Fálkinn - 03.07.1953, Side 9

FÁLKINN
9
gluggann, en bað stúlkuna um að
muna að loka honum aftur eftir
dálitla stund. Eg sagði henni hvar
ég yrði, ef eitthvað kynni að verða
að. Okkur kom saman um að hún
gæti farið heim klukkan tíu, ef
Inger svæfi rólega þá.
ÉG KOM heim klukkan ellefu.
Arvid var ekki kominn og allt
var kyrrt í 'húsinu. Við vorum
ekki vön að trufla Inger þegar
hún svaf, svo að ég fór beint inn
í svefnherbergið og lagðist fyrir.
Nokkru síðar heyrði ég gegnum
svefninn að Arvid var kominn
'heim og læddist í rúmið.
Um miðja nótt vaknaði ég við
að Arvid rumskaði við mér.
— Inger er veik! Flýttu þér á
fætur og farðu ti-1 hennar, ég ætla
að ná í lækni!
Rugluð og hálfsofandi velti ég
mér fram úr rúminu. — Inger
veik? Núna, um miðja nótt? Hvað
getur þetta verið?
— Það er enginn tími til að
hugsa um það núna, I fyrsta lagi
var hún kvefuð í morgun, og í
öðru lagi hefir hún sjálfsagt ver-
ið í leikskólanum og orðið vot og
og köld þar, og í þriðja lagi hefir
hún ekki haft neina ábreiðu yfir
sér og glugginn opinn upp á gátt.
Eg hugsa að þú þurfir ekki að
horfa lengi á hana til að sjá hvað
að henni er. •
Eg var sárhrygg og örvænting-
arfull. Veslings barnið — svo að
hún hafði þá verið veik, þrátt
fyrir allt. Eg vafði yfirsænginni
vel utan um hana og tók hana í
fangið. Kinnarnar voru rauðar af
hita og sótthitagljái í augunum.
Hún andaði hart og titt, svo að
það var ekki um að villast hvern-
ig komið var.
— Pábbi, pabbi! volaði hún í
sífellu.
— Arvid kom inn og tók hana
af mér. — Berg læknir kemur að
vörmu spori, reyndu að klæða þig
ofurlítið betur. Eg skal taka Ing-
er. Og siðan skal ég tala ofurlítið
yfir þér, það skaltu reiða þig á!
Eg hefi aldrei séð Arvid jafn
reiðan. Eg þorði ekkert að segja.
Og auk þess virtist Inger vera
orðin rólegri eftir að ég tók hana.
Eg veit ekki enn hvernig ég lifðf
þessa nótt af. Iðrun og sjálfásak-
anir þyrmdu yfir mig. Átti ég
kannske að missa Inger sem hefnd
fyrir að ég hafði verið eigingjörn
og hugsað eingöngu um sjálfa
mig?
Læknirinn hafði verið hjá okk-
ur og skrifað lyfseðil og gefið
ráð. Inger hafði sofnað aftur þeg-
ar Arvid kom aftur úr lyfjabúð-
inni, og nú lá ég og mókti. Arvid
sat þegjandi á stól og starði út í
bláinn.
Eg féll á kné fyrir framan hann
og bað fyrirgefningar, en hann
virtist ekki vilja heyra það sem
ég sagði.
— Farðu að sofa, ég skal hugsa
um barnið! Við getum talað sam-
an á ínorgun.
Eg sá að ég gat engu um þokað
og gerði eins og hann skipaði.
INGER var dálítið skárri dag-
inn eftir. Eg bað Arvid um að
hvíla sig og sagðist skyldi sitja
yfir telpunni.
Þá gat hann ekki orða bundist
lengur.
— Þú vilt gæta hennar núna,
þegar hún er veik. Jú, þú ert rétta
manneskjan til að trúa fyrir
henni. Nei, farðu í félögin þín og
bridge-klúbbana. Við höfum ekk-
ert við þig að gera hérna. Hérna
þurfum við á móður að halda, en
ekki barnasálarfræðingi.
f?etta voru hörð orð, en undir
niðri fann ég að Arvid hafði á-
stæðu til að segja þetta. Eg sagði
það við hann og lofaði bót og betr-
un og bað hann að fyrirgefa mér.
En hann vildi engum sættum
taka.
— Þú skalt fá að vera hérna
þangað til Inger er komin úr
hættu, en þá skal því líka vera
lokið.
— Áttu við að við eigum að
skilja? Eg gat ekki trúað mínum
eigin eyrum. Honum gat ekki
verið alvara.
— Já, mér er það alvara. Ef þú
vilt getur þú búið hérna áfram.
Eg get farið með Inger til móður
minnar. Hún hefir kannske ekki
allar heimsins töflur og yfirlit í
höfðinu, en hún kann að fara með
börn og er góð við þau, og það
hugsa ég að Inger hafi best af.
— Arvid, ég heitstrengi að ég
skal ekki halda áfram uppteknum
hætti. Eg skil að ég hefi breytt
rangt, viltu ekki gefa mér tæki-
færi til að bæta fyrir það?
