Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Hann settist í bílinn og setti hreyfilinn í
gang. — Sælar á meðan, sagði hann. — Ég
hlakka til að búa hjá yður.
ÚTISKEMMTUNIN.
Það þurfti ekki aðeins að þvo gestaher-
bergið á Amanzi, en Lesley sá að ekki varð
komist hjá að mála það. Vafningsjurt hafði
komist inn í herbergið og breytt úr sér upp
með þilinu bak við hlaða af kössum og
koffortum.
Salómon þvoði og skúraði en þilin voru jafn
flekkótt eftir. Það var ekki annað ráð en að
mála. Lesley málaði til klukkan hálfsex síð-
degis á þriðjudag og þá var hún með svo
mikinn hakverk að hana sárlangaði að
humma fram af sér að fara í garðveisluna
hjá Pemberton.
Hún hefði setið heima ef Anna hefði ekki
verið búin að biðja mág sinn um að koma
við og taka hana. Tod Pemberton kom akandi
stundvislega klukkan kortér yfir sjö og bauðst
til að biða í tíu mínútur meðan Lesley hefði
fataskipti og byggi sig út.
Þetta var unaðslegt kvöld. Hægur vindblær
bærði blöðin á teaktrjánum. Himinninn flau-
elsdimmur og bálið sem hafði verið kynt í
garðinum hjá Pemberton varpaði töfrabjarma
út í hitabeltisnóttina.
Klukkan var kringum átta og lykt af
steiktum pylsum og kótelettum barst að vit-
um hennar frá hlóðunum, sem höfðu verið
sett í garðinn. Þar voru nýbökuð smábrauð
og á öðru borði glös og flöskur og skál með
nýjum ávöxtum.
Þarna var sama fólkið sem vant var að
koma við slik tækifæri. Bændur með konur
og unnustur, nokkrir starfsmenn úr bankan-
um, sonur læknisins og tvíburadætur Setons
ofursta. Og við hitt bálið, um tuttugu metra
frá, sá Lesley dökkt höfuð Fernandos.
Hún færði sig frá bálinu og stóð um stund
og horfði á Fernando sneiða niður steik, með
svo mikilli leikni, að ekki varð annað séð en
að hann hefði lítið við annað fengist um æv-
ina. I gulu birtunni frá bálinu virtist andlit
hans eirbrúnt. Hann sat og hafði lyft öðru
hnénu og talaði brosandi við læknisfrúna —
miðaldra konu.
Hann virtist vera heima hjá sér innan um
allt þetta fól'k, af ýmsu þjóðerni. Læknirinn
var Hollendingur og kona hans var frá
Rhodesíu. Tannlæknirinn ungverskur, og
flestir mennirnir sem störfuðu við koparnám-
urnar þarna skammt frá, voru ýmist Italir
eða Norðurlandabúar. Þarna var Fernando
talinn jafningi hinna og það skipti engu máli
þó að hann væri rikur.
Einhver fór að spila á dragspil og þeir sem
voru búnir að borða fóru að syngja. Læknis-
sonurinn söng hollenskt lag, sem faðir hans
hafði kennt honum, og Setondæturnar gaul-
uðu dægurlög, sem þær höfðu heyrt í út-
varpinu.
I einu hléinu sagði Tod: — Fáum við ekki
að heyra spánskt lag, senor Cuero?
Fernando brosti. Það gljáði á hvítar tenn-
urnar. — Þvi miður get ég ekki sungið. Ég
get ekki einu sinni sungið þjóðsönginn minn
ófalskt.
— Getið þér ekki sagt okkur eitthvað frá
Spáni. Hvernig er daglegt líf fólksins, senor?
— Landið er fallegt, svaraði hann rólega.
— Og í borgunum er mikið af fögrum bygg-
ingum. Við eigum margar byggingar í már-
iskum stíl, og jörðin er frjósöm með ávaxta-
trjám og pálmum. 1 húsinu mínu á San Feliz
er fjögur hundruð ára gamail salur, og á
haustin höldum við vínuppskeruhátíð með
fólkinu sem vinnur á ekrunum.
— Það er sagt að spönsku stúlkurnar séu
þær fallegustu í heimi, sagði Bill.
Fernando smellti fingrunum. — Það getur
vel verið. Þær hafa fallegt hörund, skær augu
og eru skapmiklar. Og svo eru þær yfirlætis-
lausar og blátt áfram að eðlisfari vegna þess
að þær lifa undir vernd. Og af því að þær eru
yfirlætislausar verða þær góðar eiginkonur.
— Betri en enskar konur? greip Anna
fram í.
— Það þori ég ekki að segja neitt um,
senora.
Lesley hefði langað til að heyra hann segja
meira um Spán, en nú kom Anna til hennar
og hvíslaði: — Vitlu gera svo vel að hlaupa
inn í hús fyrir mig, Lesley. Bara að líta inn
til hans Tómasar og sjá hvort hann sefur.
Lesley skildi við hópinn og fór inn í húsið.
Það var hljótt þarna inni. Lampinn í eld-
húsinu hafði verið skrúfaður mikið niður,
og annar lampi stóð á borðinu milli herbergis-
dyranna tveggja. Dyrnar að herbergi Tóm-
asar stóðu í hálfa gátt, og hún læddist varlega
inn og laut niður að rúminu. Drengurinn hafði
að vanda hneppt frá sér náttjakkanum og lá
með bert brjóstið og hendurnar upp fyrir
höfuð. Hún hneppti jakkanum og brosti til
sofandi barnsins, eins og kvenfólk gerir alltaf.
Hún brosti enn þegar hún kom fram í eld-
húsið aftur. En brosið fraus á vörum hennar
og hún hrökk í kuðung: Dyrnar voru opnar
og Fernando stóð fyrir utan.
FERNANDO TEKUR VIÐ STJÓRNINNI.
— Æ, hvað mér brá við!
— Afsakið þér. Ferando stóð kyrr nokkr-
ar sekúndur án þess að segja orð. Svo sagði
hann hranalega: — Þið ensku stúlkurnar eruð
of óvarkárar. Frú Pemberton sendir yður upp
í húsið, og þér hikið ekki við að fara. Og
vinnufólksíbúðirnar eru milli eldhússins og
bálanna niðri í garðinum.
— Það er hættulaust. Ég sá engan af þjón-
unum.
— Það er alltaf áhættusamt. Gangið þér
ein um garðinn heima hjá yður?
— Já, auðvitað. Það er óhætt að treysta
þjónunum.
Hann teygði fram álkuna, gramur. — Þið
ensku stúlkurnar hagið ykkur alveg eins og
karlmennirnir. Þeir eru auðtrúa og það eruð
þið líka, þó að þið séuð kvenfólk og getið ekki
varið ykkur. Þó að þér hafið ekki orðið fyrir
óþægindum þessi tvö árin, sem þér hafið ver-
ið hérna, er ekki þar með sagt að þau geti
ekki komið fyrir yður. Þegar minnst varir.
Þér verðið að fara varlega.
— Já, sjálfsagt, sagði hún. — Eigum við
ekki að fara til hins fólksins aftur?
— Nei, ég þarf að tala dálítið við yður.
Hann leit á hörðu tréstólana í eldhúsinu. —
En ekki hérna inni, senorita.
Hún gekk fram hjá honum út úr dyrunum.
Hann lokaði eftir þeim og.tók handlegginn
á henni. Þau gengu saman kringum húsið,
að bekk, sem stóð í garðinum fyrir neðan
svalirnar. Hún settist og hann líka og hallaði
sér aftur á bak og sneri sér hálfvegis að henni.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastraeti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson setur
klukkuna.