Fálkinn - 28.05.1954, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
verið — og væri jafnvel enn. Hún
sagði hreinskilnislega: „Yður myndi
auðvitað fara betur að vera nýrak-
aður.“
Victor brosti enn breiðara brosi.
Ég mun skila því til Carters, liann
gefur sér ekki tíma til að raka mig
á hverjum degi. „Hann mætti spyrj-
andi augnaráði hennar og svaraði
samstundis: „Já, ég er heigull.“ And-
lit hans varð skyndilega hörkulegt og
samanbitið. „Við skulum ekki tala
meira um það.“
Hún yppti öxlum og stóð upp. „Eins
og þér viljið,“ sagði hún. „Nú verð ég
að fara lieim.“
„Ég skal fylgja yður á leið. Það eru
á kreiki sögur um einlivern náunga
sem reiki um skóginn og hræði fólk.
Þorpsbúar halda að það sé ég.“
Bridget hallaði liöfðinu aftur á bak
og hló dátt, svo bergmálaði um skóg-
inn. „En sá þvættingur! Þér megið
fylgja mér ef þér viljið.“
Þau gengu lilið við lilið yfir engin
og námu staðar við ávaxtatrjágarð-
inn. Þaðan blöstu rústir gamla hússins
við þeim.
„Þér hjálpuðuð mér til að sigrast
á þunglyndiskastinu,“ sagði hún.
„Stöðugt lijal allra hinna um fortíð-
ina hafði lamandi áhrif á mig. Þau
lifa og hrærast i draumnum um rúst-
irnar þarna og endurbyggingu þeirra.
Hvers vegna reisa þau ekki heldur
annað liús, öðruvísi en hitt?“ Hún
sneri sér að honum og leit beint í
augu hans. „Hvers vegna gerið þér
það ekki?“
Hann lyfti hendinni, eins og hann
væri að verjast höggi. „Nei, þér megið
ekki .... þér hafið komið mér lengra
fram á við á einum hálftíma, en ég
liefi sjálfur komist á fimm árum. Þetta
ætti að vera nóg svona fyrsta daginn."
„Viljið þér koma og borða kvöld-
verð með okkur? Það myndi gleðja
okkur Eric mjög að þér kæmuð.“
Hann gat ekki neitað. Hann skynj-
aði það varla sjálfur en undirmeðvit-
und hans vissi, að liann varð að sjá
hana aftur. Hann fann að i öll þessi
ár hafði hann verið einstæðingur, dyr
lífsins höfðu verið honum lokaðar, en
það var hún, sem á einu andartaki
hafði opnað þær.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann ró-
lega. „Ég kem á miðvikudagskvöldið.“
Augu hennar ljómuðu. „Eg lilakka
til að segja hinum frá þvi. Gaman
verður að koma Eric á óvart.“
Hann áttaði sig skyndilega á því,
hversu lítið hún hefði talað um mann
sinn. Honum hafði næstum tekist að
gleyma þvi að hún var gift. Hún kom
honum fyrir sjónir eins og liún væri
— Þetta er frá nokkrum vinum mín-
um, sem óska mér til hamingju með
að ég á að fá að gera uppskurð.
Margt er undnrlegt í ndttúrunnor ríhi
%

Tvíhöfðinn í Minneapolis.
Drcngur fæddist í Minneapolis
með tvö höfuð og tvo hryggi, sem
runnu saman i eitt um mjaðm-
irnar, og fjóra handleggi jafn-
stóra. Fyrir neðan mitti var liann
ekkert vanskapaður. En það
merkilegasta við barnið var að
það virtist vaxa helmingi hraðar
en önnur börn. Þegar það var
hálfs mánaðar var það þroskað
eins og það væri mánaðar
gamalt.
Loðna barnið sem haulaði.
í Vestur-Noregi gerðist það
fyrir 60 árum að kona ól barn,
sem var ekki nokkur manns-
mynd á. Það var loðið og mótaði
fyrir hníflum á hausnum og það
öskraði ferlega. Ljósmóðirin fékk
krampa þegar liún sá það, og
varð að flytja hana á sjúkrahús.
Barnið át einhver ósköp. Eftir
þrjár vikur var ómögulegt að liafa
það í mannahýbýlum og var það
sett á auðan bás í fjósinu. Það
virtist kunna vel við sig þar, stóð
á fjórum fótum í básnum og át
birkilauf. Það varð enn loðnara
og fór nú að baula.
