Fálkinn - 06.03.1959, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
»»»» framha l d s s a g a *XA*XA*XA*>£A
Á$T1R í feluleib
15.
FRAMHALDSSAGA *XA*XA*>íA*>£A
b---—--—------—----—~~—--—-—-------—-——->
Hún var í gulum langbrókum og hvítri
blússu, og jarpa hárið var vafið í hnút í hnakk-
anum. Hún var með svartan blett á nefinu og
það gerði hana enn unglegri, en hörðu drætt-
irnir kringum munninn höfðu ekki máðst
burt.
Elisabeth leit kringum sig í stofunni, sem
var enn eyðilegri en í fyrra skiptið. — Er að-
aihreingerning hjá yður? spurði hún.
— Nei, ekki núna. — Þetta leit svona út
þegar ég kom hingað. Ég hefi búið um mynd-
irnar mínar niður í kassa. Hún pírði augun-
um. — Hvernig finnst yður að þurfa ekki að
Ieika Amy? Þér hljótið að hafa mikið vilja-
þrek.
— Hvers vegna haldið þér það?
— Það er enginn hægðarleikur að fá Amy
til að fallast á svona ráðagerð. Það kom bros
á varir hennar. — Við sem höfum takmarkaða
péninga njótum ekki mikils af tilverunni, og
því ekki að neyta allra bragða til þess að koma
ár sinni fyrir borð.
Elisabeth andmælti henni ekki. Það var við-
bjóðslegt að heyra, að nokkur skyldi halda að
þetta hefði verið hugmynd hennar sjálfrar,
en hún vildi ekki ræða um það við Celiu. Hún
fór að iðrast eftir að hún skyldi hafa komið
hingað.
— Hefir bróðir yðar hugsað nokkuð frekar
um húsbygginguna? spurði Elisabeth til að
tala um eitthvað annað.
— Tim hugsar aldrei um vinnu nema þegar
hann neyðist til þess. 1 þessum hitum fjölgar
maurunum hræðilega og þeir fylla allt húsið.
Heilbrigðisfulltrúinn sagði nýlega að þetta
hús mundi fara í næstu ofviðrunum. Tim seg-
ir að hann vilji heldur sofa í tjaldi.
— En þér þá? spurði Elisabeth. Það er
hættulegt fyrir yður að verða hérna þegar
fárviðrin koma.
— Já. Það var tindrandi undirtónn gleði í
röddinni. — Julian hefir bannað mér að verða
hérna. Það er þess vegna sem allt er á rúi
og stúi hérna. Ég er að búa um dótið mitt.
— Hefir Julian bannað yður að verða
hérna? endurtók Elisabeth hægt. — Hvenær
gerði hann það?
— Kvöldið sem samkvæmið var hjá hon-
um. Það gerðist margt það kvöld! Celia
gaut augunum til hennar útundan sér. —
Hann var ósköp góður við mig og sagði mér
að vera tilbúin til að flytja fyrirvaralaust. Það
hefir margt breyst undanfarið.
— Vissuð þér að hann ætlaði í ferðalag?
— Hann minntist ekkert á það, en ég skildi
samhengið þegar ég frétti um það daginn eft-
ir. Meira get ég ekki sagt yður.
Samt fannst Elisabeth að hún mundi geta
það ef hún vildi. Þetta ijómandi bros sem var
á henni þegar hún heilsaði, talaði sínu máli,
og það hafði komið sigurglampi í augun á
Celiu þegar hún var að tala um Julian. „Það
hefir margt breytst undanfarið!"
Það fór skjálfti um Elisabeth. Celia var
einstaklega lagleg og alls ekki heimsk og fleiri
kosti hafði hún. Hún gat verið bljúg og með
trúnaðartraust í augunum þegar hún var að
dansa við Julian. Og hún gat verið þjálfuð
íþróttastúlka með granna, brúna leggi og
snör í hreyfingum á tennisvellinum. Og
kannske hafði hún fleiri kosti, sem karlmenn
einir tóku eftir.
Elisabeth hafði ekki trú á því að Julian
væri í alvöru að draga sig eftir Celinu. Hann
var of varkár til þess. En hann vissi áreiðan-
lega hvern hug Celia bar til hans. Hann þekkti
sitt eigið aðdráttarafl og hann hafði sjálfsagt
varið mörgum árum til að þjálfa og þroska
það viljaþrek og stjórn á sjálfum sér, sem
maður í hans stöðu þurfti á að halda. Hann
gat verið ástfanginn af Celiu án þess að nokk-
urn grunaði.
— Ætlið þér að flytja í gistihúsið? spurði
hún fljótmælt.
Celia yppti öxlum. — Ég geri það sem
Julian segir mér. Hann er svo nærgætinn og
umhyggjusamur að ég get ekki neitað hon-
um um neitt.
Elisabeth beit á vörin. Orð Celiu stungu
hana eins og rekinn væri í hana hnífur. Ef
þetta var ást þá var betra að vera án hennar.
Ef hún náði tökunum þá var maður glataður.
Hún stóð stirðlega upp og sagði: — Jæja,
nú verð ég að fara. En látið mig umfram allt
vita ef ég get orðið yður að liði.
