Fálkinn - 12.08.1955, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
‘T-jEGAR Bess frétti að Sam og Dóra
ælluðu til Ameríku, þótti henni
súrt í brotið. Það var ömurleg til-
hugsun, að mógur hennar og fjöl-
skylda hans settust að í framandi
landi, fjarri öllu sinu fólki. En á næsta
augnabliki varð lienni hugsað til ann-
ars, sem var miklu geðfelldara. Hún
hrópaði glöð: — En þegar þau fara
getur „amma“ komið og búið hjá
okkur. Er það ekki Friðrik?
Maðurinn hennar leil út undan sér.
— Ef þér er alvara? sagði liann hugs-
andi.
— Vist er mér alvara, sagði Bess.
— Þú veist að mér þykir gaman að
hafa einhvern til að hugsa um. En
okkur hefði aldrei tekist að fá mönimu
þína frá Dóru. Ég held að Dóra sé
talsvert háð „ömmu“.
— Ekki er ég nú viss um það, sagði
Friðrik. — Mömmu hefir liðið vel hjá
Dóru og Sam. Ég heid að hún hafi
gaman af að hjálpa Dóru. Hún reynir
ekki að vera jafn fullkomin og þú,
væna mín.
— Ég er ekkert fullkomin, sagði
Bess litillát. — En ég ætlast ekki tit að
mínir nánustu lijálpi mér til með hús-
verkin. En — er annars víst að þau
fari.
— Það er ég hræddur um, sagði
Friðrik daufur. — Sam mundi ekki
fullyrða það nema það væri áreiðan-
legt. Og þau fara bráðlega. Og ef þú
ætlar að taka mömmu hingað, verður
þú að láta hana fá gestaherbergið,
sem þú ert svo hróðug af. Eða væri
kannske betra að láta liana fá barna-
lierbergið, og setja Joku og Litlu í
gestaherbergið?
— All's ekki! sagði Bess ákveðin.
— Telpnaherbergið er meira en nógu
stórt handa þeim fyrst um sinn. í
gestalierberginu er meiri sól, svo að
ef „amma“ yrði veik, er það skemmti-
legt lierbergi að iiggja í. Við verðum
að ná okkur í fallegt borð og góðan
hægindastól, svo að hún geti setið
þarna inni ef krakkarnir ærslast of
mikið.
— Þú ert gidl af kvenmanni, sagði
Friðrik alúðlega.
Hve margar konur mundu bjóða
tengdamóður sinni herbergi, sem þær
hefðu haft jafn mikið fyrir að koma
í lag, liugsaði hann með sér.
Bess hafði sparað af fæðispening-
unum í mörg ár til þess að geta keypt
húsgögn í gestaherbergið, og nú var
hún stolt af herberginu. Hún hlakk-
aði til að geta boðið vinum, sem kohiu
í heimsókn að gista þar.
En — eins og hún hafði sagt — hún
hafði yndi af að hafa einhvern til
að snúast kringum.
Stundum gerir hún of mikið að því,
hugsaði Friðrik með sér, þegar hann
sá telpurnar iíta á alit sem sjálfsagðan
hhit, cn hreyfðu ekki litla l'ingur til
að hjápa móður sinni.
Eða hvað hún var dugleg að mála
og gera allt í stand. Konurnar í ná-
grenninu biðu þangað tii mennirnir
þeirra fengu sumarfriið, en það gerði
Bess ekki. I gær hafði hún meira að
segja haft tíma aflögu tii að hjálpa
frú Berg, í næsta húsi.
— Frú Berg á von á frænku sinni
í heimsókn, hafði hún sagt við Friðrik
á eftir, — og hún verður að taka til
í litla herberginu — og svo vildi hún
láta manninn sinn fá sig lausan af
skrifstofunni einn dag til að hjálpa
sér við það. Hvað segirðu um það?
„Ég skal koma og hjálpa yður,“ sagði
ég, „það tekur ekki langan tíma.“ Að
hugsa sér — að gera sér rellu út ai'
slíku smáræði!
