Fálkinn - 02.10.1953, Qupperneq 9

„FÁLKINN 9
Hún þagnaði allt í einu, þa'ð var
eins og þegar skrúfað er fyrir útvarp.
Hann var einmitt að rétta út höndina
eftir glasinu, en liætti líka og höndin
var kyrr á lofli. Hún starði á höndina,
og með hægri hendinni greip hún í
stólbríkina, eins og hún væri lirædd
um að hönd hennar drægist að hend-
inni á honum.
Þetta voru galdrar, mjór titrandi
leyniþráður vafðist milli þeirra. Gern-
ingur á líkama og sál.
Hvel'l kvenrödd kallaði: — Sandy!
Ó, eiskan mín. En livað var gaman
að sjá þig!
Nú greip hann um glasið, drakk upp
úr því og sagði ofur hversdagslega:
— En hvað það er misnotað þetta orð
„elskan min“. Eg gæti aldrei sagt
„elskan mín“ við konu sem ég elskaði.
— Búa ekki flestir karlmenn til
kjánaleg nöfn á konuna sem þeir
elska? spurði liún.
— Eg held að ég mundi kaila hana
„mín elskaða", sagði hann.
Andlit hennar var áberandi fölt í
sólskininu.
— Hvernig vissuð þér það? lá lienni
við að segja, því að í hinum leyndu
dranmum hennar, sem í rauninni alls
ckki voru draumar, hafði máðurinn
nlltaf sagt við han.a: „mín elskaða“.
Nú var salurinn kringum þau orðinn
eins 'og leiktjöld og fólkið eins og
brúður. Jafnvel konan sem hafði kall-
að á Sandy var ekki raunveruleg.
Hún sagði mjúkt, nærri því hátíð-
legn: — Er þetta ekki undarlegt?
— Hvað? Að við skyldum hittast
ng tnla saman —■ svona?
— .Tá, og hvað um það?
— Alnn kemur hingað til að finna
mig eftir hálftíma.
— Og konan mín kemur bráðum
aflnr. Verið þér ekki svona áhyggju-
ftdl á svipinn — það er ekki annað en
vitleysa. Vérið óhrædd, ég skal verða
kominn í hinn endann á salnum þegar
unnustinn yðar kemur.
Hún sat þarna þögul og eins og á
nálum, hún taldi mínúturnar, tók
farða og varalit upp úr töskunni, leit
ekki á liann eitt augnablik.
Hann hélt áfram að tala: Eg held
maður verði sæll af því að gera það
sem er rétt og skynsamlegt og full-
nægjandi sjálfum sér og öðrum. í lif-
inu, i hjónabandinu, i öllu eyðir fólk
miklum tima í að leita að því, sem
þnð getur aldrei cignast. Og það særir
sjálft sig um leið. Það verður að finna
meðalveginn.
Hún sagði ekkert.
— Aldurinn skiptir líka miklu máli.
Ungir hæfa ungum, hvernig sem mað-
ur reynir að ímynda sér eilthvað
an nað.
Hann brosti og ætlaði að reyna að
fá hana lil að brosa líka. — Eg reyni
að miðla yður ofurlítilli visku frá mið-
ahlra manni.
Ilún brosti veikt og eftir þetta hafði
hún ekki augun af andlitinu á lionum,
það var eins og hún reyndi að inn-
prenta sér hvern andlitsdrátt hans.
— Heyrðuð þér það sem ég var að
segja, sagði hann mjúkt.
— Já, ég gerði það .... og ég skildi
það. Þakka yður fyrir.
Hún talaði stirðbusalega og öll orð-
in sem liana 'langaði til að segja lilóð-
ust eins og kökkur í hálsinn á henni.,
Hann spratt upp, rak sig í borðið og
velti glasinu. Hann hafði misst á sér
stjórnina. — Gerið eins og ég segi,
sagði hann kuldalega. — Lifið lífinu!
Hann var að ganga út að dyrunum
þegar dökkhærð, áburðarmikil kona
kom iiin.
—■ Halló, elskan mín, sagði hann.
— Þú varst lengi. Við skulum aka
beint heim — ert þú ekki á sama máli?
Þau gengu út saman, stúlkan sá þau
fara.
Þetta var byrjunin, luigsaði hún með
sér. Það var minna en byrjunin. Ef
hann hefði verið tuttugu árum yngri
og ógiftur, eða ef ég hefði verið eldri,
ef enginn Alan væri til, ef .... Hann
var maðurinn sem ég átti að liitta, ég
veit það — ég veit það.
Þjónninn kont og tók burt kaffi-
bakkann og glasið sem lá á hliðinni.
