Fálkinn - 22.06.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hann. „Við fáum nefnilega gesti í miðdegis-
verðinn — ungfrú Sheraton ætlar að koma!"
Nicholas iðraðist þessara orða í svipinn.
Hvernig gat nokkurt andlit breytst jafn
skyndilega og andlit Lyndis hafði breytst er
hún heyrði þessi orð. Það var eins og ský
drægi fyrir sól. Eitt augnablik fann Nicholas til
sárrar vorkunnar með Lyndis. Hún hafði ver-
ið svo glaðleg, dökku augun höfðu ljómað af
gleði, eins og forðum daga. Og augun voru
enn það fallegasta sem Lyndis hafði að bjóða.
En nú var líkast og hula hefði verið dregin
fyrir þessi augu. Kannske voru það tár?
En hvers vænti Lyndis eiginlega? Nicholas
reyndi að bæla niðri alla meðaumkvun og
reyndi að einblina á það, sem Lyndis hafði
gert honum. Hún hafði tafið í heilt ár að hann
fengi að giftast stúlkunni sem hann elskaði,
henni sem var ævintýrið og spenningurinn —
sjálft lífið. Gat Lyndis látið sér detta í hug, að
hann mundi neita sér um að umgangast Car-
ole, þó að hann hefði gengið í þetta formsat-
riðis-hjónaband?
„Er það hyggilégt?“ stamaði Lyndis. „Ég
meina — vekur það ekki umtal? Okkur hefir
komið saman um að láta hjónaband okkar
Ííta eins eðlilega út og frekast er hægt.“
Nicholas hnyklaði dökkar, kúptar augna-
brúnirnar.
„Okkur hefir ekki komið saman um neitt,“
svaraði hann hvasst. „En annars hefir Carole
leiðsögumanri til málamynda, herra John
Masters. Og þér er óhætt að láta mig um að
dæma um hvað sæmilegt er og hvað ekki.“
Hann fann sjálfur að hann tók of djúpt í
árinni og sá að augu hennar sljóvguðust enn,
en hann fann líka að hann varð að vera á
verði gagnvart allri samúð með Lyndis. Hún
var svo lagin á að gera menn hrærða, en auð-
vitað var það eingöngu yfirskin, það hafði
Carole sagt honum. Og kvenfólkið er glöggt
á kvennaklæki. Nicholas fór.
Jú, það hafði dregið ský fyrir sól. Áðan
hafði tilveran verið hlý og björt og Lyndis
hafði verið að hlakka til fyrstu máltíðarinn-
ar í húsinu, sem átti að verða heimili hennar
næsta árið að minnsta kosti. Hún hafði hugsað
til orða gamla lávarðarins ,,Tií hamingju,
Lyndis“, og hún vissi að núria í kvöld hófst
hið eiginlega starf hennar: að skapa heimili
handa Nicholas, að reyna að venja hann við
kyrrð og ró í heimahúsum. Hún hafði hugsað
sér að auka stemninguna með því að láta loga
á kertum, og drekka kaffið við arininn. Þetta
átt-i- að verða regluleg heimkomuhátið, lík
þeim sem Nicholas hafði vanist er hann var
að koma heim úr skólanum eftir langa fjar-
veru, á uppvaxtarárunum.
En nú hafði Carole sagt til sin, og nú ætl-
aði hún að koma.
Maðurinn sem smíðaði eimreiðina.
1. George Stephensen var sonur fátæks námu-
verkamanns. Á barnsaldri hafði hann mikið gaman
af vélum. Hann langaði mest af öllu að læra vél-
fræði, en fékk ekki svo mikið sem fara í barnaskóla
til að læra að lesa. Hann varð að hjálpa föður sínum
í námunni en engin tök á að koma honum í skóla. —
Þegar hann var sautján ára keypti hann sér stafrófs-
kver. Kennari hjálpaði honum lítils háttar að læra
að lesa. Hann lærði lesturinn á nóttinni. En í frí-
stundum sínum gerði hann við skó fyrir félaga sína
og fékk aura fyrir, sem hann notaði til bókakaupa.
