Fálkinn - 15.10.1954, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
JONATHAN LATIMER:
GARDENÍU
Urr og hundgá heyrðist einhvers staðar bak
við húsið, og svo tvö skot. Crane gat séð gula
blossana gegnum mislitu rúðurnar. Hundur-
■ inn gelti aftur. Svo varð allt hljótt.
Woodrin læknir sagði: „Verið þið viðbúnir."
Svo kastaði hann sér á hurðina og hún hrökk
upp mið miklu braki. Hann hraut inn í her-
bergið. Crane og Peter fast á eftir.
Gul birta var í herberginu, frá tveimur ós-
andi olíulömpum. Birtan féll á konu með eld-
rautt hár og í marglitum morgunkjól, á viskí-
flösku og tvö hálffull glös, óumbúið rúm og
mann í skyrtu og bláu pilsi. Konan var Delia
Young. Hún sat við borðið andspænis rúminu
og virtist hafa verið að hlusta á skothríðina
úti. Maðurinn starði í sömu átt og hún, en
andlitið á honum var í skugga. Oti í horni lá
einhvers konar flykki. Maðurinn var með sára-
bindi um hægri upphandlegg.
Crane fannst þessi sýn minna sig á kvik-
mynd, sem stöðvaðist í miðju kafi, svo að á-
horfandinn fengi tækifæri til að virða allt sem
ýtarlegast fyrir sér. Skellurinn í hurðinni hafði
verið merkið, sem stöðvaði kvikmyndina, en
koma þeirra inn í herbergið kom henni af stað
aftur.
Delia Young æpti. Maðurinn beygði sig og
fór að þreifa fyrir sér í rúminu. Woodrin öskr-
aði svo að rúðurnar hristust:
„Loksins gátum við höndlað þig!“
Delia Young æpti áfram. Flykkið úti í horn-
inu hreyfðist. Handleggur mannsins hreyfðist
í stóran boga. Woodrin læknir fleygði sér á
gólfið broti úr sekúndu áður en skotið reið
af. Skammbyssa Williams svaraði skotinu eins
og bergmál, og svo skaut Crane líka. „Djöfu
.....“ tautaði maðurinn. Svo lyppaðist hann
niður á gólfið. Delia Young æpti enn.
„Haltu þér saman, gæska!“ sagði Williams.
Crane steig eitt skref áfram og miðaði enn
á manninn á gólfinu, sem hreyfði hvorki legg
né lið. Woodrin læknir stóð upp. Crane horfði
á manninn í bláa pilsinu. Það var Slats Dono-
van, og hann var steindauður. Peter March
flýtti sér að flykkinu úti í horninu. Crane tók
viskíflöskuna á borðinu. Hún var hálf. Hann
þurrkaði af stútnum með lófanum, setti hana
á munn sér og saup vænan sopa.
„Herra minn trúr!“ sagði hann þegar hann
loksins hafði tekið flöskuna af munninum.
„Herra minn trúr!“
Delia Young hætti að æpa, en hún var hálf-
brjáluð af hræðslu ennþá. Williams hnippti í
Donovan.
„Hjálpaðu okkur, Bill!“
Þeir lögðu líkið í rúmið. Crane sá að hann
var blóðugur á vinstri hendi og upp fyrir úln-
liðinn. Hann náði ekki í vasaklútinn sinn undir
eins og vildi síður blóðga fötin sín, svo að
hann stakk hendinni inn á brjóstið og þurrkaði
blóðið á skyrtunni. Hún var bæði gömul og
óhrein.
Peter March var að bisa við flykkið í horn-
inu. Það var Ann Fortune, bundin og með
bitil í munni. Crane létti stórlega. Hvernig gat
FRAMHALDSSAGA.
20.
ILMURINN
hún hafa komist hingað, hugsaði hann með
sér. Hún brosti til Peters.
Crane sagði: „Það var heppilegt fyrir þig að
við skyldum rekast hingað."
Ann brosti til hans. „Komdu sæll, Bill,“
sagði hún. „Ég var að verða úrkula vonar.“
Svo leit hún á Peter aftur. „Þakka þér fyrir
mig,“ sagði hún við hann.
„Heimsins laun eru vanþakklæti," hugsaði
Crane með sér. „Þarna leggur maður sig í
lífshættu til að bjarga stelpunni, og hverjum
þakkar hún svo? — Allt öðrum manni!“
„Og við sem höfum hamast eins og vitlausir
menn til að finna spor,“ sagði Williams fyrir-
litlega, „og svo reynist þetta að vera hvers-
dagslegt bófamál!"
Woodrin læknir horfði á Donovan. „Litlu
munaði,“ tautaði hann. Hann var fölur eins
og lík.
Williams sagði: „Ég kalla yður hugrakkan
að þora þetta vopnlaus." Svo sá hann hve föl-
ur læknirinn var. „Þér hafið vonandi ekki orð-
ið fyrir skoti?“
„Nei.“
„Hvað skyldi hafa orðið af kúlunni, sem
hann skaut?“
Enginn vissi það, og Williams sagði: „Það
var bót í máli að við Bill vorum svona fljótir
í snúningunum."
Delia Young horfði á þá. „Já, þið eruð svei
mér leiknir morðingjar," sagði hún hás.
