Fálkinn - 03.07.1953, Síða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Þeir elskudu
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
Við höfum lengi verið að leita okkur að hæfilegri
íbúð, og mér datt í hug að þér munduð segja þess-
ari upp eftir að faðir yðar er fallinn frá. Hún væri
við okkar hæfi.
Reiðihrollur fór um Rósalindu. Dirfðist þessi
kona að tala um föður hennar í sömu andránni og
um ieigu á íbúðinni! — Eg liefi ekki sagt íbúðinni
upp ennþá, og þegar ég geri það læt ég lögfræðing
fiiður míns um að leigja hana á ný.
— N’ei, heyrið þér, ungfrú Fairfax, látið þér mig
fá ibúðina milliiiðalaust. Þér skuluð ekki tapa á
því. Eg er fús til að borga yður ríflega. Miklu betra
en láta lögfræðing fást við það.
Rósalinda andaði ótt og stutt og hikaði við að
svara.
Þetta fór ekki fram hjá frú Green. Svo það var
þá eitthvað satt i því sem hún liafði heyrt. —
Ilundrað pund eru líka peningar, jafnvel þó fólk
sé eins ríkt og þér eruð, sagði hún. — Eg? Eg á
ekki eyris virði. Orðin hrutu út úr Rósalindu áður
en hún hafði hugsað sig um. Hún roðnaði ef ergelsi.
Að geta aldrei vanið sig á að hugsa áður en hún
talaði! Síst af öllu vildi hún gera sig kunnuglega
við þessar manneskjur.
— Veslingurinn! Svo að það er þá satt að faðir
yðar hafi ekki látið neitt eftir sig? hélt frú Green
áfram.
— Eg get ekki séð að það komi yður neitt við.
— Það er óþarfi að tala í þessum tón, ungfrú
Fairfax. Eg skil hvernig ástatt er fyrir yður og
ég vorkenni yður það. Það fór fjarri þvi að frú
Green færi hjá sér, þvert á móti virtist henni
skemmt. — Hvað hugsið þér fyrir yður? Ætlið þér
til Englands? Hún vissi hvernig svaraði mundi
verða, öll Cairo talaði um Rósalindu.
— Nei, svaraði Rósaiinda þreytulega. Henni var
eins gott að tala blátt áfrain, því það var ómögu-
tegt að komast undan kerlingunni hvort eð var.
— Eg á ekkert heimili að hverfa að. Eg verð hjá
vinfólki minu hér d Cairo.
— Kannske þér séuð að leita yður að atvinnu?
spurði frú Green. — Jafnvel stúlkur með ágæta
menntun eiga erfitt með að fá stöðu, svo að hvað
ættuð þér þá ....
Fölt andlit Rósalindu var orðið enn fölara. Hún
var ung og óreynd og fann hve ósjálfbjarga hún
var og að frú Green hafði rétt að mæla.
— Eg hefi uppástungu að bera undir yður, sagði
frú Green.
— Þér?
— Já. Eg skat vera hreinskilin við yður, ungfrú
Fairfax.
Rósalinda gat ekki stillt sig um að brosa. Hafði
hún ekki verið lireinskilin frá byrjun? Henni varð
litið á Suzette og sá að hún hugsaði það sama. Það
var eins og sálrænt samband yrði milli ungu
stúlknanna og Rósalindu varð lilýrra til þessara
gesta, sem böfðu ruðst inn til liennar.
— Við ætlum að verða eitt ár hér í Cairo, sagði
frú Green. — Þess vegna langar okkur til að kynn-
ast 'fólki og taka þátt í samkvæmistífinu. En það
er enginn hægðarleikur, 'miltiliðalaust. Við höfum
verið liér d lirjár vikur og ekki kynnst neinum.
— Fólkið hefir verið andstyggilegt við okkur,
sagði Suzette.
Rósalinda átti hægt með að ímynda sér hvernig
þeim hefði liðið. Og sem snöggvast kenndi hún í
brjósti um þessa áleitnu kerlingu. Hún hafði ásett
sér óframkvæmanlegan hlut. Það þurfti meira en
peninga til að vaða inn í samkvæmisldfið í Cairo.
— Við, sem eigum heima hérna, þekkjum öll hvert
annað, sagði hún leiðbeinandi.
— Einmitt. Og þess vegna getum við báðar haft
gagn hvor af annarri.
—Eg skil ekki hvað þér eigið við? Rósalinda
starði forviða á hana.
— Það er ofur einfalt mál. Okkur langar að taka
þátt í samkvæmislífinu i Cairo, og yður vantar at-
2.
hftna tveir.
vinnu. Ef ]>ér viljið láta okkur fá þessa ibúð gegn
því að við höfum allan kostnað af henni, og þér
viljið búa hérna áfram og kynna okkur fyrir vin-
um yðar, skal ég sjá um að þér fáið jiað vel borgað.