___Ég fæ flest sent heim. Þú hefir borið nóg um ævina ...
löngu, sagði Bess hróðug. — Og græn-
metið er líka tilbúið í pottinn. Þú
átt ekki að þurfa að hugsa um neitt
þess háttar, „amma“. Hvernig fellur
þér herbergið þitt? Mig langar svo
mikið, að það fari vel um þig.
— Það er ljómandi skemmtilegt,
góða min, sagði gamla konan. — Það
hefir aldrei á ævi minni verið eins
íínt kringum mig. Allt svo nýtt og
fallegt.
En gamla konan titraði ofurlítið,
og hún hengdi höfuðið er hún sneri
við til að fara.
— Hún er orðin gömul, hugsaði Bess
með sér vorkennandi. Hún hlýtur að
hafa afhýtt margar milljónir af kart-
öflum. Hún þarf að fá að hvila sig,
veslingurinn.
Börnin voru hrifin af að hafa feng-
ið ömmu sína ó heimilið, og gamla
konan undi sér best jjegar telpurnar
voru komnar heim úr skójanum og
voru að segja henni frá öllu milli
himins og jarðar — um skólann og
skólasysturnar.
En þegar Bess sá að Litla hafði tekið
fram lesbókina og farið að lesa við
hliðina á ömmu sinni, sagði hún strax:
— Nú máttu ekki þreyta hana ömmu
þína með lestrarsuðinu í þér, væn,a
mín. Ég skal hjálpa þér eftir dálitla
stund.
fóvnin
— Og hvernig fór það? spurði
Friðrik.
— En vel! Að öðru leyti en þvi að
hún var alltaf að flækjast fyrir mér,
svo að ég sendi hana niður í kjallara
til að þvo gluggatjöld meðan ég gekk
frá herberginu. Það var ansi vistlegt,
sagði Bess ánægð.
ÞEGAR Friðrik kom heim í miðdegis-
verð daginn eftir, var nýi stóllinn
og borðið komið á sinn stað í herbergi
„ömmu“. Og Bess hafði líka heimsótt
Dóru, sem var i óða önn að ganga frá
farangrinum. „Amma“ hjálpaði auð-
vitað til lika, að fara í búðir og sjóða
matinn, og báðir drengirnir voru
settir í vinnu undir eins og þeir komu
úr skólanum.
Það var svoddan iðandi fjör og kæti
þarna í liúsinu að Bess öfundaði Dóru.
Likast og í býflugnabúri. Hún hafði
aldrei upplifað neitt þvilíkt á sínu
eigin heimili, en það stafaði vitanlega
af þvi, að hún lét aldrei hjálpa sér
til neins.
En henni kom á óvart að sjá, að
Dóra var bæði fljótvirk og handlagin.
Kannske mundi hún skilja það núna,
að hún yrði að taka á honum stóra
sinum framvegis, eftir að lnin yrði
að vera Jm tengdamóður sinnar.
— Ég skal sjá um að „amma“ fái
að hvíla sig rækilcga þegar hún kem-
ur til okkar, sagði Bess við Friðrik
um kvöldið. — Veslingurinn, hún sem
er orðin sjötíu og fimm ára.
— En hún sýnist vera tíu árum
yngri, sagði Friðrik hreykinn. —
Mamma hefir alltaf verið mikil iðju-
manneskja. Hugsaðu þér — hún eign-
aðist mig og Sam eftir að hún var
komin yfir fertugt, og fjögur börn átti
hún áður. Hvernig mundi þér litast
á að eignast tvíbura eftir fimm ár,
væna mín?
hennnv
Bess roðnaði, en það fór ofurlítill
skuggi um andlitið á henni. Þau hafði
iangað svo mikið til að eignast dreng,
hjónin.
— Ætli það gæti ekki tekist, sagði
hún eins glaðlega og hún gat. — Þó
það yrði ekki fyrr en eftir fimm ár.
— Ég efast ekki um það, sagði liann.
— Þú getur allt.
