Fálkinn - 22.06.1956, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
A strcng y§ir Tiiagara
Margir línudansarar hafa leikið þá list að ganga á streng yfir Niagara-fossa. En frægastur þeirra allra
er Jean Francois Gravelet — eða BLONDIN.
EGAR fyrsta brúin var byggð
yfir Niagara var verkfræð-
ingunum það ráðgáta hvernig
þeir ættu að koma fyrsta strengn-
um yfir fljótið. En það var strákl-
ingur einn sem leysti þann vanda
— hann lét flugdrekann sinn
draga seglgarnsspotta yfir ófær-
una og svo voru gildari strengir
dregnir yfir á honum. Þessi saga
kom í blöðunum. Meðal þeirra
sem lásu hana var ungur fransk-
ur línudansari í Lyon. Þegar
hann lagði frá sér blaðið strengdi
hann þess heit að hann skyldi
ganga á streng yfir frægasta
fossinn í veröldinni.
Línudansari þessi hét Jean
Francois Gravelet. Sem línu-
dansari gekk hann undir nafninu
Blondin. Fimm ára gamall gekk
hann eftir þvottasnúrunum henn-
ar móður sinnar og sjötíu og
tveggja ára gekk hann hiklaust
á streng með son sinn á háhesti.
Blondin má tvímælaiaust telj-
ast afburðamaður í sinni grein.
Hann steypti sér kollhnís á lín-
unni án þess að hafa nokkuð ör-
yggisnet fyrir neðan sig, gekk á
línunni án þess að hafa nokkuð
öryggisnet fyrir neðan sig, gekk
á línu með poka yfir höfðinu,
gekk á höndum, stóð á höfði, gekk
aftur á bak, hoppaði á strengn-
um með haft á fótum og bundnar
hendur, gekk á ,,styltum“ og þar
fram eftir götunum. Glansnúm-
erið hans var að fara með stól
og primus út á línuna, setjast þar
og steikja sér egg!
Hinn 30. júní 1859 gekk hann
í fyrsta sinn á streng yfir Niagara.
Sýningin hafði verið rækilega
auglýst og þúsundir af forvitnu
fólki kom til þess að horfa á þessa
fífldirfsku. Flestir héldu að
Frakkinn væri ekki með öllum
mjalla.
Strengurinn var tveir þumlung-
ar í þvermál og 400 metra langur,
og um 50 metra yfir fossbrúninni.
Áður en Blondin, sem var með
vel snúið yfirskegg og í bláum
prjónasamfestingi, hafði gengið
tuttugu metra út á strenginn,
hafði liðið yfir marga áhorfend-
urna. Það hafði rignt nóttina áð-
ur og strengurinn var ekki nægi-
lega strekktur. Hann fór að
sveiflast til. Þeir sem höfðu veðj-
að um að Blondin mundi steypast
í fossinn — og þeir voru margir
— biðu með öndina í hálsinum.
Þegar Blondin var kominn hálfa
leið steypti hann sér kollhnís
aftur á bak. Hrifningarlátunum
ætlaði aldrei að linna. Blondin
hvíldi sig nokkrar mínútur og
gekk svo til sama lands. Sótti stól
og hljóp með hann út á streng-
inn. Og fólkið var hamslaust.
Sýningin hafði nú staðið klukku-
tíma og fólk hafði fengið meira
en það bjóst við fyrir peningana
sína, en Blondin vildi gera það
enn hrifnara. Hann gerði sér nú
nýja ferð í land og sótti stól og
borð. Allt í einu var svo að sjá
sem hann missti jafnvægið — en
það var leikbragð til þess að æsa
fólkið enn meira.
NAFN hans varð frægt um all-
an heim. Fólk kom langar leiðir
að til þess að sjá hann endurtaka
Niagarasýninguna sína. Og það
gerði hann. Hann endurtók hana
í myrkri — í birtunni frá Ijós-
kastara eimreiðar einnar, sem var
látin staðnæmast þannig að ijósið
félli á strenginn. Nú hafði hann
klunnalega hnalla á fótunum. Og
á ný gekk hann strenginn með
bundið fyrir augun og loks skildi
hann eftir jafnvægisstöngina og
gekk yfir fossinn. 1 síðasta sýn-
ingaratriðinu slokknaði kastljós-
ið þegar Blondin var úti á miðj-
um strengnum ,en hann komst til
lands samt.