Rósalinda starði úti i bláinn. — Það er ómögu-
legt!
— Hvers vegna? Viljið þið ganga út, Suzette og
Iris og lofa mér að tala snöggvast undir fjögur
augu við ungfrú Fairfax!
Þær stóðu upp samstundis og Rósalinda opnaði
fyrir þeim. Suzeffe sneri sér í dyrunum og leit biðj-
andi augum til Rósalindu, svo að hún komst við.
Hana langar að ég gangi að þessu, hugsaði Rósa-
linda með sér. En þetta náði ekki nokkurri átt —
eða var það ekki? Hún gekk hugsandi að stólnum
sínum aftur.
Frú Green sleppti öllum formálum. — Eg borga
yður tvö hundruð pund fyrir að sleppa íbúðinni
og fyrir að þér kynnið mig d samkvæmislifinu.
En þér verðið að gera það rækilega. Fólk verður
að taka á móti okkur sein gestum sínum. Skiljið
þér mig?
Rósalinda kinkaði kolli. Hún vissi að hægt var
að framkvæma þetta fráleita áform. Aðstaða hennar
d Cairo var þannig, að hún gat fengið fólk til að
taka við frú Green, dóttur hennar og tengdadöttur.
Og undir eins og búið væri að kynna þær mundi
þess verða skahxmt að bíða að þær færi að halda
heimboð. Greenfjölskyidan hafði meiri auraráð
en flest heldra fólkið í Cairo. Tvö hundruð pund!
Það var drjúgt spor í áttina til að geta borgað
skuldina ....
Og ef mér tekst að fá góðan mann handa Suzette
— það er ein ástæðan tit að við erum komnar
hingað •— þá skuluð-þér fá tvö hundruð pund i
viðbót, sagði frú Green lokkandi.
Rósalinda lét sigrast. Henni fannst þetta skít-
verk, en siðasta tilboðið reið bagganmninn. — Þá
get ég borgað alla skuldina!
— Eg skal gera þetta, svaraði hún.
TVEIR VINIR.
— Svei mér ef é gskil þessa ráðabreytni, Rósa-
linda, sagði John Midwinter. Hann hallaði sér upp
að arinhillunni og horfði fast á Rósalindu.
Hún var eins og skelkað barna þarna sem hún
sat í djúpa stólnum 1 hvíta kjólnum. Hrædd augu
hennar mættu köldum, bláum, augum Jolins. Hún
var hrærld, — hafði ekki búist við svona hörðum
dómi af hans hálfu. En sterkari en óttinn við
John var sannfæringin um að hún hefði gert hið
eina rétta, það eina sem hún gat gert til að greiða
skuld föður síns, og hún sagði lágt: — Mér þykir
leitt að þú skulir taka þessu svona, en frá minni
hálfu var þetta eina leiðin til að útvega mér pen-
inga.
— Peningar eru ekki allt í þessari veröld, svar-
aði liann stutt.
— Það er ekki fyrir sjálfa mig gert, Jolin.
Ilann yppti öxlum. Nei, vitanlega ekki. Eg veit
Iivers vegna þú gerðir það. En hvers vegna spurðir
þú mig ekki ráða, eða Helen Maitland? Við hefðum
eflaust getað útvegað þér eitthvað betra.
— Hvað þá? Hvar hefði ég átt að grafa upp tvö
— kannske fjögur — hundruð pund á þremur
mánuðum.
— Eg veit ekki, enda er það ekki aðalatriðið. Þú
veist ekki i hvað þú hefir ráðist. Þetta fólk hæfir
alls ekki þér.
— En ég geri nú þetta samt. Og vinir nnínir hjálpa
mér. Helen hefir lofað mér að gera það sem hún
getur, og hún er ekki sú eina. Og það er enginn
vafi á — Rósalinda hækkaði röddina — að þeir fá
mikið fyrir hjálpina. Greensfjölskyldan er ef til
vill• ekki „hæfileg til að umgangast", eins og þú
sagðir, en hún mun veita gestum sínum vel. Eg
■fullvissa þig um að hún veitir meira en hún þiggur.
— Eg efast ekki um það. Það verða vafalaust
ýmsir af kunningjum okkar ti! að nota sér þessa
löngun þeirra mæðgnanna eftir samkvæmislífinu,
sagði John fyrirlitlega. — Mig gildir einu um þær,
Rósalinda. Það erl þú, þessi auðmýktaraðstaða þín.