Rutledge læknir og varðmennirnir voru
komnir inn í herbergið. Þeir störðu á Deliu
Young og á lík Donovans. Williams var að
segja þeim frá hvað gerst hafði þegar Carmel
og Alic March komu inn. Þær höfðu elt þá,
hvor í sínum bíl.
„Við máttum til að frétta hvernig þetta
gengi,“ sagði Alice.
Carmel starði á Ann, sem stóð hjá Peter.
„Hvernig í dauðanum stendur á að þú ert
hérna?" spurði hún.
Ann sagði: „Ég var sannfærð um að Slats
Donovan væri morðinginn, og svo sagði Dolly
Wilson — dansmærin úr Rauða kettinum —
mér hvar Delia Young héldi sig. En Donovan
hremmdi mig undir eins og ég var komin
hérna inn í húsið.“
„Drap Slats Donovan John og Richard?"
spurði Carmel.
„Já, og Talmadge." Peter horfði á Ann.
„Þetta var skarplega athugað af þér.“
„Þetta eru með öðrum orðum ofurf hvers-
dagslegir bófaglæpir," sagði Williams með
lítilsvirðingu.
„Það var nú ekki beinlínis skarplega gert
að láta veiða sig svona,“ sagði Ann.
„Það er að minnsta kosti gott að við fund-
um þig,“ sagði Crane.
„Það skyldi maður ekki halda,“ svaraði Ann
kuldalega. „Þú lést Peter um að bjarga mér,
þarna sem ég lá eins og flykki."
Crane yþpti öxlum. Hann settist á borð-
brúnina og benti Williams að koma til sín.
„Náðu í tösku Woodrins læknis og komdu
með hana til mín,“ sagði hann lágt. „Alice ók
hingað í bílnum hans.“
„Donovan er steindauður," sagði Wiiliams.
„Ég þarf að fá töskuna samt.“
Williams varð skelkaður. „Þú ert vonandi
ekki særður, Bill ?“
Crane brosti: „Náðu nú í töskuna," sagði
hann.
Peter var í óða önn að segja Carmel og
Alice frá því sem gerst hefði.
„Þú ættir að þakka mér fyrir að ég bjarg-
aði þér,“ sagði Crane og leit á Ann. „Mér og
Williams. En ég var svo önnum kafinn við
Donovan að ég gat ekki sinnt þér á meðan.“
Nú kom Williams aftur. Crane fór út á
ganginn og tók við töskunni, opnaði hana og
gramsaði í henni.
„Að hverju ertu að gá?“ spurði Williams.
„Áfengi?“
„Crane!“ kallaði einhver inni í herberginu.
Hann tók hitt og annað upp úr töskunni og
fór inn.
„Er nokkur ástæða til að láta líkið liggja
hér lengur?" spurði Peter March.
„Nei.“
„Hvað eigum við að gera við Deliu Young?“
„Sleppið þið henni,“ sagði Ann. „Hún var
ekki annað én fangi Donovans."
Alice March stóð hjá Rutledge lækni. „Ég
skil ekki hvers vegna Donovan drap Richard
......og alla hina.“
„Þú skalt spyrja hann hvers vegna hann
gerði það?“ sagði Williams og benti á rúmið.
Peter sagði: „Hann hataði alla Marchfjöl-
skylduna því að hann var rekinn frá starfinu,
sem hann hafði hjá March & Co.“
Crane setti dótið sem hann hafði tekið úr
læknistöskunni á borðið hjá viskíflöskunni.
Hann var skrambi lasinn. Svo settist hann á
borðbrúnina og tók sér í staupinu og setti svo
flöskuna frá sér.
Ann horfði á hann. „Gengur eitthvað að
þér, Bill?“
„Nei-nei.“ Hann brosti til hennar. Óskaði
þess að hann væri ekki alveg svona ástfang-
inn af henni. „Svo tók hann úðaglasið, sem
var alveg eins og ilmvatnsflöskur sem kven-
fólkið notar, og kreisti gúmmíblöðruna. Og
nú fór hann að hnerra.
„Það getur ekki verið hefnigirnin ein, sem
leiddi hann út í þetta,“ sagði Rutledge læknir.
Crane setti úðaflöskuna á borðið og fór að
skafa undan nöglunum á sér með litlum hníf.
„Nei, þarna voru aðrar hvatir líka,“ sagði
hann.
„Hverjar þá?“ spurði Peter.
Crane lét sem hann heyrði ekki spurning-
una. Hann lagði frá sér hnífinn og tók skamm-
byssuna sína og fékk Williams hana.
„Sjáðu um að Woodrin læknir fari ekki út,“
sagði hann.
Williams miðaði byssunni á lækninn og
allir þögnuðu í svip.
Nú sagði Woodrin læknir: „Hvern fjandann
meinið þér með þessu?“ Hann var fokreiður.
„Ef þetta á að vera fyndni þá......“
„Verið þér rólegur,“ sagði Williams.
„Skjóttu ef hann reynir að hreyfa sig,“
sagði Crane.
„Ertu brjálaður, Bill?“ hrópaði Carmel.
„Sei-sei nei.“ Svo tók hann úðaflöskuna og
lét gusu fara í áttina til hennar. „Lyktaðu af
þessu!" Hann kreisti gúmmíblöðruna nokkr-
um sinnum. — Hann hafði dálítinn svima.
Hitt fólkið hélt auðsjáanlega að hann væri
V