Fálkinn - 15.10.1954, Page 9

FÁLKINN
9
— Hver veit nema það geti tekist. Þið
munduð eflaust geta náð i nokkra
menn á brautarstöðinni. Það eru allt-
af einhverjir innfæddir menn þar.
— Hvað heldur þú um þetta, Brock?
spurði Warren.
Brock sagði: — Ef þú færir i birt-
ingu í fyrramálið ættir þú að geta
komist þetta. Ef þér tekst að ná i tólf
burðarmenn, getum við byrjað að af-
ferma flugvélina og komið vagninum
undir þak. Og siðan athugum við
hvernig við komumst til sjávar.
— Og livað tekur svo við? sagði
McFall. Hann iðraðist eftir að liafa
látið bera á því að hann væri for-
vitinn, því að Brock urraði ólyndis-
lega. — Ég um það. Eg liefi komist
i liann krappann fyrr.
Nú varð leiðindaþögn. Warren
geispaði. — Mig langar til að sjá rúmið
mitt áður en dimmir meira. Hann
benti með höfðinu. — Það eru aðeins
tvö rúm þarna inni.
Brock glotti. — Tvö rúm nægja
handa okkur. Hann leit ertnislega til
McFalls, — en hvar eigum við að
koma McFall fyrir? Er nokkur tillaga
um það?
McFall reyndi að bæla niðri í sér
reiðina. — Það er svo að sjá sem þið
liafið tekið að ykkur að ráða fyrir
mig. Ég hugsa að það sé best að ég
sitji hérna úti í nótt. Ég fæ mér bara
ullarvoð, því að það getur orðið kalt
liérna á nóttinni stundum.
— Þér gætuð reynt að flýja frá
okkur, sagði Brock. — En við getum
haft mikið gagn af yður þegar við
höfum fundið burðarmennina. Við
vitum ekki hvernig á að haga sér við
þá. Röddin varð óþjálli. — Þér eruð
enginn afglapi, McFall. Það er ég ekki
heldur. Þér eruð jafn tortrygginn og
ég er. Það er best að við snúum okkur
beint að málinu.
McFall konkaði kolli, þungbúinn. —
Ég veit ekki hvað þið gætuð gert við
mig. Bíðið þið annars við ...... Ég
er orðinn svo minnislaus. Eg gleymdi
geymsluskúrnum hérna úti. Hann er
sterkur og þið gætuð læst mig inni í
honum. Og þar er gamalt járnrúm í
einu horninu.
— Ég skal líta á það, sagði Brock.
— Þá get ég sofið í ganginum fyrir
framan.
SVO hófst fangelsisvist McFalls.
Geymsluskúrinn var sterkur og járn-
rimar fyrir gluggunum. Tíu mínútna
athugun gat sannfært um, að það sem
gæti varnað manni að komast inn gæti
líka varnað manni útgöngu. Hann svaf
mjög litið þessa nótt. Hann var að
gera sér grein fyrir vandanum, sem
hann var kominn í. En því meira sem
hann hugsaði því ineira fannst lionum
vandast málið. Þegar Brock og Warren
hefðu komið fyrir farminum úr flug-
vélinni á burt mundu þeir eyðileggja
flugvélarflakið og hverfa. Hann gerði
sér engar tyllivonir um livernig hon-
um mundi farnast sjálfum. Þeim staf-
aði hætta af honum. Ef hann yrði
frjáls ferða sinna aftur gæti hann kom-
ið upp um þá og gert aðvart um ])á.
Brock og Warren mundu vafalaust
finna einhver ráð til að gera liann
hættulausan.
— Og þetta, hugsaði McFall með
sér, — hefi ég fyrir það að ég var
þrákálfur!
Hann sofnaði undir morgun og
vaknaði ekki fyrr en við undirgang-
inn þegar Brock og Warren voru
komnir á kreik. Eftir klukkutíma kom
Brock út í skúrinn með mat og kaffi,
sem hann stakk inn á milli rimanna
í glugganum.
— Hvað er þetta? sagði McFall reið-
ur, — á ég ekki að fá að koma út?
— Ég fæ ánægjuna af að tala við
yður síðar, sagði Brock, — ég á ann-
ríkt þessa stundina. Warren er ný-
farinn á stöðina til að ná í burðar-
menn. Honum tekst það vafalaust,
hann kann svo vel að haga orðum sín-
um við fólk. Svo livarf hausinn á
Brock, en hláturinn í honum heyrðist
lengi.
