Fálkinn - 14.08.1959, Side 9

FÁLKINN
9
Bréfin, sem hann hafði beðið
Önnu um að brenna, þegar ....
— Bréfin sem þú skrifaðir henni
Önnu vinkonu þinni þegar þú varst
að heiman í fyrra. Ég verð að segja,
að þau afhjúpa nýja hlið á þér, sem
ég vissi ekkert um áður. Þú hlýtur
að hafa setið á strák þínum í mörg
ár.
Hann spratt upp, sótrauður af
vonsku.
— Hvernig komst þú yfir þessi
bréf?
— Það var einfalt mál. Þegar ég
fór að svipast um eftir spæjara,
vísaði einn kunningi minn mér á
mann, sem svífðist einskis. Ég náði
tali af honum, og þetta reyndist ver
rétt. Þó enginn skyldi trúa því, þeg-
ar hann sér manninn: Hann var
einmitt rétti maðurinn handa mér,
af því að ég var ekki að sælast eftir
þessum venjulegustu sönnunum fyr-
ir framhjátökum, Hann náði í þessi
bréf, hvernig svo sem hann hefur
farið að því. Vitanlega heimtaði
hann ósvífilega mikið fyrir þetta,
en bréfin voru þess virði.
— Þá var það sem hann missti
stjórnina á sér og grýtti kaffibollan-
um framan í hana. Hún beygði sig
svo að bollinn lenti í veggnum.
Kaffið skvettist á hana, en ekki sást
nokkur svipbreyting á henni. Nak-
ið hatrið skein svo hvasst úr aug-
um hennar að hann flýtti sér að
snúa sér undan.
— Við verðum að tala betur um
þetta í kvöld. Ég er orðinn of seinn.
EN ÞÓ hann væri orðinn of seinn
fór hann beina leið til skrifstofunn-
ar. Fyrst átti hann erindi í ákveð-
ið hús, sem ekki var neitt leyndar-
mál lengur, og átti viðbjóðslegan
tárasamfund með Önnu. Nei, hún
hafði ekki brennt bráfin hans, eins
og hún hafði lofað. Þau höfðu ver-
ið henni svo mikils virði. Hún hafði
geymt þau á hillunni í fataskápnum
sínum, og hafði ekki tekið eftir að
þau voru horfin. Nei, þarna hafði
ekki nokkur ókunnugur maður
komið. Jú, vitanlega maðurinn frá
rafveitunni, sem hafði athugað
leiðslurnar eftir að straumurinn
varð á burt í öllu húsinu. Það var
rúm vika síðan. En hann hafði ver-
ið svo einstaklega viðfelldinn, þessi
maður. Hún hafði orðið að skreppa
í mjólkurbúðina meðan hann var
þarna, en . . . Anna hágrét þegar
Brisson fór.
Og nú sat hann við skrifborðið
sitt í skrifstofunni og kveikti sér
í nýjum vindli. Hann yrði tilneydd-
ur að kaupa Lísu af sér, hugsaði
hann með sér. Ástæðurnar voru
mjög varhugaverðar núna. Ef millj-
ónaláninu yrði sagt upp fyrirvara-
laust mundi „Brisson Iðnverið"
hrynja í rúst, og þetta gæti vel kom-
ið fyrir ef bréfin yrðu birt. Lísa
hataði hann svo mikið, að hún
mundi ekkert skeyta um þó tapið
bitnaði á henni sjálfri líka.
Hann yrði líklega að biðja fyrir-
gefningar og láta hana fá helming-
inn, önnur leið var varla til út úr
þessu. Hún hafði valið rétta tímann
og notað tækifærið meðan sneggst-
ir blettir voru á honum.
Nú heyrðist langvarandi suð í
innanhússímanum, merki um að
einhver þyrfti að tala við hann.
Hann þrýsti á svartahnappinn.
— Herra Duncombe er hérna
núna, herra Brisson.
— Ég hef engan tíma núna, Jú —
annars — látið þér hann koma inn.
Brisson hallaði sér aftur í stóln-
um og komst allt í einu í gott skap.
Duncombe hafði ekki annað arindi
en biðja og betla, og Brisson var
sönn ánægja að því að neita honum
og reka hann út. Hann hafði enga
samúð með kveifum eins og Dun-
combe.
Dyrnar opnuðust og Howard kom
inn. Hann var hár vexti en lotinn,
og of gráhærður eftir aldri.
— Góðan daginn, Duncombe. Fá-
ið yður sæti, sagði Brisson. Hvað
er yður á hjarta?
