Fálkinn - 12.08.1955, Side 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN:
Bréfin
ÍNNUKONAN, sem haföi lokiö
upp fyrir gömlu konunni, leiddi
liana að þægilegum stól. Gamia konan
stritaðist við að sitja þráðbein, eins
og hún væri hrædd um að detta. Hún
brosti þakklát, og stúlkan sagði að
frú Weston mundi koma að vörmu
spori.
Andlitsdrættir gömlu konunnar voru
fingerðir, en þó var svo að sjá sem
tímans tönn hefði mætt á þeim og
gert þá grófari. Einhver veila var i
vöðvunum, svo að konan kinkaði kolli
í sifellu, eins og hún væri að sam-
þykkja sínar eigin hugsanir. Hún var
með forniegan, svarlan hatt, líkan
fuglshreiðri í iaginu — mcð silki-
bandi undir liökuna. Það var svo að
sjá sem svarti snjáði kjóllinn væri
sunnudagskjóllinn Jiennar. Hún var
með ofurlítinn böggul i hendinni.
Frú Weston kom niður sligann og
inn í dagstofuna. Hún hafði tekið
cftir öllum þessum einkennum áður
en liún rétti fram höndina.
„Ég er frú Weston,“ sagði hún bros-
andi — „og — þér munuð vera frú
Cummings? Gleður mig að sjá yðurl“
Frú Weston var ungleg og teinrétt
eins og drottning. Bros hennar var
aiúðlegt en þó ekki með fullri ein-
lægni.
Gömiu konunni var svo órótt að
hún varð að styðja hendinni að
hjartastáð: „Æ, ég heyrði alls ekki
að þér kómuð inn ... þér verðið að
afsaka að ég er orðin svo heyrnar-
sijó.“
Frú Weston settist beint á móti
gömlu konunni og hélt áfram að horfa
á Iiana.
„Svo að þér eruð móðir Harrys,“
sagði hún.
Þetta var engin spurning.
Gamla konan andvarpaði. „Já, ég
geri ráð fyrir að þér hafið ekki lieyrt
harmafréttina, frú Weston. Það er
hræðilcgt . . . Hann Harry sonur minn
... er farinn.“
„Farinn?" endurtók frú Weston.
„Er hann í ferðalagi?"
„Ilann er dáinn. Hann kemur aldrei
aftur. Hann varð undir vörubil að-
faránótt þriðjudagsins." Hún kinkaði
kolli i sífellu. „Hann var grafinn fyr-
ir hádegi í gær.“
Frú Weston varð bylt við.
„Þctta cr hræðiiegt," sagði hún. „Ég
hafði ekki liugmynd um . ..“
„Nei, skiljanlega ekki, góða frú
Weston,“ sagði gamia konan með
hægð. „Þér megið ekki taka þetta of
nærri yður. En ég skil auðvitað hvern-
ig yður muni vera innanbrjósts.“
Þær sátu báðar þegjandi um stund.
Önnur hafði misst soninn. Hin mann,
sem hún hafði elskað — einu sinni.
Gamia konan gerði sitt itrasta til
þess að vera róleg er hún hélt áfram:
„Það er svo undarlegt, að maður
skuli engan eiga að framar. Ég hefi
alltaf haft einhverja ættingj'a nærri
mér. Ég átti mörg systkin — við vor-
um átta, börnin — en þau eru öll
dáin. Og nú er ... nú er hann Harry,
sonurinn minn, farinn frá mér.“
Frú Weston iangaði til að láta sam-
hryggð sína í ljós, en hún vissi hve
slík orð geta verið innantóm og ósönn.
Þess vegna reyndi hún að láta augun
iýsa samúðinni.
Frú Cu.mmings gamla brosti veikt.
„Þér skiljið þetta, frú Weston. Harry
var ef tii vill dálítið óstýrilátur. En
i rauninni var liann besti drengur.
Um eitt skeið ienti hann í slæmum
félagsskap, og allir vita ... að liann
lenti i fangelsi út af þvi. En þér megið
samt til að trúa mér þegar ég segi
>ður, að hann var ekkert ilimenni
— í mesta lagi var hann liugsunar-
laus. Það voru alltaf hinir, sem teygðu
hann út á afvegu.“
Frú Weston var hrædd um að frú
Cummings færi að gráta.
„'Þér megið ekki vera að iiugsa
svona mikið um þetta,“ sagði lnin og
strauk magra höndina á frú Cumm-
ings. „Þér skuluð vera róleg. Harry
mundi vafalaust ekki lika að þér
hugsuðuð of mikið um þess háltar."
„Það er vist um það,“ sagði frú
Cummings og kinkaði kolli, „ég veit
það. En ég held að margir hafi gert
sér rangar hugmyndir um liann son
minn. Ef til vill hafið þér iíka ...“
„Þetta megið þér ekki segja, frú
Cummings ... ekki fyrir nokkurn mun.
Ivannske hafa fáir þeklít Harry betur
en ég ...“
Gamla konan virtist þakldát. Henni
var unun að þvi að tala við mann-
eskju, sem hafði elskað son hennar.
Hún stóð upp með veikum burðum og
studdi höndunum á axlir frú Weston
... Og svo komu tárin.
Gömlu konunni leið talsvert betur
á eftir. Henni var léttir að grátinum.
Hún settist aftur og nú gat liún talað
i betra samhengi. Frú Weston gat ekki
nnnað en haft samúð með iienni.
