Fálkinn - 02.10.1953, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
Ný spennandi ástar- og leynilögreglu se.ga eftir Phyllis Hambledon.
Leyndnvdómuv
(2) sffstranna
„Þýðið bréfifS fyrir hann!!“ skipaði „Og ég á einnig mjög auðvelt með að
Suzy. „Þá trúir hann mér ef til vill.“
Eg gerði það og þó með erfiðismun-
um, því að ýmislegt í bréfinu bar keim
mállýsku. En lauslega l)ýlt var það
eittbvað á þessa leið.
„Kæra mamma.
Eg skrifa þetta bréf til að krefja
])ig í þriðja sinn um rúbínbálsmenið.
Eins og þú veist var það cign móður
minnar, svo að þú hefir raunar engan
eignarrétt á því, enda þótt faðir minn
hefði leyft þér að bera það meðan þú
lifðir. Flokkur minn þarfnast peninga,
og það mundi koma í góðar þarfir. Eg
tek það fram að sendir þú það ekki
kem ég sjálfur og sæki það, því að ég'
er ekki svo langt frá þér. Eg vil ó-
gjarnan beita þig valdi, en sú aðferð
er orðin mér eiginlegust. Eg mun tæp-
lega fara jafn vel að l>ér og Þjóðverj-
arnir — þú áttir auðvitað ekki annað
skilið af þcim. Eg ráðlegg þér að vinna
ekki til annars af mér!
Með öðrum orðum, háiskeðjuna nú
þegar, án frekari vifillengja."
Denis.
„Hamingjan sanna, þetta hljómar
óneitanlega svakalega," sagði Martin,
en ég heyrði að hann tók þetta ekki
bókstaflega. En það gerði Suzy hins
vegar.
„Eg sagði Mollý, að hún skyldi láta
hann liafa hálsmenið,“ sagði hún. „Það
er að vissu leyti rétt sem hann segir,
liann á kröfu tit þess. Og Mollý frænka
á svo mikið af skartgripum. En luin
vill það ekki. Hún batar bann. Hann
hefir alltaf verið ósvífinn við hana
og dylgjað svívirðilega um þýsku liðs-
foringjana sem leigðu lijá henni. Hún
átti ekki annars úrkosta. Þegar þeir
voru bvort sem var, var þá ekki betra
að sýna þeim kurteisi? Og svo hatar
Denis og fyrirlítur auðvitað Sebast-
ian.“
„Ný söguhetja kemur til sögunnar,“
sagði Martin glettnislega. „Hver cr þá
þessi Sebastian?"
Mér fannst ég heyra það á rödd
Suzy, að luin væri eins og á verði.
„Hann heitir Sebastian Guevara. Eg
býst við að þér mynduð kalla hann
vin eða skjólstæðing, Mollý. Hann var
atvinnudansari á gistihúsi, þegar
Mollý kynntist honum, en nú er hann
það ekki lengur, því að hún keypti
handa 1 honum fastcignasölu. Hann
dvelst oft í Bláskógahúsinu. Hann fer
með Moilý frænku á dansleiki og ekur
bifreiðinni, eftir vinnutíma bifreiða-
stjórans ....“
„Sem ég er lifándi .... atvinnu-
elskhugi!" hrópaði Martin.
Eg sá mér til undrunar að Suzy
roðnaði. Þessi athugasemd féll henni
auðsjáanlega ékki vel í geð.
„Þetta var illkvittnislega sagt,“
sagði lnin. „Og þetta sagði Denis líka.
