Fálkinn - 22.06.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
í STAÐ KARTÖFLUNNAR. — í Berlín
varð svo mikil verðhækkun á karlöfl-
um í vetur, að fólk varð að fara að
nota makaroní með kjötinu í staðinn.
— Hér er mynd úr makaroni-gerð,
sem spvtur úr sér hinni nauðsynlegu
matartegund.
sýnast svo sem hann væri sjálfur í
mikilli lífshættu. ÁSur en hann fór inn
tók hann gilda sexhleypu undir belt-
ið, svo að fólk sá, en Lúra komst í illt
skap, sem entist henni alla vikuna.
í fyrsta lagi var liann eins og kjáni.
Henni fannst 'það ekkert þrekvirki að
fara inn til kattanna, og hún gat ekki
séð neina ástæðu til að vopnast keyri
og sexhleypu og svo þessum strókhatti,
sem liann hafði á höfðinu. í öðru lagi
spillti þetta viðskiptunum. í fyrstu,
þegar Lúra fór með krakkana gest-
anna til að sýna þeim hve kettirnir
væru vel vandir, urðu þeir hrifnir, og
þó enn hrifnari þegar púma-yrðling-
arnir komu, með hvíta bletti á háls-
inum og stungu eyrunum gegnum net-
ið til að láta gæla við sig. En þegar
Duke fór að óhemjast með keyrið urðu
hörinn hrædd og meira að segja pöbb-
unum og mömmunum varð ekki um
sel, þvi að maðurinn var með skamm-
byssu og búast mátti við öllu illu.
Iinda fór að draga úr aðsókninni.
Seint eitt kvöldið, þegar Duke liafði
fengið sér strannnara, fannst honum
tími til kominn að heimsækja Rajah.
Lúra hafði þurft nákvæmlega eina
mínútu til að temja tígrisinn. Hún
hafði verið inni hjá honum og sópað
búrið meðan Duke var að iieiman, og
þegar Rajah hafði farið að skríða á
vömbinni hafði hún skvetl vatni fram-
an i hann svo að hann fór að hugsa um
eitthvað annað. Eftir það hafði Rajaii
orðið eins og tryggur hundur við hana.
En það sem gerðist þegar Duke ætlaði
að fara að venja hann, var ekki eins
geðslegt. Mig fór að gruna livað hann
ætlaðist fyrir, þegar liann fór að lialda
ræðustúf fyrir áhörfendurna er hann
var inni hjá bergljónunum, og sagði
að þeir mættu ekki fara, því að nú
gcrðust mikil tíðindi. Og þcgar hann
kom út stefndi hann rakleitt á tígris-
búrið.
„Hvern fjárann ætiarðu nú að
gera?“ sagði ég.
„Ileilsa upp á tígrisinn. Einhvern
tíma verður að gera það, svo að það
er jafngott að ég gei'i það núna.“
„Og livers vegna verður að gera
það?“ sagði ég.
Hann leit á mig eins og hann vor-
kenndi mér.
„Þú hefir víst ekki glöggan skilning
á kattakyninu," sagði liann. „Hérna
er tígris. Hann verður lika að læra
hver það er, sem ræður hér.‘í
í VAXHYLKI. — Enska kvikmynda-
dísin Doreen Dawne cr að reyna nýja
aðferð til að losna við offitu. Hún
lætur sprauta á sig 15 litrum af bráðnu
vaxi á snyrtistofunni. Eftir nokkra
hríð er vaxið skorið utan af henni
og hún kemur út eins og ný og mjórri
manneskja, segir hún. Annars kvað
þetta vera góð lækning við gigt, líka.
„Jæja,“ sagði ég. „Og hver er það
sem ræður hér?“
„Littu á,“ sagði hann og benli með
fingrinum í andlitið.
„Lita á hvað?“ sagði ég.
„Á mannsaugað," sagði hann.
„Mannsauga, skilurðu það? Kettirnir
eru hræddir við það. iÞegar maður
veit það cr hægt að láta dýrin hafa
beyg af sér. Augað er það eina sem
ég nota. En, auðvitað, svona til að
sýnast og líka til vonar og vara, liefi
ég þetta hérna lika.“
„Nei, livað er að heyra þetta,“
sagði ég. „Ef ég ætti að segja til um
hvort ég væri hræddári við bengalis-
tígris eða augað í þér, þá skaltu skrifa
hjá þér að ég teldi tígrisinn liættu-
legri. Væri ég í þínum sporum mundi
ég láta tigrisinn í friði.“
Hann svaraði engu, losaði bara um
marghleypuhylkið og fór inn. Hann
fékk ekki einu sinni tækifæri til að
sveifla keyrinu. Því að tigrisinn hafði
ekki fyrr séð hann en hann tók undir
sig stökk, svo að blóðið varð eins og
is í æðunum á mér. En hann stökk
ekki beint á Duke, skiljið þið. Hann
þaut fram hjá og á sekúndu var liann
kominn milli Dukes og hurðarinnar.
