Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
'

Tlosalind Brdh
f/
OLTHAR SySTUR
/f
Tlý framhaldssaga
f ^s- jm..-iSs-'..^s' ..•»' ,.\W- ...SSS' ..\StSs-' ..^' ..s§§>'i§§t' ,.\^s...®
Þau fengu fyrsta silunginn rétt fyrir há-
degið og annan um nón. Norton lagðist þá
fyrir undir tré til að fá sér blund, en Lesiey
gekk upp með ánni á meðan. Hún komst nið-
ur að brúnni og gekk inn undir hana il þess
að komast í skugga, því sólin var brenn-
andi.
Hún heyrði bíl bruna yfir brúna og datt
í hug að þetta væri fólk á leið til Pembertons
í te. En á næsta augnabliki sá hún mann fyrir
handan ána. Hann stóð á bakkanum og starði
ofan í vatnið, eins og það væri eitthvað mikils-
vert, sem hann væri að athuga. Hann var
rúmlega í meðallagi á hæð, grannur og á
að giska rúmlega þrítugur. Andlitið virtist
aðlaðandi. Það var mjótt og sviphreint, aug-
un dökk og munnurinn smár og fallegur.
Lesley 'kom fram úr skugganum undir
brúnni, og þegar hún rétti úr sér sá hún að
maðurinn hafði komið auga á hana.
— Góðan daginn, sagði hann brosandi. —
Nú þarf ég gott ráð.
Hún brosti aftur. — Frá mér?
— Kvenfólk getur stundum fundið nýjar
ráðningar á gömlu viðfangsefni. Það sýður
á vatnskassanum í bílnum mínum og hann
er aðeins hálffullur. Ég hefði átt að fylla
hann áður en ég lagði af stað, en gleymdi
því. Og nú er nóg af vatni hérna ... og þarna
er bíllinn, en ég hefi engin ráð með að koma
vatninu í hann. Það er ekki svo vel að ég
hafi hatt.
— Ég get hjálpað yður. Hann faðir minn
og ég vorum að borða hádegisverð hérna nið-
ur með ánni áðan. Við höfum tóman hita-
brúsa og mjólkurflösku. Þér getið sagt til
hvort þér viljið heldur.
— Ágætt. Hann horfði viðurkenningaraug-
um til hennar. — Ég hefi átt heima hér og
hvar í Afríku í átta ár, en þetta er í fyrsta
sinn sem ég hitti hvíta stúlku við afríkanska
á. Hann þagnaði og bætti svo við: — Þér
munuð ekki vera Lesley Norton?
— Jú, víst er ég það, sagði hún hlæjandi.
— Ég heiti Neville Madison.
— Einmitt! Nú hvarf brosið af henni.
— Hefir nafn mitt nokkra sérstaka þýð-
ingu fyrir yður? spurði hann kaldranalega.
— Þér eruð frændi senor Cuero, er ekki
svo? Þér eruð maðurinn, sem er að leita
að jarðefnum og ætlið að grafa upp beryllium
á Amanzi?
— Góða ungfrú, sagði hann. — Þér vitið
ekki hve heppin þér eruð. 1 augnablikinu vildi
ég gefa hvað sem vera skal fyrir að eiga
Amanzi. Beryllium er í geypiháu verði. Þykir
yður ekki vænt um það?
— Ég vildi heldur rækta tóbak.
— Þér vitið ekki hvað þér eruð að segja!
Ég verð víst að leiðbeina yður, ungfrú Norton.
Ég skal sjá um að þér gleðjist yfir öllu því,
sem kemur upp úr jörðinni yðar.
— Hvenær ætlið þér að byrja?
— Það er að nokkru leyti komið undir
yður og föður yðar. Það var þess vegna sem
ég gerði mér ferð hingað í dag. Ég hafði
hugsað mér að spyrja hvort þið hefðuð nokk-
uð á móti því, að ég innréttaði íbúð í einu úti-
húsinu.
— Þetta eru skúrar úr borðviði og þeir
eru gisnir. Hvers vegna getið þið ekki tjaldað
þar sem þið byrjið að grafa?
Hann hleypti brúnum. — Mig langar ekk-
ert til að anda og borða í sandryki.
— Afsakið þér, ég hugsaði ekki út í það,
sagði hún. — Við höfum Iaust herbergi, en
það er húsgagnalaust. Það væri kannske hægt
að koma því í lag fyrir yður.
— Það væri afbragð. Ég hafði vonað að
þið, gætuð haft einhver ráð. Hann þagnaði
og horfði á hana eins og hann væri að bíða
svars. Svo laut hann fram og sagði laumu-
lega: — Ég skal segja yður nokkuð. Það
var Fernando, sem stakk upp á að ég skyldi
verða ein í úthúsinu. Hann vildi ekki gera
ykkur ónæði.
— Það verður engin fyrirhöfn að því, sagði
hún. — Og pabbi mun hafa gaman af að
hafa karlmann í húsinu. Þér verðið að koma
með mér og heilsa honum.
