Fálkinn - 22.01.1954, Síða 5

FÁLKINN
5
Þú ræður hvort þú trúir því —
Þaft er fleíra milli himins oa jariar cn...
HESTVOFA, prestvofa, garð-
draugur og húsdraugur, allt
einstaklega góðlynt, liefir hafist við
í Mirandolahöllinni í fimm aldir,
ásamt hóp af fúlum nornum. En nú
á að gera út af við þennan ófögn-
uð og hópur hungraðra manna hef-
ir liundist samtökum um að hyggja
öllum draugunum út. Draugaveið-
ararnir ætla að sctjast að í höllinni
og fara ekki þaðan fyrr en öllu ó-
hreinu hefir verið útrýmt ])aðan.
En þarna verður við ramman reip
að drgga. Mirandohöllin, sem er
frá 15. öld, er svo full af öliu inigs-
anlegu yfirnáttúrulegu, að það get-
ur skákað hvaða ensku óðalssetri
sem vera skal. Enginn hefir þorað
að koma þar inn fyrir dyr siðan
nókkrir menn komu ein og byssu-
orenddir út þaðan fyrir tíu árum,
eftir að ósýniiegar verur höfðu
slökkt jafnóðum á lömpunum, sem
þeir höfðu með sér.
Einn draugurinn sást alveg ný-
lega. Það var hvítur hestur, sem get-
ur prjónað, og hneggjar svo rauna-
lega. Hann birtist pitti og stúlku,
sem voru á gangi í tunglsljósinu,
rétt hjá höllinni. Og eiginlega var
það hesturinn, sem olli því, að nú
á að fara fram rannsókn á drauga-
höllinni.
Menn halda að flestir draugarnir
hafist við í kjallaragöngum, sem eru
undir höllinni þvert og endilangt,
eins og göng í katakombum. En
vondu nornirnar hafast við í hallar-
kapellunni.
Presturinn er á sífelldu flakki
um alla höllina. Hann var einu sinni
hallarprestur þarna og þótti strang-
ur og siðavandur og tók hart á öllu
gjálífi til dauðadags. Það er sagt
að hallarfurstinn og hans fólk hafi
orðið guðsfegið þegar hann hrökk
upp af, þvi að furstinn var léttúð-
ugur svallari. En hann hrósaði
happi of snemma. Þvi að nú fór
presturinn að ganga aftur, og var nú
enn siðavandari en i lifanda lífi. Það
kom fyrir að hann settist á rúm-
stokkinn hjá furstanum og gestum
hans ef rétta konan var ekki í rúm-
inu og flæmdi hjákonuna á burt,
með því að lesa yfir hjónaleysun
um urn þær helvítis kvalir sem biðu
þeirra.
Garðdraugurmn er ekki eins
frægur og presturinn. í rauninni
hefir enginn séð hann, en liann
heldur sig alltaf við kjallaradyrn-
ar og það er hann sem slekkur alltaf
Ijósið hjá þeim, sem ætla að komast
í kjallarann. Það er trú manna að
það hafi verið garðdraugurinn, sem
flæmdi burt mennina, sem ætluðu
að rannsaka liöllina fyrir tíu árum.
Húsdraugurinn, sem Hklega er
kunningi prestsdraugsins, því að
þeir eru báðir á sífelldu randi um
salarkynni hallarinnar, hefir aldrei
sést, frekar en garðdraugurinn. En
um húsdrauginn eru til margar
skráðar sagnir í bókasafni hallar-
innar, og samkvæmt þeim sást hann
oft um hábjartan dag og jafnan
klæddur búningi frá 15. öld. Hann er
s áeini sem hefir baft eitthvað nýti-
legt fyrir stafni, þvi að samkvæmt
sögunum hefir hann spunnið ósýni-
lega ull á rokk.
Gestur sem kom í höllina 1805
hefir skrifað, að hann hafi séð fjóra
hermenn frá endurfæðingaröhlinni,
sem voru þarna á vakki og settust
við að spila á spil.
Þetta eru allt meinlausir draugar.
