Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Simeon rýtti. „Hann ætti að reyna það, ó-
þokkinn!“
„Náði hann í öll bréfin, Peter?“ spurði
Carmen. „Hvert einasta?“
„Já.“
Hún virtist hafa gleymt' áhyggjum sínum
út af áverka Peters. Hún settist í sófann og
lét minkafeldinn síga niður á fallegar axlirn-
ar. „Þetta er skrítið," sagði hún lágt. Hún var
í svörtum samkvæmiskjól, sem var svo fleg-
inn í hálsinn að sá í grópina milli brjóstanna.
Crane tók eftir að Ann starði á hann tindr-
andi grænum augum, og hann brosti í kamp-
inn. Nú var henni velkomið að dáðst að Peter
March, því að nú hafði hann fengið nokkuð
til að dáðst að sjálfur. Og svo fór hann aftur
að hugsa um hver Carmel March gæti verið.
Hún var svo fjarræn yfirlitum, að hún hlaut
að hafa gifst inn í fjölskylduna.
Peter var að segja föður sínum frá því að
hann hefði ætlað sér að brenna einkabréf
Richards áður en nýju leigjendurnir kæmu
í húsið. „Mér hugkvæmdist það ekki fyrr en
alveg nýlega," sagði hann.
„Hefirðu tilkynnt lögreglunni þetta?“
spurði Simeon March.
„Nei, mér finnst réttast að láta það ekki
fara lengra."
Crane sagði: „Maðurinn minntist eitthvað á
að hann væri að ná í bréfin fyrir einhvern
annan.“
„Já, ég býst við að við, megum eiga von
á fjárþvingara," sagði Peter.
„Þvinga fé af dauðum manni?“ urraði
Simeon March.
Crane var hróðugur yfir að hafa getið rétt
til um að Richard væri dauður, og fór nú að
íhuga hve lengi hann hefði verið dauður.
„Þetta er meira kynjamálið, sem við höfum
lent í,“ sagði Ann.
„Það er svo að sjá,“ sagði Carmel March.
Simeon March starði á hana. „Þessu hefðir
þú getað afstýrt," sagði hann með þunga. „Þú
hefir haift nærri því heilt ár til stefnu, að eyði-
leggja bréfin hans Richards."
„Var nokkur ástæða til þess að ég hefði
átt að hafa hugsun á því?“ spurði Carmel.
Röddin var hvöss.
Hún hvessti augun á Simeon March, sem
horfði á hana á móti, en sneri svo frá henni
og leit á son sinn: „Þú hefðir getað gert það.“
„Ég hefði átt að sjá um það,“ sagði Peter.
„En mér datt þetta ekki í hug fyrr en í dag.“
Augun í Simeon March urðu gul af ofsa.
„Bjálfi!“ Hann hreytti orðunum úr sér.
Crane gat ekki betur séð en það væri hættu-
legt að etja kappi við Simeon March og til
að afstýra fleiri árekstrum spurði hann:
„Langar nokkurn hérna í strammara?“
„Mig,“ sagði Ann. „Mig langar alltaf í
strammara."
Það er svo að sjá sem hinu fólkinu þætti
þetta vel til fundið líka, og Carmel bauðst til
að hjálpa Ann til að ná í glös og ís, en Ann
afþakkaði það.
„Ég verð að læra að rata um þetta hús hvort
sem er, og þess vegna er eins gott að ég byrji
strax.“
„Ég kem með — sem lífvörður,“ sagði
Crane.
Eldhúsið var eins og fáguð efnarannsókna-
stofa á borð við þær, sem maður sér myndir
af í vikublöðunum — spegilfagur vaskur, raf-
magnseldavél, rafmagns-uppþvottavél og
stærsti kæliskápur, sem Crane hafði nokkurn
tíma séð. Hann opnaði skápinn með gætni.
„Er eitthvað að?“ spurði Ann.