Móðir barnsins var 35 ára og
bjó ein á bænum með eldri bróður
sinum. Eftir að barnið var flutt
í fjósið fékkst móðir þess ekki
lil að sjá þessa hörmung, en bróð-
ir hennar hugsaði um það.
Var reynt að halda þessari
fæðingu leyndri, en hún vitnaðist
brátt, enda var það kunnugt að
stúlkan hafði verið ólétt. Prest-
urinn frétti um að barnið væri
fætt og gerði orð um að hann yrði
að skýra það, en það var orðið
svo þungt að enginn lcona hefði
getað haldið þvi undir skirn.
Nú varð þetta héraðsfleygt og
síðan landfleygt. Málið kom fyrir
hreppstjóra og lækni, sýslumann
og stjórnarráð og loks fyrir kon-
ung. Hann ákvað að hreppstjór-
inn skyldi farga þessu „dýri“,
sem nú var kaltað svo. Hvort liér
hefir verið um að ræða afbrigði,
sem orðið hefði að sérstakri
manntegund skal ósagt látið, en
svo mikið er víst að lireppstjór-
inn fór ásamt presti og oddvita
heim á bæinn síðdegis einn sunnu-
dag, og „dýrið“ var leitt út á lilað
og þar rotaði oddvitinn það með
öxi, sem hann fann úti í
skemmu. Og svo var dýrið urðað
einhvers staðar úti i móa.
Eingetna barnið í Portúgal.
Fyrir 25 árum ól kona barn
suður í Portúgal. Er það ekki í
frásögur færandi og hitt ekki
heldur, að konan var ógift, þvi
að lausaleiksbörn fæðast í Portú-
gal eins og annars staðar. Og
barnið leit út eins og börn flest.
En svo kom að því að skíra
krógann og nú átti konan að segja
til hver faðir þess væri.
„Ég hefi aldrei verið við karl-
mann kennd — svoleiðis .........“
sagði hún. Fólk fór að brosa og
tala um að hér væri ný meyjar-
fæðing á döfinni, en aðrir ypptu
öxlum og sögðu að það væri svo
sem ekkert nýtt þó að ríkir feður
borguðu barnsmóðurinni ríkulega
fyrir að þegja yfir faðerninu. En
nú er þess að gæta að í Portúgal
býr kaþólsk þjóð, og kaþólskir
líta öðrum augum á svona mál en
mótmælendur. Konunni var hót-
að þvi, að hún yrði kvalin í eldi
helvítis til eilifðar ef hún lýsti
ekki barnföður. En það dugði
ekkert, hún hélt þvi til streitu
að hún hefði aldrei nálægt karl-
manni komið. Loks varð það úr
að ákveðið var að láta lækna
rannsaka konuna, bæði á sál og
líkama. Þeir fundu ekkert athuga-
vert við sálina, en liitt lcom i ljós
að konan var bæði karlmáður og
kvenmaður, og hafði átt barn með
sjálfri sér. *

cngum háð, en lnin var kona bróður
hans.
Hann hefði gjarnan viljað spyrja
hana um Eric, um samlíf þeirra, hvort
þau væru hamingjusöm. En hann
þagði, og liún sagði: „Við sjáumst þá
i siðasta lagi á miðvikudaginn.“
r+s
Carter var að laga te þegar Victor
kom heim. Kofinn var snyrtilegur og
þokkalegur, því að Carter, sem hafði
verið ekkjumaður í mörg ár, hirti
mjög vel um hann. Fyrir framan arin-
inn í stofunni — sem jafnframt var
notuð sem eldliús — stóðu tveir hæg-
indastólar og á lítilli gólfábreiðu milli
þeirra lá tík af Cocker spaniel kyni
ásamt fjórum hvolpum sinum.