McFall bölvaði i hljóði meðan liann
var að sötra í sig kaffið. Hann snerti
ekki á matnum, en kveikti sér í pipu
í staðinn.
TÍMINN leið og skapið fór síversn-
andi bjá McFall. Skúrinn var ekki
verri en hvað annað, og það var ekki
neitt sérstakt sem hann þurfti að
sinna, en hann saknaði stólsins síns
af svölunum. Nú fór hann að leita í
skúrnum að einhverju pappirsblaði.
Loks fann hann það og tæmdi tóbak-
ið úr öskjunni í blaðið, en lét ekki
nokkurt lauf fara niður. Hann þrýsti
tóbakinu saman og stakk því inn i rifu
milli tveggja pappakassa. Svo fór liann
að rúminu sínu aftur og settist.
Brock sleppti honum ekki út fyrr
en eftir miðdegisverð.
— Álítið þér óhætt að sleppa mér út
núna, spurði hann.
■— Þér skuluð ekki reyna neitt, sagði
Brock og sýndi honum skammbyss-
una.
McFall sagði ekki orð. Hann stóð
hægt á fætur og gekk út úr skúrnum
og upp á svalirnar. Hann varp ánægju-
lega öndinni um leið og hann hlamm-
aði sér i stólinn sinn, sem liann var
vanastur að sitja í. Svo tók hann upp
pípuna og greip til tóbaksdósarinnar,
en hún var tóm.
— Það er ekki að sjá að ég liafi
meira tóbak, sagði hann. — Er yður
verr við að ég fari út í geymsluskúr-
inn og nái mér í tóbak — vitanlega
er sjálfsagt að þér komið með mér?
— Látið þér mig fyrst sjá hvort þér
hafið ekki meira tóbak.
McFalI tók upp tómu dósina og
Brock kinkaði kolli.
— Þér farið á undan, sagði hann, —
og gleymið ekki skammbyssunni. Ég
liika ekki við að þrýsta á gikkinn ef
þér hagið yður ekki vel.
— Ég er nú að hugsa um tóbalc
núna, sagði McFall súr. Svo fóru þeir
niður af svölunum. — Það er bak við
Hann giftist vofu
Emma hafði verið dauð í 40 ár þegar hún giftist.
$

AÐ mun vera einsdæmi, að
maður giftist framliðinni
konu. En þetta gcrði ástralski
læknirinn Stevens, sem starfaði
i Ameriku og var ástfanginn af
stúlku sem hét Ennna, og liafði
verið dauð í 40 ár. Þau liöfðu
verið trúlofuð þegar liún dó, og
Stevens trúði þvi afdráttarlaus að
hann gæti komist i samband við
hana eftir dauðann. Hann komst
i samband við miðil, sem lofaði
að ná i Emniu, svo að hægt væri
að gefa þau saman. Var nú hald-
inn miðilsfundur og þangað kom
Stevens brúðgumi með blómvönd
i liendinni. Þrír aðrir voru við-
staddir, nfl. tveir svaramenn og
sonur miðilsins, sem átti að
stjórna athöfninni.
Miðillinn féll i dásvefn og eftir
stutta stund sást karhnannsmynd
koma fram fyrir forhengið. Hann
sagðist hafa verið prestur fyrir
dauðann og ætlaði að gefa brúð-
lijónin saman. Svo kom Emma,
í hvitum brúðarkjól með langa
slæðu og krans úr rósum á höfð-
inu. Hún virtist vera kringum
18 ára. Læknirinn, sem var orð-
inn sextugur og gráhærður, tók
i hönd lienni. Nú fór athöfnin
fram og presturinn týsti yfir þvi
að þau væru lijón. Þau kysstust
og svo leiddi Stevens brúði sína
að forlienginu og hún hvarf.
Var þetta blekking? Svarið
veltur á þvi hvort þú ert spiritisti
eða ekki. Flestir spíritistar viður-
kenndu þetta hjónaband eins og
það væri staðreynd. En efunar-
mennirnir töldu það fásinnu.
Einn þeirra er Joseph Rinn,
sem er „töframaður“ og hefir
varið 60 árum ævi sinnar i að af-
hjúpa svikamiðla.
í bók sinni „Leitartjós gegn
sálarrannsóknum“ segir hann frá
framangreindum atburði, sem
gerðist í Cincinnati, U.S.A. 1896,
til þess að sýna hvernig svika-
miðlar geti leikið á fólk, sem hef-
ir misst ástvini sina.
