Fálkinn - 12.08.1955, Blaðsíða 12

12
FALKINN
JENNIFER AMES: 18.
Húsið, sem hlustaði
Þau óku hægt heim að húsinu. Hún sá
vagn Kens, og skildi að þau Shelah mundu
vera komin heim.
„Ég ætla að bíða þangað til Mellon fulltrúi
hefir lokið erindinu. Það verður líklega ó-
þægilegt fyrir þig að eiga heima hérna eftir
þetta.“
Hún brosti dauflega og var sammála hon-
um um það.
„Ég vildi óska . ..“ byrjaði hann.
Hún sneri sér að honum og brosti sama
daufa brosinu aftur. „Mér þykir þetta leitt,“
sagði hún. „Hefi ég gert þér erfiðara fyrir
með þessu, Jed?“
Hann brostj. á móti. „Ég er hræddur um
að þú hafir gert sjálfri þér skrambi erfitt fyrir
með því. Það er það, sem ég hefi áhyggjur af.“
„Þú mátt ekki hafa áhyggjur af mér.“
„En ef þú hefir hugsað þér að eiga heimili
áfram hérna í sveitinni ...“
Dálítil stund leið þangað til hún svaraði.
„Ég verð ekki hérna framvegis,“ sagði hún
rólega.
„June ...“ Hann tók í hönd hennar er hún
sneri sér undan.
Hún sneri sér að honum aftur, en hann
sleppti hendi hennar og sagði ekki meira.
Bifreið Mellons fulltrúa kom inn úr hiiðinu.
19. KAFLI.
Fulltrúinn hafði með sér lögregluþjón, Allen
að nafni. Ken kom út á svalirnar til að taka
á móti þeim, þegar hann sá bílinn koma, „Ger-
ið þér svo vel að koma inn, fuiltrúi, og þér
líka, Allen. Þið viljið áreiðanlega drekka bolla
af kaffi. Ég bað frú Parker að hita á katlin-
um. Þetta hefir verið ... meiri morguninn.“
„Já, herra Wyman,“ svaraði fulltrúinn.
„Mér þykir leitt ef við komum til óþæginda.
En mig langar til að taka skýrslu af ungfrú
Ray, og fleirum á heimilinu ef þörf gerist. Eru
allir viðlátnir?"
„Ég er hræddur um að frú Wyman geti
ekki komið. Hún er svo taugaveikluð. Hún
fór að hátta,“ sagði Ken.
„Það var leiðinlegt. En ég skil það vel. Ég
skal ekki ónáða hana nema brýn nauðsyn
verði á því.“ Hann sneri sér að June, sem
stóð við hliðina á Jed. „Hvar get ég helst tal-
að við yður, systir Ray.“
„Það er enginn inni í stofunni," sagði Ken.
„Þá gætum við fengið að vera þar,“ muldr-
aði fulltrúinn.
„Mig langar til að vera viðstaddur," sagði
Jed.
„Mig líka,“ sagði Ken.
Hann sagði það stutt og ákveðið. Hann leit
ekki á June. Hann hafði ekki litið á hana
eitt einasta skipti í dag. Það særði hana mjög.
Fannst honum líka, að hún hefði átt að þegja?
Var honum orðið órótt út af Shelah — þó að
June hefði ekki nefnt hana á nafn?
„Ég hefi ekkert að athuga við það,“ sagði
fulltrúinn með semingi. „En þér, systir?“
June kipraði varirnar. Hún horfði beint
fram. „Ég hefi ekkert á móti því.“
Hún bað um að mega fara frá og taka af
sér hattinn. Henni létti er hún stóð ein í her-
berginu sínu. Þar var skuggsýnt og svalt. Hún
settist á rúmstokkinn og þrýsti fingurgóm-
unum að gagnaugunum . , . Hvað hafði hún
ráðist í? Hvar mundi þetta enda?
„Halló, elskan mín?“ heyrðist rödd skrækja.
Hún hrökk við. En þetta var bara Sunrise,
sem sat á gömlu klukkunni, eins og hann var
vanur.
„Halló, Sunrise." Hún heyrði sjálfa sig
hlæja hálfkæfðum hlátri. Hún hló aftur. Svo
setti að henni hræðilega angist —r ef hún
tæki ekki á öllum sínum sálarkröftum mundi
hún ekki geta hætt að hlæja ... Hún hefði
getað hlegið og hlegið, þótt ekkert væri til í
veröldinni, sem hún hefði ástæðu til að
hlæja að.
„Það er gaman að þú skulir geta hlegið.“
Shelah kom inn um hálfopnar dyrnar frá svöl-
unum. Hún var komin í morgunkjól úr hvítu
silki, kjól, sem gerði hana sviplíka hvítu kött-
unum . . . Hún gekk til June og sagði tungu-
mjúk og varlega: „Veistu hvað þú hefir gert
eða ert í þann veginn að gera? Hvernig dirfð-
ist þú að segja þetta bull í réttinum? Veistu
ekki hvaða áhrif það hefir á okkur, hvíiík
óþægindi það bakar okkur? En ég get líka
valdið óþægindum. Og það ætla ég að gera,
svo framarlega sem þú étur ekki ofan í þig
það, sem þú hefir sagt. Heldurðu að okkur
sé þægð í að allir nágrannarnir fari að dylgja
um okkur? Heldur þú að ég... eða Ken — eða
Ken,“ hún tvítók nafnið hans, „óskum að láta
bendla okkur við hneyksli, aðeins til þess að
bjarga þér frá vansæmd? Af því að þú sofn-
aðir, og skammast þín fyrir að meðganga
það, blátt áfram.“
„Það er ekki þess vegna,“ sagði June.
