Fálkinn - 19.06.1953, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Hvernig velurðu þér skó?
Ekkert er eiris nauðsynlegt varð-
andi fatakaup og það að kunna að
velja sér skó. Göngulag, limaburður
og útlit er skónum algerlega liáð, og
auk þess byggist afstaða okkar til
tilverunnar og skaplyndi ekki livað
sist á meðferð fótanna.
Sértu á gangi í nýju fallegu skónum
þinum, sem meiða þig i hverri tá,
tekur tilveran á sig dimman og
drungalegan blæ. Þú ferð ef til vill
hnakkakert og teinrétt að heiman, en
þú kemur Jieim þungstíg, lotin og á-
lút í göngulagi.
Okkur hættir um of við að velja skó
eingöngu eftir ytra útliti. Sjáum við
fallega skó í búðarglugga og takist
okkur að koma fótunum í þá, hættir
okktir við að kaupa þá án frekari
umhugsunar, ef við þurfum á annað
borð á skóm að halda.
En þetta er alrangt. Fæstar okkar
eiga þess kost að fara allra ferða ak-
andi i einkabílum, og ]dví ber okkur
að velja skóna eftir því hversu þægi-
legir þeir eru, og auk þess verða þeir
að vera í réttri stærð — nema okkur
GÓÐ HUGMYND. — Enski tískuhöf-
uiulurinn Ben Reigs á heiðurinn af
þessurn hentuga sumarkjól. Það mætti
næstum segja að hver sú sem á svona
kjól fái tvo kjóla úr einum. Kjóllinn
er úr munstruðu silkicfni, en þegar
hann er notaður utan húss er gráu
ullarpilsi brugðið utan yfir og gerir
það kjólinn látlausari og viðkunnan-
legri til útinótkunar, þar sem efnið
í kjólnum sjálfum er talsvert áberandi
í liturn og gerð.
langi til að fá ofvaxin tábein og elli-
hrukkur um munninn og augun.
Vel umhirtir fætur fyrirbyggja
hrukkur, sagði einhver fegurðarsér-
fræðingur — og mun það ekki vera
fjarri sanni. Skótcgund sú, sem fer
best með fótinn eru skór sem eru há-
ir upp á ristina og á hliðunum. Því
opnari sem þeir eru á þessum stöð-
um, þeim mun minni stuðning veita
þeir fætinum. Gættu þess vel, er þú
kaupir skó, að þeir þvingi ekki tærn
ar, þegar þú gengur — stóra táin má
ekki sveigjast inn á við, eins og svo
oft vill verða ef nákvæm aðgæsla er
ekki viðhöfð i skókaupunum.
Nú er, sem betur fer, farið að frarii-
leiða skó þannig, að framhluti þeirra
er sem svarar einu númeri stærri en
hællinn, og er það mjög hentugt fyrir
þær konur, scm hafa breiðan fót.
Segðu aldrei: „Þetta lagast þegar
ég er búin að ganga hann til“. Hafðu
heldur í huga, að passi skórinn eklci,
þegar hann er keyptur, mun hann
aldrei batna við notkun. Skórnir
verða að vera hæfilega stórir og rúm-
ir þegar þeir eru keyptir.

SMÁKÖFLÓTT BAÐMULLAUEFNI
eru ætíð mjög vinsæl enda sérlega
hentug í hvcrsdagskjóla ó hvaða
tíma árs sem er. Þessi mynd sýnir
snotran kjól úr slíku efni. Hann er
látlaus og einfaldur i sniði og óneit-
anlega hentugur til daglegra notkunar.
— Er það satt að freknur hvcrfi ef
maður borðar kartöflur?
—Já, ef freknurnar eru á kartöfl-
unum.
— Fyrrum roðnuðu ungu stúlkurn-
ar þegar þær fóru lijá sér.
— Og nú fara þær hjá sér þegar þær
roðna.
LITLA SAGAN .......
Snillingur í sinni grein
'ÞEIR sátu fjórir saman í skonsunni
fyrir innan litla veitingastofu á
Broadway og reyktu, drukku og röbb-
uðu. Þetta voru delar af sömu teg-
undinni sem mest cr úrvalið af í
Sing-Sing. Einn var Blómkáls-Cbarlie,
annar Kaktus-Blair, þriðji var kall-
aður Tólgargreifinn en hét eiginlega
Weinberg, og sá fjórði var Johnny
fingralangi.
Þetta voru fjórir piltar sem aðeins
þekktu veg dygðarinnar af afspurn.
Nú skiptust þeir um að segja frá
cndurminningum og rökræða króka-
lefðir glæpastarfsins. Þeir töluðu um
brögð og launsátur, hundakúnstir og
sjónhverfingar. Einn þeirra minntist
á hve fólk væri ónærgætið hvert við
annað ....
Þá var það sem Johnny fingrahmgi
tók orðið.
„Vinir mínir,“ sagði hann og leit
af Corona Perfecto — ég hefi sögu að
segja ykkur. Þið hafið talað um hve
fólk sé ónærgætið. En nú ætla ég að
snúa málinu við. Eg ætla að segja
frá honum Billy Doyle, sem var nær-
gætnasti maðurinn sem ég hefi nokk-
urn tíma þekkt. Billy er dauður núna
— friður sé með sálu hans — og ég
hitti áreiðahlega aldrei hans líka.