En hins vegar eru nornirnar verstu
foröð og ganga ferlegar sögur af
þeim. Eitt versta fúlmennskuverk
sem sagt er frá í sambandi við þær
er þetta: — Ungur riddari kom til
þeirra og bað þær um að gefa sér
ás'tardrykk. En nornirnar urðu svo
ástfangnar af honum að þær tóku
hann fastan. Og enn þann dag í dag
heyrir fólk í nágrenninu, sem kem-
ur nálægt höllinni, kveinstafi ridd-
arans þaðan.
Nú á að gera út af við allan þenn-
an ófénað. Og til þess að garðdraug-
urinn geti ekki hlökkt á lömpun-
um, ætla ofurhugarnir að hafa með
sér rafmagnsljósavél og sjá til hvort
hún hættir að ganga þegar þeir hafa
sett hana upp á höllina.
Alvtg hissa
Uti á þekju.
Rodolfo C. Aviles prófessor i Mexic.o
sannaði fyrir nokkru að þær eru ekki
allar lognar, sögurnar sem sagðar eru
af því að prófessorar séu viðutan. Saga
þessa prófessors gerðist i kirkjunni
i Tehuacan, er hann kom þangað mcð
unnustuna sína til að láta gifta sig.
Eins og handhókin mælir fyrir spurði
presturinn hvort nokkur teldi mein-
bugi á hjónabandinu, og þá kom babb
í átinn. Þvi að nú gaf sig fram kona,
sem hét Maria Gonzalcs dc Aviles og
lagði fram skilríki fyrir jþvi, að hún
hefði staðið fyrir prestinum með
Aviies prófessor fyrir þremur árum,
i sönm erindum og unnustan hans nú.
1 fangelsinu andvarpaði Aviles: „Aí,
mikil vandræði, að ég skyldi vera bú-
inn að gleyma þessu!“
Sein skil.
Uppboðshaldara einum í Plymoth
brá í brún nýlega, er hann opnaði
talsvert velkt bréf, er reyndist vera
frá vini bans, og skrifað er hgnn var
i herþjónustu í Frakklandi 1915. Eng-
inn veit hvar hréfið hefir verið siðast-
liðin 38 ár. Þó er vitað um bréf, sem
var enn lengur að komast til skila. Það
hafði verið sett á póst í Kni^litbridge
í London 1865 en kom til viðtakand-
ans 1927.
•
Nærgætinn fram í dauðann.
Ofursti einn í Rennes í Frakklandi
var orðinn leiður á líifinu og afréð
þess vegna að losna við það. Og hann
gerði það með því móti að opna gas-
kranann. Hann skrúfaði hann eins
langt til baka og hann gat. — En nær-
gætinn var hann fram til síðustu
stundar. Hann skrifaði með stórum
stöfum á miða og festi hann utan á
hurðina: „Til lögreglunnar: Það er
ekki Ijós í ganginum. En varist að
kveikja á eldspýtu, undir eins og þér
komið inn fyrir dyrnar. Það getur
orðið gassprenging!“
1-------------------------------
8r endurholdgunarkenningin
sönnuð7
SÖNNUN sem allir taka gilda
hefir hvorki fengist fyrir lifi
eftir dauðann né fyrir hinni fornu
austrænu kenningu um að sama
sálin endurholdgist Iivað eftir
annað í nýjum líkama. En austur
í Indlandi hefir nýlega gerst at-
burður, sem mikið er talað um
og vísindamenn þar athuga mcð
gaumgæfni:
Shanti man fyrri tilveru sína!
Shanti er 9 ára telpa, fædd og
uppalin í Delili. Þegar hún var
þriggja ára fór hún að tala um
dúkakaupmann, sem ætti heima
í bænum Muttra, og voru foreldr-
ar hennar hissa á þessu, því að
hún hafði aldrei til Muttra kom-
ið og þekkti þar ekki nokkurn
mann. Þegar Shanti var orðin 8
ára talaði hún si og æ um „mann-
inn minn“, lýsti lionum og göt-
unni sem þau ættu heima i. For-
eldrar hennar hlógu að þessum
hugarórum telpunnar og víttu
hana fyrir bullið. En telpan sat
við sinn keip og sagðist vilja
fara „heim“. Nú fóru foreldrar
hennar að spyrjast fyrir um
hvernig umhorfs væri i Muttra
og náðu í mann, sem hafði komið
þangað. Kom þá á daginn að lýs-
ingar Shanti voru réttar út í
æsar, og götuna sem hún þóttist
eiga heima í þckkti maðurinn
eftir lýsingunni. Það vitnaðist
líka að i þessari götu átti heima
dúkakaupmaður sem hét Ahmed
Lugdi.