Eg vissi ekki hvernig ég átti
að afbera þetta. Það hafði aldx’ei
verið um vöntun á ást að í’æða
af minni hálfu. Eg held ekki að
nokkurri móður geti þótt vænna
um barnið sitt en mér þótti, en
ég var forskrúfuð af vísindalegum
kenningum um barnauppeldi,
kenningum sem ég sannast að
segja ski'ldi ekki til fulls. Eg sá
fram á að það þýddi ekkert að
tala við Ai’vid eins og á stóð, ég
varð að bíða þangað til hann yrði
rólegri. Án þess að segja eitt ein-
asta orð tók ég saman eitthvað
af fötum og fór til vinkonu minn-
ar og fékk húsaskjól. Méi’ var ó-
mögulegt að vera heima eins og
á stóð, eftir að mér hafði verið
vísað á bug einmitt þegar á hjálp
minni þurfti að halda.
Daginn eftir hringdi ég heim
og spurði hvernig liði og sagði
hvar mig væi’i að hitta, ef á mér
þyrfti að halda, eða ef Arvid vildi
tala við mig.
— Það er gott, sagði hann
bara. — Eg skal líta inn einhvei’n
næstu daga svo að þú getir und-
irskrifað hjúskaparslitaskjölin.
Og áður en ég gat svarað hafði
hann slitið sambandinu.
SVO leið ein vika og ég frétti ekki
neitt fi’á Arvid. Eg gat ekki borð-
að ég var svefnlaus svo að segja
allar nætur. Eg var alltaf að
hugsa og hugsa. Hvað gat ég gert
til að fá Arvid til að skilja að
allt yrði gott aftur ef hann aðeins
vildi fyrirgefa mér? Hvernig átti
ég að fá hann til að skilja að hann
og Inger voru það eina í veröld-
inni sem hafði nokkuð gildi fyrir
mig — allt annað var orðið þýð-
ingai’laust og einskis virði.
Einn dag síðdegis kom hann,
þegar ég var ein heima. Eg sá að
hann hrökk við þegar hann sá
mig.
— Nú er Inger orðin hress. Eg
kom til að ganga frá þessum
skjölum.
— Já, einmitt, sagði ég dauf-
lega. Nú gat ég fengið mig til að
biðja fyirrgefningar. — Það er
kannske best að hafa það svo. Eg
tók við skjölunum til að skrifa
nafnið mitt. Tárin hi’undu úr
augum mér niður á pappírinn. Eg
sá ekkert fyrir tárunum og gat
ekki skrifað. Eg lagðist fram á
borðið með hendurnar fyrir and-
litinu og grét eins og ég ætlaði
að springa af harmi.
Þá fann ég handleggi Arvids
utan um img. Hann þrýsti mér
að sér og þurrkaði af mér tárin.
— Ætli við látum þetta ekki
vera nóg, sagði hann rólega. —
1 rauninni hafði mér aldrei vei’ið
alvara með að skilja, en ég vildi
vekja þig. Fá þig til að skilja þín-
ar eigin tilfinningar, og fá þig til
að sýna þær á.réttan hátt. En nú
var ég farinn að halda að þetta
ætlaði að ríða þér að fullu. Og
það er víst ég, sem á að biðja
fyrirgefningar.
Við brostum bæði gegnum tár-
in og fórum svo heim glöð og
ánægð. Síðan þennan dag hefir
alltaf verið samræmi og ástúð á
heimilinu, og börnin okkar eru
heilbi’igð og ánægð yfir að eiga
foreldra sem skilja þau og þykir
vænt um þau.
Unglingurinn: — Eg er alveg hissa
«a, hve illa mér gengur að safna yfir-
skeggi. Hann afi minn var nieð 50
sentimetra skegg.
Rakarinn: — Þér sækið .þetta lík-
liega til hennar ömmu yðar.
#
— Kvenfólkið er unilarlegt. í
morgun fleygði konan mín mér út í
vonskukasti og þegar ég kom lieim
var hún bálvond út af þvi að ég hefði
■ekki kysst hana þegar ég fór.
AUSTUR OG VESTUR. Yoak Pang,
flugmaður í her Chiang Kai-shek, sem
um þessar mundir er að fullkomna
sig í flugi í Ameríku, sýnir kúreka
hvernig hann vindur sér í sígarettu.
Þeir hittust í Tudcon, þar sem kúrek-
inn sýnir listir sínar.
IvOMMÚNISTALEIT í PARÍS. — Það
var margt af lögregluþjónum fyrir ut-
an aðalstöðvar kommúnistasambands-
ins C-G-T i París, þegar aðsúgurinn
var gerður að félagsskapnum 24. mars.
Dyr hússins, sem eru úr steyptu járni
voru sprengdar upp og þrír forustu-
menn kommúnista handteknir og mik-
ið af skjölum tók lögreglan burt
með sér.
ÁNÆGÐUIt MEÐ FERÐINA. — Tito
forseti Júgóslavíu var í besta skapi er
hann kvaddi London eftir heimsókn-
ina ,og .steig .um .borð. í .skip .sitt,
„Galeb“, sem flutti hann heim í ríkh
sitt.