Victor nam staðar i dyrunum,
Carter leit við og heilsaði honum með
höfuðhneigingu, síðan hélt liann
áfram að sýsla við matartilbúninginn
í þeim enda stofunnar, sem notaður
var til þess. Ilm af reyktu svinsfleski
og nýbökuðu brauði lagði um her-
bergið. Victor var vel ljóst að liann
var farinn að sætta sig mjög vel við
að lifa einsetumannslifi þarna ásamt
Carter. Hann hafði verið að þvi kom-
inn að taka þá ákvörðun að eyða öll-
um ævidögum sinum i þessum kofa
og láta Eric taka við jörðinni. Hann
hafði verið að þvi kominn að gefa
allt frá sér — þangað til í dag. Nú
var hann gagntekinn undarlegu eirð-
arleysi og þrá eftir lífinu, sem hann
hélt sig löngu hafa sigrast á. Var or-
saka til þessa að leita í samveru-
stund hans og ungu stúlkunnar i skóg-
inum. Hún var óvenjulega lieitlandi,
ekki síst vegna þess að liún virtist
ekki vita það sjálf, yndisþokki hennar
var því hinn eðlilegi og óþvingaði
þokki saklauss barns. Hafði ungu
stúlkunni með djarfmannlega augna-
ráðið og bjarta brosið tekist að vekja
hann til lifsins á ný?
Hann lét fallast niður í hæginda-
stólinn og hvolparnir notuðu tæki-
færið til að hreiðra um sig á skóm
hans. Hann fór höndum um andlit
sitt. Enginn spegill var i kofanum.
Hvernig lcit liann út? Endurminn-
ingunni um hið undarlega lífvana
rauðskcllótta andlit, sem liann hafði
séð síðast þegar hann leit i spegil,
skaut upp í huga hans. Skyndliega
sagði liann, og þjáningarhreimur var
i rödd hans: „Greg, hvernig lít ég út?
Segðu mér sannleikann!"
Carter sneri sér við og leit á liann.
„Betur en allur fjöldinn, verr en
sumir," sagði hann hvatskeytlega.
Victor liorfði beint í lireinskilnis-
leg brún augu hans. Aðeins tvær
manneskjur litu þannig á liann, Carter
og Bridget. Hún kærði sig áreiðanlega
kollótta um útlit lians, engu síður en
Carter. Hún liafði reynt að-færa lion-
um heim sanninn um það, að skorti
hann ekki kjarkinn gæti liann öðlast
fótfestu í lífinu á ný. Hann var gagn-
tekinn undarlegri rósemi, eins og
taugar hans sem um fjölda ára liefði
verið spenntar til hins ýtrasta, hefði
skyndilega öðlast hvild.
„Hver veit nema ég fari með þér
niður í þori>ið á morgun,“ sagði hann.
. 3. KAFLI.
Setustofan i rauða húsinu hafði
skipt um svip til hins betra. Ljós
gólfábreiða, lilýlegt veggfóður og rós-
ótt gluggatjöld áttu sinn þátt i þvi,
ennfremur hafði nokkru af þunglama-
legustu lnisgögnunum verið komið i
geymslu.
Mildred sat við stórt borð, sem
liafði verið flutt að glugganum sem
vissi út að rústunum. Hún kunni mjög
vel við sig á þessum stað. Síðan Eric
kom heim, var henni oft innanbrjósts
eins og gamla stórbyggingin stæði
þarna endurreist í allri sinni dýrð.
Hún sá fyrir sér bifreiðar scm ækju
heim að liúsinu og hún sá sjálfa sig
í anda taka á móti fjölda gesta og
spjalla við þá, og i þessum draumum
liennar var hún alltaf aðalsögulietj-
an, ung glæst og eftirsótt af öllum.
Hinir meðlimir fjölskyldunnar voru
öllu óljósari í draumum liennar að
móðirinni undantekinni, hún sá liana
fyrir sér í glæsilegum flauelskjól og
hár hennar var silfurhvitt og virðu-
legt en ekki hörgult.
Hún hrökk upp úr draumórunum
við það að Gladys, stofustúlkan, kom
inn með tebakkann og Eric á eftir
henni. Þau Eric og Bridget höfðu þeg-
ar eignast vini í nágrenninu og hann
liafði eytt deginum á golfvellinum.
Mildred virti hann fyrir sér og viður-
kenndi með sjálfri sér að hann væri
laglegur. Hann fékk sér sæti í liæg-
indastól og tók einn tebollann.
„Er mamma heima?“
„Já, liún er að lesa. Bridget ætlar
eitthvað með liana á morgun og liún
kom henni til að leggjast fyrir og hvíla
sig i dag.“
„Þær þurfa þá eflaust að nota bif-
reiðina,“ sagði Eric letilega. „Ein
Framhald í næsta blaði.

Hérna er fróðleg grein urn þjóð-
flokk á einhverri Kyrrahafsey, þar
sem kvenfólkið vinnur öll störfin.