Fálkinn - 22.01.1954, Side 9

FÁLKINN
9
minn þegar ég læt úti peninga. Og
nú langar mig allt í einu að eign-
ast dálítið, sem ég hefi aldrei
eignast áður — nefnilega skamm-
byssu! Þessi sem þér eruð með í
hendinni virðist ekki vera sem
verst .... ég er ekki frá því að
kaupa hana, — en auðvitað fyrir
hóflegt verð. Hvað setjið þér upp
á hana?“
Gesturinn brosti líka þegar
hann heyrði það sem Judson
sagði.
„Eg er peninga þurfi,“ sagði
hann, „sannast að segja er ég
kominn í svelti, og það sem verra
er: fjölskylda mín sveltir líka. Þér
þurfið ekki að trúa mér fremur
en þér viljið — en ég á konu og
börn. Eg tek tilboði yðar. Eg skal
selja yður skammbyssuna.“
„Ágætt," sagði Judson, „ég
býð yður fimm pund fyrir hana.“
„Fimm pund, nei .... það er
smánarboð. Þér hafið vafalaust
fimmtíu pund þarna í skúffunni.
Borgið þér mér fimmtíu pund, þá
er þetta útkljáð mál.“
Judson hristi höfuðið. „Eg skal
teygjá mig upp í tíu,“ sagði hann.
Gesturinn beygði sig og dró
út þá skúffuna, sem næst 'honum
var í skrifborðinu. Hann horfði
niður í hana.
„Eftir því sem mér sýnist eru
kringum þrjátíu pund þarna. Eg
skal ganga að því að þér borgið
mér þrjátíu pund, en þá verðið
þér að samþykkja boðið undir
eins.“
Judson tók upp peningana, taldi
þá lauslega og rétti fram þrjátíu
pund.
„Ha-ha-ha,“ sagði hann hlæj-
andi. „Þarna skjátlaðist yður.
Það voru nefnilega fjörtutíu pund
þarna .... en vitanlega gangið
þér ekki á bak orða yðar. Þér
fáið ekki nema þrjátíu. Gerið þér
svo vel.“
„Þökk fyrir.“
Ungi maðurinn greip pening-
ana og stakk þeim í vasann.
„Og svo fæ ég skammbyssuna
hjá yður ... . “ sagði Harper Jud-
son.
„Vitanlega. Gerið þér svo vel.“
Maðurinn opnaði byssuna, tók
út hylkið með skotunum og rétti
svo Judson byssuna.
„Nei, bíðið þér hægur,“ sagði
Judson, „ég á auðvitað að fá
skotin líka........!“
„Þér keyptuð skammbyssuna.
Það var ekki minnst á skotin.“
Nú hallaði Judson sér aftur í
stólinn. Svolitla stund var svo að
sjá sem hann hefði misst málið.
En svo opnaði hann munninn og
hló — skellihló, öskraði af hlátri.
Gesturinn hafði snúið frá hon-
um og var á leið til dyra — en nú
spratt Judson upp, hljóp á eftir
honum og þreif í handlegginn á
honum. Og skellti hendinni á öxl-
ina á honum:
„Ungi maður! Þér megið ekki
fara frá mér! Þér eruð einmitt
maðurinn sem ég þarf á að halda
— maðurinn sem ég hefi verið að
leita að árum saman. Þér eruð
fyrsti maðurinn, sem hefir snúið
á mig í viðskiptum .... sá allra
fyrsti! Þér eruð kaupsýslumaður
fram í fingurgóma — og það er
ég lika. Mér er alveg sama hver
þér eruð — en héðan í frá skuluð
þér verða samverkamaður minn!“
Ungi maðurinn starði á Judson
eins og naut á nývirki. En svo
skildist honum smátt og smátt að
manninum var alvara. Hann
studdi hendinni á ennið á sér,
ætlaði að segja eitthvað, en þagði
— og lét duga að rétta gamla
manninum höndina.
„Þér skuluð ekki þurfa að iðr-
ast eftir það,“ sagði hann al-
varlegur. *
LITL.A SAGAN
A skökkum stað
— Þér fáið drjúga sekt fyrir þetta,
sagði lögregluþjónninn við unga
manninn, sem stóð með annan fótinn
á aurbrettinu á vörubilnnm og var að
vefja sér sígarettu. — Hvað er nafnið?