— Þér talið eins og þér væruð landstjóra-
dóttir í raun og veru. Celia brosti. Ef ég á að
vera hreinskilin verð ég að segja yður að ég
hefi aldrei á ævinni orðið jafn glöð eins og
þegar ég heyrði að þér væruð Elisabeth
Mayne. Ég er viss um að Julian mundi aldrei
vilja giftast þeirri réttu Amy — hún fellur
ekki í hans smekk — en ég þykist viss um
að honum lítist mjög vel á yður. En nú stönd-
um við — þér og ég — jafnfætis. Eg vona
að þér takið yður ekki nærri að ég tala hisp-
urslaust.
— Nei, ekki vitund, sagði Elisabeth lágt.
— En það er alger óþarfi. Heilsið bróður
yðar. Verið þér sælar!
Fimm dagar voru liðnir síðan Elisabeth
hafði ekið í landstjórabílnum frá Mueng, eft-
ir að hafa frétt að Julian hefði faríð í ferða-
lag fyrirvaralaust, og henni fannst hún hljóta
að verða ávallt í döprum hug á heimleið eftir
þetta. I dag var hún enn bágari en nokkurn
tíma áður.
Julian var „nærgætinn" við Celiu. Hann sá
um hana og gætti þess að hún yrði ekki fyrir
óþægindum. Hið blinda traust Celiu var
nærri því hlægilegt, fannst henni. Hún
var þó orðin tuttugu og fimm ára og hafði
farið frá London til Bolani ein síns liðs — og
þá hlaut hún að vera fær um að standa á eig-
in fótum.
Sem betur fór var Amy ekki heima. Elisa-
beth fór inn í svola stofuna og settist í einn
af mjúku damaskstólunum. Loks skildist
henni fyllilega hvað það var ,sem hafði gerst.
Julian elskaði Celiu. Um kvöldið, eftir að
gestirnir voru farnir, hafði hann hugsað sig
um vel og lengi. Eftir að hann hafði misst
tækifærið til að bjóða landstjóradótturinni
hjarta sitt og hönd, var hann frjáls og gat
gifst hverri sem hann vildi. Honum mundi
ekki reynast jafn auðvelt að ná takmarkinu
ef Celia yrði konan hans, en hann mundi ná
því samt, þó að það tæki dálítið lengri tíma
en hann hafði áætlað.
En Elisabeth var sannfærð um að Celia
væri ekki rétta konan handa manni eins og
Julian. Celia gat verið alúðleg og nógu ieik-
inn til að standa í þeirri stöðu, sem embætti
hans fylgdi, en hana skorti dálítið, sem var
mjög mikilsvert: hreinskilni.
Celia elskaði ekki Julian. Hún var ástfang-
in af myndinni af sjálfri sér sem konunni hans.
Hún gat ekki elskað heitt og í fullri einlægni.
Hún þráði að giftast peningum og góðri stöðu.
Tim hafði líklega skrifað henni og sagt henni
að nóg væri til af ógiftum mönnum á Bolani,
og hún hefði hænst að Julian eins og köttur
að rjómaskál. Skrítið að henni skyldi alltaf
detta í hug köttur þegar hún hugsaði til Celiu.
Elisabeth spratt upp. Hún mátti ekki láta
illu hugsanirnar ná yfirhendinni. Hún hafði
engar sannanir fyrir því að hún hefði rétt
fyrir sér í þessum bollaleggingum sínum, og
Julian var glöggskyggnari en svo að hann
léti kvenfólk leika á sig. Hann vissi hvað hann
vildi og það eina sem hann gat boðið konu
var góð staða og hálfvolg nærgætni. Allur
hans vilji, atorka og áhugi var einskorðaður
við starfið hans.
LANDSTJÓRINN KEMUR.
Næstu dagana var Elisabeth sí og æ með
höfuðverk. Hún hataði Julian en þegar storm-
arnir fóru að ágerast á nóttinni bylti hún sér
sitt á hvað í rúminu og var hrædd um líf hans.
Hún spurði aðstoðarmann hans frétta eins oft
og hún taldi gerlegt, en hann gat lítið sagt
henni annað en það, að skisptjórinn á einum
vörubátnum hefði séð vélbát Julians liggja
fyrir festum í Yefuang, sem var ein af hin-
um minni eyjum.
Einn daginn, fyrri partinn, sátu Elisabeth
og Amy á svölunum og voru að kveljast í
hita. Elisabeth hafði reynt að fara að sauma
en gefist upp. Amy sat og spennti greipar fyr-
ir aftan hnakka og starði niðureftir heim-
reiðinni. Það var hún, sem fyrst kom auga
á Peter.
— Hvað er manngarmurinn að hugsa?
sagði hún reið. — Þarna kemur hann akandi
á hestvagni. Ég hélt að Malayarnir einir not-
uðu þau samgöngutæki.
— Hann á engan bíl, þú manst það víst.
Peter var auðsjáanlega að flýta sér. Þegar
hann kom upp að stéttinni var hann kafrjóð-
ur og löðrandi í svita.
— Það var gott að ég hitti ykkur báðar!
kallaði hann. — Við höfum frétt af skipinu.
— Skipinu? Elisabeth stóð upp. — Áttu
við vélbátinn?
— Nei, skipið — stjórnarskipið. Faðir
þinn er að koma heim, Amy. Hann getur ver-
ið kominn eftir hálftíma.
— Ertu alveg viss um þetta?
— Já, handviss. Ég var á skrifstofunni
þegar þeir fengu skeytið.