Á hverjum fundi sem miðillinn,
frú Fairchild, hafði haldið með
Stevens fyrir sjálft „brúðkaupið“
var Stevens jafn lirifinn af unn-
ustu sinni sem hún hefði verið
með holdi og blóði. Hann bað
aldrei frú Fairchitd um að láta
Ernmu koma fram nema hann
væri snyrtilega ktæddur. Hann
virtist hafa gleymt árunum og
gráu hárunum og vildi halda sér
til eins og ástfanginn unglingur.
Stevens hafði auðvitað yndi af
þessu, en miðiltinn liafði þest
upp úr þvi. Stevens varð að borga
frú Fairchild tiu dollara í hvert
skipti sem hann vildi sjá Emmu
sína.
í bók sinni segir Rinn ýmsar
aðrar miðilssögur og frá miðlum,
sem hafa orðið illa úti er þeir
voru teknir hálfklæddir eða með
hárkollur, er þeir voru að „leika
andana“. Falskt skegg, sjálflýs-
andi málning, gúmmíhanskar og
margt og margt fleira fannst á
þessum miðlum. Kona, sem mikið
orð fór af sem góðum miðli, var
tekin í dyngju sinni er hún var
að fara í karlmannsföt. Hún not-
aði útblásna gúmmiblöðru í
mannsmynd, sem hún lét svifa
fram fyrir forhengið og dró svo
inn aftur.
Galdramaðurinn Houdini var
góðkunningi Rinns, og hjálpaði
honum stundum við afhjúpanirn-
ar. Þeir léku ýmsar listir miðl-
anna sjálfir og sýndu svo hvernig
í blekkingunni lægi. *
geymsluskúrinn. Ekki í klefanum mín-
um heldur i einu útiliúsinu.
— Ég veit það, ég rak þar inn liaus-
inn i morgun. — Munið að gleyma
ekki skannnbyssunni, sagði Brock
kaldranalega.
— Það er engin liætta á þvi, svaraði
McFall.
Þeir fóru inn göngin bak við skál-
ann.
McFall gekk upp stigann að fyrsta
úthúsinu og hvarf.
Hann hafði gengið hraðar en Brock,
sem undir eins fór að gruna margt.
Hann hljóp upp stigann og kom að
McFall þar sem hann var að hogra
yfir kassa. Brock sagði ekkert, — hon-
um gramdist við sjálfan sig fyrir að
hafa orðið órólegur.
McFalI rétti úr sér, liann riðaði eins
og hann væri að mis.sa jafnvægið.
— Varlega! sagði Brock i aðvörun-
artón. Hann flýtti sér til hliðar er
hann tók eftir að McFall var kominn
full nærri honum. Og nú rak hann
upp óp, þvi að gólfið fór að síga undir
honum. Hann hleypti af skoti, en kúl-
an fór upp i þakið.
McFall réðst að honum og náði af
honum byssunni. Brock var kominn
til hálfs ofan í gólfið.
McFall sagði þurrlega: — Það var
leiðinlegt að ég skyldi ekki muna að
gólfið var ótryggt þarna. En nú Skul-
uð þér reyna að komast upp aftur.
Ég skýt ekki nema þér verðið óþægur.
Augnaráð Brocks var eitrað.
— Bíddu við þangað til Warren kem-
ur! sagði hann ógnandi.
— Sjálfsagt, sagði McFall rólega. —
En það var annað sem ég gleymdi.
Þeir hafa breytt járnbrautarstöðinni
í hermannaskála. Ég hugsa að það sé
búið að taka hann kunningja yður
fastan núna. Eg efast um að liann vilji
gefa skýrslu, svo að það er best að
við förum saman á stöðina. Af stað
nú! Við komumst alla leið áður en
skyggir. *
SPORÖSKJU-REGNHLÍFAR. -— í
sumar hefir verið meiri þörf fyrir
regnhlífar en venjulegt er, því að mik-
ið hefir rignt í flestum lundum Ev-
rópu. Hugvitssamur maður hefir sent
á markaðinn nýja tegund, sem á að
taka þeim gömlu fram. Hann segir
að kringlóttu hlífarnar skýli ekki
nema annarri öxlinni, því að þeim
sé alltaf haldið til hliðar við höfuðið.
Og þess vegna hefir hann gert regn-
hlífarnar sporöskjulagaðar svo að þær
ná út yfir báðar axlir.
Egils áváxtadrykkir