Fálkinn - 09.11.1956, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
BANQjST KLUMPUR Myndasaga fyrir börn 34.
— Við sjáum inn i sund þarna fyrir handan — Ég fer þá og ræsi hreyfilinn strax, þú -— Já, þú ert fimleikasnillingur, Durgur,
fellið, svo að við skulum sigla þangað í snatri. getur losað kollubandið og gert eitthvað til en losaðu nú bandið og leiktu listirnar á þvi á
r>«. .... r- ■ - .... , ..................... þarfa á meðan. eftir.
— Hæ, þarna er spottinn, nú getum við far- — Heyrðu, Durgur, ef þú ert búinn með — Fljúgðu nú eða stökktu, Durgur, en strax.
ið mín vegna — ég er tilbúinn, eins og ég ræðuna geturðu hoppað niður. Ég set bráð- — Nei, ég þori ekki, mér finnst þetta svo
er vanur. um á fulla ferð. hátt.
— Þú veist, Durgur, að við getum ekki haft — Hérna komum við allir til að tala við — Stökktu nú, Durgur, en þurrkaðu vel af
aftur á, en við siglum hring og tökum þig þig. Þú ert fallegur á stallinum, en stökktu fótunum á þér. Þetta er síðasti hreini borð-
bráðum. nú samt! dúkurinn, sem við eigum.

* £Itrítlur *
Frændur okkar
MANNAPARNIR
í öllu dýraríkinu eru stóru ap-
arnir þrir: sjimpansinn, gorillan og
orangutaninn, þær skepnur sem likj-
ast manninum mest. Mannapinn, en
ekkert annað dýr, getur til dæmis
smitast af kvefi frá fólki. Og aparnir
hafa margar sams konar tilfinningar
og við. Þeir geta t. d. orðið afbrýði-
samir. Þeir geta verið glaðir og hrygg-
ir og reiðir, alvcg eins og við. Og
þeir geta móðgast.
Ungur sjimpansi, sem var svikinn
um sælgæti. sem hann þóttist hafa
unið til, varð fokreiður og óimaðist
um stund en lagðist svo út í horn og
fór að sjúga á sér þumalfingurinn.
En gamlir apar stilla sig betur undir
líkum kringumstæðum.
Aparnir eru lijálpsamir og það kem-
ur fyrir að þeir hjálpa frændum sín-
um, mönnunum. Amerískur sálfræð-
ingur settist einu sinni fyrir utan
búr, og í því var sjimpansi með ung-
ann sinn. Móðirin þrýsti unganum að
sér, ætlaði auðsjáanlega að gæta hans
fyrir manninum. Þegar sálfræðingur-
inn ætlaði að færa stólinn sinn nær
fékk 'hann ijóta flís í fingurinn. Hann
sveið og reyndi að ná flísinni, en
gleymdi apanum á meðan. En allt í
einu tók hann eftir að apinn var kom-
inn að grindinni. „Hún horfði á mig
með svo mikilli hluttekningu og áður
en ég vissi af hafði hún náð í hönd-
ina á mér. Hún skoðaði hana vel, og
svo náði liún út flísinni með nögl-
Ungu mennirnir i kaupstaðnum
höfðu æft leik til þess að gera bæjar-
búum skemmtilega stund í skannndeg-
inu. Þeir æfðu og æfðu og loks kom
frumsýningin. Tjaldið var dregið upp
og á sviðinu situr liöfðingi mikill,
aðalpersónan í leiknum. Inn koma
nokkrir menn allvígalegir og lirópa:
— Herra. við höfum drepið uppreisn-
armanninn!
— Eruð þið bandvitlausir, hrópar
inni,“ skrifar sálfræðingurinn.
Sjimpansar geta lært að nota ýmis
verkfæri. Miðlungsgreindur tilrauna-
api getur sagað í eldinn, rekið nagla
og notað skrúfjárn. Hann getur setið
við borð og borðað með hníf og gaffli,
en honum hættir við að leggja ekki
aðeins hendurnar heldur líka lapp-
irnar upp á borðið. — Á teikningunni
sést api vera að lijálpa félaga sínum,
sem hefir tannpínu. *
höfðinginn. — Þið hafið þá eyðilagt
leikinn. Gátuð þið ekki liundskast við
að muna, að uppreisnarmaðurinn er
ekki drepinn fyrr en i þriðja þætti!
— Get ég ekki fengið að verða í
landlagsmyndadeildinni á morgun?
Konan mín ætlar nefnilega að koma
á sýninguna.