Fálkinn


Fálkinn - 02.10.1953, Blaðsíða 7

Fálkinn - 02.10.1953, Blaðsíða 7
FÁLKINN 7 tfoanne Vru Nú er það samdráttur Ititu Hayworth, sem jfetur aldrei verið karlmannslaus lenjíi, og söngvarans Diek Haymes, sem hæst ber í sögunum um kvik- myndaleikárana. Dick Ilaymes, er 37 ára gamall Argcntínumaður og hefir ekki verið við eina fjölina felldur í ástamálum frekar en Rita. Giftur var hann um hríð leikkonunni Joanne Dru, sem hér birtist mynd af og áttu þau þrjú biirn saman. Nú eru liðin fjögur ár síðan þau skildu. Dick varð í einu vetfangi hrifinn af þáverandi konu Errols Flynn, leikkonunni Noru Eddington. Hún var til í tuskið og skildi við Errol, og var þetta á sinum tíma mest rædda hneykslismál í ásta- frelsisbænum Hollywood. Nora og Dick Giftust 17. júlí 1949. Joanne Dru giftist hins vegar leikaranum John Ireland. Hún er væntanleg í mynd- unum „Thunder Bay“ og „Forbidden". Litla sagan: Hann afi GRETA niah vel eftir liomini afa. Iíún talar oft um ýmislegt sem gerðist á Elliheimilinu. Yftir matnum segir hún stundum upp úr eins manns hljóði: „Eg var að liúgsa um hann afa. Eg man eftir skúffunni lians.“ Hann afi átti alltaf eitthvað gott í skúff- unni. Súkkulaðibita eða brjóstsykur. Hann mundi eftir börnunum, hann afi. Ilún man þegar við horðuðum hjá afa á Elliheimilinu. Þá snerist allt um Hönnu og Gretu. Gamla fólkið liafði yndi af þeim, og afi var stoltur af því að hafa þær við borðið sitt. Þegar við erum í kirkjugarðinum, við gröf afa, liefir Greta ofurlítil skæri með sér. Það eru skærin hennar og hún klippir visnu blómin með þeim. Hanna er minni og gerir sig ánægða mcð að fá að lijálpa til við vökvunina, Þegar Greta er að klippa spyr hún stundum: „Haldið jiið að hann afi sjái okkur núna?“ Hún safnar aurum í glerkrús, hún Greta. Hefir gaman af að sjá aurunum fjölga i krúsinni. Hún fær 50 aura á liverjum laugardegi og leggur þá i krúsina. Og oft fær hún aura hjá ömmu sinni því að lnin er svo ólöt að snúast. Hún sparar til stóræða. Mamma á að fá kjól og pabhi bíl. En ekki fyrr en hún er orðin stór, því að hún verður að spara lengi, segir hún. Hver veit nema hún geti keypt hús lika, svo að mamma fái gott eldhús, og ef hún hefir efni á því, sptlar hún að kaupa inniskó handa mömmu líka. Það er ekki smáræði sem liægt er að kaupa fyrir nokkrar krónur i gler- krús. Er jiað ekki undarlegt að litil, liálf- visin begónía í glugga, skuli geta kom- ið manni til að sjá aðra begoníu i öðrum glugga? Eg uppgötvaði blómið i glugganum lijá andbýlingunum. Það var ekki blómið eitt sem minnti mig á Elli- lieimilið, herbergið lians afa, heldur blómakrúsin líka. Afi hafði svona blóm í svona krús í glugganum hjá sér. Og ég sá herbergið lians i huganum. Hann sat í stólnum sinum við dyrn- ar jiegar við koniuni inn. Hann gat ekki staðið upp. fæturnir voru orðnir fúnir, og hann átti erfitt með að.tala líka. En liann gat brosað og kjappað börnunum á kinnina, Og við gátum séð iive vænt honum jiótti um að við konium. Hann benti á skúffuna og Hanna og Greta hlupu og drðgu hana út. Þær urðu ekki fyrir vonbrigðum. Og svo benti hann hróðugur á bréfið sem lá á borðinu. Það síðasta frá drengnuili i Ameriku. Honum vegnaði vel, honum Eiríki —■ i San Pedro. Og þessi begónia í glugganum var honum fjársjóður, þó að hún skorpnaði dag frá degi. Það var í rauninni cngin prýði að henni lengur, en jiað vildi afi ekki heyra nefnt. — Það kom ckki til mála að flcygja henni. — Hún visn- aði samtimis honuni afa. Eg kallaði á konuna mína og sagði: „Hefurðu séð þetta blóm og þessa krús fyrr? Hún brosti. Það var hún sem tindi visnu blöðin af blóminu. „Blómið lians afa,“ sagði hiin. „Bara að við gætum keypt begoniu og gróð- ursett á leiðið hans i dag.“ Við höfðum ekki tekið eftir Gretu, sem var komin inn. „Eigum við þá að fara bráðum?" spurði hún. „Já,“ sagði konan min, , náðu i hana Hönnu og svo bíðið ])ið okkar hérna fyrir utan.“ Það var afráðið að við skyldum fara í kirkjugarðinn eftir nónið. í dag var ár síðan afi dó. Það er svo margt sem mann langar lil að gera cn getur eklci, þvi að pen- ingarnir hamla. Eg átti fáeinar krón- ur og budda konunnar minnar var tóm. Við erum vön að koma við i srcl- gætisbúð á leiðinni í kirkjugarðinn og gefa telpunum ofurlitið nesti. Telpurnar stóðu fyrir utan jiegar við komum út. Það var besta veður. Telpurnar hlupu á undan, þær rata. Greta leiddi Hönnu, við jnirfum ekkert að óttast Jiegar Greta hefir gát á henni. Þær voru auðvitað komnar að sæl- gætisbúðinni' löngu á undan okkur. Greta var spyrjandi, augun í henni segja svo margt. Hún sagði ekkert en augun spurðu: „Eígum við að halda áfram?