Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
flugur kringum marflatan skrokkinn,
sem ekki liafði endurheimt sig úr
ástandinu „liins vegar frá“. En eitt
kvöldið kom La Triana heim í her-
bergið hans með hóp af hávaðasömum
kunningjum. Og þegar kunningjarnir
fóru varð hún eftir.
— Curro liafði verið með mörgu
kvenfólki. Það liafði verið honum eins
og matur og drykkur, eins og hvað
annað sem hann iangaði í og borgaði
fyrir. Eftir að hann var orðinn frœg-
ur borgaði hann ekki með peningum,
annar var munurinn ekki. Hann hló
að öllu hjali kvenfólksins um ástir. En
nóttina sem La Triana kom, svalaði
lnin beiska þorstanum hans, sem hann
hafði aldrei fundið neitt rúð við. En
i staðinn gaf hún honum nýjan þrosta
— eftir henni sjálfri. Og svo varð hún
hjá honum. Þau voru vinsæl hjóna-
leysi. Fólk gerði sér ferð til að sjá
þau. Það kom í gleðileikhúsið, sem
hún dansaði í og þar sem hann sat
i stúku. Og það kom í hringleikahús
nauta-atanna, þar sem liann harðist
við tarfa og hún sat fram við grindur,
bak við útsaumuðu skikkjuna, sem
liann hafði lagt fyrir framan fætur
hennar er hann hafði gengið hringinn
ú sviðinu til að sýna sig áður en atið
hófst. Fólk sagði að hún hefði aldrei
dansað betur en nú og að hann væri
miklu fimari á sandskeiðinu en nokk-
urn tima áður. Greifinn lék á als oddi.
Hann áleit að La Triana hefði seitt
fram eittlivað, sem áður hefði ekki
náð framrás hjá Curro — dýpri
kennd kallaði hann það. Greifinn
sagði margt viturlegt um nauta-at og
ást, en ég man ekki orðin. Hann
sendi La Triana hlóm þegar eitthvað
sérstakt var um að vera á sýningum
hennar, og hann sá um að Curro fengi
bestu nautin á búinu til að kljást við.
Allir voru ánægðir.
Gildi maðurinn vandaði mjög orða-
val sitt er hann hélt áfram:
— Fyrsti votturinn um að eitthvað
væri að — nei, það fyrsta sem Curro
tók eflir, aðrir höfðu verið næmari
en hann, — var óvenjulegt slen og
þreyta. Sveigjan var farin úr skrokkn-
um á honum. Hann var ekki liræddur
við nautin, þvert ú móti, stundum
óskaði hann þess að bolinn ræki i
liann hornin og byndi enda á þessa
töfra, sem ollu þvi að handleggirnir
og lappirnar á honum voru orðin eins
og bómullarlagður. Fyrst i stað hélt
hann að enginn tæki eftir þessari
breýtingu nema hann sjálfur, en þar
skjátlaðist honum. Blaðamennirnir
tóku eftir henni, og leikstjórarnir, og
loks aðdáendurnir. Og greifinn. Hann
hætti að velja bestu nautin úr handa
Curro. Leikstjórarnir urðu tregari og
sýtingssamari þegar hann var að gera
samningana við þá, og tóku dauflega
í að láta hann koma fram þegar um
einhverja stórsýningu var að ræða.
Fjárhagurinn fór rénandi og hann
varð að fara gætilega með peningana.
Þau bæði •— Curro og La Triana —
liöfðu notað peningana gegndarlaust.
Hún hélt því áfram. Einn daginn dag-
inn heyrði Curro nýja vísu um sjálfan
sig og hana. Það var ekki falleg vísa,
og hann reyndi að gleymu lienni. Næt-
urnar með lienni voru ástríðuheitar.
Næst gerðist það að læknirinn hans
sagði honum, að hann yrði að taka
sér hvild frá nauta-ati og kvenfólki
um sinn. En þá var þorsti hans i hana
orðinn eins og þorsti drykkjumanns-
ins, hann óx og óx með liverjum sopa.