Á stólnum sent gesturinn hafði setið
í var ekkert að sjá. Þar var ekkert
eftir, hugsaði hún með sér, alls ekk-
ert.
Ekkert nema hryggðin sem nú var
innst í hjarta hennar og sem ekki hafði
verið þar áður.
Klukkan var hálffjögur. Alan kom
aldrei of seint. Ilún stóð upp brosandi
þegar hann kom inn i ársaþnn. *
Á Jóniskueyjunum, syðst i Adría-
hafi og við vesturströnd Grikklands,
hófust ferlegir jarðskjálftar 9. ágúst,
og héldu þeir áfram næstu viku alla.
Hafa jarðskjálftarnir kostað mörg
hundruð mannslíf, en mörg þúsund
særðust meira eða minna. Um 120.000
rnanns hafa misst hús og heimili.
Ainos, sem er hæsta fjallið á eyjunni
Kefaloniu rifnaði í tverint og viða
voru sprungur í jörð, og var talið lik-
legt að sumar eyjarnar mundu sökkva
í sjó, en nú segja jarðfræðingarnir
enga hættu á þvi. — Eldur kom upp
í bæjunum í sambandi við jarðskjálft-
ann og brunnu sumir þeirra til ösku.
Lygilegt en satt þó.
Þegar Huey Long senator frá
Louisiana hélt ræðu i lSVa tima sam-
fleytt, kom hann eing og gefur að skilja
víða við. Meðal annars sagði hann á-
heyrendum frá hvernig þeir ættu að
steikja ostrur, hvernig kaffi væri hitað
í Louisiana og hve miklu betra það
væri en skolpið sem maður fengi i
Washington, og hvernig maður ætti
að hreinsa aspargus. — Glen H. Taylor
hélt einu sinni ræðu i 13 tima til að
mótmæla almennri herskyldu. Meðan
á ræðunni stóð fékk hann simskeyti
frá húsfreyju einni, og þótti gott að fá
efni til tilbreytingar í ræðuna, las
hann það upp: „Borgarar landsins
mega gleðjast yfir því að þeir eiga
heiðarlegan senator, sem rækir skyld-
ur sínar ..“ Þegar liér var komið lestr-
í einum bænum stóð ekkert eftir
nema kirkjan, skólinn og ráðhúsið.
Bandamenn höfðu flota-æfingar í Mið-
jarðarhafi er jarðskjálftarnir hófust,
og var mörgum herskipum stefnt
þangað til að hjálpa, og síðan hefir
mikið af mat og meðulum verið sent
til eyjanna, en þó var lengi hörgull á
blóði til að dæla í sjúklingana. Nú
fyrir skömmu urðu einnig miklir jarð-
skjálftar á eynni Kýprus i austanverðu
Miðjarðarhafi, eigi allfjarri hinu jarð-
skjálftasvæðinu. Þar létu 39 manns
lifið og 100 særðust, en fjöldi fólks
varð heimilislaust.
inum spratt annar öldungardeildar-
upp og krafðist þess að Taylor settist
og tekið væri af honum orðið, því
að hann hefði gefið í skyn, að ekki
væri til nema einn lieiðarlegur
senator. Forseti deildarinnar var sain-
mála og Taylor varð að hætta.
Þingmennirnir á Nýja Sjálandi urðu
talsvert hissa á þingfundi einum árið
1946. Umræður voru orðnar langar
um mál, svo að þingmaðurinn Clyde
Carr þóttist þurfa að stytta sér stund
ir. Hann tók upp sokkapar og fór að
stoppa göt á hælunum.
#
Forrester hershöfðingi hefir líklega
þagnarmet enska þingsins. Hann var
þingmaður fyrir Muc Wenlock-kjör-
dæmi í 40 ár, en hélt aldrei ræðu á
Framhald á bls. 10.
EFTIR JARÐSKJÁLFTANN. — Páll
Grikklandskonungur gerði sér ferð til
Jónísku eyjanna eftir að jarðskjálft-
arnir miklu gengu þar, fyrri partinn í
ágúst. Hér sést konungurinn vera að
hugga gamlan mann, sem hefir misst
aleigu sína í jarðskjálftunum.
GÖMUL KONA á Kýprus yfir hrundu húsi sínu. Hún hefir misst aleigu sína og horfir döprum augum á liin
forgengnu verðmæti, sem hún hafði skapað með elju og dugnaði allt sitt líf. Og líkt er ástatt um þúsundir
manna á jarðskjálftasvæðunum við austanvert Miðjarðarhaf í dag.
Hrikalegir jarðskjálftar