Fálkinn - 18.09.1959, Blaðsíða 8

8
FALKINN
Á svona degi ætti maður að vera
innilega glöð og ánægð, hugsaði
Geirþrúður með sér er hún leit út
um gluggann og horfði á þökin og
turnana, sem glitruðu í sólskininu.
Á svona degi ætti maður að láta
öll vandamál og mikilsverðar á-
kvarðanir bíða, og aka langa leið til
þess að fá matarlyst undir góðan
hádegisverð.
Nú átti hún langa helgi fyrir
höndum, og áður fyrr hefði hún
ekki hikað við að skjóta öllu á
frest. En Geirþrúður gerði sér fylli-
lega ljóst, að hún var hvorki glöð
eða ánægð, þó veðrið væri gott —
hvorki með sjálfa sig eða tilveruna.
Líklega átt óánægja hennar ekki
djúpar rætur, hugsaði hún áfram,
og gekk að snyrtiborðinu og sett-
ist. En ef hún tæki ekki rögg á sig
og hristi þetta af sér, gæti það ger-
spillt helginni fyrir henni, og það
væri leiðinlegt fyrir Alan, sem
alltaf lagði svo mikið á sig til að
gera henni lífið ánægjulegt.
Hún fór að skoða sig í speglinum,
hugsandi, og lagaði á sér stutta,
jarpa lokkana kringum hátt, hvítt
ennið. Andlitið og bjarta hörundið
var jafn unglegt og áður. Og þeg-
ar sólin og sumarið gæfi hörund-
inu örlítinn brúnan lit, gat hún vel
sýnst yngri en þrítug.
„Þú ert ekki hálfum degi yfir
þrítugt!“ hafði Alan sagt við hana
ekki alls fyrir lönðu, þegar hann
var að reyna að geta upp á hve
gömul hún væri. Það hafði verið
ŒoLt C. &

sagði Aian . . . .
„Ég þekki manninn yöar“
auðvelt að skilja að honum var al-
vara, og hún gat ekki stillt sig um
að vera upp með sér, því að í raun-
inni var hún orðin þrjátíu og sex.
Því mátti hún ekki dekra ofur-
lítið við aldurinn? hugsaði hún með
sér. Ekki var hann það, sem mestu
máli skifti, eins og til dæmis það,
að hún skyldi kynnast Alan Clane.
Hún beygði sig fram á snyrti-
borðið og fór að farða andlitið og
vandaði sig mikið. Hún hafði verið
lengi að finna þá litunina, sem fór
henni best, og hún var öruggari er
hún var orðin sannfærð um, að hún
hefði hitt á það rétta.
Alan þreyttist ekki á að slá henni
gullhamrana, og það var henni ný
örfun til að vanda sig sem best.
„Fegurð þín gerir fátækan mann
ríkan, og þann ríka enn ríkari,“
mundi hún að hann hafði sagt.
Hún hafði nærri því gleymt at-
vikunum að því að hún kynntist
Alan Clane. Ár eftir ár hafði hún
kynnst mönnum af öllum stéttum
— þar var löng röð af nöfnum, sem
öll höfðu hlotið sömu örlög: að
hverfa einn góðan veðurdag inn í
gleymsluþokuna, sem þau höfðu
komið úr. Sanna vini hafði hún
ekki átt nema fáa, og stundum
hafði hún verið einmana. En smátt
og smátt sætti hún sig við þá stað-
reynd, að hún hafði horfið inn í
gleymskuþokuna sjálf í hóp kven-
anna, sem urðu að vinna fyrir sér
og horfast í augu við að verða ógift
alla æfi.
Ekki svo að skilja að hún vor-
kenndi sjálfri sér. Hún komst vel
af og átti í rauninni góða æfi: Fáar
skyldur, gott kaup hjá áreiðanleg-
um málaflutningsmanni og ótak-
markað frelsi.
í rauninni var hún öfundsverð
ung stúlka, það gerði hún sér fylli-
lega ljóst og vinstúlkur hennar
höfðu ekki dregið dul á það.
