Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
ABTURO BAREA:
Nautabaninn og zigaunamærin
‘VkAÐ var svalt í vínstofunni. Síð-
degissólin varpaði breiðum, gár-
óttum geisla gegnum bambus-forheng-
ið fyrir dyrunum og gluggánum. ÞaS
var kyrrt um þetta leyti dags, of
snemmt fyrir gestina og of snemmt
fyrir kvöldgoluna ofan úr Sierra-
fjölium. Göturnar í Cordova voru ryk-
ugar og heitar. Byrlarinn strauk um
ennið, fyllti litið glas handa gestinum
í horninu og sagði:
— Verndarengillinn midn hefir
sent þig hingað. Bölvaður Englend-
ingurinn þarna hefir spurt mig í þaula.
Og svo veit hann allt sem vita þarf —
það er ekki viðlit að ljúga neinu í
hann. Hann er jafn fljótur að sjá i
gegnum lygasögur og þú ert að reka
korðann í svæfingarholuna á fallegu
nauti. Þegar hann kom datt mér i hug
að það yrði hægðarleikur að gabba
hann, þvi að það er venjan með þessa
Englendinga, sem vilja vita allt u'm
nauta-öt. En það reyndist ekki svo
með þennan, sagði byrlarinn móðg-
aður, — liann taiar spönsku eins vel
og ég og þekkir nauta-at út í æsar.
Hann ólst upp í Gibraltar, mun hafa
verið sonur einhvers mikils Englend-
ings þar. En nú er hann kominn hing-
að til Andalúsíu, í fyrsta sinn eftir
að stríðinu lauk. Og ég þori að bölva
mér upp á, að hann er að reyna að
ná í einhverja sanna sögu, sem merg-
ur er í.
Digri maðurinn við bardiskinn át
ólívur úr litilli skál. Hreyfingar hans
voru snarar og snyrtimannlegar, miklu
unglegri en búast liefði mátt við.
— Jæja, sagði liann, — svo að þú
kemur til mín í þessum erindum, vin-
ur minn Gabriel, þú sem veist meira
um nauta-at en nokkur niaður í heimi.
Ekki þarft þú á minni hjálp að halda.
Mér er illa við slúður, og það veistu
vel. Hann dreypti á víninu. — Er það
þessi drjóli þarna í horninu, sem þú
ert að tala um. Ég tók eftir hárinu á
honum þegar ég kom inn. Falleg
bringa, langar lappir .... Æ, nei,
það er best að þú eigir við hann,
Gabríel. Þú liefir ekki annað að gera.
Segðu honum meira um Belmonte.
Þeir hafa aliir svo gaman af því.
Byrarinn strauk skósólanum við
gólfið, alveg hissa.
— Hann hefir lesið liverja einustu
bók, sem skrifuð hefir verið um Bel-
monte. Það er eitthvað annað, sem
hann er að snuðra um. Og ég lofaði
manninum að útvega lionmn verulega
góða sögu, — þetta er besti náungi
og ör á fé. Ég lofaði honum að þú
skyldir segja honum sögu. Þess vegna
varð ég svo glaður þegar þú komst.
— Hvers konar sögu vill þessi vin-
ur þinn iieyra?
Byrlaranum létti: — Svo að þú ætl-
ar þá að láta hann fá hana?
— Ég kemst víst ekki hjá því úr
því að þú hefir lofaö því. Ég get ekki
gengið ú bak orða þinna, Gabrielillo.
Það er að segja ef ég man söguna.
— Ef þú manst hana ekki þá man
enginn maður í veröldinni liana.
— Ha?
Tónninn var þannig að byrlarinn
strauk sér enniö aftur.
— Þú mátt ekki móðgast. Ég meinti
ekkert illt með þessu. En manninn
þarna langar til að lieyra söguna um
Curro. Og La Triana.
Nú varð löng þögn. Englendingur-
inn leit við þegar liann hætti að heyra
óminn af samtalinu. Hann stóð ipip
og hneigði sig klaufalega. Gildi mað-
urinn kom áleiðis til hans og fasið
var líkast því að liann vildi koma af
það. Litið þér á nautshausinn þarna
á þilinu. Þennan þarna, já. Curro
helgaði henni þetta naut, eftir að þau
kynntust. Besta naut kvöldsins. N'aut
frá búi Greifans.
Það eru þrjár persónur, sem skipta
máli í sögunni — hinar þurfum við
ekki að skeyta um. Við skulum byrja
með Greifanum. Það gildir einu livað
stað áflogum. En svo rétti hann Eng-
lendingnum höndina og sagði: — Mér
skilst að Gabriel hafi lofað yður að
ég segði yöur sanna sögu. Ég skal
gera það.
Dick Gorley tautaöi einliver þakk-
arorð, þeir settust. Gabriel kom með
tólf glös af chatos á bakka. Glösin
voru barmafull og hið ljósa vín virtist
ætla að flóa út af, en það hefði ekki
verið æfðum byrlara til sóma. Gabriei
opnaði munninn og lokaði bonum á
vixl, en sagði ekki orð. Allt í einu
sneri hann frá og kom svo aftur með
ýmiss konar snarl á bakka. Ilann
reyndi aftur að segja eitthvað, en vin-
ur lians lét sem hann sæi liann ekki.
Og svo hvarf byrlarinn inn fyrir
diskinn.
— Svo að yður langar til að heyra
sannleikann um Curro og La Triana?
