Fálkinn - 06.03.1959, Síða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
R U Z I C K A :
Zónlisi
í hátalaranum
MaSurinn á kaffihúsinu leit ólund-
arlega í allar áttir. ÞaS var auðséð
aS liann var að gá að einhverju.
Loks kom hann auga á gestgjafann.
— Getið þér ekki iosað niig við þenn-
an bölvaðan hávaða? sagði hann
ergilegur.
— Útvarpið?
— Já.
— Það er Mozart, herra minn!
sagði gestgjafinn.
— Einmitt þess vegna. Mozart!
Mozart! Og áður var það Haydn!
Kallið þér það tónlist. Hefði það ver-
ið Wagner eða Richard Strauss! Eða
herhljómsveit, virkilega stór og spilað
gjallandi marsa! En Mozart! Er hœgt
að kalla það tónlist?
Gestgjafinn brosti vorkunnsamlega.
— Smekkurinn er misjafn, sagði hann
og yppti öxlum. En hann gerði reikn-
ing án gests.
— Hér er ekki um smekk að ræða,
heldur tónlist! hrópaði gesturinn.
Þessa veinandi kattatónlist. Hver
haldið þér að þoli slíkt? Þessi tón-
list ætti að vera bönnuð með lögum!
Hún gerir aðeins tjón. Ég gæti sagt
yður ýmislegt, herra minn, í sam-
bandi við tónlist Haydns ...
— Já, blessaðir gerið þér það!
— Fyrir nokkrum árum var ég
staddur í litlum bæ, og þar kom ég
i hús með garði í kring, rétt fyrir
man bæinn; það voru ung hjón, sem
áttu heima þar. Þau hlustuðu á út-
varpið frá því á morgnana og fram
á kvöld. Hátalarinn þagði ekki augna-
blik. Og það drundi i honum eins og
í ... ja, ef hátalari gæti orðið hás af
að espa sig uin of, mundi þessi fyrir
löngu vera orðinn eins og hrafn í
málinu! Ungu hjónin voru ails ekki
heyrnarsljóg, en þau liéldu því fram
að tónlist væri ekki tónlist ef hún
væri ekki sterk. Þau sögðu að hátal-
arinn héti hátalari af því að hann
ætti að tala hátt. Jæja, það voru rök
fyrir sig! Eitt kvöldið sátu ungu
hjónin við borðið í stofunni og hátal-
arinn öskraði svo, að ekki heyrðist
mannsins mál. Það glamraði i rúðunni
undan vögguvísu Schurnanns. Þennan
hávaða hafði innbrotsþjófur notað
sér og hafði brölt inn í svefnherberg-
ið, við hliðina á stofunni. Útvarpseig-
endur og einkum ákafir útvarpshlust-
cndur eru manna bestir til að stela
frá, því að hver heyrir hvað gerist
í næsta herbergi, þegar liann er að
hlusta á það, sem gerist 500 kilómetra
í burtu?
— Alveg rétt, sagði gestgjafinn.
Gesturinn hélt áfram: — Meðan
þjófurinn var að athafna sig heyrðist
allt í einu skilnaðarsinfónían eftir
Haydn, þetta fræga verk, þar sem
hljóðfæraleikararnir hætta hver eftir
annan, slökkva á kertinu sínu og fara
úr salnum, af þvi að fólk getur ekki
horgað þeim kaupið. Sinfónían byrjar
mjög venjulega — með trumbuslætti
og básúnurokum, en verður smám
ssman veikari og veikari uns loks
heyrast aðeins fjögur liljóðfæri. Svo
fer klarinettistinn, síðan III. fiðlar-
CASTILLO.
Svart silkisatín með vírofnum fiðr-
ildum, blómum og blöðum er efnið í
þessum kjól. Bolurinn er hnepptur í
hálsinn að aftan og að mitti en um
m,i(ljtið bundið með frynsuborða.
Skórnir eru úr sama efni og kjóllinn.
Fjaðurskúfur á hattinum.
T Lsku.myn.dLr
arinn, II. fiðlarinn og nú er ein fiðla
eftir. En ein fiðla er engin liljóm-
sveit, hversu hátt sem liátalarinn er
skrúfaður. Innbrotsþjófurinn hafði
gert ráð fyrir að ])essi sinfónia væri
eins og allar aðrar sinfóníur, hann
hafði ekki búist við þessari kyrrð —
og hvað svo: lijóriin heyrðu til hans,
fóru inn í herbergið og maðurinn fékk
tveggja ára tukthús.