“ Hún hafði þá heyrt eitthvað til okk- Th'oíining bað- sírandarinnar Rina Sorda heitir hún jiessi sólbrúna, vel vaxna stúlka, sem vakið hefir mikla athygli á frönsku Riviera- ströndinni í sumar. í Nizza var hún valin fegurðardrottning og í Juan les Pins hreppti liún sæmdarheitið „bronsdrottningin“, en þar var Iagt mest upp úr fallegu, bronslituðu hörundi. ar inni í stofunni. Það er erfitt að varast að þau heyri. Hún vissi að i dag átti pabbi ekki peninga. „Komið þið,“ sagði ég og gekk að búðardyrunum. Framhald á bls. 14. í kvöld,“ sagði hún. „Hún ætti það skilið að hann færi, án þess að skipta sér frekar af lienni.“ „Hver veit nema liann geri það?“ „Edgar? Nei, það gæti aldrei komið fyrir! Hún hefir hann alveg i hendi sér og getur farið með hann eins og henni þóknast. Og hún myndi heldur aldrei sleppa honum. Hann er af mjög ríku fólki og fær sjálfur fjórðung milljónar til umráða þcgar liann verð- nr tuttugu og fimm ára. Hann er þvi ákaflega freistandi fyrir jiær sem hugsa mest um peningana. Eg fyrir mitt leyti hefi engan áhuga á ])eim.“ „Þessa stundina virðist Suzy ekki vera að hugsa um peningana.“ „Hún er að stríða Edgar. Hann er nógu barnalegur til að láta jietta á sig fá. Eg er viss um að þetta boðar enn mciri innileik milli liennar og Edgars á eftir.“ Eg veit ekki hvort hún sagði þetta lil að huglireysta mig, en engu að síð- ur reyndist hún sannspá. Hljóm- sveitarstjórinn tilkynnti að næsti dans yrði sá síðasti, og Suzy lét svo lítið að rétta Edgar hönd sina. Þau dönsuðu út á gólfið, og við tókum eftir að Edgar hélt henni stirðlega frá sér til að byrja með, en áður en lnagt um leið-varð faðmlag jieirra innilegra og hún brosti töfrandi við honum. Yið Martin dönsuðum saman þennan dans, og í eitt skiptið er þau Suzy og Edgar dönsuðu fram hjá okkur, sagði hann. „Hún er dálítið gráðug, telpukrakk- inn, eða hvað finnst jiér?“ „Það var ekki að sjá að þú liefðir neitt á móti henni.“ „Eg liafði jiað nú samt, en hún dans- ar ljómandi vel. Afsakaðu, steig ég ofan á þig?“ Það gerði hann raunar, en ég brosti. Orðið „gráðug" hafði komið öllu í lag milli okkar. Hljómsveitin lék dreymandi vals, sem liafði verið í tísku á trúlofunarárum okkar. Eg vil gjarnan álíta að við liöfum Iiæði gleymt Suzy ])á stundina. Edgar var ljómandi af sælu þegar við kvöddum þau. Það var því ekki annað að sjá en að herbragð Suzy liefði heppnast liið besta. Það var komið fram yfir miðnætti er við ók- um frá St. Helier, en hótelið vár enn upplýst og fullt af samkvæmisklæddu fólki úli við. Við ókum sem leið lá til Les Brises, en námuin staðar sam- kvæmt venju á fjaHsbrúninni, og horfðum á vitann og ljósker skipanna sem sigldu fram hjá. Tunglið sló silf- urskæruili bjarma á sléttan sjávarflöt- inn. Og ])ar í bílnum, i hinu djúpa myrkri og kyrrð næturinnar kyssti Martin mig. Kvöldið varð því ánægju- legt, þrátt fyrir allt. Daginn eftir kvöddum við Alice frænku og þökkuðum fyrir okkur. Henry ók okkur niður á bryggju og við fórum um borð í gufuskipið, sem var á leið til St. Malo. Nokkrum min- útum síðar bættist Suzy í hópinn. Eg furðaði mig á að hún kom í leigubifreið. Eg liafði búist við að Edgar fylgdi henni um Iiorð. Hún var vcnju fremur þreytuleg, en bros henn- ar var glaðlegt. „Góðan daginn. Mikið er ég fegin að þið slculuð koma með lil Bláskóga. Mér lciðist oft þar, þvi að unga fólkið sem ég ])ekki í Dinard er aldrei heima nema í frium.“ „Þú hefir þó alltaf systur þína!“ sagði Martin. Það dimmdi yfir svip Suzy. „Helen! Já, mér þykir mjög vænt um hana — ég er viss um að lienni batn- ar bráðum. En eins og er er hún alls ekki heilbrigð, og við vorum ekkert saman öll striðsárin. Hún var send á klausturskóla í Berksliire rétt áður en Þjóðverjar tólui Frakkland. Hún er því miklu enskari en ég og þekkir alla ættingja okkar í 'Englandi. Og síðan hún kom heim hefir hún verið að meira eða minna leyti lasin.“ „Hvað er að henni?“ spurði ég. „Það er einhvers konar taugaveikl- un. Þegar loftárásin var gerð fórst nunnan, sem hún hafði haft mest dá- læti á, og.hún fékk svo slæmt tauga- áfall að hún hefir aldrei náð sér síð- an. Hún fær oft martröð og sér þá alltaf systur Theresíu, og þá versnar henni alltaf. En Mollý frænka gerir sér von uin að henni hafi skánað á tauga- hælinu.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.