Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
NÝ FRAMHALDSSAGA.
í 3 )
shuððd fortíðarinnar
Spennandi ástarsaga eftir Mary Howard.
„TIL AÐ ÞIÐNA“! — Hún heitir
Pcggy Wallace þessi, og var fyrrum
fræg fyrir hjólaskautahlaup, en fór
siðan að nota réttu skautana. Hún
hefir sýnt sig í London í vetur við
mikla aðsókn, en er nú farin til Flor-
ida „til að þíða sig“, að því er hún
segir.
LÍTIL LISTAMÆR. — Monila Busch
í Miinchen hefir tekið þátt í alþjóð-
legri sýningu málverka eftir börn, sem
haldin var í París. Fékk hún 1. verð-
laun allra þeirra mynda, sem frá
Þýskalandi komu. — Það var ekki
þessi, en álíka fíll, sem var á mynd-
inni sera verðlaunin fékk.
NÝR ARKIMEDES. — í Miinchen býr
ungur Persi, Holla Kasem, sem hefir
smíðað sér eins konar hringfara
(„sirkil"), er hann getur notað til að
búa til hringi, ellipsur, hyperbolur,
parabolur og fleiri flatarmálsmyndir.
Að vísu hafa tæki verið til áður, sem
hægt var að teikna svona myndir með,
en tæki hins unga Persa eru miklu
einfaldari.
verið selt lil að standa straum af hin-
um auknu útgjöldum.
Hann iiafði fylgst með undirbúning-
inum og heimkomu bróður síns i ör-
uggu skjóli kofa Carters. Svo virtist
sem skyndilega liefði iifnað á ný yfir
liinu forna höfuðbóli. Kæmi það fyrir
að hann sæi Mildred, tók hann eftir
nýjum glampa í augnatilliti hennar.
Hún var mjög hrifin af konu Erics.
„Hún er yndisleg stúlka, Victor. Hún
er mjög hlynnt þeirri hugmynd að
endurreisa Bededown. Hún segir að
Eric liafi gott af því að fá viðfangs-
efni til að glíma við. Þú ættir að koma
og heilsa upp á þau! Vel má vera að
þeim verði bylt við í fyrstu, en þau
eru bæði skilningsgóðar manneskjur
og of skynsöm til að særa þig með
glápi.“
Victor hristi höfuðið. „Nei, návist
mín verður þeim tæpast til uppörv-
unar. Mér iíður prýðilega liér. En
fyrirætlunin um endurbyggingu Bede-
down gleður mig — vegna þín og
mömmu. Láttu mig vita hvaða ákvarð-
anir verða teknar, það þarf að ganga
frá hinni lögfræðilegu hlið málsins.
Það nær engri átt að Eric og kona
lians eyði fé í jörðina, nema hún sé
lögmæt eign þeirra.“
Gleði hennar snart hann ónotalega.
„Victor,“ sagði hún þakklátlega. „Ég
þorði tæpast að vona að þú litir þann-
ig á málið.“
Þegar liann horfði á eftir lienni var
liugur lians þrunginn beiskju. Honum
þótti mjög vænt um Bededown, sem
var arfleifð hans. Það var ekki sárs-
aukalaust að afsala sér réttinum til
yfirráða þess.
Móðir hans hafði aldrei heimsótt
liann síðan þau Eric og kona hans
komu. Sú var tíðin að liann var henni
eitt og allt. Hann hafði að vísu af
eigin ósk dregið sig í lilé frá umheim-
inum, en nú var eins og allt og allir,
sem liann hingað til hafði umgengist
væru búnir að snúa við honum bak-
inu.........
Hann gekk út í skóginn. Hann gekk
fram hjá stórri þyrpingu furutrjáa,
sem stóðu skammt frá gömlu jarð-
falli, og þegar hann var kominn fram
fyrir trén sá hann stúlku sem lá á
grúfu við brún jarðfallsins og gægðist
ofan í það. Hann sá linakka prýddan
koparrauðu hári, háan og hraustlegan
liikama, og liann flýtti sér að snúa við
til að komast í burtu. Trjágrein hrotn-
aði undir fótum hans og kom upp um
nærveru hans.
Hún leit við og sá hann. Það var í
fyrsta skipti að nokkur ókunnugur
leit hann augum, síðan liann kom af
sjúkrahúsinu. Hann harkaði af sér og
barðist gegn fi'eistingunni að taka
báðum höndum fyrir andlitið, jafn
framt beið hann þcss að svipur henn-
ar fylltist skelfingu og meðaumkun.
En engin breyting varð á tilliti mó-
leitra augna hennar. Hún brosti glað-
lega, benti þögul niður í jarðfallið
og gaf honum bendingu um að koma.
Undarleg suða var fyrir eyrum hans.
Honuin fannst allt í einu eins og öll
tilveran næmi staðar, og neyddi hann
til að liorfa fram á við í stað þess að
lifa í fortíðinni og einverunni. Næst-
um án þess að hann gerði sér grcin
fyrir því livað hann væri að gera,
læddist hann til liennar og gægðist
niður í jarðfallið. í lítilli burknavax-
inni holu léku sér nokkrir yrðlingar
í skini kvöldsólarinnar. Þegar hann
nam staðar sperrtu þeir eyrun og inn-
an skannns voru þeir horfnir bak við
burknana.
