Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JONATHAN LATIMER:
GARDENÍU
verð að fara,“ sagði hann, stóð upp og kvaddi
Ann með handabandi. Crane fannst það alger
óþarfi. „Þetta er skemmtilegasta innbrotið
sem ég hefi nokkurn tíma framið,“ sagði hann
við hana.
„Komið þér og brjótist inn oftar,“ sagði
Ann.
Crane sagði: „Já, fyrir yður skulu okkar
dyr alltaf vera tvílæstar."
„Þökk fyrir.“ March var hálfu höfði hærri
en Ann. Nú brosti hann aftur. „Ef þið hafið
ekki bíl, þá höfum við nóg af þeim. Ykkur
langar máske til að skoða bæinn á morgun?“
„Þökk fyrir, það var ... .“ byrjaði Ann og
brosti til hans.
„Bíllinn okkar er á leiðinni frá New York,“
sagði Crane. „Williams, allragagnið okkar
kemur með dótið okkar á honum."
Peter March sagði: „En ef honum seink-
„........ tökum við tilboði yðar með
þökkum,“ sagði Ann.
March gekk að skrifborðinu. „Ég ætla bara
að taka þessi blöð og........“
„Nei,“ heyrðist sagt með draugslegri, málm-
kenndri rödd. „Látið þér blöðin vera! Hypjið
yður burt frá skrifborðinu!"
Grannur maður í bláum frakka stóð frammi
við dyr. Crane fann á sér að hann mundi hafa
staðið þarna góða stund. Hvítur vasaklútur
var bundinn yfir neðanvert andlitið, og hatt-
barðið skyggði á augun. Maðurinn var með
sjálfvirka skammbyssu í hendi.
„Ég ætla nefnilega að geyma þessi blöð,“
sagði hann.
Crane hafði aldrei heyrt svona rödd áður.
Hún var likast og talað væri gegnum langa
járnpípu. Og að barkinn væri úr málmi. Og
svo var blísturhljóð í andardrættinum þegar
maðurinn talaði.
„Farið þér til hins fólksins," saði hann við
Peter March og veifaði skammbyssunni.
Crane tók eftir að hnapp vantaði í annað
frakkahornið.
Ann Fortune starði á hann svo að græn
augun skutu neistum, meðan hann var að
vöðla blöðunum saman og stinga þeim í
frakkavasann. Nú gat Peter March ekki stillt
sig lengur.
„Nei,“ sagði hann. „Ég sætti mig ekki við
þetta.“
Og svo sveif hann á manninn, og Crane var
í svip sannfærður um að hann yrði skotinn.
Maðurinn virtist hræddur og hikandi. Crane
hélt niðri í sér andanum. Svo reiddi maðurinn
skammbyssuna og sló March á gagnaugað með
hlaupinu. Crane tók eftir hve úlnliðirnir á
honum voru grannir og að þeir voru grábláir
eins og á betlara sem maður hittir á köldum
vetrardegi. March hneig niður á gólfið en
hann var ekki hættulega særður. Ann fór
að hljóða.
„Þegið þér!“ skipaði maðurinn.
Ann hlýddi. Maðurinn stakk þvi sem eftir
N Ý FRAMHALDSSAGA.
2.
■ILMURINN
var í vasann. Svo kom hann auga á skamm-
byssu Cranes og hirti hana líka.
„Eru fleiri skjöl hérna?“ spurði hann og
sneri sér að Crane með skammbyssuna á
lofti.
„Ekki svo að ég viti,“ svaraði Crane.
„Og hvað segið þér, March?“
March sat á gólfinu og studdi höndunum
að gagnauganu. „Ég heyrði þegar þér sögð-
uð í hvaða erindum þér hefðuð komið hingað.“
„Látum það gott heita,“ sagði March.
„Náunginn sem ég vinn fyrir afþakkar að
fullu og öllu að fólk sé að snuðra héV' sagði
maðurinn. Hann horfði enn á Crane og mið-
aði byssunni á hann.
„Látum það gott heita,“ sagði March aftur.
Maðurinn beygði sig, stakk hendinni í innri
jakkavasa March og dró upp þrjú bréf, en
byssunni miðaði hann áfram á Crane.
„Jæja, þér vitið ekkert um þessi bréf, hr.
March!“ sagði hann háðslega.
„Heyrið þér . .. . “ byrjaði March. „Ég
er fús til að .... “
„Þegið þér!“ Maðurinn reiddi skammbyss-
una eins og hann ætlaði að berja March aft-
ur. „Plöggin verða vel geymd hjá þeim sem
tekur við þeim núna.“ Hann beygði sig og
glennti andlitið framan í March. „Skiljið þér
mig?“
„Hvert ætlið þér að fara með þau?“ spurði
Crane.
„Skiptið yður ekkert af því,“ sagði maður-
inn og fór fram að dyrunum.
„Ætlar hann ekki að taka peningana okk-
ar líka?“ spurði Ann.
