Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
&
8 *
k
¥
%
%
s
MICHELLE
* FRAMH ALDSSAGA *
W*
.<#* .<!# .-SSSS^ ,v^^“ .x-jSS^ .v'CjSS^' *."S§8^ .cíiSS^ .v-í^1 .v^^“ .v<á§S^ J
3
r%.
Hatur frú Grotier til Michelle ágerðist sam-
fara hræðslunni. Hvaða rétt hafði Michelle
til að valda öllu þessu uppnámi? Óbreytt
sveitastelpan! Mátti hún ekki þakka fyrir að
einhver skipti sér af henni og kenndi henni
eitthvað annað en að mjólka kýr og hugsa
um hænsni? Hefði einhver komið til baka
með hana dauða, mundi frúin hafa orðið inni-
lega glöð í sálu sinni.
Kluis.KUtimarnir liðu. Frú Grotier athugaði
síðasta þvottinn, fann tvö göt á laki og sím-
aði í þvottahúsið og sagði meiningu sína: síð-
asti reikningurinn yrði ekki borgaður fyrr
en bætur hefðu komið fyrir lökin. í eldhúsinu
var farið að undirbúa miðdegisverðinn. Mic-
helle hafði verið horfin í sex tíma. Hún hafði
hvorki tekið með sér yfirhöfnina sína né
töskuna með peningabuddunni. Hvað gat hafa
orðið af henni?
Þegar fór að líða að því að Lucien kæmi
heim ætlaði frú Grotier alveg að sleppa sér.
Hún hafði sjálf farið út í garðinn og hrópað:
„Frú Colbert!“ En enginn hafði svarað henni
nema fuglarnir sem tístu og blástur bifreiða
í fjarlægð.
Hvað átti hún að segja við herra Lucien
þegar hann kæmi?
Hann kom.
Michelle var vön að standa við gluggann
og bíða hans. Fyrst í stað hafði hún staðið
á þrepinu fyrir utan dyrnar, en frúin hafði
sagt henni, að það væri ekki sæmandi. Hann
leit upp í gluggann en gat ekki séð hana þar.
Og hana var hvergi að sjá þegar hann kom
inn.
Hins vegar kom frú Grotier á móti honum.
„Hvar er konan mín?“ spurði hann.
„Hún er ekki komin heim aftur, herra
Lucien,“ sagði hún. „Hún fór út að ganga
fyrir hádegið í dag, og er ekki komin til baka.
Ætli hún komi ekki á hverri stundu. Kannske
hefir hún farið að skoða höllina í Versailles
og villst í görðunum — ég heyrði hana segja,
að hana langaði til að skoða sig rækilega um
þar.“
Lucien fannst það ekki ótrúlegt. Hann hafði
verið með Michelle í fyrsta skiptið sem hún
sá Versailleshöllina, og hafði séð hve mikið
hún dáðist að öllu sem hún sá.
„Við skulum þá bíða þangað til hún kem-
ur,“ sagði hann.
Frúin fór og sendi Mariu og hitt fólkið af
stað til að leita á nýjan leik. Lucien sat inni
í skrifstofu sinni og var að líta í blöðin.
Þá kom Joseph, þjónninn hans, hljóðlega
inn.
„Herra . . .“ byrjaði hann. Lucien leit upp.
„Já, hvað var það, Joseph.“
„Þér megið ekki taka mér það illa upp .. .
en hér er allt á afturfótunum. Ef ég hefði
ekki skorist í leikinn, hefði frú Colbert strok-
ið í dag.“
Lucien rétti úr sér. „Hvað áttu við?“
„Herrann þekkir frú Grotier,“ sagði Joseph.
Lucien lagði blaðið frá sér. Hann þekkti
Joseph, sem var honum mjög trúr og hafði
lifað súrt og sætt með honum í Afríku. Hann
beið.
„Frú Grotier skilur ekki frú Colbert," sagði
Joseph. „Frú Grotier hefir aldrei átt börn,
og frú Colbert er barn en.nþá, herra. Ég er
hræddur um að herrann hafi gleymt því líka.
Börn þurfa ástríkis við, ekki eintóma útásetn-
inga. Og svo er það þetta stelpugæskni, María
... það gekk alveg fram af frúnni í dag.“
Lucien stóð upp. „Hvar er hún?“ spurði
hann.
„1 París, herra. Hjá herra Silvestre. Hann
símaði til mín og bað mig um að segja yður
að hún væri þar. Það eru kringum tveir tímar
síðan hann hringdi. Hún hafði gengið alla
leið, herra. Hún flýtti sér svo mikið að komast
burt héðan að hún gleymdi að hafa með sér
peninga.“
„Þökk fyrir, Joseph. Þú skalt ekki minnast
á þetta við frú Grotier.“
Lucien flýtti sér út, bað um að aka bílnum
fram og hélt svo til Parísar.
Michelle lá í rúminu heima hjá Michael þeg-
ar hann kom. „Hún er staðuppgefin,“ sagði
Michael. „Hvað hafið þið gert við hana,
Lucien?"
