Fálkinn - 15.10.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
orðinn brjálaður. Jafnvel Williams þóttist ekki
viss, en datt í hug að hann væri orðinn fullur.
Eða hafði verið eitthvað görótt í viskíi Dono-
vans?“
Úðinn úr flöskunni vætti andlitið á Carmel
og lyktina lagði til Peters. „Ilmvatn!“ hrópaði
hann.
„Gardeníu-ilmvatnið mitt!‘ hrópaði Carmel.
Crane kreysti blöðruna einu sinni enn. „Já,
svona getur staðið á því að gardeníulykt er
stundum af líkum,“ sagði hann. Svo sneri hann
sér að Peter March. „Viltu fara niður og rann-
saka bílinn læknisins?"
Peter lét boðið ganga til varðmannsins við
dyrnar.
„Sniðugt, finnst ykkur ekki?“ Nú hafði
Crane snúið sér að Woodrin lækni. „Þér héld-
uð að þér gætuð komið gruninum á Carmel,
var ekki svo?“
„Þér eruð brjálaður," svaraði læknirinn.
Rutledge læknir fór fram í: „Að minnsta
kosti er ég orðinn vitlaus. Leysið þér frá
skjóðunni, Crane. Segið okkur hver tilgangur
yðar er eiginlega með þessu?“
„Það er nú löng saga — um ilmdropa og
olíubrák á vatni og skjalafölsun ag andaveið-
ar,“ sagði Crane.
„Andaveiðar?" Carmel saup hveljur.
„Já, andaveiðar líka. Þeir hafa fundið olíu
í Michigan, skammt frá Lansing, og í Illinois."
Crane sneri sér að Peter March. „En það er
sjálfsagt talsvert meira af olíu á jörðinni hans
föður þíns.“
Allir — meira að segja varðmennirnir líka
— störðu á hann með opin munninn. Hann
hélt áfram: „Woodrin vissi það. Hann hafði
verið læknir hjá olíufélagi, svo að hann vissi
sitt af hverju um oliu. Það er ýmislegt sem
bendir á olíu þarna — brák á vatninu og lit-
urinn á moldinni benti til þess að mikil olía
væri þarna í landareigninni sem hann hafði
umsjón með. En hann gat ekki fengið hana
keypta."
Varðmaðurinn sem hafði athugað bil lækn-
isins kom inn með skoska værðarvoð og
tennisnet. „Þetta lá í geymsluhólfinu," sagði
hann.
Crane hélt áfram: „Það voru lítil líkindi til
að March eða synir hans tækju eftir þessari ol-
íu, því að firmað hafði aldrei haft neitt með
olíu að sýsla og svo eru nær þúsund kílómetr-
ar að næstu olíusvæðum. En sem umráðamað-
ur jarðarinnar gat Woodrin selt sjálfum sér
jörðina, undir eins og síðasti maður af March-
œttinni var fallinn frá.“
Peter March starði á lækninn eins og hann
vildi ekki trúa þessu: „öll þessi morð til að ná
í eitt olíusvæði?"
„Hann hataði ykkur líka, alla sem einn.“
„Hataði okkur?“ át Carmel eftir.
„Já. Þið voruð rík og hann fátækur. Þegar
hann fékk tækifæri til að græða peninga með
(u m lj n tl
Hvar er unnusti ungu stúlkunnar?
Donovan og Talmadge — þeir höfðu stofnað
náttklúbb saman — spillti John því fyrir hon-
um. Þess vegna fór hann að hugsa um olíuna.
Hvers virði er svona olíusvæði? Milljón doll-
ara? Fimmtíu milljón?"
Williams sagði: „Það ei’u til menn sem
fremja morð fyrir fimmtíu dollara.“
Andlit Woodrins læknis var óhugnanlega
fölt. „Dettur þér í hug að trúa þessum þvætt-
ingi?“ sagði hann við Peter.
Crane studdi olnboganum á lærið og hend-
inni undir hökuna. Honum fannst sér líða of-
urlítið skár núna — þótt lítið væri. „Svo að
maður taki nú morðin í réttri röð.....“
Varðmaðurinn kom inn aftur og fleygði
langri, hvítri gúmmíslöngu á gólfið. „Nú er
ekki meira í bílnum,“ sagði hann.