Og næturnar með henni og huggun
hennar svöluðu þorstanum. En það
var mikill munur á álirifunum, sem
samveran hafði á þau. Ást þeirra
þroskaði hana á heilbrigðan hátt. Dans
liennar varð eins og ljóð, án blygðunar
og orða. En hann lifði ekki nema
hálfu lífi á daginn. Logi lians brann
hægt. Sumir héldu að hann væri af-
brýðisamur og gáfu honum góð ráð.
En hann var það ekki, að minnsta
kosti ekki á þann hátt sem þeir
héldu. Að visu var það svo, að Greif-
inn var farinn að ganga út með La
Triana á kvöldin, og víst var um það
að hann gaf lienni gjafir. Curro frétti
meira að segja að hann borgaði fata-
reikningana hennar þegar þröngt var
í búi lijá henni. Honum gramdist
það, en þó ekki af því að liann grun-
aði hana um græsku. Greifinn hafði
ávallt verið eins konar liollvættur
Curros, og þegar því var að skipta
að greiða götu góðs naulabana, skiptu
peningar engu máli fyrir Greifann.
En, — Curro var farinn að efast um
að Greifinn teldi hann góðan nauta-
bana. Sumar athugasemdir gamla
mannsins ollu Curro sviða, eins og
hann hefði fengið ertiörvar í hnakka-
drambið. Smávegis glósur um að
Curro væri frábær elskhugi, en lítið
meira. La Triana kunni ekki við þetta
heldur. Hún hafði metnað af elsklniga
sínum og vildi ota honum fram. Og
þegar Curro fór að verða tekjurýrari
en hún, gramdist henni það. Hún fór
ekki dult með það. Curro hélt að það
væri i hefndarskyni, sem hún var með
Greifanum á kvöldin. Hann lét sér
ekki detta í hug að hún var ein af
þeim, sem gat átt elskhuga og ríkan
vin i senn, og þó vissi hann að hann
var henni meira til yndis en nokkurn
tirna áður. Ef Greifann langaði til að
ylja gömlum linútunum í návist henn-
ar þá skipti það ekki máli.
Gildi maðurinn tók málhvíld og
horfði framan i Englendinginn:
— Þegar að er gáð þá minnir þetta
á gamla þríhyrninginn samt: Falleg
zigaunamær, frægur nautabani og ill-
gjarn, ríkur, gamall höfðingi. Nú bíðið
þér eftir næsta þætti, býst ég við. Þér
eigið liklega von ú því, að forsmáður
elskhugi reki rýtinginn i kvenmanninn
eða gamla maurapúkann — eða þau
bæði.
Dick Gorley roðnaði, er hann
sagði:
— Nei, ég geri ekki ráð fyrir að
viðburðarásin verði lik því sem hún
var í „Carmen“. Ástæðan til þess að
mig langar til að vita hvers vegna
Curro og La Triana hurfu, er blátt
áfram sú, að faðiiy minn sá þau og
dáðist að þeim. Hann var vanur að
segja að það liefði farið vel á að þessu
lauk með ráðgátu, meðan þau voru
bæði á hátindi frægðarinnar. Venju-
lega er niðurlagið á svona sögum bæði
leiðinlegt og sorglegt, og þar vantar
alveg þann glæsileik óvissunnar, sem
einkennir þessa sögu.
— Ég skil það. En hvað svo? Hvers
vegna viljið þér þá heyra niðurlagið
á sögunni? Það getur vel verið að
það verði leiðinlegt.
Ungi Englendingurinn fór hjá sér
er hann svaraði:
— Þetta voru hvort tveggja afreka-
manneskjur. Og það er verst hver í
hlut á.
— Já, víst er það .... En það var
nú svo, að Curro var ekki á hátindin-
um þegar þetta gerðisí. Hann var eig-
inlega talsvert ósjálfbjarga. En hún
stóð á hátindinum og það stafaði
Ijómi af henni. Þegar hún dansaði
kvöldið sæla var hún svo falleg að
þeir sem sáu hana voru lafhræddir
um að þeir mundu missa stjórn á sér.
Og loks varð Curro liræddur lika.
Heniji var lialdið samkvæmi og hún
dansaði þar langt fram ú nótt, eins og
hún vildi sýna vald sitt og yfirburði.
