Fálkinn - 17.01.1958, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
m y
ERFIÐIR KOSTIR
¥
K
%
%
K
*
K
FRAM H ALDSSAGA
Nr. 6
y
%
%■
y
%
*
y
K
*>i)&*>í)&*>í)£*>&)á*>&)á*
— Komdu strax, ef þú vilt. Hann pabbi
þinn verður ekki heima í dag. Það væri gam-
an ef þú kæmir mér til skemmtunar.
Það var ekki oft sem móðir hennar iét á
sér heyra, að hún hefði tilfinningar, og Ant-
oníu hlýnaði um hjartaræturnar.
SKJALIÐ.
Miðdegisverðurinn var tilbúinn þegar Ant-
onia kom heim, og þær mæðgurnar töluðu
um daginn og veginn meðan þær voru að
matast. Antoníu fannst á sér, að móðir henn-
ar ætlaði að tala við hana um eitthvað en
kæmi sér ekki að því. En það var eins og
þegjandi samningur þeirra, að hvorug minnt-
ist á vandamál við borðið. — En þegar þær
voru sestar við kaffibollann inni í stofunni
setti Antonía kjark í sig — en móðir hennar
varð fyrri til.
— Hefir þú nokkuð saman við Shardon
sjálfan að sælda? spurði hún upp úr þurru.
— Já, í dag — í fyrsta skipti. Ég hafði
hugsað mér að tala við þig um það. Það kom
dálítið fyrir ...
— Það er það sem ég ætlaði að tala við
þig um, greip móðir hennar fram í. — Hefir
hann nokkra hugmynd um hvers dóttir þú
ert?
— Nei. Ég sagði þér að ég hefði breytt
um nafn.
— Já, ég veit það. En þér er ekki lagið að
blekkja fólk. Mér datt í hug hvort þú hefðir
komið upp um þig nú þegar.
— Vitanlega ekki, sagði Antonía. — En
hvers vegna skiptir það svo miklu máli,
mamma? Hefir pabbi nokkur skipti við Shar-
don?
— Hvers vegna spyrðu um það?
— Það hefir verið að vefjast fyrir mér
frá upphafi. Og í dag sá ég af tilviljun skjal
með rithönd pabba í skápnum hjá Shardon.
— Sástu það? Antonía hafði aldrei séð
móður sína takast eins á loft og hún gerði
núna. — Ertu viss um það, Antonía?
— Hárviss. Það datt út úr skápnum með
ýmsum öðrum blöðum, og ég tók það upp
fyrir hann. Þetta blað lá efst. Mér getur ekki
hafa missýnst.
— Þú handlékst blaðið ... Það var líkast
og móðirin talaði við sjálfa sig.
— Já. Er þetta þýðingarmikið skjal?
Móðir hennar svaraði ekki undir eins, og
augnabliki síðar sagði Antonía með bænar-
róm: — Geturðu ekki sagt mér hvað felst
í þessu? Hefirðu nokkra ástæðu til að vera
hrædd við það? Hefir Shardon eins konar
— vald — yfir pabba?
Þó að móðir hennar svaraði engu ennþá
virtist henni vera rórra en áður. Allt í einu
virtist hún skilja spurningu Antoníu. — Nei,
væna mín. Það er ekki um það að ræða að
hann sé á hans valdi, svo að maður noti þín
orð. En dálítið hefir komið fyrir, sem er mjög
óþægilegt. Það er eins gott að ég segi þér það.
Hver veit nema þú getir hjálpað okkur.
Antonína var strax á verði. — Ég geri ekk-
ert óheiðarlegt, svaraði hún um hæl.
Móðir hennar hló. — Heldurðu að ég hefði
leyft þér að flytjast að heiman, ef ég hefði
ekki verið þér sammála um að okkar iíf
hæfir ekki þér? Ég er skrambi hrædd um að
þú yrðir fremur til trafala en trausts og halds.
En væri ekki skynsamlegra að þú hlustaðir
á það sem ég ætla að segja, og biðir með að
verða hrædd þangað til þú hefir heyrt það?
— Jæja, sagði Antonía öllu rórri. — Segðu
mér hvað það er.
— Það var gott, sagði móðir hennar þurr-
lega. — Jæja, hlustaðu nú á. Pabbi þinn og
Shardon hafa starfað saman í mörg ár ...
— Áttu við að hann sé þá féglæframaður
líka? Antonía varð í rauninni enn meira hissa
á þessu en fréttinni um föður sinn.
Móðir hennar andvarpaði, óþreyjufull. —
Ef þú vilt endilega fá þrá þinni fullnægt —
eftir að kalla hlutina réttu nafni þá svara ég
— já.
— Ég trúi þessu ekki! sagði Antonía.
— Hvers vegna ekki, spurði móðir hennar
hvasst.
— Það er óhugsandi! Hann er ekki þannig
gerður. Antonía fann sér til mikillar furðu
að henni lá við gráti. — öll framkoma hans
ber vott um — skilyrðislausa ráðvendni.
Móðir hennar hló stutt. — Það tilheyrir
starfinu, góða Antonía. Heldur þú að við
gætum lifað eins og við gerum, ef allir tryðu
ekki að við værum heiðarleg?