— Já, þetta var einkennilegt, sagði
gestgjafinn.
— Þarna sjáið þér. Ef Haydn liefði
ekki verið i útvarpinu beldur Tann-
háuser forleikurinn eftir Wagner eða
„Ugluspil“ eftir Ricliard Strauss,
hefði innbrotsþjófurinn ekki verið
tekinn.
Nú skildi gestgjafinn ekki vel sam-
hengið.
— Fyrirgefið þér — yður hlýtur
að þykja vænt um að innbrotsþjófur-
inn var tekinn?
— Mér. Hvers vegna?
— Ég meina, úr því að þér voruð
vinur hjónanna.
Gesturinn liló.
— Vinur hjónanna, ég? Innbrots-
þjófurinn var ég!
HVERS VEGNA KEMUR ÞÚ EKKI?
Framhald af bls. 9.
— Hefir eitthvað sérstakt komið
fyrir, Vivece? spurði Rolf.
— Já, það er alveg sérstakt, og þú
verður að lofa mér að koma strax. Ég
skal segja þér erindið þegar ég kem.
Aldrei hélt ég að sá dagur mundi
koma að ég bæði mér pilts og fengi
hryggbrot, sagði Vivece nokkru siðar,
er iiún stóð andspænis Rolf i herberg-
inu hans.
— En skilurðu ekki, Vivece, hvílík
fjarstæða þetta væri. Ég get ekkert
veitt þér af þeim þægindum, sem þú
ert vön.
— Og sem þú heldur að ég geti
ekki lifað án? En þér skjátlast, Rolf.
Ég get lifað án mikilla þæginda, en
án ástarinnar get ég ekki lifað. Og ég
get aldrei elskað neinn annan en þig.
— Þetta er fásinna, Vivece. Þú iðr-
ast eftir þetta.
— Ég ætla að hætta á það, sagði
Vivece brosandi. Jæja, hverju ætlar
þú að svara bónorðinu?
Rolf faðmaði hana að sér og varir
þeirra mættust í kossi, sem varð svo
langur að hún stóð á öndinni. Það var
svarið hans — og svarið, sem hún
hafði vonast eftir.
HATTAR. — Nýju hattarnir eru látn-
ir ná niður um eyrun en kollurinn
veitir aftur. Þeir eru flestir kollháir.
Derhúfan frá Dior fer ungum stúlk-
um mjög vel. Fallegir leopardshatt-
urinn frá Monsien Svend er látinn
hallast á höfðinu og Bartes hatturinn
er líklegur til að öðlast' liylli.
Vitia þér...?
VD 39-1
að ef bókum þeim, sem koma út
á hverju ári, væri skipt jafnt
milli allra jarðarbúa, mundu
koma tvær bækur á mann?
En ef þessi útbýting færi fram
mundu vafalaust margur verða fyrir
vonbrigðum. Því að önnur bókin yrði
kennslubók.
að meira en þriðjungur mann-
kynsins borðar eingöngu með
fingrunum?
Það eru, nánar tiltekið 37 af hverj-
um hundrað, sem nota þessa einföldu
og handhægu aðferð i stað þess að
vera að burðast með hníf og gaffal.
En rúmlega fjórði iiver borgari ver-
aldar, eða 26 af hverjum hundrað ét-
ur með prjónum, en aðeins 16 af
hundraði notar hnif, skeið og gaffal.
— Afgangurinn — 21 af hundraði not-
ar einhvern áðurnefndra borðsiða að
meira eða minna leyti.
að í amerískum sjúkrahúsum er
starfsfólkið tvöfalt fleira en sjúkl-
ingarnir?
Framfarir læknalistarinnar og um-
önnunar sjúkra liefir eigi aðeins haft
í för með sér fjölgun sjúkrarúma held-
ur líka miklu betri hjúkrun en áður
gerðist. — Fyrir tiu árum var fjöldi
starfsfólks fyrir hverja 100 sjúklinga
orðinn 153, þar sem best var, en nú
er hann orðinn 213.
”rrt&> COLA
(Spur) oitVKJK