Hún stóð upp og andvarpaði. „Þetta
var dásamleg sjón,“ sagði lnin. „Ég
gerði þetta svo oft þegar ég var í
Afríku — ég hafði svo gaman af að
horfa úr felum á dýralífið •— án þess
að skjóta dýrin. Pabbi kenndi mér að
komast nálægt, án þess að þau sæu
mig.“ Hún þagnaði og brosti afsak-
andi: „Afsakið ókurteisina. Ég heiti
Bridget Draycott, og er kona Erics
.... Hver eruð þér? Ég liélt að ég
þekkti allt lieimilisfólkið í sjón?“
Victor starði efablandinn á hana, en
hann hlaut að trúa hinum hreinskiln-
islegu björtu augum hennar.
Honum fannst skyndilega öll tilver-
an taka á sig nýjan ljóma. Hann tók
eftir fegurð hausthiminsins, og rauð-
um og gylltum lit skógarins. Hann
starði á stúlkuna og tók eftir fögrum
ferskum hörundslitnum, Ijóma augn-
anna og björtu sviphreinu enninu ..“
„Það er ekkert ótrúlegt að þér hafið
aldrei séð mig,“ sagði liann. „Venju-
lega vinn ég fjarri liúsinu."
„Jæja.“ Hún þagði, eins og hún
byggist við að hann segði meira, síð-
an sagði hún með semingi. „Jæja,
klukkan er að verða fjögur, ég verð
að halda heim.“
Einhver þunglyndisblær var í rödd-
inni, og hann varð til þess að vekja
Victor af hinu draumórakennda hugar-
ástandi hans. „Nei, þér megið ekki
fara strax,“ sagði liann. „Ekki fyrst
við hittumst hérna á annað borð ....“
Hann þagnaði skelfdur, þvi að honum
varð skyndilega ljóst að sá málrómur
sem hann nú notaði tilheyrði þeim
Victor sem hafði lifað og hrærst fyrir
styrjöldina.
Hún brosti og settist á fallin trjá-
bol. Þar sem hún sat þarna var eitt-
hvað sérkennilega barnslegt og hrif-
andi í fari hennar. Hann hélt áfram
í sama tón. „Hvað er að? Er eitthvað
sem þjáir yður?“
„Nei, nei,“ hún hristi höfuðið með
ákafa.
„Þjáist þér af heimþrá?"
Skær augu hennar litn feimnislega
á hann, og hann bjóst við að luin
myndi andmæla. Síðan svaraði hún:
„Já, það geri ég sannarlega. Finnst
yður það ekki fráleitt?“
„Geðjast yður ekki að Bededown?
Og Englandi?"
„Jú, ég kann vel við mig'. Það er
fallegt hérna — en mér finnst liálf-
vegis að liiminninn sé minni, mér
NAMM-NAMM. — Það hlýtur að vera
sárt að vera í sporum hundanna hér
á myndinni og sjá allt góðgætið í
glugganum án þess að fá nokkuð af
því.
finnst ég undarlega innilokuð. Það er
auðvitað ljótt af mér að segja þetta."
„Hvers vegna skylduð þér ekki mega
segja Jiað?“ sagði Victor einarðlega.
Hann virtist algerlega búinn að
gleyma eigin raunum. „Þetta er ekki
fæðingarstaður yðar, og á ekkert skylt
við þá staðhætti sem Jtér eigið að
venjast. Mér finnst ofur eðlilegt, að
Jtér hafið heimþrá, og sér i lagi hérna,
])ví að Mildred finnst enginn staður
á jarðríki nokkurs virði, í samanburði
við Bededown og mamma talar í si-
fellu um dýrðarljóma gamalla daga.“
„Mamma?“ sagði hún hvatskeyt-
lega. „Eruð þér — Victor?“
Hann svaraði og rödd hans var
hörkuleg. „Já, ég er Victor. Þér eruð
mjög nærgætnar að láta sem þér ekki
vissuð það. Það gerði mér léttara fyr-
ir — enginn hefir áður komið þannig
fram.“
„Ég vissi það alls ekki.“
Hann gat ekki efast um sannleiks-
gildi orða hennar, til þess var augna-
ráð hennar of djarfmannlegt og hrein-
skilnislegt.
Hann sagði sem þrumu lostinn: „Sá-
uð þér það ekki? Ég á erfitt með að
trúa því.“ Hann þagnaði um stund og
svipur hans var þrunginn tortryggni.
„Þér hafið ef til vill verið hjúkrunar-
kona í stríðinu? Nei, þér eruð auðvitað
of ung til J)ess að svo gæti verið.
En liafið þér ekki lagt stund á hjúkr-
un?“
Hún liikaði, en hristi svo liöfuðið
ncitandi.
Hann sagði, gagntekinn undarlegu
ráðaleysi. „Ég hefi ekki séð hrein-
skilnislegt og vingjarnlegt augnatillit
síðan ég kom heirn af sjúkrahúsinu.“
Hún ieit forvitnislega á hann og
virti liann fyrir sér. Lýsing Erics á
bróður sínum var afsakanleg, þar sem
liann hafði ckki séð hana í mörg ár
og studdist eingöngu við ummæli syst-
ur sinnar í bréfum, og Mildred liætti
til að ýkja. Hún sagði, og það vottaði
fyrir gremju í röddinni: „Þér hafið
látið hugfallast, án þess að ástæða væri
til þess. Það er ekkert athugavert við
yður nema ..........“
„Nema hvað?“
„Ég ætlaði að segja að munnur yðar
brosli ekki um leið og augun — en
nú gerir hann það.“
Bridget horfði i blá augu lians, og
henni varð ósjálfrátt liugsað til þess
hversu fallegur hann lilyti að liafa