Duncombe settist. Hann varð að
ræskja sig áður en hann gat sagt
nokkuð.
— Mig langar til að vita hvort
það er satt, að þér ætlið að leggja
verksmiðjuna mína niður?
— Þér eigið líklega við verk-
smiðjuna mína, sagði Brisson. ■—
Það er í sambandi við endurskipu-
lagningu, og það er alveg rétt.
— Það var þá ætlunin frá upp-
hafi! Duncombe var svo æstur að
hann stamaði. — Þér keyptuð meiri
hlutann í henni og lofuðuð að reka
hana áfram, með mér sem fram-
kvæmdastjóra. Og nú slátrið þér
henni. Það þýðir: atvinnuleysi
margra manna og gjaldþrot fyrir
mig — aðeins vegna þess að konan
mín sagði nokkur orð, sem konunni
yðar líkuðu ekki.
Og þessu var svo varið. Kona
Duncombes hafði minnzt eitthvað
á föður Lísu, og því gat Lísa ekki
gleymt. Það var hún sem hafði
stungið upp, á að kaupa verksmiðj-
una, loka henni, og láta verða tap
á þessu til þess að komast hjá skatti.
Hún hafði verið að nauða á Brisson
um þetta þangað til hann hafði lát-
ið undan. En núna þegar hann hugs-
aði til hvernig hún hafði hagað sér,
lá við að hann breytti ráðagerðinni.
En í sömu svifum sagði Duncombe:
— Bölvaður hrappurinn! Ég
vissi hvernig þér eruð, og að það
mundi ekki borga sig að vitna til
yðar betri manns. Þess vegna er ég
undir annað búinn.
Hann þreif skammbyssu upp úr
vasanum. Brisson hafði verið ógn-
að með skammbyssu fyrr, og slopp-
ið óskaddaður, en hann sá að nú
var alvara á ferðum og var fljótur
að hugsa.
— Enga flónsku, Duncombe, sagði
hann rólegur. — Finnst yður það
svara kostnaði að fórna lífinu til
þess að hefna sín á mér?
— Lífið er eina verðmætið, sem
ég hef til að fórna. Börnin mín
þarfnast uppeldis — bærinn þarfn-
ast verksmiðjunnar. Ég á mjög háa
líftryggingu. Þegar ég hef skotið —
það heyrist ekki því að hljóðdeyfir
er á byssunni — ætla ég að segja
við ritara yðar, að þér viljið ekki
láta trufla yður. Síðan ek ég bílnum
mínum þannig, að ég bíði bana. Það
verður talið slys, og erfingjar mínir
fá bæði líftrygginguna og slysa-
trygginguna. Og þegar þér eruð
fallinn frá fáið ekki framgengt vilja
yðar í félagsstjórninni, verður verk-
smiðjan ekki lögð niður heldur.
Eins og þér sjáið er það vel þess
virði að ég fórni lífinu fyrir allt
þetta. Duncombe stóð hægt upp og
skammbyssan hristist í hendinni á
honum. Það var auðséð að hann var
undir það búinn að deyja. Brisson
var ekki eins vel undir það búinn.
Hann sat enn og hallaði sér aftur
í stólnum og virtist úrræðalaus. En
í stað þess að reyna að standa upp
kastaði hann sér aftur á bak. Skotið
reið af og kúlan lenti í hitaleiðsl-
unni. Á næstu sekúndu var Brisson
risinn upp. Hann þurfti ekkert að
hræðast lengur, því að hann vissi
að skammbyssa með hljóðdeyfi get-
ur ekki skotið nema einu skoti. Eft-
ir fáeinar sekúndur hafði hann
snúið skammbyssunni úr hendinni
á Duncombe, og gerði hann óvirkan
með því að snúa höndunum á hon-
um aftur fyir bak.
Hann beið örlitla stund en enginn
kom. — Setjist þér niður, Dun-
combe. Úr því að þér eruð svona
ólmur i að myrða fólk, dettur mér
í hug að bera undir yður góða til-
lögu.
BRISSON sat í barnurn og dreypti
á koníaksglasinu. „Queen Mary“
hjó dálítið í öldunum, en þó ekki
svo óþægindi væru að. Brisson var
þægilega rólegur þarna, sem hann
sat og athugaði hina farþegana. Að
minnsta kosti þrjár af laglegustu
konunum um borð höfðu þegar gert
honum ljóst, að þær hefðu ekkert á
móti því að kynnast honum. En
hann ætlaði að standast freisting-
una. Framferði hans í þessari ferð
átti að vera til fyrirmyndar.