„Amma“ flutti i gestaherbergið hjá
Bess og Friðrik viku áður en Sam og
Dóra ætluðu að fara.
Og á þessari einu viku kom það fyr-
ir að minnsta kosti hundrað sinnum,
að Bess sagði: — Nei, „amma“, ég
get gert það. Þökk fyrir.
Eða: — Farðu nú út að ganga dá-
litla stund, og notaðu góða veðrið.
Eða: — Sestu nú dálitla stund, og
fáðu þér bók að lesa í, „amina“.
Þegar „amma“ fór út, bauðst liún
til að fara i sendiferðir um leið.
— Nei, ekki að tala um, sagði Bess
og hló. — Ég fæ flest sent heim að
dyrum. Þú hefir borið nóg um ævina.
Farðu nú. Notaðu sólina meðan
hún er.
Og þegar gamla konan spurði eftir
sfpppukörfunni sagði Bess:
— Vantaði þig nál. Ef þú hefir eitt-
hvað, sem þarf að stoppa, ])á skal ég
gera það fyrir þig.
— Nei, ég þarf ekki að láta stoppa
neitt. — Mér datt bara í hug að ég
gæti hjálpað þér með sokkana telpn-
anna.
Bess þakkaði henni fyrir og sagði
glaðlega: — Ég hefi enga sokka, sem
þarf að stoppa. Ég geri það alltaf
jafnóðum.
— Æ-já, sagði „amma“ mjóróma.
Þetta virtist baka Iienni vonbrigði en
svo hýrnaði yfir henni aftur. — En
kannske ég geti þá afhýtt kartöfl-
urnar, sem við eigum að fá í dag?
— Nei, ég er búin að því fyrir
Og við gömlu konuna sagði hún:
— Jóka hefir alltaf verið dugleg að
lesa, en Litla á dálítið erfitt með það.
Ég reyni að hjálpa henni eins og ég
get.
— Góða lofðu mér að gera það, sagði
•gamla konan, en Bess svaraði ákveðin:
— Það er fallega boðið, en maður
vérður að gæta að því að breyta ekki
út af reglunum, sem notaðar eru í
skólanum. Ég hefi farið yfir þær með
kennslukonunni, svo að það er best
að ég hjálpi henni sjálf.
Svona gekk það alla vikuna.'
„Amma“ gekk út, livíldi sig og svaf
og las meira en hún hafði nokkurn
tima gert á ævi sinni.
SVO rann upp dagurinn, sem Sam og
Dóra koniu til að kveðja.
Sam og Friðrik voru úti í garði, og
börnin fjögur liöfðu farið í skemmti-
garðinn til að leika sér saman í síð-
asta sinn.
— Nú skaltu fara með Dóru með
þér upp í lierbergið þitt, „Amma“,
sagði Bess vingjarnlega. — Ég hefi
sett kaffibollana á borðið við glugg-
ann. Þið hafið haft svo mikið saman
að sælda öll þessi ár, að þið viljið
sjálfsagt tala saman einar áður en þið
kveðjist. Og svo skuluð þið koma nið-
ur til okkar þegar börnin koma heim
úr garðinum.
— Er hún ekki nærgætin og um-
hugsunarsöm, sagði Dóra og leit þakk-
araugum til Bess. Ljómandi er þetta
skemmtilegt herbergi, tengdamamma.
Svo stórt og samt svo notalegt.
Bess hlýnaði um hjartaræturnar
þegar hún heyrði svarið:
— Jú, ég hefi verið heppin, Dóra.
Hugsaðu þér — þau hafa látið mig
fá gestaherbergið. Hún Bess er alveg
einstök manneskja.
Gamla konan var skjálfrödduð, en
það var engin nema Dóra, sem tók
eftir því.
— Það er eitthvað að lásnum, sagði
Bess. — Friðrik gat ekki gert við hann,
en það kemur maður á morgun. Þú
skalt ekki verða hrædd þó að hurðin
fjúki upp allt i einu. — Nú skal ég
koma með kaffið undir eins.