En Sebastian cr aðlaðandi maður, en
þrátt fyrir það seinur þeim ekki hon-
um og Ðenis.“
„Eg verð að segja að ég get ekki
áfellst Denis fyrir það,“ sagði Martin.
skilja þáð, að maður, sem verið hefir
í andstöðuhreyfingunni, hljóti að for-
dæma umgengni frú Frenier við þjóð-
verjana. Eg er með öðrum orðum
hræddur um, Suzy, að hún sé ekki
miklum skapgerðarkostum gædd, þótt
hún sé óneitanlega viðfelldin kona.“
Eg skynjaði, að hann hafði innilega
samúð með Denis, sem hafði hætt
lífi sínu á margvíslegan hátt fyrir föð-
urlandið og jafnvel verið pyntaður
fyrir sannfæringu sína.
„Þér gerið úlfalda úr mýflugunni.“
Hann brosti letilega. „Þér gerið yður
grillur úl af smámunum," sagði bann.
„Yður skjátlast — ég veit að yður
skjátlast!“ hrópaði Suzy. „Þér þekkið
Denis ekki eins vel og ég. Eg þekki
líka aðra úr andstöðuhreyfingunni, og
þeir svifast einskLs. Denis er ákaflega
ófyrirleitinn. Og þetta er aðeins eitt
bréf af mörgum. Eg tók það með til að
sýna Monsieur Dugant það — hann
er lögfræðingur Mollý frænku. Sum
þeirra eru jafnvel verri en þetta. Það
síðasta kom morguninn áður en við
fórum og það var aðeins ein lína . .
tilvitnun úr biblíunni eitthvað á þá
leið, að bún ætti ekki langt eftir ó-
lifað.“
Martin hló dátt.
„Þessi ágæti Dcnis virðist liafa til-
hneigingu til að ýkja.“
„Eg er sammála Suzy,“ Sagði ég.
, Það gæti vel verið hætta á ferðum.
Búbinhálsmenið hlýtur að vera
margra þúsunda virði.“
„Það veit ég að það er,“ sagði Suzy.
„Og Denis gerir sér einnig fulla grein
fyíir því. Hann veit Hka hvar Mollý
geymir það — í traustum skáp i
svefnherbergi sínu. Skápurinn er
læstur, en hún er oft svo skeytingar-
laux að láta lykiiinn liggja á nátt-
borðinu sinu. Þess vegna er mér illa
við að bún fari á undan mér. Jósefína
og Pierre eru vissulega mjög áreiðan-
leg, en þau sofa á efstu hæðinni.“
„Eg skál segja yðtir hvað ])ér ættuð
að gera. Þegar þér komið heim aftur
ættuð þér að fá Mollý til að koma
meninu i bankann til geymslu. Það
finnst mér rétta lausnin.“
Suzy var vonsvikin á svip.
„Er þetta allt og sumt sem þér viljið
gera fyrir mig?“ spurði hún auðmjúk-
lega.
„Hvað annað gæti ég gcrt?“
Hún leit upp og á liann. Augu henn-
ar voru hrífandi blá umjir löngum
dökkum bráhárum.
„Komið og dveljist hjá okkur í Blá-
skógum,“ bað hún, „þó að ekki væri
nema eina viku — jafnvel aðeins eina
helgi!“ Hún sneri máli sínu að mér.
„Og þér, Rósalinda — má ég ekki kalla
yður það — ég hefi svo oft heyrt talað
um yður.“ Ef þið komið bæði með mér,
þá getur verið að ég átti mig á því,
að þetta sé allt tóm vitleysa. Ef
til vill tækist mér þá að losna við
þennan hræðilega ótta ....“
Einmitt það, hugsaði ég. Hér býr
eitlhvað undir. Býr hún þessa sögu til,
til þess cins að fá okkur með sér til
Bláskóga? Eð öllu heldur til þess að
fá Martin þangað? Hún er á mjög
lirifnæmum aldri, og lnin verður ef-
laust farin að leggja handleggina um
háls honum, áður en við erum búin
að dveljast þar þrjá daga.
Þannig var mál með vexti, að Jiað
hvarflaði ekki að mér að Martin liti
nokkru sinni við annarri konu en mér.
