Fálkinn - 06.03.1959, Side 13

FÁLKINN
13
Amy roðnaði i kinnum. Augun dönsuðu. —
Loksins fæ ég þá að sjá hann pabba minn.
Við skulum fara og taka á móti honum.
— Getið þið ekki biðið eftir mér, sagði
Peter. — Ég get ekki látið sjá mig í þessum
flíkum. Það er ekki viðeigandi að koma í
stuttbuxum.
— Þú verður að gera það samt. Við erum
að minnsta kosti kortér að komast niður að
höfn.
— Já, en skipið er langt úti ennþá. Þeir
gátu rétt grillt í það í kíki. Þeim taldist til
að það yrði að minnsta kosti hálftími þangað
il það kæmi inn. Ef bíllinn ekur hratt verð-
um við ekki nema 7—8 mínútur inn í bæ. Þá
hefi ég tíu mínútur til að hafa fataskipti,
en ég skal ábyrgjast að ég get gert það á
fimm. Gerðu þetta nú fyrir mig, Amy.
— Jæja þá, sagði hún með semingi. —
En þá er best að þú takir bílinn einn og komir
sVo aftur og sækir okkur. Ef þú ert ekki
kominn eftir tíu mínútur, náum við í annan
bíl og förum í honum. Ég verð að standa á
bryggjunni þegar pabbi kemur.
— En það var ég sem sagði þér fréttina,
sagði hann.
Amy leit þreytulega- á hann. — Annað
hvort var nú að þú gerðir það. En ef þú vilt
stökkva upp á nef þér þá gerðu svo vel!
Brosið hvarf af andlitinu á honum er hann
sneri frá. — Þú ert vanþakklátasta skepnan
sem ég hefi nokkurn tima vitað, sagði hann
og hvarf á burt.
Troðfullt af fólki á bryggjunni. Fremst
stóð hervörðurinn, næst aðstoðarmaður um-
boðsmannsins og Malayarnir tveir, sem áttu
sæti í ráðinu, í sínum besta skrúða. Rajainn
sat í hvítum fötum og rauðri kápu undir gríð-
armikilli sólhlíf, rauðri á lit og með gylltum
skúfum. Hann var umkringdur af elstu borg-
urum bæjarins og hann virtist vera að skipa
almúganum að halda sig bak við markalín-
una.
Það var falleg sjón að sjá hvítu snekkjuna
nálgast bryggjuna. Sólsegl hafði verið strengt
yfir þilfarið og Amy beygði sig fram í bíln-
um til að sjá betur. — Hann er ekki á þilfar-
inu, sagði hún kvíðafull. — Það eru ekki nema
einhverjir af skipshöfninni þar.
Peter ,sem sómdi sér ágætlega í hvítum
fötum og með blátt hálsbindi, sagði í vor-
kunnartón: — Landstjórar eru ekki vanir að
tildra sér upp á þilfar og veifa sig í land. Þeir
láta ekki sjá sig fyrr en skipið er lagst við
bryggjuna og landgangurinn kominn á sinn
stað.
Amy gaut hatursaugum til hans — hann
sat frammi í hjá bílstjóranum — og svo fór
hún að horfa á skipið aftur. Það hægði á sér
og leið upp að bryggjunni, trossum var fleygt
í land og festar bundnar, landgangurinn sett-
ur á sinn stað og hásetarnir skipuðu sér í röð
á þilfarinu.
Landstjórinn kom út úr klefa sínum. Hann
var hár og grannur og teinréttur í viðhafn-
arbúningnum. Hann heilsaði og gekk niður
landganginn. Peter fór út úr bílnum ásamt
ungu stúlkunum og þau stóðu þrjú saman og
horfðu á landstjórann hneigja sig fyrir ráðs-
meðlimunum, tala nokkur orð við rajann og
heilsa fagnandi eyjaskeggjunum. Þegar hann
kom auga á Amy flýtti hann sér til hennar
og faðmaði hana að sér.
— Komdu sæl, væna mín, hvernig líður
þér? Halló, Elisabeth — það var gaman að sjá
þig hérna með Amy.