■—- Nafnið? Ungi maðurinn var eins
og úti á iþekju.
— Já, nafnið, sagði lögregluþjónn-
inn höstugur. — Eruð 'þér blindur, —
sjáið þér ekki skiltið þarna. Þér sjáið
á þvi, að það er bannað að leggja bíl-
um hérna!
— Ja-á, sagði ungi maðurinn og
brosti. — En skiljið þér, lögreglu-
þjónn ........
— Ég skil ekkert, hreytti lögreglu-
þjónninn úr sér, því að það var farið
að siga í hann. — Nafnið?
— Guðjón .... Guðjón Brandsson,
en hlustið þér nú á mig ......
— Heimilisfang?
— Njálsgötu áttatíu og finnn.
— Farið þér inn i bílinn og akið
'honum burt héðan, sagði lögreglu-
þjónninn. ■— Þér heftið alla umferð
hérna! Nú höfðu margir gónarar
safnast þarna kringum þá, og þeir
tóku undir með lögregluþjóninum.
— Herra lögregluþjónn! .... ég
segi yður alveg satt að ....
— Þegið þér og gerið eins og ég
segi. Þér getið sagt alveg satt og svei-
að yður og komið með allar skýring-
arnar þegar þér komið á lögreglu-
stöðina .... Setjið þér nú bílinn í
gang!
— En..........
-—• Ekkert en. Setjið þér bílinn i
gang! hvæsti lögregluþjónninn. Hann
var orðinn sólrauður og skalf af
vonsku.
Ungi maðurinn fór að handleika
stýritækin. En það var ekki að sjá
að trogið vildi hreyfa sig úr sporun-
um, þangað til allt í einu að það fór
að urra og tók undir sig sprett eins
og kálfur á vordegi.
— Halló! Stoppið þér .... hvert í
heitasta, öskraði lögregluþjónninn.
Og þó að merkilegt megi virðast
gegndi bíllinn. En þá hafði hann brot-
ið tvo luktarstaura sem voru á vegin-
um fyrir honum og lent inn í ketbúð-
arglugga.
— Þér skuluð fá að kenna á þessu,
sagði lögregluþjónninn. — Og ég skal
sjá um að þér missið skirteinið yðar
ævilangl.
— Ég hefi ekkert ökuskírteini.
— Því verra fyrir yður .... hvern-
ig dettur yður þá í hug að aka bíl?
— Mér datt það alls ekki i hug. Þér
slcipuðuð mér það.
— Þér höfðuð lagt bílnum á röng-
um stað!
— Ég? Eg á alls ekkert i þessum
bil! *
* * *
Hann langaði mikið til að verða
fiðlusnillingur, og á hverju kvöldi
settist hann út í horn og fór að æfa
sig. — Hann hélt alltaf eininn fingr-
inum á sama stað á strengnum og dró
bogánn fram og aftur.
— Henry, sagði konan hans. — Ég
hefi tekið eftir að aðrir fiðluleikarar
hreyfa fingurna og nota alla streng-
ina.
— Já, ég hefi lika séð það, en það
kemur til af þvi, að þeir eru að leita
að rétta staðnum. En ég hefi fundið
hann.
AMénpinn
AMERÍKA á, meðal annarra
„kónga“, sinn asbestkonung, sem
heitir Tommy Manville, Og honum
svipar til indversku furstanna í
því, að honum hefir ekki dugað
að eiga eina konu, heklur Tl. Þó
hefir liann aldrei átt nema eina
í einu, því að það varðar við lög
í Ameríku, og ekki hefir hann
heldur keypt sér konurnar, eins
og austurlandafurstarnir gera
stundum, þegar þeir eru að safna
í kvennabúrin. Hins vegar hefir
hann borgað stórfé til að losna
við þær, en þeir austurlenslcu
reka þær út á gaddinn þegar þeir
geta ekki notast við þær lengur.