Hann hafði sem sé aldrei gert það —
en það var vissulega engin trygging
fyrir því að hann ætti ekki eftir að
gera það!
„Auðvitað er engin hætta á ferðum,
litli kjáni!“ sagði Martin. „Denis fær
fljótt leið á að stríða stjúpu sinni og
snýr sér að einhverjum öðrum. En
hvað finnst þér Rösalinda, eigum við
að skreppa þangað? Boðið er afar
freistandi og ég vildi gjarnan kynnast
Denis og Sebastian raunar lika. Eg
befi aldrei áður komist i tæri við at-
vinnuelskhuga! Hvað segir þú, Rósa-
linda, heldirðu að við hefðum ekki
gaman af þvi ?“
„Segið já, Rósalinda?“ sagði Suzy
biðjandi.
Hvað átti ég að segja? Átti ég að
leika hlutverk hinnar ströngu barn-
fóstru og.segja þvert nei? Mig hafði
raunar langað sjálfa til Bláskóga, og
ég var ekki í vafa u-m, að það myndi
engum ofsögum sagt af gestrisni
Mollý. Eg hafði aðeins hafnað boðinu,
vegna þess að Martin virtist svo um-
hugað um að taka til starfa.
Þegar á allt var litið var ég áfjáð
í að fara til Bláskóga, hvað sem þar
kynni að koma fyrir.
Og sú varð raunin á að dvöl okkar
þar reyndist viðburðarík!
„Við skulum þá koma og segja MoIIý
að okkur liafi snúist hugur,“ sagði ég.
Suzy varð himinlifandi, ' eins og
vænta mátti.
„Ilaldið þið að það verði ekki gam-
an fyrir okkur öll?“ sagði hún.
2. KAFLI.
Næsta morgun ókum við Martin
Mollý Frenier á flugvöllinn. Hún var
í rauðköflóttum frakka og bar hatt
prýddan Ijósbleiku neti. Hún veifaði
okkur og brátt hvarf vélin i suðurátt
yfir hafið. Alice frænka var fegin að
sjá henni á bak. Það mátti skilja á
henni, að hvað liana snerti, væru
gamlir vinir ekki alltaf þeir bestu.
„Hún er svo hcimsk,“ sagði hún
með ákafa. „Og öll þau smyrsli og
snyrtivörur sem hún klínir á sig! Og
hvíta hárkollan kórónar meistara-
verkið. Svo leiðist mér 'allt þetta jivað-
ur um skólaárin. Ilún ætti að vera bú-
in að gleyma þvi fyrir löngu. Það eru
aðeins beimskingjar, sem alltaf þvæla
um löngu liðna daga — rétt eins og
ekkert markvert hafi skeð siðan! Eftir
á að hyggja, Suzy Grayson hringdi áð-
an. Hún ætlaði að hringja aftur.“
Og það gerði hún, um það bil tíu
mínútum síðar. Rödd hcnnar var blið
og vingjarnleg og hinn franski fram-
burður enskunnar hjá henni var sér-
lega heillandi.
„Eg hefði gjarnan viljað kveðja
Mollý frænku," sagði hún. „En ég verð
of sein. Rósalinda, viljið ])ið Martin
ekki koma með mér á dansleikinn í
kvöld? Það verður ágæt hljómsveit
og ég þekki fyrirtaks fólk, sem við
getum verið samferða. Það myndi
gleðja mig mjög ef ])ér segðuð já.“
„Það er vel boðið, og ég býst við
að það sé ekkert til fyrirstöðu,“ svar-
aði ég.