Á næsta hálftímanum uppgötvaði Lesley
að Neville Madison var svo ólíkur frænda
sínum, sem nokkur maður gat verið. Hann
var viðfelldinn og skemmtilegur og vafalaust
ágætur jarðfræðingur.
Þau fylltu vantskassann á bílnum hans
og á eftir ók hann Lesley og föður hennar
heim. Hún hitaði te sem hún bar fram á
svölunum, og á eftir sátu þau og reyktu
og töluðu um nýja klúbbhúsið, sem stóð til
að byggja í Buenda — um krókódílana og
flóðhestana í Zambesi — og um vatnsveituna
miklu, sem var verið að gera norður í landi.
NORTON FÆR DVALARGEST.
Klukkan var nær sex þegar Madison stóð
upp og sýndi á sér fararsnið. Loks vék hann
aftur að erindinu.
— Eruð þér viss um að ég verði ekki til
ama hér í húsinu? spurði hann og sneri
sér að Edward Norton.
— Nei, það er ekki nema gaman að hafa
yður hérna, ungi maður, svaraði Norton vin-
gjarnlega. — Það verður gaman að fá tæki-
færi til að fylgjast með því sem þér eruð
að gera.
— Það verða einar tvær—þrjár vikur
þangað til ég get byrjað að marki. Við höf-
um sent eftir nýjum demantsbor og ýmsum
tækjum öðrum. En eitthvað get ég gert með-
an ég bíð eftir þessu. Hafið þið nokkuð á móti
því að ég komi einhvern næstu daga?
— Nei-nei, sagði Lesley. Ég skal sjá um að
herbergið verði gert hreint á morgun.
— Þakka yður fyrii'. Farangurinn minn
er geymdur hjá kunningjum mínum í Lusaka.
Ég fer þá og sæki hann og kem aftur á
fimmtudag eða föstudag.
Hann kvaddi Edward Norton og Lesley og
fylgdi honum niður að hliðinu. Þegar þau
voru komin að bílnum rétti hann fram hönd-
ina.
— Við verðum vinir, Lesley, sagði hann.
— Ég finn það á mér. Við skulum takast í
hendur upp á það. Og svo tókust þau í hend-
ur og brostu. — Ég held að þetta verði gott
frí hjá mér, þegar allt kemur í leitirnar.
— Hve langt frí hafið þér?
— Fjóra mánuði og á nærri því þrjár
vikur eftir.
— Ég hélt að þið allir, sem eruð í þjónustu
ríkisins eydduð fríinu í Englandi.
— Hefi ekki efni á því, svaraði hann. —
Hérna einu sinni grátbændu elsku ættingj-
arnir mig um að koma og dvelja í fríinu hjá
þeim, en nú er ég ekki nærri eins afhaldinn.
Ein frænka mín er lafhrædd um að ég reyni
að ná í peningana hennar, önnur óttast að
ég dáleiði dóttur hennar og tæli hana til að
giftast mér. Eftir myndum að dæma hefir
hún lagast talsvert síðan ég sá hana sein-
ast, en hún kemst vitanlega ekki í hálfkvisti
við yður.
— Ég er alls ekki á eiginmannsveiðum.
— Það þurfið þér ekki að vera, sagði hann
brosandi. Hann horfði á hana. — Fernando
minntist ekkert á að þér væruð lagleg.
— Hann lítur líklega ekki á annað en
svarthærðar stúlkur með höfuðfald.
— Kannske, sagði hann hlutlaust. — Hann
hefir aldrei gefið sér tíma til að sinna kven-
fólki, en þó gagntekur hann flestar konur.
Hvernig líst yður á hann?
— Hann er vafalaust duglegur verkfræð-
ingur og kaupsýslumaður, sagði hún.
— Hann er meira en það. Þeir frestuðu
virkjuninni í Kalindi þangað til hann yrði
laus og gæti tekið við stjórninni. Og það
er að sjá, að hann sé glöggur á hvar auðævi
jarðarinnar er að finna. Það var hann, sem
fann beryllum — ekki ég.
— Kemur hann nokkurn tíma til Spánar?
— Þá sjaldan hann tekur sér frí skiptir
hann tímanum milli San Feliz og London. —
Hann er fæddur á San Feliz — það er yndis-
leg eyja skammt undan Afríkuströnd — og
gekk í skóla í Spáni þangað til hann gat feng-
ið inngöngu í enskan háskóla. Við vorum
saman í Cambridge og síðan fórum við í flug-
herinn saman. Eftir stríðið fór hann til San
Feliz til að aðstoða við byggingu orkuvers
þar. Þar er mjög fjölsótt og talsvert af foss-
um. Fernando elskar San Feliz, en það eru
ekki næg verkefni handa honum á Cuero-
eigninni, jafn duglegur og stórhuga og hann
er. Þess vegna réðst hann hingað. Þér ættuð
að sjá hann þegar hann er í heimahögunum.
— En nú verð ég að komast af stað.