2. Eftir nokkur ár var hann orðinn duglegur vél-
virki. Hann var sparsamur og tókst að nurla saman
peningum til þess að kaupa áhöld fyrir og setja upp
vinnustofu. Þar starfaði hann m. a. að því að smíða
Lyndis vissi ekki hvort var ríkara í hug
hennar, sársaukinn út af ósigri hennar eða
kvíðinn við að hitta Carole. Fyrir augnabliki
liðnu hafði henni fundist hún sjálf vera falleg
og örugg, en er hún leit á sig í speglinum núna,
var það allt annað andlit sem hún sá. Þetta
var ókunnug, föl og feimin stúlka ...
Það leið nokkur stund þangað til Lyndis
fannst hún vera maður til að fara niður og
taka á móti gestunum. Með skjálfandi hendi
bar hún meiri roða í kinnarnar á sér og á
varirnar. ■
Þegar Lyndis kom niður voru þau hin farin
að drekka cocktail. Hún sá Carole og ekkert
annað en Carole, sem hélt fimlega á glasinu
í annarri hendinni, en hinni hafði hún stungið
í handarkrikann á Nicholas. Carole leit ekki
upp þegar Lyndis kom inn í stofuna, Nicholas
og hún virtust ætla að gleypa hvort annað
með augunum. Carole var að muldra, djúpri
og hásri rödd, um hve skelfing væri orðið
langt síðan þau hefðu sést.
Þegar Lyndis fór að heilsa losaði Carole
sem snöggvast höndina úr handarkrika mann-
ins hennar, og rétti hana fram slapandi og
með fyrirlitningarsvip, eins og hún vildi leggja
áherslu á, að Lyndis væri ekki annað en
einkaritarinn, en alls ekki húsfreyja á heim-
ilinu. — Nú fyrst tók Lyndis eftir hinum gest-
inum, John Masters. Hún fór að velta því
eimreið. Að vísu voru 2 eða þrjár eimreiðar til i
heiminum þá, en engin þeirra nötandi. Árið 1829 var
efnt til samkeppni um nothæfa eimreið. Stephenson
og fjórir aðrir sendu eimreiðar á samkeppnina og
Stephensen varð hlutskarpastur. „The Roeket“ hét
eimreið hans, og komst tvöfalt hraðar en áskilið var.
Síðar lagði Stephenson fyrstu járnbrautina í Eng-
landi. Og hún gafst svo vel að Stephenson var feng-
inn til Frakklands, Belgíu, ftalíu og Egyptalands
til að leggja járnbrautir. Hann stofnaði skóla og bóka-
söfn og sjúkrasjóði handa verkamönnum sínum og
hvatti þá til að læra sem mest. „Þið verðið að halda
áfram að safna þekkingu, ef þið viljið komast áfram
í heiminum, piltar,“ sagði hann þegar hann talaði
yfir þeim á fundum — og svo sagði hann þeim frá
sínum eigin uppvexti.
fyrir sér, hvort það væri málarinn frægi, sem
hún hafði svo oft séð málverk eftir á sýning-
um Royal Art. Hún hafði ekki fengið ráðrúm
til að spyrja Nicholas að því áður en hann
fór út frá henni.
John Masters hafði hins vegar haft tæki-
færi til að horfa á Lyndis góða stund, og hon-
um fannst hún vera undurfagrasta konan,
sem hann hefði nokkurn tíma séð. Hann fann
það nú þegar, að hann mundi aldrei gleyma
augum hennar, er hún kom inn í stofuna,
þessum raunalegu augum, fullum af skelfingu
og spurningum. Og hinu undurfríða, talandi
andliti, er línur vangamyndarinnar bar við
dökkar þiljurnar á veggjunum.
Hún var svo gerólík öllum öðrum konum,
sem hann hafði kynnst, sem komu svo örugg-
ar og fullar yfirlætis inn í stofuna, með stein-
gerð andlit og harðnaða drætti. Hve óumræði-
legur munur var t. d. á þessari lafði Hamal-
ton og glaumdrós eins og Carole Sheraton?
Hvers vegna duflaði Nicholas svona klaufa-
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.