Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Bernhard prins og Júlíana Hol-
landsprinsessa sendu olckur borðbún-
að úr silfri. Hákon Noregskonungur
sendi okkur silfurfat. Við fengum
ljómandi fallega enska tebolla hjá
ameríska sendiherranuin fyrir Jugo-
slavíu og Hellas, og jugoslavneska
stjórnin kom með tvo kertastjaka úr
gulli. Gríska stjórnin sendi okkur
þrjátiu silfurdiska, og frændi minn,
Georg II. konungur í Hellas gaf okk
ur stór gullskrin, kringlótt.
Við lieyrðum ekkert frá móSur
Péturs, ekkjudrottningunni, en ég
hafði áður fengiS dýra gjöf frá henni,
sem ég taldi vera brúSkaupsgjöf —
tvö skartgripaskrín úr krókódila-
skinni og úr gulli að innanverðu.
UNDIRBÚNINGURINN.
Winston Ghurchill bauð Pétri í
hádegisverð tveimur dögum fyrir
brúðkaupiS. Meðan bann var þar var
ég merkilega stund lijá konu jugo-
slavneska sendiherrans, og hún gaf
rné'r aðvörun, sem Pétri kom á óvart
síðar.
Ég hafði áður haft eins konar æf-
ingu á brúðkaupsathöfninni en hún
var mjög flókin í þvi formi, sem notað
er í jugoslávnesku og grísk-kaþólsku
kirkjunni. En enginn — og allra síst
Pétur — hafði sagt mér frá hand-
klæðinu.
Á ákveðnum stað í athöfninni ciga
brúðhjónin að takast í báðar hendur
og ganga þrívegis kringum altarið.
Handklæði er lagt á gólfið. Samkvæmt
jugoslavneskri þjóðtrú verður það
brúðhjónanna sem fyrr stígur á hand-
klæðið, mestu ráðandi í hjónabandinu.
Pétur kom aftur frá Churchill með
bestu hamingjuóskir forsætisráðherr-
ans, en með slæmar fréttir af barátt-
unni i Jugoslaviu.
Churchill hafði lagt að Pétri að
viðurkenna Tito sem bandamann, en
Pétur var mjög efins. Honum leið líka
ílla af því að móðir hans hafði ekki
látið heyra neitt frá sér.
Rétt fyrir brúðkaupið fengum við
skilaboð um að hún gæti ekki orðið
viðstödd, því að hún væri orðin veik.
Þegar Bertie frændi og Elizabeth
buðu okkur að verða seinni hluta
sunnudagsins — daginn fyrir brúð-
kaupið — hjá þeim í Windsor-höll,
tók Pétur þvi með fögnuði. Hann sat
marga klukkutíma inni i stofu og tál-
aði við konunginn. Við Elizabeth lét-
um þá vera eina, en töluðum um fyrir-
komulagið á brúðkaupinu.
Við töluðum um fataskömmtunina
og Elizabeth trúði mér fyrir því, að
hún saumaði marga kjóla harida
Eilibeth úr gömlu kjólunum sinum.
Margaret fær iill fötin af Lilibeth, svo
að við komumst vel af, sagði luin
brosandi.
Þegar Bertie frændi og Pétur komu
inn til okkar, spurði hún hlæjandi í
hverju þeir hefðu hugsað sér að vera
i brúðkaupinu.
Við urðuni þess vísari, að Bertie,
sem svaramaður Péturs, ætlaði að
vera í marskálksbúningi, og Pétur
átti að vera í jugoslavneskum flug-
ofurstabúningi.
SUMT GAMALT — SUMT AÐ LÁNI.
Við höfðum um þessar mundir
stúlku, sem hét Rósa. Hún átti að
lijálpa mér til að klæða mig í brúðar-
skartið.
Blöðin liöfðu sent fréttamenn og
Ijósmyndara, sem stóðu við dyrnar
á Hotel Claridge. — Og fyrir utan
jugoslavneska sendiráðið voru þeir
hundruðum saman, sagði Rósa. Það
var líka eklci að ástæðulausu, því Ge-
org VI. og Elizabeth voru meðal fyrstu
gestanna. Og svo áttu hinir gestirnir
að koma á eftir í þessari röð: Wil-
helmina Hollandsdrottning, Hákon
Noregskonungur, Georg II. af Hellas,
hertoginn af Gloucester, liertogafrúin
af Kent, Anthony Eden utanrikisráð-
herra ag fleiri frægir menn.
Ætlunin var sú að ég færi i brúðar-
skartið í sendiráðinu. En vandinn var
sá að komast hjá blaðamönnunum á
leiðinni.
— Við höfum ráðið fram úr því öllu,
yðar konunglega tign, sagði Rósa. —
Ég fer með kjólinn og slæðuna þang-
að núna, meðan verið er að greiða
yður um hárið hérna. Þegar þér 'hafið
borðað hádegisverð getið þér farið í
—Æ, Sandra! sagði mamma óþolin-
móð. — Flýttu þér!
Hún var sú fyrsta sem sá hvað í
hylkinu var, því að ég lokaði aug-
unum. Nú heyrði ég hana taka öndina
á lofti. Ég opnaði augun og sá tvo
demants-eyrnahringi — einn stór
demantur í hvorum og margir minni
i kring. Þetta voru fallegustu skart-
gripirnir sem ég liafði nokkurn tíma
eignast.