„Þér vitið sjálfsagt hvernig manni
líður á svona raunastundum," sagði
frú Cummings. „Þegar ég kom heim
úr jarðarförinni var ég eirðariaus og
örvæntandi. Ég fór tinp í herbergi
Harrys og fór að skoða dótið hans
.. . allt minnti mig á liann . . . og svo
fann ég þessi bréf i einni skúff-
unni ...“
Hún tók umbúðirnar utan af böggl-
inum, sem iá á hnénu á henni.
„Ég leit á þau og sá að þetta voru
bréf, sem þér höfðuð skrifað syni min-
um einhvern tíma, frú Weston. Og þá
datt mér í hug: Hún hefir elskað
Harry, og henni inun þykja vænt um
að eiga þessi bréf til minningar um
drenginn minn. Þess vegna kom ég
með þau til yðar. Gerið þér svo vel
— þér eigið að eiga þau.“
Frú Wcston tók við bréfunum. Hún
horfði með blíðu á frú Cummings.
„Þér eruð göfug manneskja," sagði
hún. „Þetta hefðu ekki margar mæður
gert i yðar sporum."
„Mér fannst þetta svo sjálfsagt,“
sagði frú Cummings og brosti. „Við
elskuðum hann báðar — cr það ekki
rétt? Hvers vegna ættum við þá ekki
að eiga minningarnar um hann báðar?
— Og lítið þér á þessi bréf ... hugsið
þér yður hve vandlega hann liefir
bundið rauða bandið um þau. Það
liggur við að maður geti brosað að
þvi, finnst yður það ekki? Það er
blátt áfram hægt að sjá live skelfing
ástfanginn hann liefir verið, aumingja
drengurinn ...“
Hún brosti og reyndi að liiæja, þvi
að hún varð að reyna að kæfa sorg-
ina sem í brjósti hennar bjó. Þær
töluðu saman enn um stund cn loks
stóð frú Cummings upp til að kveðja.
Þær kvöddust með liandabandi í dyr-
unum.
„Verið þér blessaðar og sælar, frú
Weston,“ sagði gamla konan. „Við
skiljum hvor aðra, er það ekki?“
„Jú,“ svaraði frú Weston þýðlega,
„við skiljum hvor aðra. Við höfum
báðar elskað Harry og munum ekki
gleyma honum. „Verið þér sælar, frú
Cummings ...“
Frú Weston stóð við gluggann og
horfði á eftir gömlu konunni, sem
gekk fram gangstéttina, reikul i spori.
Svo varp hún öndinni og fór fram i
eldhúsið. Hún beygði sig niður að
eldavélinni og stakk bréfunum i eld-
inn, hverju eftir annað. Stúlkan stóð
skammt frá henni og horfði forviða
á þetta. Bréfin urðu að ösku og reyk-
inn lagði i andlit frú Weston en hún
hreyfði sig ekki.
„María,“ sagði hún hljóðlega við
stúlkuna. „Munið þér eftir lionum
Harry Cummings, sem var vanur að
standa við skemmtigarðshliðið þann
fyrsta i hverjum mánuði? Jú, þér
hljótið að muna eftir honum. Nú þurf-
ið þér ekki að hitta liann fyrir mig
framvegis.“
„Jæja — hvers vegna ekki?“ sagði
stúlkan.
Frú Weston hrosti beiskjulega. Hún
skellti hurðinni á eldavélinni aftur —
svo sagði hún:
„Af því að nú er hann dauður, þessi
viðbjóðslegi fjárþvingari.“ *
/V (V /V
Old hraðans.
Pappírsgerð í New York hefir birt
skýrslu um hve langan tima liún þurfi
til að breyta skógi í prentað dagblað.
Klukkan 7% voru þrjú tré felld í skóg-
inum, kvistuð og fl\jtt í spæningu og
gerð að mauki, sem sett var i papp-
irsvélina. Klukkan 9% var fyrsti papp-
irinn fullgerður og klukkan 10%, rétt-
um þremur timum eftir að trén voru
felid, var blaðið komið úl.
Alvarlegur kirkjuhósti.
Sophie Kalir, 39 ára húsfreyja í
Donoworth liefir verið dæmd í fjög-
urra vikna fangelsi fyrir að spiila
kirkjufriðnum undir guðsþjónustu.
Presturinn kærði hana og 41 safnaðar-
meðlimur studdu kæruna og áfelldust
frú Kahr. í nokkur ár hafði frúin
hóstuð svo mikið í kirkjunni að allt
skalf og nötraði og presturinn hafði
árangurslaust beðið hana að haida sig
heima þegar hún væri kvefuð. En frú
Kahr svaraði þessum tilmælum með
því að kasta krossmarki inn um glugg-
ann lijá presti.
Tilbúin á skemmtigöngu í þunna fína
twecdkjólnum sínum. Þessi kjóll hef-
ir nokkuð flegið V laga hálsmál með
skyrtukraga og speldi að framan, sem
afmarkar mittið. Margt bendir til að
Mangnin hafi haft tilhneigingu til að
hafa skipti á aftur og fram, því pilsið
hefir fellingar að aftan.
Sumarkjólarnir eiga að vera rósaðir
segir tískan og nógu er úr að velja
af rósuðum efnum. Þessi kjóll er frá
París. Bolurinn er síður með kant að
neðan sem framlengist. í breið bönd
sem bundin eru að aftan og taka þau
bakið saman. Hálsmálið er bátlaga.
Kjóllinn er mjög einfaldur.