Eg ráðfærði mig við Martin, sem
reyndist vera á sömu skoðun. Alice
frænku þótti hugmyndin ágæt og lán-
aði hifreið sina til fararinnar. Við ók-
um til St. IJelier og fundum brátt um-
rætt gistihús. Það var mjög rikmann-
legt og íburðarmikið. Suzy minnti
mest á álfamær. Ilún var í snjóbvít-
um viðum kjól úr netofnu efni, og bar
skinandi eyrnalokka með bláum stein-
um. Edgar Fincb var mcð henni og
cnn fremur ein hjón, sem reyndust
vera viðfelldnasta fólk. Þau hétu
Biddy og .Tim, og þegar við höfðum
öll drukkið glas af vinblöndu fórum
við inn í danssalinn, og vorum öll þá
komin i bezta skap.
Martin snéri sér að mér, en Suzy
varð fyrri til.
„Æ, Martin, viljið þér ekki dansa
þennan dans við mig! Mig langar svo
afskaplega lil að dansa við yður!“
Við brostum öll. Hún var svo óum-
ræðilega barnaleg þegar hún sagði
þetta. Martin brosti einnig, og lagði
handlegginn yfir um hana, og þau
dönsuðu út á gólfið. Edgar Finch var
sá eini sem liorfði þungbúinn á hana.
Hún verður undrandi. hugsaði ég dá-
litið illkvittnislega. Mér finnst gaman
að dansa við Martin, af því að ég
elska hann, en það er synd að segja
að hann dansi vel. Edgar Finch bauð
mér upp. Hann dansaði prýðilega. Eg
dansaði svo næsta dans við Martin og
síðan við Jim. Þannig byrjaði kvöld-
ið, en það átti eftir að breytast, og
það var Suzy sem stóð fyrir því.
Það kom á daginn að hún ætlaði
að eyða kvöldinu með Martin, og
henni tókst að koma vilja sinum fram.
Hún hegðaði sér eins og einþykkur
eigingjarn krakki — hrífandi krakki
að visu — sem enginn þorir að láta á
móti af ótta við uppistand. Einstaka
sinnum tánaði hún okkur Biddý hann
— allra mildilegast, en venjulega
spratt hún á fætur um leið og hljóm-
sveitin byrjaði og rétti honum liend-
ina. „Þetta er okkar dans, Martin."
Mér fannst raunar, að hann gæti
gert eittlivað til að koma i veg fyrir
þetta. Það er vissulega hægt að vísa
kenjóttum krökkum á luig á bæversk-
an bátt. En það gerði hann ekki. og
innan skamms tók andrúmslpftið við
borðið að breytast. Eg var liálfgröm,
þótt mér jafnframt þætti gaman að, en
Edgar var orðinn öskureiðnr. Hann
var eflaust mesta Ijúfmenni að eðlis-
fari, en þctta var siðnsta kvöld hans
mcð Suzy i langan tima, og luin lét
sem lnin sæi liann ekki. Hann var ekki
nægilcga meinlaus lil að sætta sig við
það. Hann fylgdi henni alltaf með aug-
unum, einnig þegar hann dansaði við
okkur Biddý. Loks gat liann ekki leng-
ur á sér setið og ruddist til hennar
og bauð hcnni í dans, en enn einu
sinni hristi lnin höfuðið.
„Mér þykir fyrir þvi, elskan, ég er
búin að lofa Martin þessum."
Eg sá það á svip Martins, að hún
sagði það ekki satt. En hann dansaði
við lianá éigi að síður. Hún var smá-
vaxin en hann var mjög hár. Hún
þrýsti sér unp að honum á þaiíh hátt,
að hvaða eiginkonu sem var hlaut að
vera raun að, og Edgar gat auðsjáan-
I'Cga all'S ekki þolað það. IJann bcit
á vörina, og ég sá að hendur hans
titruðu. Síðan gekk hann fram í bar-
ihn án þess að lita á okkur liinar. Jim,
sem fannst að við Biddý hlytum að
vera búnar að fá nóg af því að dansa,
fór á eftir lionum.
Biddý leit á mig. Hún var prýðis-
stúlka, og við hefðum eflaust getað
orðið vinir. Við hlógum báðar.
,.Suzy er afskaplega vond við Edgar