Fálkinn - 22.01.1954, Page 8

8
FÁLKINN
Slœm hcimsókn - og góó þó
Gamall, ríkur maður óskar þess að hann hefði þrjá heila — og óskin rætist á svipstundu.
ROliERT HADFIELD:
EGAR sagan gerist var
verslun Harpers gamla
Judsons á fallandi fæti
— og ástæðan var sú að
hann vantaði duglegan meðeig-
anda til að hjálpa sér.
Harper Judson hafði af eigin
ramleik komið á fót f jölda af stór-
verslunum í fjöldamörgum bæj-
um og borgum. En það hafði ekki
gert sig sjálft, en Judson var vík-
ingur og harðskeyttur og lét
aldrei sinn hlut, hvernig sem á
stóð. Hann var kaupmaður fram
í fingurgóma, og það var sagt að
aldrei hefði nokkur maður snúið
á hann.
Harper Judson hafði byrjað að
versla þegar hann var í skóla —
hann braskaði með frímerki, seldi
smáglingur og lét aldrei einn eyri
úti án þess að hann fengi tvo
aftur.
Nú var hann milljónamæringur
— en árin höfðu ekki látið sig
án vitnisburðar, hann var orðinn
lúinn og hafði lengi verið að
hugsa um að ná sér í meðeiganda,
sem gæti hjálpað honum til að
halda versluninni í horfinu eftir
að hann var sjálfur orðinn van-
megnugur þess.
Auðvitað hef ði hann getað látið
allt skeika að sköpuðu. Hann
hefði getað dregið sig í hlé, selt
verslanirnar sinar og fengið svo
mikið fyrir að hann gæti lifað
áhyggjulaus alla sína daga ....
en það var líkt um hann og marga
aðra kaupsýslumenn, að við-
skiptastarfið var eins konar iþrótt,
og hann gat ekki hugsað sér að
vera án þess. Hann vildi ekki
leggja árar í bát. Og hann vildi
vera viss um, að skipið sem hann
hafði stýrt svo vel og lengi fengi
ekki ágjafir þó að hann hætti
að standa við stýrið sjálfur.
Einn daginn sat hann í einka-
skrifstofu sinni í stóra húsinu
sínu og var að rýna í síðustu
reikningsyfirlit Harpers Judsons,
rólegur í aðra röndina en áhyggju-
fullur í hina. Honum fannst allt
vera að vaxa sér yfir höfuð. Hann
óskaði að hann hefði þrjá heila
— og jafn marga skrokka — svo
að hann gæti komist yfir að líta
yfir þrisvar sinnum meira, per-
sónulega, en hann gat nú.
Hann var svo niðursokkinn í
reikningana að hann tók ekkert
eftir að tjaldið fyrir dyrunum út
í garðinn var dregið til hliðar og
maður kom steinþegjandi inn i
skrifstofuna. Harper Judson sat
og rýndi í reikningana sína þang-
að til gesturinn var kominn fast
að skrifborðinu og stóð andspæn-
is honum.
Þú varð Judson litið upp og
hann var ekki lengi að sjá hvað
var í efni. Á einni svipstundu
hafði hann fest sér í minni hvern-
ig maðurinn leit út og hvernig
hann var klæddur, en þó tók hann
best eftir gljáandi skammbyss-
unni, sem maðurinn hélt á í hend-
inni.
Judson hallaði sér aftur í stóra
stólnum.
„Hreyfið yður ekki!“
Hann hreytti út úr sér orðun-
um, og svipurinn á andlitinu á
honum bar vott um að mannin-
um var alvara. Judson hafði vit
á að sitja kyrr .... en það var
ekki af hræðslu. Enginn hafði
orðið til þess að bera honum á
brýn að hann væri ragur. Hann
horfði rólega á gestinn og sagði:
„Með leyfi að spyrja — hvaða
erindi eigið þér hingað?“
„Eg vil fá peninga," svaraði
maðurinn.
„Þér eruð ekki með málaleng-
ingar, það megið þér eiga,“ sagði
Harper Judson. „Það kann ég vel
við. Hvað viljið þér mikið?“
„Allt sem þér hafið í peninga-
skápnum þarna.“
Judson renndi augunum á pen-
ingaskápinn, sem var múraður
inn í vegginn, við hliðina á arn-
inum.