„Ágætt!“ Crane horfði lengi á slönguna.
„Þarna er sjálf sönnunin!“
1 sömu svifum kom smellur úr skammbyssu
Williams. Woodrin læknir hafði reynt að kom-
ast út, en kúlan hitti hann áður en hann
komst út á ganginn. Hann steig tvö þung skref
áfram og svo datt hann á gólfið.
Alice March æpti. „Þegi þú!“ sagði Carmel
fokreið.
„Vel af sér vikið, Williams," sagði Crane.
Allir nema Ann, Delia Young og Crane
hlupu fram á ganginn. Delia hreyfði sig yfir-
leitt alls ekki úr sætinu. Crane fékk sér í staup-
inu. Skyldi Ann vera honum reið fyrir alla
þessa strammara, hugsaði hann með sér.
„Finnst þér ekki að þú ættir að þakka mér
fyrir að ég bjargaði þér?“ sagði hann.
Ann sagði: „Að hugsa sér — þetta var þá
ekki Donovan þrátt fyrir allt.“ Hún starði á
hann stórum augum.
„Mér finnst eiginlega að þú ættir að þakka
mér fyrir,“ sagði hann.
Kúlan hafði hitt Woodrin í lærið, og blæddi
mikið úr sárinu. Carmel hjálpaði Rutledge að
binda um það, og svo var tveimur varðmönn-
um sagt að aka honum á sjúkrahúsið. „Og
gerið þið lögreglunni aðvart,“ sagði Peter
March. „Við komum rétt bráðum.“
Nú fóru allir inn í herbergið aftur.
„Það sem hann varðaði mestu var að öll
þessi morð litu út eins og slys — eða sjálfs-
morð,“ sagði Crane. „Þegar Richard sofnaði
við stýrið í bilnum sinum fyrir utan golfklúbb-
inn, festi læknirinn gúmmíslönguna við blást-
ursrörið, stakk henni inn um rifuna á rúðunni,
beið þangað til hann var dauður og tók svo
slönguna burt aftur. Richard var drukkinn
og fann enga lykt.“
„Nei, það er dauf lykt af bílagasi," sagði
Rutledge læknir.
„Það var erfiðara með John. Woodrin hitti
hann í bílskúrnum, fleygði værðarvoð yfir
höfuðið á honum til að ópin heyrðust síður
og vöðlaði tennisnetinu utan um hann. Þið
vitið að hann hafði alltaf tennisnet með sér
í bílnum. Þannig gat hann haldið honum kyrr-
um og engin merki eftir bönd sáust á líkama
hans á eftir. Og svo var gasið látið streyma
undir voðina.“
„Það er voðalegt að heyra þetta!“ stundi
Carmel.
Þau heyrðu að bifreiðin hélt af stað með
lækninn. Nú var byrjað að hvessa aftur og
það hristi í gluggahlerunum.
„Talmadge dó eins og Richard — í sínum
eigin bíl.“
„En hvers vegna sat hann ekki við stýrið?“
spurði Williams.
„Það var einmitt það sem sýndi að eitthvað
var að. Woodrin hefir lokkað Talmadge með
sér út með einhverju móti, skömmu áður en
samkvæminu lauk. Læknirinn hafði farið á
undan og gengið frá slöngunni inn um glugg-
ann. Og svo hafði hann sett hreyfilinn í gang,
að því er virðist mátti til að láta hitna í bíln-
um. Þegar Talmadge kom sat Woodrin við
stýrið og andaði gegnum ofurlitla rifu með-
fram hurðinni, en bíllinn var fullur af gasi.“
„En hvers vegna fann Talmadge enga gas-
lykt?“ spurði Carmel.
„Bílagasið er nærri því lyktarlaust, eins og
Rutledge læknir var að segja áðan .... og
svo var Talmadge mikið kvefaður."
„Woodrin hefir varla getað andað gegnum
rifuna eftir að Talmadge var kominn,“ sagði
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
ADAMSON
Lciðinleg óheppni.