Það er eiginleiki hjá tígrisinum, sem
manni er hollast að muna, ef maður
skyldi rekast á hann einhvern tima.
Hann kann ekki að leggja saman ein-
faldar tölur, en ef það er eitthvað sem
viðkemur æti þá er hann sá greindasti
í bekknum, eða vel það. Hann veit frá
fæðingu íneira um að fyrirbyggja
flótta, en aðrir iæra á lieilli ævi. Og
lappirnar sjá um það, svo að kraft-
arnir verði ólúnir undir aðalathöfn-
ina.
Duke hröklaðist undan og það var
hörmung að sjá upplitið á honum.
Hann varð að herpa hvern vöðva svo
að hakan á honum sigi ekki niður á
bringu. Vinstri höndin var eitthvað
að káfa á keyrinu og sú hægri fálm-
aði niður með mjöðminni, eins og
hann væri að hugsa um að nota
skammbyssuna. En tigrisinn gaf hoh-
um engan tima til að afráða það sem
liann var að hugsa, ef hann befir þá
yfirleitt iiugsað nokkuð þessa stund-
ina.
Tígrisinn mjakaði sér áfram á
maganum, reis svo á fætur og vap])aði
nokkur skref, og lagðisl svo á magann
aftur. Og takið eftir því: það heyrðist
ekki æmta í honum. Hann sagði ekki
við Duke: Gerðu svo vel, snáfaðu út
— því að liann hafði hugað sér að
myrða hann, og morðingi gefur ekki
frá sér hljóð að nauðsynjalausu. í
nokkrar sekúndur gat maður meira
að segja heyrt lappirnar á Duke tví-
stíga á gólfinu. En allt í einu fór
einn krakkinn að orga og þá rankaði
ég við mér. Ég hljóp hak við búrið,
þvi að það var til þeirrar hliðarinnar,
scm tigrisinn flæmdi Duke.
„Flýttu þér, Duke!“ öskraði ég.
„Inn i tígrishúsið! Fljótt!"
I>að var ekki að sjá að hann heyrði
tii mín. Hann hröklaðist enn aftur á
bak og tigrisinn elti. Einn kvenmað-
urinn æpti svo að livein í. Hausinn
á tígrisinum var niður við gólf og
hann sveigði sig eins og fjöður. Hver
cinasta manneskja sem þarna stóð,
vissi Iivað það þýddi, og sérstaklcga
vissi Duke það. Hann kreisti úr sér
kok'hljóð, sneri undan og hijóp.
Þá var það scm tígrisinn tók stökk-
ið. Duke vissi ekki sjálfur livert liann
hljóp, en þegar hann leit við datt
hann á hausinn gegnum falldyrnar
milli búrsins og hússins og ég gat
skotið liurðinni fyrir aftur. Tigrisinn
rakst svo hart á hurðina, að ég hélt
að hann mundi slasa sig. Önnur löpp-
in á Duke stóð út undan hurðinni og
tígrisinn réðst á hana eins og elding,
en ])að eina sem hann fékk til að
tyggja var stígvélshællinn lians Duke.
Svo gat Duke dregið að sér fótinn
og ég dró hurðina alveg niður.
'Það var friðsæld yfir borðum um
kvöldið. Lúra liafði ekki séð livað
gerðist, þvi að hún hafði nóg að
hugsa í matstofunni þegar atburður-
inn fór fram, en fóik hafði talað um
þetta, svo að hún vissi ailt. En hún
sagði ekki orð. Og Duke, hvað haldið
þið að 'hann hafi gert? Hann talaði
um þetta eins og það hefði ekki verið
neitt alvariegt. „Maður verður alltaf
að vera við slíku búinn,“ sagði hann.
Og svo lét hann sem hann hefði alltaf
vitað l)vað iiann gerði og hrósaði
happi yfir því að hann skyldi ekki
hafa þurft að skjóta jafn dýran grip
og Rajah var! „Um að gera að æðrast
ekki,“ sagði hann, „það er aðalatriðið.
Maður getur verið óheppinn stundum
— en maður má aldrei láta dýrin
skilja að manni sé órótt.“
Þegar ég licyrði þetta trúði ég varla
mínum cigin eyrurn, en ég 'hrökk við
þegar mér var litið á Lúru. Ég sagði
vist áðan að hún væri alls ekki ólag-
leg. Hún var í meðallagi há og vaxtar-
lagið hér um bil þannig, að það iiefði
getað komið karlmanni tii að yfirgefa
hamingjusamt heimili, hún var fallega
útitekin og kinnbeinin há, svo að aug-
un voru ísmeygilega skásett. En þegar
lnin hjó augunum i Duke núna voru
þau orðin eins og smárifur, og þau
skutu grænum eldingum þarna i
lampaljósinu, og allt í einu fann ég
að núna var hún svo lík Rajah, þegar
hann var fikra sig að Duke, að
hún liefði vel getað verið tvíburasystir
hans.
