Fálkinn - 17.01.1958, Blaðsíða 3

]
FÁLKINN
3
»Frænka veraldarinnar« —
Eleanor Roosevelt
Ekkja hins fræga Bandaríkjafor-
seta, frú Eleanor, heldur ekki kyrru
fyrir þó að hún sé farin að reskjast.
Hún er jafnan á ferð og flugi um
Bandaríkin, og þess á milli fer hún
til útlanda. Sitalandi og sískrifandi.
í haust fór hún til Rússlands. Sú ferð
hefir varla svarað kostnaði, þó að frú-
in fengi að vísu að tala við Krusjtjev.
Því að meðan hún var i Rússlandi
var Sputnik I. skotið upp í himin-
hvolfið. Og þá gleymdu allir að nokk-
ur frú Roosevelt væri til.
Frú Roosevelt hafði ætlað sér að
ráða rússnesku gátuna — kynnast
Rússum og finna ráð til að ná sam-
bandi við þá. Önnur kona hafði ætlað
sér þelta áður. Það var lady Astor,
sem gift var enskum hástéttarmanni
og lét mikið til sín taka í enskum
stjórnmálurn um skeið. Hún fór til
Rússlands með Bernhard G. Shaw og
fleirum kunnum menningarfrömuðum
vesturþjóðanna. „Hvað skyldi Stalin
hafa sagt, þegar hann sá þcnnan zig-
aunahóp?“ skrifaði Winston Churc-
■hill á eftir. Stalin sagði ekki margt
markvert og varð alveg klumsa þegar
lady Astor spurði hann: „Hvenær
ætlið þér að hætta að liöggva hausinn
af fólki, lierra Stalin?“
Lady Astor var amerisk, og kannske
er þessi bersögli einkennandi fyrir
Ameríkumenn. Frú Roosevelt liefir
skrifað um fólk, sem liún hitti meðan
hún var forsetafrú, og er víða bersög-
ui og hvassyrt. Hún finnur t. d. að
því að þáverandi krónprinsahjón
Dana (núverandi konungslijón) liafi
verið áhugalitil um að kynnast ame-
riskum stofnunum cr þau voru fyrir
vestan.
Frú Roosevelt er áhugasamur blaða-
maður og skrifar í hvert blað af
„MacCall Magazine“. Þar er hún
„Bréfakassa-frænka“ blaðsins og svar-
ar alls konar spurningum frá lesend-
unum. Þykir hún gera það vel og
skemmtilega. Ifenni er ekkert mann-
legt óviðkomandi og hún er iðandi
af áhuga á þjóðfélagsmhálum og sam-
borgurum sínum.
Og fyrst nú síðan hún varð ekkja,
getur hún gefið sér tíma til að sinna
þessum áhugamálum. Hún átti gleði-
snauða æsku, og síðar livildi á henni
þung byrði, er hún varð forsetafrú —
lengur en nokkur önnur kona i Banda-
ríkjunum. Hún þótti heldur ólánlegur
unglingur og naut ekki góðs atlætis
á uppvaxtarárunum. Allir urðu for-
viða á því að hinn glæsilegi ungi
maður, Franklin Delano skyldi vilja
hana! Fyrri heimsstyrjaldarárin sat
liún ein heima með börnin, þvi mað-
urinn hennar var i sífelldum ferða-
lögum fyrir stjórnina. Síðan fékk
hann lömunarveikina og aðalstarf
hennar var að hjúkra honum. Og næst
koniu húsmóðurstörfin í Hvíta hús-
inu.
Þegar Roosevelt féll frá rétt undir
striðslokin, fann frú Roosevelt vel, að
bún hafði orðið að láta margt af því
sitja á hakanum, sem hana langaði
mest til að starfa að. Og nú tólc hún
að sér allar þær trúnaðarstöður sem
hún kornst yfir og ihana langaði til
að vinna fyrir. Hún varð formaður
„American Association for the United
Nations". Og hún var kosin í mann-
réttindanefnd UNO, og ferðaðist fyrir
Sameinuðu þjóðirnar um allar lieims-
álfur og hélt fyrirlestra . Undir for-
setakosningarnar liafði hún sig mikið
i frannni, og hélt stundum tuttugu
ræður á dag. Og þegar hún er heima
fer mikið af deginum i að taka á móti
alls konar sendinefndum og blaða-
mönnum, sem vilja Ijá málefnum
hennar fylgi.