Næst er að segja frá hinum
víðfræga Blondin-laugardegi, 8.
september 1860. Blondin auglýsti
að hann ætlaði sér að ganga á
streng yfir Niagara með mann á
háhesti, og strengurinn skyldi
verða í 75 metra hæð yfir foss-
inum. Þetta voru nú gífurtíðindi
að marki, enda komu 300.000
áhorfendur. Meðal þeirra var
prinsinn af Wales, síðar Edward
VII. Bretakonungur. Sagt var að
prinsinn hefði fyrirfram verið svo
öruggur um getu Blondins, að
hann hefði boðist til að sitja á öxl-
unum á honum á strengnum yfir
fljótið, en vitanlega þvertóku
fylgiforingjar prinsins fyrir þá
glæframennsku. En enginn ann-
ar bauð sig fram ókeypis, svo að
Blondin varð að heita álitlegri
fjárupphæð þeim, sem vildu setj-
ast á háhestinn. Þá gáfu þrír sig
fram, og sagðist Blondin mundu
bera þá alla yfir fljótið — en þó
ekki nema einn í einu.
Gat hann staðið við það? Veð-
málin hækkuðu og hækkuðu, en
jafnframt lækkaði þorið í þessum
þremur, sem höfðu boðið sig fram.
Loks gaf Harry Colcord, hinn
ameriski umboðsmaður Blondis
sig fram og settist upp á bak
Blondins. Colcord var í kjólfötum
og með pipuhatt og steig nú fót-
unum í eins konar ístöð, sem náðu
Blondin niður undir hnésbætur,
og tók báðum höndum í lykkjur,
sem festar voru á axlir honum.
Svo að ofmælt var það, sem áð-
ur hafði frétst: að Blondin ætlaði
að bera manninn á háhesti. Til
þess að gera sýninguna enn á-
hrifameiri — Blondin hafði jafnan
glöggt auga fyrir slíku — hafði
hann makað ásjónuna í skegg-
sápu, og átti svo að heita að Col-
cord væri að raka hann á leiðinni
yfir fljótið.
Blondin hafði ekki gert sér
grein fyrir hve þungur Colcord
var. Þegar þeir voru komnir 75
metra út á strenginn tók Blondin
að mæðast og sagði að hann yrði
að hvíla sig. Og hafi Colcord ekki
verið hræddur fyrr þá varð hann
það nú. Hann mótmælti því ein-
dregið að numið væri staðar, en
Blondin másaði eins og heysjúkur
hestur og strengurinn fór að
dingla svo mjög, að áhorfendum
varð ekki um sel. Það var eins
og timinn stæði kyrr. Eftir nokkr-
ar óralangar mínútur fór Blondin
að hreyfa sig aftur, en svo nam
hann staðar aftur og sagði að
Colcord yrði að „fara af baki“.
Colcord var nauðugur einn kost-
ur að hiýða. Hann skalf eins og
hrisla og Blondin varð að halda
þeim báðum í jafnvægi. Loks tók
Blondin hann á bakið, eftir langa
hríð, en ekki nema 30—40 metra,
því að nú varð Blondin að hvíla
sig aftur og Colcord að fara af
baki. Meðan þeir stóðu báðir á
strengnum sigldi skip á hylnum
langt fyrir neðan þá. Þar um borð
var kunningi Blondins, Jack Tra-
vis, sem var hittinn skotmaður.
Blondin rétti út pípuhatt Col-
cords og Jack skaut. Hitti ekki.
Blondin rétti aftur út pípuhatt
Colcords og Jack skaut. Hitti
gegnum kollinn á hattinum. Nú
skreið Colcord upp á bakið á línu-
dansaranum aftur, náfölur af
hræðslu, og um fleiri hvíldir var
ekki að ræða á leiðinni. En feginn
var hann þegar hann kom í land
— og enda þeir báðir.
ÞETTA var í fyrsta og síðasta
skipti sem Colcord fór yfir
Niagara á streng, en öðru máli
gegndi um Blondin. Hann hélt
áfram sýningunum og fann alltaf
upp á einhverju nýju til þess að
draga fólk að. Eitt var það að
fara á strengnum yfir fossinn og
aka hjólbörum á undan sér. Og í
hjólbörunum sat Adéle litla dóttir
hans.
Blondin notaði aldrei öryggis-
net þegar hann sýndi listir sínar
á strengnum. — Það er bara til
að gera mig hræddan, sagði hann.
Blaðamaður spurði hann hvort
hann reykti eða neytti áfengis. —
Það geri ég hvorttveggja, þegar
mig langar í það, svaraði Blondin.
— Hann var listamaður á strengn-
um en lélegur fjármálamaður fyr-
ir sjálfan sig. Eftir að hann var
orðinn heimsfrægur ferðaðist
hann um víða veröld með sirkus-
tjald og jós upp hundruðum þús-
unda af peningum, en þeir runnu
jafnóðum úr greipunum á honum,
því að jafnan urðu ýmsir fjár-
plógsmenn til þess að hafa út úr
honum fé, gegn fögrum loforðum.
Einu sini kom það fyrir hann
í Rio de Janeiro, að skammbyssu-
kúlurnar hvinu við eyrun á hon-
um meðan hann var að leika listir