I.ögreglan hefir heiðrað mig með því
vottorði, að ég sé mjög leikinn inn-
brotsþjófur. En ]>að skal ég segja
ykkur, vinir mínir, að Billy Doyle var
þúsund sinnum duglegri en ég.“
„Hann hefir verið fimur í fingrun-
um,“ sagði Blómkáls-Charlie.
„Fimur?“ át Johnny fingralangi
eftir. „Hann var undrabarn. Við vor-
um kumpánar í mörg ár. Við hjálp-
uðum hvor öðrum báðum til gagns,
ef svo má segja. Eg dáðist alltaf að
hve fljótur hann var, og hve lipur.
Billy Doyle gat farið inn í búð, og
þegar hann kom út aftur — þá var
ekkert eftir í búðinni nema afgreiðslu-
maðurinn!“
Johnny fingralangi tók málhvíld.
Það var eins konar mínútu þögn til
heiðurs snillingnum í greininni. Svo
ræskti hann sig:
„En sjáið þið, vinir mínir .... svo
gerðist það þegar samvinna okkar
stóð sem hæst, að ég hitti kvenmann-
inn, sem varð konan min. Hún var
Ijómandi falleg í framan og ekki hæfi-
leikalaus sem búðaþjófur .... þó
kvenfólk öðlist aldrei liina tæknilcgu
fullkomnun okkar karlmannanna.
Jæja, ég sagði Billy að þessi kven-
snudda ætti a|5 verða konan mín, og
Billy var nærgætnin sjálf, eins og
alltaf. Hann vissi að tekjur okkar
mundu ekki ]Dola að eiga að skiptast
í þrjá staði .... þess vegna rétti hann
mér höndina .... og hvarf.“
Johnny tók málhvíid aftur og nú
varð Kaktus-Blair óþolinmóður.
„Já — en, hvað var þetta sem gerð-
ist ? “ spurði hann. „Sagan endar
varla með því að þú sæir hann aldrci
aftur!“
„Nei, ég sá Iiann svei mér aftur,“
svaraði Jolinny. „En ekki fyrr en eftir
fimm ár. Þá var ég orðinn tveggja
efnilegra pilta faðir, én tekjurnar
höfðu ekki aukist í hlutfalli við fjöl-
skylduna. í stuttu máli, drcngir, ég
var í bölvaðri fjárþröng."
Hinir þrír kinkuðu kolli með hlut-
tekningu. Þeir vissu allir hvernig það
var.
Framhald á bls. 14.
ÚR DAGBÓK LÍFSINS.
Framhald af bls. 7.
Sturtevard, „þá drögum við okkur
inn með diskana.“
Eftir matinn settust þau inn í
stofu, sem var blónnun prýdd. Fliss
var dauf í dálkinn, þótt hún reyndi
að sýnast glaðleg. Hún hlaut að veita
því sérstaka athygli, að Guy var fjar-
verandi. En i stað þess að sakna hans,
var hún honum reið — sárreið.
„Heyrðu, Fliss! Eftir hverju eruð
]rið Guy eiginlega að biða?“ spurði
Will alll í einu. „Stað til að búa ú?
Auðvitað skil ég það, að ])ið vilduð
helst geta búið út aif fyrir ykkur frá
byrjun. En gætuð ])ið ekki búið hérna
hjá okkur, þangað til þið liafið gert
það upp við ykkur, livar og hvernig
þið viljið byggja?“
Hún gat ekki svarað. Reiðin bloss-
aði upp í lienni. Herra Sturtevard
hugsaði með fyrirliyggju og ástúð um
framtíð hennar og velferð. En Guy
gerði það ekki.
„Það er nóg húsrými hérna fyrir
okkur öll,“ sagði herra Sturtevard.
„Ykkur Marcellu semur vel og ekki
færi ég að standa uppi í hárinu á
ykkur. Þetta ætti að geta gengið til
bráðabirgða.“
Hún svaraði ráðleysislega, að auð-
vitað ætti það að geta gengið ágæt-
lega. Hann varð ánægður á svipinn
og klappaði henni á hendina.
„Láttu þá verða af þessu, góða min.
Láttu ekki drenginn biða lengur.
Hann segir, að þú ráðir þessu, en
finnst þér hann ekki hafa beðið nógu
lengi? Hann hefir verið heima í mán-
uð?“
Hjarta hennar barðist ákaft. „Sagði
hann, að ég réði þvd?“
„Já, hann sagði mér rétt eftir að
hann kom heim.“
En hve þetta var líkt honum, hugs-
aði hún. Að láta hana taka á sig á-
byrgðina á öllu saman. Ekki til að
fullnægja metnaði liennar. Nei, held-
ur til að hreinsa hendur sínar fyrir
stjúpföður sínum.
„Auðvitað segi ég úrslitaorðið,“
sagði hún.
Það var rétt. Hún gat gifst honum
eða látið liann róa — hvort sem lnin
kaus heldur eða taldi skynsamlegra.
Hún fór aftur til vinnu sinnar eins
og í leiðslu — martröð. Enginn og
ekkert i kringum liana virtist heyra
raunveruleikanum til. Hún hafði ekki
fyrr staðið í fullri alvörii gagnvart
þeim möguleika, að það ætti eftir
að slitna upp úr milli hennar og Guy.
Hún reyndi að leggja þann möguleika