Þú verður þjónn þessara manneskja, sem halda að
allt sé falt í'yrir peninga. Og það á þinu eigin heim-
ili. Þú hefðir aldrei átt að ganga að þessu, Rósa-
linda!
— En nú hefi ég gert það. Og ef þér finnst þú
ekki geta umgengist mig og Freensfólkið — þá þú
um það.
Hann gerðist óþolinmóður og svaraði stutt: —
Auðvitað ætla ég að umgangast þig — og Greens-
fólkið. Hvernig hefir þú hugsað þér að haga þessu?
Halda hvert samkvæmið eftir annað?
— Já.
— Og ekki taka tillit til að faðir þinn er nýdáinn?
Hún hjúfraði sig niður i stólinn eins og hann
hefði barið hana.
— Afsakaðu mig, Rósalinda. Eg var hrottalegur
og ósvífinn.
— Já, þú varst það. Hún talaði svo lágt að hann
heyrði varla orðin. Svo leit hún upp og talaði
hærra: — Eg geri þetta vegna föður míns. Eg
reyni að halda áfram þar sem hann hætti með því
að íborga skuldina sem hann mundi annars hafa
borgað sjálfur — ef liann hefði fengið að lifa. Og
að ég ekki tek tillit til venjulegs sorgartima stafar
af því að mér finnst réttara að borga skuldina
en loka mig inni og syrgja hann.
Nú var eins og John væri gefið utan undir. Hann
starði á hana. Því að þetta var ung og einkar falleg
kona en ekki neitt dekurbarn. — Geturðu fyrirgefið
mér? spurði hann hljóðlega. — Það er kannske
þú, sem hefir rétt fyrir þér —- þráít fyrir allt. Hann
stóð upp og rétti henni höndina. — Eg verð að
fara, Rósalinda. En ég kem bráðum aftur.
Hún rétti honum höndina. — Það var fallega
gert. Eg hefi alltaf gaman af að sjá þig.
En rödd hennar var köld og í mótsögn við orðin.
John horfði fast á hana og svo brosti liann: — Yið
skulum verða vinir aftur, Rósalinda!
— Já, ég er fús til þess ,svaraði hún. En hann
hafði sært hana og skildi að liún liafði ekki fyrir-
gefið honum. Hann rétti úr sér og var gramur. Ekki
ætlaði hann að ganga eftir henni,, ef liún vildi ekki
eiga hann fyrir vin.
— Vertu sæl, Rósalinda.
— Vertu sæll, John.
Hún leit ekki upp meðan liann var að ganga út
úr stofunni, og þegar dyrnar lolcuðust tók hún
báðum höndum fyrir andlitið. Þannig sat hún
hreyfingarlaust í langa stund. Þegar hún loksins
leit upp var svipur hennar harður og ákveðinn.
Starf hennar var byrjað. Hún varð að athuga hvort
allt væri í reglu. Frú Green gat komið þá og þegar
með dóttur sína og tengdadóttur.
Tew fullvissaði hana um að allt væri í lagi. Blóm
i öllum herbergjum og i eldhúsinu var verið að
brasa veislumat. Og nú var hringt. Rósalinda rétti
ósjálfrátt úr sér, enginn mátti sjá hve órótt henni
var út af þessu fyrirtæki sinu.
En það var ekki Greensfólkið sem kom. Það var
Ali Yussuf prins.
— Ungfrú Fairfax!
Hönd Rósalindu hvarf i stórri, sólbrenndri hendi
hans og hún horfði í dökk vinaleg augu. Röddin
var heit og það var líkast og hún fyllti allt húsið
er hann sagði: — Eg ætla ekki að biðjast afsökun-
ar á þvi að ég geri yður heimsókn. Mér finnst
ég nefilega ekki vera ókunnugur liérna. Faðir yðar
var einn af bestu vinum mínum.
Henn fannst þægilegur ylur fara um sig. Það var
eins og lifsþróttur hans streymdi um liana cr hún
tók i höndina á honum. Roði færðist í kinnar
henni og bún brosti hlýtt til hans. — Mér þykir
vænt um að sjá yður, Ali prins. Pahbi talaði oft
um yður.
Hún ýtti fram stól handa honum og hringdi til
Tew og bað bann um að koma með kaffi.
— Eg ætlaði að koma fyrr, sagði hann. — En
ég var hræddur um að það þætti frekjulegt. Mér féll
afar þungt að ofurstinn skyhli deyja, og mér er
ómögulegt að lýsa tilfinningum mínum, sérstaklega
ekki við dóttur hans.
Einkennilegt að henni sárnaði ekkert að heyra
þennan mann tala um föður hennar, hugsaði Rósa-
linda með sér. Hún sem ekki hafði þolað að heyra
aðra nefna liann undanfarið. — Þekktuð þér hann