Enginn skeytti um Curro. Fólkið
skotraði aðeins til lians augunum öðru
hverju. Hann vissi hvers vegna það
var. Hann átti ekki að vera á corrida
kvöldið eftir — frægasta nauta-ati
ársins. Hann þótti ekki nógu góður.
Honum fannst La Triana hrósa sigri
yfir vanmætti lians, sem gerðu yfir-
burði hennar meiri.
Þegar þau komu heim i herbergið
á gistihúsinu hló hún og steig nokk-
ur dansspor fyrir framan spegilinn.
Svo sneri hún sér að honum, horfði
á hann og beið. Hún bjóst við að hann
mundi sýna henni ofboðslegt ástriki.
En þá blossaði ofsinn upp í lionum.
Þau fóru að rífast. Hún sagði að ekki
þyrfti hann að hlifa sér því að liann
tæki ekki þátt í nauta-atinu á morgun
hvort eð væri. Hún sagði honum að
ein ástanótt hefði þau ein áhrif á
sig að hún dansaði betur kvöldið eftir.
Og loks sagði liún að hún gæti ekki
framvegis treyst því, sem hann ynni
fyrir, en yrði að treysta á það, sem
hún ynni fyrir sjálf. Hún hafði hann
á sínu valdi, og hefði eins vel getað
gert það, sem honum liefði verið holl-
ast að gera. En liann tók á lienni með
sterkum fingrum, og hann hefði kyrkt
hana ef hann hefði ekki verið svo
hræddur .... Og svo gerðist ekki
meira. Hann sat á rúmstokkunum og
horfði á liana eins og hún væri að
sýna dans á leiksviðinu: Hún dró fram
töskur, fleygði flíkunum sínum ofan
í þær í einni kássu, kallaði á þernuna,
skipaði fyrir, strunsaði um gólfið, hof-
móðug í lireyfingum og risi, hristi
þétt svart hárið og lét dæluna ganga.
Enginn maður, sem ekki væri full-
kominn karlmaður, gæti átt hana alla,
sagði liún. Hún endurtók þetta, hvað
eftir annað. Einhvern tíma hefir hún
gefið sér tíma til að opna báða kran-
ana í baðklefanum. Hann lieyrði vatn-
ið renna. Hann hafði ekkert við liana
að tala. Og það síðasta sem hún dengdi
á hann var eins og hnefahögg í and-
litið. Svo skellti hún dyrunum eftir
sér.
Curro stóð upp, fór úr fötunum og
i náttfötin. Löngu, löngu síðar sá hann
að rafljósið varð fölt og gult. Dag-
renningin smeygði sér inn um opinn
svala-gluggann. Hann fór að velta
fyrir sér livernig á þvi stæði að hann
væri hérna, einmitt í þessu herbergi.
Allt hafði komið fyrir annan mann,
ekki hann. Hann var ringlaður. Sá í
huganum sandskeiðið og fólk, sem
var að hylla annan nautabana. Hann
gerði sér myndir í huganum af La
Triana í ýmiss konar umgerð, bak við
útsaumuðu skikkjuna, státna og eins
og líkneski í lokaþætti síðasta dansins,
eggjandi og fokreiða við hinn mann-
inn, ekki hann, einmitt í þessu her-
bergi, nakta dásemd hennar sá hann
líka. Hann fór að liugleiða, að fólk
sem fremur sjálfsmorð, geri það nauð-
ugt, en óski að drepa aðra veru til
þess að geta lifað sinu eigin lifi frjálst
og óháð. Þegar hann var að hugsa um
þetta heyrði hann tvö skot og óp og
öskur úti á götunni. Hann fór út á
svalirnar. Fólk hljóp eins og það ætti
lífið að leysa og reyndi að forða sér
inn i húsagarða og fyrir húshorn. Ofar
í götunni stóð fólk í hring og í liringn-
um stóð fílefldur griðungur, svart-
skjöldóttur. Ljómandi fallegt naut, eitt
af fallegustu nautunum sem Greifinn
hafði nokkurn tíma alið upp. Þetta
naut liafði sloppið þegar þeir voru að
fara með nautahópinn í leikhúsið. Það
var ólieppilegt. Það hefði verið liægt
að sýna fallega viðureign við þennan
bola um kvöldið. Nú stóð hann þarna
á götunni, viðbúinn til að gera árás.