Og nú fékk Dukc þá flugu að hann
væri svo frábær tamningamaður
kattaættarinnar að liann mætti til
með að fara upp i fjöll og veiða berg-
ljón i gildrur. Svo að hann gæti selt
sína eigin franileiðslu, sem liann
kallaði.
Ég hugsaði ekki sérstaklega um
þetta.þá. Það mundi varla verða önn-
ur veiði en fáeinir þvottabirnir, sem
hann mundi að öllum líkindum kaupa
niðri í þorpinu fyrir nokkra dollara.
En Duke var nú þannig gerður, að
liann varð að hafa mikinn viðbúnað
með mat og útbúnað i þessar ferðir
sínar, svo að þegar hann hlóð matar-
pokunum á kerruna, var ekki um að
villast l)vað iiann ællaðist fyrir. Og
annars stóð mér alveg á sama um
tiltektirnar hans. Það var alltaf
skemmtilegra ])egar hann var ekki
að flækjast fyrir og ég gat séð um
heimilið einn með henni Lúru, svo
að ég var ekkert að hnýsast i uppá-
tækin l)ans. En það var eitthvað meira
en kettir, þvottabirnir og fiskur, sem
lá bak við þessi ferðalög lians, og
það vissi Lúra þó að ég vissi það
ekki.
Einn góðan veðurdag eftir að Duke
var farinn, skaut Villta Bill Smith
upp, Texas-fellibylnum, sem kallað-
ur var. Bill var nöðrulækningamað-
ur. Hann hafði vörubil, sem ásjónan
á honum var máluð á, og nokkra kassa
með tannlausum, gömlum nöðrum.
Hann seldi nöðrufeiti sem læknaði
alls konar krampa, og indíanskt jurta-
seyði. sem hafði sams konar áhrif.
Hann var blekkingamaður, en var
stór og sólbakaður og með hvítar
tennur, og eiginlegur þorpari held ég
ekki að hann hafi verið. Það fyrsta
sem ég sá til hans var að 'hann ók
skrjóðnum sínum að bensindælunni
og bað mig um að sulla bensíni i hann
og atliuga hringina. Bíllinn var út-
slitinn og gerði ægilegan hávaða, en
Bill sagði: „Gerir engan mismun.
Bara betra!“ og svo labbaði hann inn
í matstofuna.
Hann var svo lengi þar inni að mér
fannst réttast að fara til lians og
segja 'honum að skrjóðurinn væri til-
búinn. Þegar ég kom inn, sat hann á
stól, aumingjalegur, og neri á sér
fingurinn. Hann var með ormshring
á visifingri og höndin var með rauð-
um rákum. Ég vissi livað það þýddi.
Hann hafði gerst nærgöngull og I.úra
hafði tuktað hapn til. Ilún var með
ljómandi fallegan handlegg og greipin
á lienni eins og naglbitur, hún hafði
orðið svona handsterk af því að
mjólka kýr í barnæsku, man ég að
hún sagði einu sinni. Þegar einhver
gerðist nærgöngull við hana hafði liún
það iagið að höggva i hann gómunum
og kreista hann þangað til brakaði í
beinunum, og þá vitkaðist dóninn
venjulega.
Ilún fékk honum reikninginn án
])ess að segja orð, og ég sagði honum
hvað hann skuldaði fyrir bílinn. Svo
l)orgaði hann og fór.
„Hann hefir vist fengið heitan mat,
þessi,“ sagði ég.
„Ef nokkuð fer í taugarnar á mér,“
sagði hún, „þá eru það svona larfar,
sem byrja að heimska sig undir eins
og þcir eru komnir inn fyrir þrösk-
uldinn.“
„Hvers vegna kallaðirðu ekki á
mig?“
„Ja ... ég þurfti enga hjálp.“
En daginn eftir kom liann aftur,
og ])cgar ég hafði látið á bílinn hans
fór ég i-nn til að atluiga hvort hann
hagaði sér skikkanlega. Hann sat við
eilt l)orðið og Lúra stóð hjá honum.
Ég sá að liún kippti að sér hendinni,
og i)ann glotti eins og fólk gerir þegar
það vill leyna einliverju. Hann var
ekkert nema tennurnar. „Ljómandi
veður,“ sagði hann. „Ágætl veður
hérna á þessum slóðuni."
„Jæja, finnst yður það,“ sagði ég.
„Billinn yðar cr tilbúinn.“
„Hvað kostar það?“ sagði hann.
„Rétta tuttugu dollara."
Niðurlag í næsta blaði.