Kuldaleg rödd sagði: — Þetta er aðjútant
yðar, sir Henry — Peter Gilmering.
Elisabeth trúði ekki sínum eigin eyrum.
Julian stóð við hliðina á henni.
— Já, einmitt, sagði sir Henry. Hann virti
Peter fyrir sér frá toppi til táar og sagði: —
Þér verðið að koma með okkur heim, Gil-
mering.
Billinn var opnaður. Sir Henry og Amy fóru
inn og settust í aftursætið. Peter settist fram
í hjá bílstjóranum. Bíllinn rann hægt af stað
og Elisabeth fannst eins og hún hefði verið
skilin alein eftir í roki.
Á næsta augnabliki ók bíll Julians fram og
hann ýtti henni inn í aftursætið án þess að
segja orð, og settist við hliðina á henni. Hann
sagði bílstjóranum að elta bíl landstjórans, og
svo var haldið inn Strandgötuna.
Julian talaði ekkert við hana fyrr en þau
voru komin spölkorn út fyrir bæinn. — Hvað
er að? spurði hann rólega. — Líkar yður ekki
að aka í bíl, sem ekki er alveg eins fínn?
Hún hnipraði sig betur inn í hornið inn í
hornið og starði út um gluggann. — Ég skil
ekki hvað þér eigið við.
— Ég hugsa að þér skiljið það. Röddin var
lág. — Þér eruð ekki nema Elisabeth núna,
vitið þér.
Það var ótrúlegt að hann sat þarna og var
að erta hana, eins og ekki væru liðnar nema
nokkrar mínútur síðan Amy hefði flett ofan
af svikunum, og eins og ekkert væri kynlegt
við hið snögglega hvarf hans.
— Ég hefi aldrei verið annað en Elisabeth,
sagði hún. — Þetta var ekki annað en . . .
gaman.
— Ekki græskulaust gaman, ef ég má segja
mina skoðun á þvi. En þið Amy hafið líklega
dálítið sérstakar hugmyndir um gaman. Nú
varð þögn. Svo sagði hann kaldhæðinn: —
Það var falleg móttaka sem ég fékk. Kalt
bak og andlit sem sneri undan.
— Við hverju höfðuð þér búist? Hljóm-
sveit sem léki: „Velkominn, hetjan af hafi“?
— Það skiptir engu máli, sagði hann. —
Ég er bara þreyttur.
Þau óku um stund þegjandi og voru komin
upp að trjágöngunum við landstjórabústað-
inn er hann sagði: — Ef þér hafið haft áhyggj-
ur af þátttöku Gilmerings í gamanleiknum
ykkar, þá er það ástæðulaust. Þér hafið
hugsað mikið um það, er ekki svo?
Hún leit til hans. Stálblá augun voru köld
og þóttaleg. Hún saup hveljur og lyfti hök-
unni. — Já, það hefi ég gert, sagði hún. —
Hann tók þátt í þessu nauðugur, og okkur
finndist ranglátt ef hann ætti að gjalda þess.
— Lofuðuð þér honum að þér skylduð
biðja mig um að hafa ekki orð á þvi við sir
Henry? spurði hann.
— Já, svaraði hún forviða. — Hvernig
vissuð þér það?
— Ég veit ekki — það lagðist svona í mig.
En ég reyndi að gera svo vel sem ég gat. Eg
sagði sir Henry alla söguna um borð í skip-
inu, og sagði honum hana eins og hverja aðra
gamansögu. Hann skildi undir eins að það var
Amy, sem hafði átt upptökin að þessu, og ég
býst ekki við að meira verði minnst á það við
ykkur.
— Þakka yður innilega fyrir, hvislaði hún.
— Ég gerði það vegna sir Henry, sagði
hann strax. — Hann hefir líklega átt erfiða
daga og mér fannst illa gert að spilla fyrir
honum heimkomugleðinni. Til allrar ham-
ingju gat hann hvílst vel um borð, en hann
verður að fara sér hægt næstu vikurnar.
FÁLICINN — VIKUBLAf) MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—G. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Iljaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson reytir
jólagæsina.