Enginn veit allan sannleikann. Ég
geri það ekki. Blaðamennirnir og allir
aðdáendur kalla þetta ráðgátu nauta-
víganna. Ég geri ráð fyrir að það sé
þess vegna, sem þér eruð svona for-
vitinn .... þvi skylduð þér ekki vera
hann heitir. Hver veit nema þú kann-
ist við nafnið. Hann var sjötugur þegar
þetta byrjaði. Ætt lians er jafn gömul
fjöllunum, og er komin úr fjöllunum.
Karlmennirnir í fjölskyldunni hafa
jafnan gifst andalúsiskum stúlkum,
siðan i tíð ísabellu hinnar kaþólsku.
Greifinn var kvistur á þessum meiði.
Yður langar líklega til að vita hvernig
hann leit út, er það ekki? Silfurgrátt
hár og hvítt vangaskegg, alveg eins
og gamall zigauni. Svört augu. Bústn-
ar augnabrúnir, svartar með hvitum
gárum. Hvasst nef og fíngerðar nasir.
Bogamyndaður munnur, sem kven-
fólkið stenst ekki. Aldurinn skiptir
engu máli fyrir það. Hann var kven-
liollur og kvenfólkið var hril'ið af
lionum. En ást hans var á naulunum.
Ilann ól upp griðunga á beitilandi,
þar sem selta var i jörðinni.
Hann kinkaði kolli til liyrndu
nautshausanna, sem voru í röð á þil-
inu, eins og hann væri að heilsa göml-
um kunningjum. — Já, Greifinn ól upp
bestu nautin, sem börðust á sand-
skeiðum Spánar, og hann vildi alltaf
hafa bestu nautabanana. Hann varð
upp með sér þegar Curro kaus nautin
hans fremur en önnur. Greifinn hafði
komið Curro til manns og hafði mikla
trú á honum.
Önnur aðalpersónan í sögunni var
La Triana. Ég ætla ekki að teikna
mynd af henni handa yður. Ifún var
zigauni, óblandaður, mjög dimm yfir-
litum, mjög há og lipurvaxin. Augna-
brúnirnar á henni voru bogadregnar
eins og hornin á nautshausnum þarna.
Svo læt ég yður um að sjá liitt i
huganum. Þegar sagan liófst var hún
orðin fræg dansmær, prima ballerina
á stærsta glaumhúsinu í Madrid. Hún
var ástfangin af sjálfri sér og dans-
inum, en ekki af karlmönnum. Á
hverju kvöldi sýndi hún sig á leik-
sviðinu fyrir liundruðum karlmanna,
og vakti hjá þeim lostahug með hreyf-
ingum sínum og kroppnum á sér. Þeir
ortu kvæði um Iiana. Síðar ortu þeir
kvæði um hana og Curro. Curro var
þriðji maðurinn í sögunni. Og hann
var eini maðurinn í heimi, sem
nokkurn tíma liafði átt hana.
Dick Gorley sagði spekingslega: —
Svo að þetta var þá gamli ásta-þrí-
hyrningurinn?
— Nei, ekki beinlínis það .... Gurro
var fimur nautvígamaður. Aðdáendur
hans kölluðu hann glæsilegan mata-
dor. Þeir urðu hamslausir af æsingu
og aðdáun í hvert skipti sem hann
sýndi sig, eins og þeir urðu alltaf
þegar góður nautabani lét þá tryllast
af æsingunni, sem er samfara því að
leika sér við dauðann og leika svo
alltaf á dauðann á síðasta augnabliki.
Þeir urðu bölvaðir af æsingu. Það
varð Curro líka. Ilann hafði lært
iðnina í strangasta skólanum, er flakk-
aði milli bæja og barðist við nautin
á torgunum kjötkveðjudagana. Ilvað
eftir annað var hann slitinn af bola-
hornunum og lagður til á borðinu á
einhverri veitingakránni meðan verið
var að rimpa hann saman. Þá lærði
hann hvað óttinn var, og af því lærði
hann að þorið sprettur upp af óttan-
um. En ég lield ekki að hann liafi
verið frábær. Það var svoleiðis að
hann tjaldaði öllu sem hann átti til
í liverjum einasta bardaga.
Curro var aldrei að eltast við stelp-
ur. Jafnvel ekki við La Triana, sem
sat jafnan næst grindunum og dáðist
að honum i livert skipti sem liann
kom fram á sandskeiðinu. Hann gaf
henni lítinn gaum fyrst i stað, hann
hafði ekkert gaman af kvenfólki. Hann
gekk að starfi sínu með kostgæfni.
Þegar nautið vall um og leiknum var
lokið, fór venjulega beiskur, brenn-
andi þorsti um allan skrokkinn á hon-
um. Og þá fékk hann skjálfta i hnén.
Ekkert gat læknað þennan beiska
þorsta. Ekki svalandi vatnið, sem
hann skolaöi munninn með eftir viður-
eignina — hann drakk alltaf vatn úr
gamalli Sanlucar-Ieirkrús. Og ekki
vínið, sem hann slokaði í sig. Þegar
corrida kvöldsins var lokið, var hann
vanur að fara heim í gistihúsið sitt,
þvo af sér súran svita óttans og
leggjast svo á bakið. Aðdáendur komu
i herbergið hans, en hann skeytti þeim
lítt. Þeir voru þarna eins og maðka-