Curro greip muletu úr skápnum sem
hann hafði dótið sitt í, og dró korða
úr slíðrum. Hann vætti fingurgómana
og strauk oddinn á korðanum, alveg
eins og liann var vanur að gera á
sandskeiðinu. Svo hljóp liann niður
stiga og 'út. Inniskórnir skelltust og
töfðu fyrir honum og honum gramdist
að vera í náttfötunum. IJann lieyrði
ópin frá fjöldanum og hann heyrði
sjálfan sig espa nautið.
— Eh, toro!
Jú, víst var þetta fallegt naut. Undir
eins og það kom auga á óvin sinn réð
það til atlögu. Curro gabbaði það
tvisvar með muletunni, aðeins tvisvar
sinnum, þvi að hann var hræddur um
að missa af því. í seinna skiptið náði
liann ágætri aðstöðu og lagði korð-
anum. Það var fimlegt, nákvæmt og
öflugt lag. Nautið datt eins og drumb-
ur. Curro þerraði korðann á mulet-
unni. Og nú þyrptist fólkið að lxonum.
Þér getið náð í ljósmyndir og grein-
ar í gömlum blöðum, ef yður langar.
Þeir gerðu sér mikinn mat úr þessu.
C'urro var með liarðsperrur í marga
daga eftir þetta, allir vildu ná í hann
og bera hann i gullstól og ,tollera“
hann. Umboðsmaður hans var fljótur
að koma og tveir leikstjórar sprengdu
hann upp hvor fyrir öðrum. Hann
undirskrifaði samning um sex corri-
das. Hann hefði getað heimtað hvað
mikið sem hann vildi, en hann var
ekki að hugsa um það. Það sem gladdi
hann mest var að umboðsmaður
Greifans heimtaði, að ekki skyldu
notuð naut frá öðrum en Greifanum.
Hann féllst á það og furðaði sig á að
Greifinn skyldi elcki hafa komið sjálf-
ur. Það var ekki líkt honum. Og hann
var hissa á að La Triana skyldi ekki
vera þarna og gera kröfu til lians, úr
því að hann hafði endurlieimt frægð-
ina og átti von ú miklum tekjum. En
honum þótti vænt um að fá að vera í
friði. Honum fannst enn, að þetta allt
hefði ekki komið fyrir hann sjálfan,
heldur hinn manninn. Og enn fannst
lionum sjálfsagt, að hinn maðurinn
mætti ekki fá að lifa.
Curro liáði svo þessar sex corridas
en liann sá ekki La Triana og lét sem
hann sæi ekki Greifann, sem sat í
stúku sinni. Þeir sögðu að þessi sex öt
hefðu verið ágæt. Og þeir sögðu að
Curro hefði tekið upp alveg nýtt lag.
Ég veit ekki hvað rétt er. Hann barð-
ist við hvert naut með offorsi og fyrir-
litningu og lék sér við dauðann. Og
liann drap livert naut með sama krafti
og fimi sem á götunni forðum. Aðdá-
endur lians tignuðu hann sem hetju.
Gildi maðurinn tók langa málhvíld.
— Það mun hafa verið þetta, sem
faðir yðar kallaði „blossa heiðurs og
frægðar“.
Dick Gorley herti upp hugann og
sagði:
— En La Triana? Ég hélt að ....
— Þér liélduð að þau liafi strokið
saman og lifað sæl til æviloka? Nei.
Hún gerði enga tilraun til að endur-
nýja vinskapinn, og hann gat ekki leit-
að hana uppi. Fyrir fyrstu sýninguna
af þessum sex var lionum sagt livert
hún hefði farið eftir að rimman varð
milli þeirra. Hún fór beint til Greifans
og bað bann ásjár, hann hafði einu
sinni boðið lienni að sjá henni far-
borða. Hann fór með hana á einn bú-
garðinn sinn nálægt Sevilla. En þegar
hann frétti um viðureign Curros við
nautið á götunni, skildi liann hana
þarna eftir og fór sjálfur til Madrid.
Ég hefi sagt yður áður, að Greifinn
Framhald á bls. 10.