Ættingjar hans komust á snoð-
ir um þetta og gerðu út mann til
að heimsækja foreldra Shanti í
Dehli. Undir eins og Shanti sá
hann heilsaði hún honum með
nafni og kallaði hann frænda.
Ekki var Shanti sagt neitt frá
því að verið væri að rannsaka
samband hennar við Ludgi-
fólkið.
Svo kom Ludgi kaupmaður
sjálfur til Dehli. Þeir voru þrir
sem komu inn til Shanti og for-
eldrar hennar samtimis, en undir
eins hljóp hún til og faðmaði
Ludgi að sér og hrópaði með tár-
in i augunum: „Ó, maðurinn minn
er kominn til mín aftur!“
Svo fór hún til næsta gestsins,
faðmaði hann og sagði: „Dreng-
urinn minn — en hvað þú ert
orðinn stór!“
Þetta fréttist og nú fóru ýmsir
fremstu sálfræðingar Indlands að
— .... og strúturinn cr afar mat-
gráðugur og gleypiir ótrúlegustu hluti.
veita Shanti athygli. Þeir yfir-
heyrðu hana i þaula og reyndu
að flækja hana, en hún svaraði
öllu svo öruggt og greinilega, að
ekki var nema ein skýring: Hún
hlýtur að hafa lifað áður!
Shanti sagði þeim að hún héti
upprunalega Anned og hefði fæðst
í fyrra sinnið árið 1902 og dáið
24. október 1925, eftir að hafa
eignast son. Nú var sendur mað-
ur til Luttra. Það kom i ljós að
kona Ludgis hafði verið fædd
1902 og dáið 1925, að hún hefði
heitað Anned og þau hjón hefðu
eignast einn son.
Vísindanefndin taldi að Shanti
hefði getað kynnt sér þetta allt,
án þess að foreldrar hennar
vissu. En þó lýsti hún svo vel
bænum Luttra, sem hún hafði
aldrei séð, að þetta þótti ckki
einleikið. Og einnig sagði hún frá
ýmsum einkamálum þeirra Lud-
gis, og því bar saman við það
sem Ludgi sagði sjálfur siðar. Og
ofan á þetta bættist, að hún tal-
aði prýðilega mállýsku þá, sem
töluð er í Luttra en fæstir þekkja
í Delhi. En til Luttra hafði hún
þó aldrei komið — í þessari til-
veru sinni.
Þau Ludgi voru látin tala sam-
an í viðurvist nefndarinnar. Ludgi
sagði að Shanti væri ekkert lik
konu sinni i' sjón, en röddin væri
alveg eins og sömuleiðis skap-
ferlið.
„Hérna á ég' heirna".
Loks var afráðið að gera eina
tilraun enn. Fara með Slianti til
Muttra og reyna hvort Shanti
rataði heim til Ludgi. Þegar kom
á járnbrautarstöðina í Muttra var
fjöldi fólks á stéttinni. En i
hópnum þekkti hún undir eins
mág sinn og gekk rakleitt til
hans og heilsaði honum með
orðalagi, sem aldrei er notað i
Delhi. Svo var hún sett upp í
vagn og sagt að ráða ferðinni
„heim“. Kún gerði það. í götunni
sem Ludgi átti heima i eru öll
húsin nauðalik. Hún lét vagninn
nema staðar í götunni og gekk
rakleitt heim að húsdyrum Lud-
gis. Þar stóð gamall maður.
„Loksins er ég komin heim,“
sagði hún og faðmaði manninn
að sér. „Ósköp er gaman að sjá
þig, tengdafaðir minn,“ sagði
hún.
Og gamli maðurinn var enginn
annar en faðir Ludgis.
Einn skamtur af niakkaroní og —
Einn skammtur af makkaroni og —