Hann tæmdi glasið og gekk upp
á þilfarið, þar sem íbúð hans var —
tveir svefnklefar og stofa, sem
hann og Lísa höfðu átt að nota í
ferðinni.
Hann settist og kveikti sér í
vindli. Honum hafði sjaldan liðið
svona vel. Allt hafði gengið eins og
bezt gat, eins og alltaf þegar hann
var að framkvæma áform sín.
Klukkan var hálftólf. Rétt fyrir
miðnættið átti Duncombe að leggja
bílnum sínum bak við hús Brissons.
Og svo átti hann að laumast inn um
bakdyrnar —- Brisson hafði ónýtt
lásinn kvöldið áður.
Og svo átti Duncombe að læðast
upp í svefnherbergi Lísu. Lísa gætti
þess alltaf vel að njóta fegrunar-
svefnsins síns fyrir lágnættið, þeg-
ar hún var ekki úti í veizlum. Allt
mundi verða um götur gert á nokkr-
um mínútum. Vinnufólkið hafði
fengið frí vegna ferðalagsins, svo að
enginn yrði í húsinu nema Lísa ein.
Á morgun átti pípulagningamaður-
inn að koma og tæma vatnsleiðsl-
urnar. Hann mundi finna líkið.
í kvöldblaðinu stóð klausa um að
herra Brisson og frú hans hefðu far-
ið til Evrópu með „Queen Mary“.
Hann hafði ekkbbreytt henni. Hann
ætlaði að segja lögreglunni, að það
væri vegna þess að þau hjónin vildu
halda skilnaðinum leyndum. Lík-
lega mundi innbrotsþjófur hafa les-
ið klausuna og haldið að húsið væri
tómt, en skotið Lísu þegar hann
uppgötvaði að hún var þarna.
Þetta var allt öruggt. Það hafði
ekki reynzt erfitt að sannfæra
Duncombe. Hann hafði fengið að
velja milli Lísu og þessara þúsund,
sem áttu allt sitt undir verksmiðj-
unni. Velferð þúsund manna móti
einnar. Og það hafði vitanlega haft
áhrif, að það var Lísa, sem hafði
verið upphafsmaðurinn að því að
verksmiðjan yrði lögð niður.
Hann yrði vitanlega að losna við
Duncombe síðar ,en það yrði hægð-
arleikur. Ef Lísa heltist úr lestinni
var allt hitt smáræði. Lísa, ja. Hún
var óþekkta stærðin 1 líkingunni,
eina óútreiknanlega stærðin. Bara
að hún væri nú heima.
ÓVENJULEGT TÓMSTUNDA-
STARF. - Kvikmyndadísirnar velja
sér stundum ólíklegustu iðju til að
dreifa huganum frá skylduverkinu
í tómstundunum. Þessi hérna, sem
er ítölsk cg heitir Rossana Podesta,
ver t. d. frístundunum til að þýða
fornfræðiritgerð úr ensku á ítölsku.
Rossana liefur leikið í kvikmynd-
um í Hollywcod en er fædd í Libyu,
en þar var faðir hennar borgarstjóri.
HATTAR Á LOKALEIKINN. —
Þann 2. maí var enski „Cup finale“
— lokaleikur ensku knattspyrnunn-
ar á Wembley Stadium í London.
Annað liðið, sem keppti til úrslita
heitir Luton Town, en þeir ganga
líka undir nafninu „hattarnir“. Lið-
ið mætti allt með stráhatta og að
auki var þessi mikli stráhattur með
í förinni. Það var heilt dagsverk
að gera J>ennan hatt, eða álíka tíma
og fer í að gera 18 venjulega hatta.
Þau höfðu talað vinsamlega sam-
an kvöldið áður. Brisson hafði beðið
hana fyrirgefningar og gengið að
kröfum hennar. Hins vegar hafði
hún lofað að fljúga ekki til Reno
fyrr en síðar undir dulnefni, til þess
að forðast umtal í blöðunum. En
hugsum okkur nú að henni hefði
snúizt hugur. Það var ómögulegt
að reiða sig á Lísu.
Bara að hann væri nú viss um að
hún væri heima. Annars mundi
hann ekki sofna dúr í nótt.
Ætti hann að hringja til hennar?
Duncombe mundi ekki koma fyrr
en eftir hálftíma, svo að hún mundi
sofna aftur áður en hann kæmi.
HANN tók símann og bað um
samtalið. Nokkrar mínútur liðu, en
Framh. á 14. síðu.