„Til Söndru með bestu óskum frá
Elizabeth frænku,“ stóð á spjaldinu.
„Þessa ætla ég að bera á brúðkaups-
daginn,“ sagði ég.
— Já, væna mín, sagði mamma. —
En ef þú vildir reyna að hugsa þig
dálítið um, ])á mundir þú uppgötva
að þú átt engan brúðarkjólinn ennþá,
og þú hefir lítinn tíma og átt meira
að segja ekki nóg af fataskömmtunar-
seðlum, til að geta útvegað þér kjól
á þessum stutta tíma.
Nú tók Pétur fram í samtalið. —
Ég skal ná í kjól lianda henni, sagði
hann hreykinn. Við störðum á hann.
— Jú, sagði hann, — hún getur notað
kjólinn liennar Mamie.
Þetta var ágætt úrræði. Vsevolod,
rússneskur prins, frændi Péturs, og
Mamie Lygon höfðu gifst rétt fyrir
stríðið ,og Mamie hafði verið í Ijóm-
Brúðkaup Péturs og Alexandrínu í London, 20. mars 1944. Brúðhjónin standa í miðju. Sitjandi, fremst: Elísa-
bet Englandsdrottning, Tomislav bróðir brúðgumans og Vilhelmina Hollandsdrottning. Standandi frá vinstri:
Hertoginn af Gloucester, Marina ekkja hertogans af Kent, George VI. Bretakonungur, Hákon Noregskonung-
ur, Aspasía prinsessa, móðir brúarinnar, Georg II. Hellaskonungur og Bernhard Hollandsprins.
Framhaldsgrein
Fyrir dst honungsins
BRÚÐARSKART.
Við Pétur höfðum verið trúlofuð i
átján mánuði. Ég liafð^ ekki þorað
að byrja á neinum undirbúningi und-
ir brúðkaupið allan þann tíma. Allt
var svo mótdrægt og svo mörg áform
höfðu farið út um þúfur, að mér fannst
það ills viti ef ég færi að hlakka til
cða gera nokkrar ráðstafanir eða
undibúa mig undir eitthvað, sem
aldrei kæmist í framkvæmd.
En nú var afráðið að við giftumst
20. mars 1944, og George konungur
ætlaði að verða svaramaður Péturs.
Þetta bar svo bráðan að, að ég hafði
oðeins fimni daga til að undirbúa
brúðkaup, sein þrir konungar og tvær
drottningar áttu að vera gestir í.
Ekki liðu nema tveim mánuðir frá
því að fréttin var birt i blöðunum
þangað til gjafirnar fóru að berast.
Innan skamms voru stofurnar mínar
og Péturs á Hotel Claridge orðnar
fullar af gjöfum.
Ein af fyrstu gjöfunum sem kom
var lítill böggull með leðurhylki í.
Ég tók öndina á lofti þegar ég opn-
aði hylkið og sá hvað í þvi var: farða-
dós úr gulli, alsett rúbínum. „Til
Söndru frá Marinu frænku“, stóð á
spjaldinu sem fylgdi.
Mér íannst þessi gjöf frá frænku
minni sú fallegasta sem ég gæti hugs-
að mér. En svo kom sendill frá
Buckingham Palace.
Fingurnir á mér titruðu þegar ég
braut konungsinnsiglið á böggiinum.
Annað leðurhylki! Ég beið svolitla
stund áður en ég opnaði það, og
reyndi að geta mér til hvað mundi
vera í því.
andi fallegum kjól úr hvítu silki.
Undir eins og Mamie heyrði um
brúðkaupið hafði hún sagt við Pétur:
— Sandra getur notað brúðarkjólinn
minn. Við erum nákvæmlega jafnháar,
og það þarf ekki annað en grenna
kjólinn svolitið. Og Petur hafði undir
eins tekið tilboðinu.
Marina sagðist skyldi lána mér
brúðarslæðu úr fíngerðum knippling-
um.
Nú hafði ég fengið kjólinn og slæð-
una, en mig vantaði skóna ennþá —
hvíta silkiskó. Mér reyndist erfitt
að fá þá hæfilega stóra, þvi að ég
varð að nota skó með lágum hælum.
Ég er ofurlítið hærri en Pétur, og
vildi ógjarnan auka við hæðina á sjálf-
an brúðkaupsdaginn.
Af sömu ástæðu vildi ég ekki nota
ennisspöng — tiara — yfir slæðunni,
því að þá mundi ég sýnast hærri. Ég
lét gera mér ofurlitla liúfu með blóma-
faldi, til þess að lialda slæðunni i
stellingunum.
Mannna gaf mér stuttan minkajakka
og Pétur gaf mér minkakápu. Ég var
meira en ánægð með hvort tveggja.
Við Pétur fórum út saman ti að
kaupa giftingarhringa. Við höfðum
bæði mjög gamaldags smekk. Við
vildum fá breiða slétta einbauga, og
„Pétur“ grafið í minn og „Alexandra“
í hans. Ég gaf Pétri línsmokkahnappa
úr gulli.
Og gjafirnar héldu áfram að berast.
Fólkið var svo einstaklega gott við
okkur.