Antoníu langaði til að svara að í raun og
veru væri lítill heiðarleikabragur á foreldr-
um sínum og þess vegna brygði henni minna
í brún þó að hún heyrði eitthvað misjafnt
um þau en um Shardon. En það gat hún auð-
vitað ekki sagt. Og hvað hafði hún eiginlega
að styðjast við, ef hún vildi taka upp vörn-
ina fyrir Shardon? Alls ekki neitt, nema að
hann hafði komið henni mjög vel fyrir sjónir
einmitt núna í dag, og að henni féll betur og
betur við hann.
„Á VALDI SHARDONS
Antoníu fannst allt í einu að þetta skipti
ekki neinu máli lengur. Best að fá að vita
það sem hægt var að fá að vita.
Móðir hnenar leit hálf ólundarlega til
hennar. — Eins og þú getur hugsað þér,
byrjaði hún — eru viðskipti Shardons miklu
yfirgripsmeiri en föður þíns — en við þurfum
ekki að fara frekar út í þá sálma núna. En
honum hefir gramist núna lengi, að faðir þinn
vinnur alveg sjálfstætt og án hans íhiutunar.
Antonía varð ókyrr á stólnum, en reyndi
ekki að grípa fram í. Þetta var svo óvirkilegt
og gífurlegt, að henni fannst það mundi verða
þýðingarlaust þó að hún kæmi með einhverj-
ar mótbárur.
— Til þessa hefir Shardon aidrei náð tang-
arhaldi á okkur .. . Antonía tók eftir að hún
sagði „okkur“. — En, hélt móðir hennar
áfram, — síðustu vikuna ...
Hún þagði svo lengi að Antonía greip fram
í: — Já, hvað gerðist síðustu vikuna?
— Síðustu vikuna, hélt frú Marlow áfram
og taiaði hægt, eins og hún þyrfti að ieita að
orðunum, — hefir honum tekist að flækja
föður þinn inn í fremur leiðinlegt mál — sem
hann að öðrum kosti hefði aldrei komið
nærri.
— Hvers vegna ekki? spurði Antonia stutt.
— Vegna þess að í öllum viðskiptum, okkar
ekki síður en annarra, er áhættan mikil eða
lítil. Við setjum okkur ákveðin takmörk, og
áður en Shardon setur sér sín.
Antonía vætti þurrar varirnar með tung-
unni. — Ég skil. Shardon fékk ykkur í brask,
sem honum þótti of kámugt til að koma
nærri því sjálfur?
Frú Marlow gerði sér upp hlátur. — Þarna
var sumt innifalið sem varð að gerast skrif-
iega. Það er hlutur, sem maður skyldi alltaf
vara sig á. Antonía, og . . .
— Hér er þá um að ræða fölsun eða bein
svik, eða eitthvað þess háttar?
— Ég held ekki að við þurfum að fara nán-
ar út í það, sagði móðir hennar. — En merg-
urinn málsins er að skjalið í skáp Shardons
getur komið okkur á kaldan klaka. Meðan
hann hefir það, erum við bókstaflega á hans
valdi.
Nú varð löng þögn. Loks sagði Antonía
hikandi: — Ég skil ekki hvað ég ætti að geta
gert í þessu. Þú verður að afsaka að ég segi
það, en „svo er uppskera, sem sáð er til“.
— Það er hægast að segja það, svaraði
móðir hennar. — En þú skilur sjálfsagt, að
nú er svo ástatt fyrir okkur, að Shardon get-
ur þvingað okkur til að gera hvað sem hon-
um líst. Og það eru skítverk, sem hann vill
láta okkur vinna, Antonía. Þér finnst kannske
að ég geri óþarflega mikið úr þessu, en eins
og ég sagði, höfum við alltaf sett okkur á-
kveðin takmörk. Ef við náum ekki í þetta
skjal, getum við — ef hann beitir sér — átt
á hættu að verða að velja hvort við viljum
heldur drepa mann eða verða gjaldþrota.
Antonía hélt báðum höndunum fyrir and-
litið. — Ég trúi þessu ekki! sagði hún ör-
vílnuð. Svona kemur aldrei fyrir hjá venju-
legu fólki!
— Við erum alls ekki svokallað „venjulegt
fólk“, sagði móðir hennar.
Antoníu langaði til að hrópa: — Nei, en
það er ég! En ef til vill var hún svo flækt í
þetta mál — móti vilja sínum — að hún gat
ekki gert kröfu til að vera kölluð „venjuleg"?
— Þetta er auðvitað það ítrasta, sem mað-
ur getur hugsað sér, sagði frú Marlow. —
Ég held varla að Shardon mundi neyða okk-
ur til örþrifaráða. En ég vil að þú skiljir, að
við erum algerlega á hans valdi meðan hann
hefir umráð yfir þessu skjali.
— Hættu nú að tala um þetta, mamma!
Hvað heldurðu að ég geti gert í þessu? sagð
Antonía. Hún heyrði á tóninum í móður sinn
að hún ætlaði að biðja hana einhvers.
— Ja, það veit ég ekki ennþá, sagði hún
ofur rólega, — en manni finnst nærri því að
það sé ráðstöfun örlaganna að þú skulir