Manville hefir sérstakan ritara,
sem ekki hefir annað starf með
liöndum en að rekast i hjóna-
skilnaðarmálum húsbónda síns
og annast greiðslur og eftirlaun
til hinna fráskyldu kvenna og
barna þeirra. Heldur ritarinn ná-
kvæma spjaldskrá um konurnar
og hjónabönd þeirra og barn-
eignir. Átta af hinum fráskildu
konum eiga börn með 13 öðrum
mönnum, og rilarinn verður að
fylgjast nákvæmlega með rnæðr-
unum og telja það fram á skýrsl-
um sínum.
Til þessa hafa öll hjónaskiln-
aðarmál Manvilles gengið hljóða-
laust hjá Manville, sem nú er
orðinn 68 ára. Hann er dugandi
kaupsýslumaður, umgengnisgóð-
ur og hjartagóður og afar eld-
fimur í ástum. Enginn tók til
þess að hann var farinn að ráð-
gera að giftast i tólfta sinn, því
að hvort tveggja var að frú Lillian
Bishop Alwear var orðin laus og
liðug og var til i að giftast
Manville. Hún átti ekki nema tvö
börn fyrir svo að skýrslugerð rit-
arans var tiltölulega auðveld. Frú
Alwear er ljómandi falleg kona
og ekki nema 29 ára, hárið á
henni svipað asbesti á litinn svo
að allt virtist vera í lagi.
En þá byrjuðu erfiðleikarnir.
Bæjarfógetinn í New Roclielle
neitaði að selja Manville leyfis-
bréf, en liann gat fengið það keypt
í Greenwich með því að dveljast
þar fimm daga. Það hefði hann
átt að geta gert, en nú komu
slæmar fréttir frá New York.
Ellefta konan hans, Anila Fran-
ces Roddy-Eden ManviIIe, lýsti
- mti II honur
yfir því að hún væri gift Man-
ville asbestkonungi ennþá. Að
vísu hafði hún fengið laglega
fúlgu fyrir að undirskrifa skiln-
að í Mexico árið áður, en nú hafði
hún í snatri útvegað sér vottorð
frá málaflutningsmanni sinum i
Mexico City um að þessi skilaður
væri ógildur samkvæmt lögum
Bandarikjanna. Hvort þetta er
gerl til þess að lögsækja Manville
fyrir tryggðarof og fá skaðabæt
ur fyrir, skal látið ósagt, en svo
er að sjá sem Anita Frances
Roddy-Eden hafði tekið sér þetta
nærri, því að hún gleypti svo mik-
ið af svefnpillum, að sækja varð
lækni til að pumpa hana aftur til
jarðlífsins.
Meðan þetta gerðist hafði Man-
ville lokið 5 daga dvöl sinni i
Greenwioh. En hann getur ekki
gifst ennþá því að það væri fjöl-
kvæni. Og nú situr hann uppi
með konuna, tíu fyrrverandi
konur og eina hágrátandi unn-
ustu.
Krýning í eldsvoða.
Aðeins einu sinni hefir enskur
konungur verið krýndur á jóla-
daginn. Það var Vilhjálmur sigur-
sæli, sem lagði England undir sig
1066. Þá var gamla tímatalið og
jóladag bar upp á 5. janúar. Þessi
krýning var söguleg. Vilhjálmur,
sem kallaði sig hertoga fyrir
krýninguna, gekk til kirkjunnar
milli erskibiskupanna Eldráðs og
Stíganda og fólk meðfram vegin-
um liyllti hann með hrópum og
köllum, ekki af því að hann væri
vinsæll heldur af því að það var
venja. Þegar konungur var kom-
inn í kirkjuna urðu hrópin enn
hærri og gauragangurinn svo
mikill, að herménnirnir við
kirkjudyrnar liéldu að konungur-
inn hefði orðið fyrir árás í kirkj-
unni og kannske drepinn. Og i
liefndarskyni fóru þeir að ræna
heimili ýmissa höfðingja og
kveiktu í húsum. Þegar kirkju-
gestir sáu eldana flýttu margir
sér út til að reyna að bjarga
fjármunum sínum, svo að sárafátt
var orðið i kirkjunni þegar kór-
ónan var sett á höfuð konungi.
En bjarmann frá eldunum lagði
inn um kirkjugluggana.