Maðurinn nam staðar við dyrnar. „Þér
misskiljið þetta alveg, frú.“ Nú talaði hann
svo lágt að þau gátu varla heyrt hvað hann
sagði. „Ég er ekki neinn venjulegur þjófur."
„Æ-nei,“ sagði Ann.
Svo hvarf maðurinn fram í forstofuna og
eftir augnablik heyrðist hann skella útihurð-
inni. Peter March stóð upp. Bráðum heyrðu
þau skrölta í bíl sem brunaði út götuna á
hraðri ferð.
„Hvernig líður yður?“ spurði Ann og leit
á Peter March.
Hann tók höndina frá gagnauganu. Það
blæddi ekki úr honum, en dálítil kúla var
komin þar sem höggið hafði hitt hann.
„Bölvaður óþokkinn," sagði hann. „Hver
skyldi hafa sent hann?“
„Voru bréfin mikilsvarðandi?" spurði Ann.
„Já, fyrir March-fjölskylduna. Og ef til vill
fyrir vinkonur Richards."
„Richard hlýtur að vera töfrandi maður,“
sagði Ann.
„Já, mörgu kvenfólki fannst það,“ sagði
March kuldalega.
Crane hafði fundið glasið sitt — það var
lögg í því ennþá. „Þér sögðust hafa komið
til að eyðileggja öll hættuleg bréf,“ sagði hann.
Hann drakk glasið í botn.
March kinkaði kolli.
„En bréfin sem þér höfðuð í vasanum
?«
„Æ — þau?“ Það leið góð stund þangað
til March svaraði. „Ég — ég hafði hugsað
mér að brenna þeim heima hjá mér.“
Ann sagði: „Var ekki verið að hringja
dyrabjöllunni?"
Þau hlustuðu. Einhvers staðar í húsinu
hringdi bjalla.
Crane sagði: „Ég vona að það sé ekki póst-
urinn — að koma með fleiri bréf.“
Kona í glæsilegri minkabjórakápu stóð
fyrir utan og féll birtan af lampanum
* yfir dyrunum á hana. Hún var grönn
og fallega vaxin, hárið svart og gljáandi. 1
skugganum bak við hana stóð karlmaður.
„Eruð þér William Crane?“ spurði hún.
„Carmel!“ Peter March smokraði sér fram
hjá Crane og opnaði dyrnar upp á gátt. „Og
pabbi!" Hvað eruð þið að erinda hingað?"
Simon March gekk á eftir konunni inn í
húsið. Hann gekk hratt og rösklega, eins og
sæmir ríkasta manninum í fylkinu, eiganda
March & Company, næststærstu þvottavéla-
og kæliskápasmiðju landsins, stofnanda bæj-
arins Marchton og „March-stofnunarinnar til
vísindarannsókna í læknisfræði".
Og við þetta bættist að hann var í bili
vinnuveitandi Cranes.
Þegar kom inn í hvít-bláu stofuna annaðist
Peter March um að fólkið væri kynnt. Dökk-
hærða unga konan hét Carmel March, og
Crane velti fyrir sér hver Carmel March væri.
Ekki gat hún verið kona Richards March, því
að hún hét Alice. En honum gafst ekki tími
til að hugsa frekar um þetta, því að Simeon
March var farinn að spyrja hann spjörun-
um úr.
„Við afréðum á síðustu stundu að koma
fljúgandi," sagði hann. „Þess vegna komum
við svona snemma."
Simeon March hafði silfurhvítt hár, loðnar
hvítgráar augnabrúnir, sítt yfirskegg og brún
augu. Hörundið á andliti og höndum var mó-
rautt með dökkum blettum. Hann var mjög
hrukkóttur, líkastur gömlum Indiána. Crane
datt ósjálfrátt í hug Theodore Roosevelt, og þó
var hann ekkert svipaður honum.
Hann var í hálfnaðri nýrri spurningu þegar
Carmel truflaði hann og spurði forviða:
„Peter! Hvað er að sjá þig?“ Hún fór til
hans og snerti við kúlunni á gagnauganu.
„Það tekur ekki að minnast á það,“ sagði
Peter.
„Það lítur svo illa út!“ sagði hún angistar-
full. „Hvernig fékkstu þetta?“ Hún sneri sér
til Crane spyrjandi.
Crane sagði henni hvað gerst hefði, en á
meðan var honum ríkast í hug hve konan
væri falleg. Það var eitthvað grímukennt og
óhræranlegt yfir andlitinu, en þessa stundina
virtist það mjög lifandi, vegna áhyggnanna
sem hún hafði af Peter March. Og það var
leit að öðrum eins litum og þessum, hugsaði
hann með sér — hrafnsvart hár, jarðarberja-
rauðar varir, mjólkurhvítt hörund og augun
svo svört og tindrandi að manni datt í hug
lútsterkt kaffi.
„Því í skollanum reyndirðu ekki að góma
manninn?" spurði Simeon March þegar Crane
hafði lokið frásögn sinni.
„Hann getur notað bréfin til að heimta fé,“
sagði Peter.