„Ég veit ekki,“ svaraði hann. „Hvað hefir
hún sagt?“
„Að hún vilji fara heim. Að hún væri þér
fjötur um fót, og að þú skammaðist þín fyrir
sig, og að sér liði illa. Hún kom ringað af
því að hún þekkir engan annan en mig. Lucien,
þetta má ekki svo til ganga.“
Hann færði sig til og lét vin sinn komast
inn í svefnherbergið. Michelle leit við þegar
hann kom inn, og augun fylltust tárum þegar
hún sá hann.
Hann spurði einskis. Sagði ekkert. Gekk
bara til hennar og dró hana að sér, og í faðmi
hans grét hún burt sína sáru sorg, og þau
skildu hvort annað. Lucien var sannfærður
um, að nú mundu þau skilja hvort annað um
aldur og ævi.
„Þú mátt aldrei láta þér detta í hug að
yfirgefa mig,“ hvíslaði hann í eyrað á henni.
„Ég get ekki lifað án þín.“
„Ég mundi hafa dáið líka,“ sagði Michelle
blátt áfram. „En hvernig fer þetta, Lucien?
Það hefði verið best, að við hefðum aldrei
gifst. Við hefðum getað orðið hamingjusöm
þá.“
Lucien fannst að hún hefði talsvert rétt
fyrir sér í þessu, en hann var ekki vanur að
gefast upp fyrir erfiðleikunum, heldur sigra
þá. „Við erum eins hamingjusöm núna,“ sagði
hann. „Og við verðum jafn hamingjusöm í
framtíðinni. Við erum eitt og heyrum saman,
þú og ég.“ Og hlý, viðkvæm orð komu af
vörum hans, uns öll hræðsla hennar var
horfin.
Loks fór hann frá henni og fram til Mic-
haels, en hún baðaði á sér augun og bjó sig
undir að fara með honum heim.
Michael var alvarlegur. „Hvað hugsarðu
þér að gera?“ spurði hann.
„Ég veit ekki,“ sagði Lucien hikandi. „Eg
verð að tala við frú Grotier."
„Tala við nornina þá!“ sagði Michael. „Þú
getur eins vel talað við grjót! Hún er vitan-
lega lafhrædd núna, en áður en varir er hún
orðin alveg eins aftur. Ja, ég veit ekki hvað
hún hefir sagt, því að Michelle sagði ekki
ítarlega frá. Hún er ekki gefin fyrir að klaga.
En ég þekki frú Grotier. Manstu þegar við
laumuðum hvítu músunum tveimur inn í her-
bergið þitt?“
Hvort Lucien mundi það!
„Við vorum strákar sem höfðum talsvert
mikið bein í nefinu, en ég verð að segja að
við fengum ónotalega ágjöf þá,“ sagði Mic-
hael. „Og Michelle hefir þann galla, að hún
hefir ekki bein í nefinu. Hún getur ekki boðið
kerlingunni byrginn. En hvað sagði Joseph
annars?"
Lucien endurtók það sem Joseph hafði sagt.
„Talaðu við hann,“ sagði Michael. „Og komdu
frú Grotier burt af heimilinu. Annars ...“
„Hver á þá að hugsa um heimilið?" spurði
Lucien. „Ekki getur Michelle gert það.“
„Ég sagði þér að þetta gæti orðið flókið,“
svaraði Michael. „En nú ætla ég að koma
með uppástungu. Þú veist að ég á ofurlítið
hús, þrjár mílur fyrir utan Paris. Það er ofur
einfalt einhleypingshús. Flyttu þig þangað
með Michelle! Láttu hana sjá um húsverkin
og eyða deginum í að hlakka til að þú komir
heim! Þá tekur hún aftur gleði sína. Láttu
þig gilda einu hvað fólkið segir. Þú hefir
gifst henni vegna þess sem hún er, en ekki
vegna þess sem frú Grotier gæti gert úr
henni! Og við skulum reyna að ná í einhvern,
sem getur aukið þroska hennar betur en frú
Grotier gerir. Ég þekki gamla, göfuga konu,
sem elskar æskuna og kann að meta Mic-
helle ...“
„Við skulum tala betur um þetta bráðum,“
sagði Lucien. „Nú verðum við að fara heim.
I næstu viku getum við flutt í litla húsið
þitt .. .“
Þau kvöddu Michael klukkutima síðar og
óku í hægðum sínum til Versailles. Michelle
var þögul. Hún var þreytt eftir hina löngu
göngu og allan grátinn, og hún gat ekki tal-
að. Lucien leit til hennar öðru hvoru og þeg-
ar augu þeirra mættust brosti hún.
„Þú þarft aldrei að óttast frú Grotier fram-
ar,“ sagði hann. „Ég ætla að segja henni upp
starfinu."
Michelle sat þegjandi og hugsaði um það
sem hann hafði sagt. „Það er ekki gaman
að láta segja sér upp vistinni,” sagði hún.
„Hún flæmdi þig burt,“ svaraði Lucien
stutt.
„Hún ætlaði ekki að flæma mig, Lucien.
Þú hafðir sagt henni að hún ætti að reyna
að gera úr mér fína dömu.“
„Já, ég hafði beðið hana um að hjálpa þér
með ýmislegt smávegis," svaraði Lucien dá-
lítið vandræðalegur.
„Það er svo margt smávegis til. Svo margt