„Þessi peningaskápur er tóm-
ur,“ sagði hann svo.
„Yður þýðir ekki að ljúga að
mér. Þér hafið að minnsta kosti
þúsund pund í seðlum liggjandi
þarna í skápnum, herra Judson
— til þess að hafa til taks ef þér
gætuð gert góð tækifæriskaup,
sem verða að greiðast út í hönd.
Og Harper Judson situr alltaf
um að gera góð kaup, er ekki
svo?“
„Það er svo að sjá sem þér
hafið sett yður inn í málið fyrir-
fram,“ sagði Harper Judson. „En
þér hafið því miður verið svo
óheppinn að ég notaði allt hand-
bært fé sem ég hafði í morgun
— til að gera sérstaklega hag-
kvæma verslun. En þér skuluð
nú ekki fara fýluferð samt . .. .
enginn fer fýluferð til Harpers
Judson — vitið þér að við segj-
um þessi orð f auglýsingunum
okkar? Ef þér viljið kaupa eina
fyrsta flokks handsaumaða skó,
sem eru að minnsta kosti tvöfalt
meira virði en það sem við tök-
um fyrir þá.........“
„Hættið þér þessu bulli. Stand-
ið þér upp og farið að peninga-
skápnum og opnið hann. Og mun-
ið þér — að ef þér reynið einhver
undanbrögð þá skýt ég á yður!“
Harper Judson brosti en hvessti
brúnirnar um leið, stóð upp og
gekk að peningaskápnum. Og
opnaði hann, eins og ekkert væri
um að vera.
Hann dró út hverja skúffuna
eftir aðra og lét gestinn sjá ofan
í þær.
Þær voru allar galtómar.
„Mikill fjandi,“ sagði gesturinn
ergilegur. „En þá hljótið þér að
hafa peninga annars staðar í hús-
inu — eru ekki peningar í skrif-
borðsskúffunum?"
„Jú, ætli það séu ekki tvö eða
þrjú pund þar.“
„Komið þér þá með þau og látið
mig fá þau sem fljótast!"
Judson gekk að skrifborðinu,
beygði sig og ætlaði að draga út
eina skúffuna. En í sömu svifum
þreif gesturinn í handlegginn á
honum og bar skammbyssuna upp
að enninu á Judson.
„Heyrið þér, ungi maður,“
sagði Harper Judson hálfgramur,
„þér gerið mér mjög erfitt fyrir
að eiga nokkur skipti við yður,
þegar þér eruð alltaf að veifa
þessu ljóta vopni. Eg er reiðubú-
inn að eiga skipti við yður — til
þess að kaupa mér frið, en ég er
ekki vanur því að menn noti skot-
vopn þegar þeir eru að gera samn-
inga. Það gæti orðið slys af því.“
Gesturinn horfði lengi á Jud-
son. Það var auðséð að hann var
farinn að bera virðingu fyrir þess-
um gamla kaupsýslumanni.
„Þér hafið sterkar taugar,
herra Judson,“ sagði hann viður-
kennandi. „Fólk segir að það sé
meira í yður spunnið en í fólk
flest — og það reynist vera rét't.
Eg treysti yður. Heyrið þér —
hafið þér skammbyssu þarna í
skúffunni?"
„Nei. Mér hefir aldrei boðist
skammbyssa til kaups. Að
minnsta kosti ekki svo ódýrt að
ég hafi viljað kaupa hana.“
„Hm .... skammbyssur eru
nú annars ekki dýrar,“ sagði gest-
urinn.
Það færðist hægt og hægt
bros yfir svipskarpt andlitið á
Harper Judson. Það kom birta
yfir það. Honum hafði dottið dá-
lítið í hug — dálítið gott, sem gat
snúið leiknum við, þannig að
hann græddi á heimsókninni.
„Þér haldið að ég sé sérvitr-
ingur,“ sagði hann. „Kannske
hafið þér rétt fyrir yður. En ég
ætla að gera yður tilboð. Takið
þér nú vel eftir. Þér viljið fá
peninga, gott og vel — það er það
sem allir vilja. En ég er vanur
að vilja fá eitthvað fyrir snúð
„Þér eruð ekki með málalengingar, það megið þér eiga,“ sagði Harper
Judson. „Hvað viljið þér mikið?“