Shelah færði sig skrefi nær henni. Hún
reiddi höndina, eins og hún ætlaði að slá.
Þá var drepið á dyrnar. „Mellon fulltrúi
bíður!“ Það var rödd Kens.
Shelah lét höndina siga, en illmennskan
logaði í röddinni. „Þú mátt ekki gleyma, að
ég hefi bréfið þitt, og ég skoða ekki huga
minn um að nota það. Ef nokkur glóra af
skynsemi er í þér vil ég ráða þér til að halda
þér saman, sjálfrar þín vegna.“ Hún var kom-
in út í svaladyrnar aftur.
„Vertu sæl, elskan,“ gargaði Sunrise.
June hló aftur. Ken opnaði dyrnar. „Hvað
er að? Mér heyrðist einhver vera að tala við
þig hérna inni.“
„Það er ekkert að. Nú kem ég,“ sagði June.
„June ...“ Hann stóð kyrr og horfði á
hana, en ekki var hægt að lesa neinar til-
finningar úr andlitinu. „Að hverju varstu að
hlæja?“
„Engu, sagði ég, en ...“ Hún dró andann
djúpt. Svo leit hún á hann. Hún varð að segja
það. „Ken ... ert þú reiður mér fyrir það
sem ég sagði? Ég gat ekki annað en sagt það.
En ég skammast mín fyrir að gera ykkur
öllum þessi óþægindi. Mér þykir það leitt . . .“
Röddin brast. Hún hvíslaði: „Hatar þú mig
mjög mikið?“
„Hata þig!“ Andlitið varð þungbúið. Sem
snöggvast sá hún þjáninguna, flóttakenndina,
sem hún hafði séð einu sinni áður. Þennan
svip, sem hún hafði ekki skilið. „Hata þig!“
sagði hann aftur og faðmaði hana og þrýsti
henni að sér. „June . . .“ Hann kyssti varir
hennar, fast. „June ... gerðu ekki neitt, sem
getur eyðilagt tilveru þína. Þú mátt ekki æsa
Shelah. Þú skilur þetta ekki.“
Hún fann til kuldahrolls í faðmlögum hans.
„Þú vilt ekki að ég reyti Shelah til reiði?“
Andlit hans hafði breytst. Kuldasvipurinn
kom aftur. „Nei.“ Hann sleppti henni jafn
snögglega og hann hafði faðmað hana.
„Ég skil,“ sagði hún. „Nú er ég tilbúin
til að tala við fulltrúann.“ Hún gekk á undan
honum út urn dyrnar.
Hafði hann reynt að múta henni með koss-
um, á sama hátt og Shelah hafði reynt að
telja henni hughvarf með hótunum? Var á-
kveðinn tilgangur með þessum kossum hans?
hugsaði hún með beiskju. Hún rétti úr sér
og kipraði varirnar.
Hún leit ekki á Ken þegár hann hélt hurð-
inni opinni fyrir henni, og leit heldur ekki á
hann er hún gekk inn í stofuna! Kai’lmennirnir
þrír stóðu upp þegar hún kom inn.
„Fáið þér yður sæti, ungfrú Ray, og skýrið
okkur frá þessu öllu,“ sagði lögreglufulltrúinn
vingjarnlega.
Hún sagði fulltrúanum það, sem hún hafði
sagt áður í réttinum, en aðeins ýtarlegar.
Þegar hún nefndi að frú Parker hefði orðið
að hrista hana til þess að vekja hana, tók
fulltrúinn fram í. „Er hægt að fá að tala nokk-
ur orð við frú Parker?“
„Ég skal fara og sækja hana,“ sagði Ken
og fór út samstundis. Það var líkast og hann
væri feginn að fá að komast út. Eins og hon-
um væri kvöl að vera þarna inni lengur.
Stóra konan var með klessur af deigi undir
olnboga. „Ég var einmitt í bakstri, herra full-
trúi. Afsakið þér mig,“ sagði hún.
Fulltrúinn brosti til hennar. „Vitanlega, ef
þér viljið þá afsaka að við truflum yður, frú
Parker. Við vitum að þér eruð önnum kafin
við það, sem er mest áríðandi í þessu lífi,
nefnilega matinn, en ... Það var dálítið, sem
okkur langar til að heyra álit yðar á. Hvernig
kom systir Ray yður fyrir sjónir morguninn
sem frú Kensey dó, þegar þér vöktuð hana?“
„Hún svaf fast. Það var erfitt að vekja
hana. Nærri því eins og dauð manneskja.
Eins dauð og veslingurinn í rúminu."
„Hvað sagði systirin?"
Konan krosslagði hendurnar og hnyklaði'
brúnirnar eins og hún væri að reyna að muna.
„Ekkert. Henni brá vitanlega skelfing, þegar
hún frétti að gamla konan var dáin. En svo
varð hún eitthvað svo undarleg á eftir og fór
að gera rekistefnu út af einhverjum kaffi-
bolla.“
„Kaffibolla?“ Fulltrúinn sneri sér að June.
„Bojlanum sem ég drakk kaffið úr um nótt-
ina, eftir að ég kom heim af dansleiknum,"
sagði June. „Ég fór að líta eftir honum, en
hann var horfinn.“
„Þvoðuð þér hann, frú Parker?“ spurði
fulltrúinn.
„Það gerði ég ekki, herra fulltrúi. Ég hefi