„Nei, ég var bara smeykur við að lík mundi
velta í fangið á mér.“
„Lík Richards?" spurði Ann.
„Lík einhvers," svaraði Crane. „1 svona
málum er það venjan að lík séu falin á allra
ólíklegasta stað.“
Ann náði í bakka og há glös í búrinu. „Mér
finnst þetta ofur viðkunnanlegt mál,“ sagði
hún.
„Mér finnst það ekkert ólíklegt,“ sagði
Crane, sem var önnum kafinn að ná ísköggl-
um upp úr skúffunni. „Ég sá hvernig þú gónd-
ir á Peter March.“
„Og þú hámaðir Carmel í þig með augun-
um. Það var ljótt að sjá.“
Hann náði í nokkrar sódavatnsflöskur og
svo fóru þau aftur inn í stofuna. Þegar allir
höfðu fengið sér í glösin, sagði Simeon March:
„Crane, mig langar til að tala við yður
nokkur orð undir fjögur augu.“
„Ætlarðu að fara að tala um alvörumál á
þessum tíma sólarhringsins, pabbi?“ sagði
Peter.
„Þetta er fljótgert,“ sagði Simeon March.
Crane elti vinnuveitenda sinn inn í bóka-
stofuna og þar settust þeir í leðurfóðraðan
sófa. „Vitið þér hvers vegna þér eruð hingað
kominn?“ spurði Simeon March.
Crane skimaði kringum sig áður en hann
svaraði. Þarna voru bækur á allar hliðar.
Flestar þeirra bundnar í skinn og mikið gyllt-
ar á kjöl, og þær stóðu hlið við hlið í kyrfi-
legum röðum, svo að það var engum vafa
bundið að þær höfðu verið keyptar sem stofu-
stáss en ekki til að lesa þær.
„Ég geri mér nokkurn veginn humynd um
það,“ svaraði Crane.
„Þá þarf ég ekki að segja yður.........“
„Jú, segið mér sem mest,“ sagði Crane.
Hann hafði enga hugmynd um hvað Simeon
Crane var í hug, en taldi réttast að látast
sem hann væri öllum hnútum kunnugur. „Mig
langar til að heyra alla söguna, frá upphafi
til enda.“
„Gott og vel.“ Simeon rétti fram tvo vindla,
svo snöggt að Crane hrökk við. „Vindil?“
„Nei, þökk fyrir.“
„Reykið þér ekki?“
„Jú, en eingöngu vindlinga.“
„Vindlingar hæfa ekki öðrum en kvenfólki.“
Og svo hóf Simeon söguna, og Crane hlust-
aði með eyra á hverjum fingri, því að ef þetta
var rétt, sem gamli maðurinn sagði, var þetta
mál einstakt í sinni röð.
Fyrir níu mánuðum, í febrúar, fannst Ric-
hard March dauður við stýrið í bílnum sínum.
Hann stóð fyrir utan golfklúbbinn, en þar
hafði verið dansleikur um kvöldið. Eftir lík-
skoðunina féll úrskurðurinn á þá leið, að hit-
unartækin í bílnum hefðu verið orsökin. Þau
hefðu verið í ólagi.
„Sonur yðar?“ spurði Crane.
„Nei, bróðursonur minn. Sonur Josephs
March, bróður míns, sem nú er dáinn.“
Crane fannst March segja nafnið eins og
honum þætti sjálfsagt að Crane vissi hver
Joseph March var, svo að hann kinkaði kolli
eins og hann kynni þetta á fingrum sér.
„Var hitunartækið brotið?“ spurði hann.
Simeon March brosti beiskjulega. „Ég veit
það ekki. Enginn varð til þess að rannsaka
það.“
„Hvers vegna ekki?“
„Af því að flestum létti svo þegar Richard
dó, að enginn hirti um að grennslast eftir
atvikunum að dauðsfallinu."
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
ADAMSON
Loksins beit á hjá
honum!