heldur varð ég
altekinn sælli unun, eins og 'þegar
maður kemur í volga laug. Hreyfingar
hennar töfruðu mig, hljómur raddar
hennar lieillaði mig og ég kenndi ó-
segjanlegrar gleði er ég fékk að horfa
á liana. Mér fannst alveg eins og ég
hefði þekkt liana lengi, eins og ég
hefði iiitt hana einhverntíma áður.
Eitthvað af minni eigin sál var i
lienni.
Hún var svarið yið kalli sálar minn-
ar, svarið við hinni eirðarlausu þrá,
sem knýr okkur áfram alla okkar ævi,
að einhverju reikulu marki i fram-
tíðinni.
Þegar ég fór að kynnast henni betur
þurfti ekki nema aðeins tilhugsunina
um hana lil að vekja lijá mér eidmóð,
liegar ég hélt um höndina á henni
fann ég sæluna streyma um mig all-
an, sælu sem mig liafði aldrei dreymt
um, og bros hennar gat kveikt í mér
svo óstýriláta ofsakæti að mig langaði
til að lilaupa um, dansa og velta mér
í grasinu.
Og svo varð hún ástmey mín.
Hún varð meira en það, hún varð
mér lífið sjálft. Eg vænti mér einskis
frekar hér á jörðinni. Eg átti engar
fieiri óskir.
Svo var það eitt kvöldið er við vor-
um á gangi upp með ánni að við feng-
um á okkur rigningardembu. Hún
kvefaðist. Daginn eftir hafði kvefið
snúist upp í lungnabólgu. Og viku
síðar var hún dáin.
Meðan luin lá fyrir dauðanum var
ég svo hamstola af sorg og örvænt-
ingu að ég gat ekki skilið neitt ....
hugsanir mínar stóðu blátt áfram
kyrrar.
Og þegar hún dó var likast og þetta
heiftarlega áfall gerði mig tilfinninga-
lausan. Eg gat ekki hugsað neina
liugsun til enda. Eg gat aðeins grátið.
Og meðan á öllum jiessum hræðilegu
útfararserimonium stóð var ég alls
ekki með fullum sönsum því að sorg-
in gerði mig ringlaðan. Mér fannst
ég hafa iíkamlegar þjáningar.
En þegar hún var komin í jörðina
fékk ég fulla skynsemi aftur, og nú
rifjaði ég upp fyrir mér fjölda sið-
gæðilegra jijáninga, sem voru svo
hræðilegar að jafnvel ekki ástríkið
sem hún hafði sýnt mér gat vegið á
móti þeim. Og Iþá var jiað sem firran-
kom mér í hug.
Eg fæ aldrei að sjá liana framar.
Þessi liugsun elti mig dag og nótt
og var að gera mig brjálaðan. Hugsið
ykkur! Þið hafið hjá ykkur konu sem
jiið tignið, einstaka konu, sem ekki á
sinn lika á jörðinni. Þessi kona gefur
yður blíðu sína, hiin skapar með ýðúr
þetta dulræna samband sem heitir
ást, skær augu hennar, full af við-
kvæmni, rúma óendanieikann og eru
yður jiað yndislegasta á jörðinni. Þessi
kona elskar yður. Og ])egar hún talar
til yðar fer árstraumur sælunnar um
yður.
Og svo hverfur hún snögglega. Hún
er ekki aðeins glötuð yður, en hún
er á hurt — óafturkallanlega. Hún er
dáin. Skiljið ])ið þetta orð til hlítar?
Þessi manneskjá verður aidrei, aldrei
á jörðinni framar. Þessi augu líta
aldrei jörðina. Þessi rödd heyrist
aldrei framar.
Aldrei fæðist neinn sem líkist
henni i sjón. Aldrei. Aldrei! Það er
hægt að geyma afsteypur, venjulega
hluti er hægt að búa til í mörgum
eintökum. En ])ctta andlit, ]>essi
likami, sést. aldrei framar á jörð. Og
þó fæðast þúsundir manna, milíjónir,
já, milljardar, en einmitt þessi kona
verður aldrei til framar. Getur þetta
verið mögulegt ?Maður getur brjálast
af að hugsa til þess.
Hún hefir lifað tuttugu ár og nú er
hún burtu — um eilífð!
Hún hugsaði, íiún brosti, lnin elsk-
aði mig.
Og svo er allt úti. Við erum sköp-
unarverkinu ekki meira virði en flug-
urnar sem deyja á haustín. Alit er
búið. Og ég var að hugsa um hvernig
hlýr og mjúkur líkami hennar, ])essi
hvíti fagri líkami lægi nú þarna í kist-
London í hátíðar-
Ijóma. Myndin er tek-
in að kvöldi til á
krýningardaginn og
sýnir bæjarhluta við
ina Thems. Til vinstri
gefur að líta Big Ben
og aðrar stórbygging-
ar upplýstar með
kastljósum.