En í tómstundum á kvöldin hefir
hún lesið skáldkonunni Jeanette
Eaton fyrir ævisögu sína. Bókin lieit-
ir: „Eleanor Roosevelt sendiherra
góðviljans". *
Nyndir ðr »Vsogstýfðum englum«
Sýningar Menntaskólanema á gamanleiknum „Vængstýfðum englum" eftir
Sam og Beilu Spewack hafa hlotið ágæta dóma og skemmt leikhúsgestum
vel. Leikstjóri er Benedikt Árnason. — Myndin til hægri er af „englunum
þremur“. Talið ofan frá: Ólafur Mixa (Alfreð), Þorsteinn Gunnarsson (Jósep)
og Ómar Ragnarsson (Júlíus). — Myndin að ofan er af Ragnari Arnalds
(Henrik), Þorsteini Gunnarssyni (Jósep), Sigurði St. Helgasyni Felix).

HKESSANTU COLA DMKKUR (sp~ur\
$ane J)ovell endurfcedd
Fyrir sex árum sagði Jane Powell:
„Gallinn á mér er sá, að ég get notað
bæði hendur og fætur en ekki haus-
inn.“ Fyrir fimm árum varð liún
skærasta stjarnan lijá Metro-Gold-
wyn-Mayer. Fyrir fjórum árum fór
hjúskapur hennar og Geary Steffens
að verða laus í böndunum. Fyrir þrem
árum lék hún enn áferðarfallegar ung-
meyjar hjá MGM þó að hún grátbændi
um að fá veigameiri hlutverk.
í árslok 1954 giftist hún Pat Nerney
— og fyrir tveim árum var hún at-
vinnulaus kvikmyndaleikari. MGM
hafði enga gamanleiki handbæra og
treysti henni ekki til að leika annarrs
konar hlutverk. Og í soptember sama
ár var hún, samkvæmt beiðni sinni,
leyst frá samningum við félagið.
Hún átti enn óleiknar þrjár mynd-
ir fyrir MGM, og félagið fékk hana
til að skuldbinda sig til að leika í einni
rnynd á ári í þrjú ár. Liði eitt ár svo,
að félagið hefði enga mynd, sem hent-
aði henni, féll skuldbindingin um eitt
ár niður. Frú Nerney þótti þetta
kostakjör, liún átti von á þriðja barn-
inu um þær mundir, og á fyrra árs-
helmingi 1956 var hún aðeins „heima-
verandi húsmóðir“. MGM hafði ekk-
ert verkefni lianda henni og Jane og
Pat ráðgerðu að fara í skemmtiferð
til Afríku. Síðan „Allir á þilfarið!"
var leikið 1954 hafði Jane ekki staðið
frammi fyrir kvikmyndavél, og ekki
gert neitt til að minna á sig, nema
hvað ihún sýndi sig i náttklúbbum.
Og flestir héldu að leikferill hennar
væri á enda.
En daginn áður en hún ætlaði að
leggja upp til Afríku fékk hún tilboð
frá RKO. Förinni var frestað og Jane
lék í léttum söngleik, sem heitir „The
Girl Most Likely“, sem þykir prýði-
leg mynd. Og svo kom skriðan: Jane
á að lcika i þrem myndum fyrir RKO,
hefir samið um grammófónsöng og
plötur liennar renna út. Ein þeirra
dæmdist vera ein af tíu vinsælustu
plötunum, sem komu út í Bandaríkj-
unum í fyrra. Hún heitir „True Love“.
Jane Powell hefir laglega rödd,
dansar ágætlega og hefir greind til
að leika alvarleg hlutverk svo vel sé.