Samt sem áður var hún stund-
um að hugsa um mann og barn,
angurblíð í hug. Fyrir hennar sjón-
um var þetta veröld, sem lokuð var
fyrir henni. Hún hafði vitanlega
oftar en einu sinni haft tækifæri
til að giftast, en af ástæðum sem
hún gerði sér ekki ljósar, nú orðið,
hafði hún kosið fremur að lifa lífi
sínu ein, eins og hún hafði gert
hingað til. Ef til vill var það af því,
að hún hafði alltaf verið þeirrar
skoðunar, að frjálsræðið væri svo
mikilsvert fyrir þroska einstakl-
ingsins.
í dag var hún ekki í vafa um, að
hún gæti ofurvel komist af með
minna frelsi, og að hún mundi geta
verið alveg eins hamingjusöm þó
hún væri háð öðrum manni.
Stundum var hún altekin af þrá
eftir æfintýrinu mikla — þrá eftir
að lifa ástina sem hún hafði lesið
um í bókum og séð með eigin aug-
um í kunningjahóp sínum. Ef hún
hafði nokkurntíma elskað mann i
fullri einlægni þá var svo mikið
víst að hún hafði gleymt því núna.
Kannske var það tilfinningin um
að vera elskuð, frekar en að elska
sjálf, sem hún þráði. Þegar hún
kynntist Alan Clane þóttist hún að
minnsta kosti hafa fengið endur-
gjald fyrir margra ára söknuð og
einstæðingslíf.
Alan var hár maður og glæsileg-
ur, yfir fertugt. Hann var ríkur og
í miklu áliti í þjóðfélaginu. Hann
hafði verið kunnur íþróttamaður á
sínum tíma, og mörgu fallegu bik-
ararnir, sem prýddu stofurnar hans
voru mælikvarði á þann dugnað og
atorku, sem einnig hafði komið
honum að gagni í kaupsýslunni.
Fyrst í stað hafði Geirþrúður ekki
haft hugmynd um að hann var
kvæntur. Þegar hún frétti það fékk
hún svo þungt áfall, að hún vildi
ekki hitta hann í marga daga.
Áður fyrr hafði hún jafnan var-
ast að komast í kynni við gifta
menn, en smásaman vandist hún
þeirri tilhugsun að Alan væri bund-
inn konu, sem hann elskaði svo
mikið að hann vildi ekki skilja við
hana, — því að stundum blossaði
afbrýðin upp í Geirþrúði gagnvart
þessari konu, sem hún hafði aldrei
séð og vissi engin deili á.
„Eg hef alltaf haldið að þú værir
fremur hleypidómalaus," hafði
hann sagt. „Þegar á allt er litið þá
skiftir það ekki miklu máli fyrir
okkur hvort ég er kvæntur eða
ekki. Þó að þú viljir ekki játa það,
þá ert þú einstæðingur, og aðeins
návist manns getur komið þér til
að gleyma því.“
Þessi orð höfðu fengið á hana, en
samt hafði hún orðið að játa að
Alan hafði rétt fyrir sér. Hvers
vegna átti hún að neita sér um
hamingjuna, þegar henni bauðst
hún, af manni, sem hún mat mikils?
Hún var aldrei nema manneskja
með eðlilegri lífsþrá. Tók hún
nokkuð frá konu Alans, nema það
sem hún þegar hafði misst?
Þegar hún hafði lokið við að
snyrta sig stóð hún hægt upp og
leit á armbandsúrið. Klukkan var
ekki nema hálfellefu og enn voru
tveir tíma óliðnir þangað til Alan
kæmi til að sækja hana. Það voru
margar vikur síðan þau höfðu af-
ráðið að fara saman í skemmtiferð
um einhverja helgina, og þetta var
í fyrsta skifti sem hún hafði fallist
á að fara í svona ferð með honum.
Karen, kona Alans, hafði legið
lengi í sjúkrahúsi, og Geirþrúður
hafði oft verið að velta því fyrir
sér hvort hún væri orðin kaldlynd,
því að hún hafði ekki komist neitt
við, er hún frétti þetta.
„Það er alveg hættulaust,“ hafði
Alan sagt, þegar þau voru að tala
um sjúkdóm konunnar hans. „Kar-
en hefur alltaf verið veil á taug-
unum. En þú skilur að það er ekki
beinlínis nein tilhlökkun, að koma
heim að tómu húsi. . . . “
Geirþrúður kveikti í vindlingi
og opnaði gluggann og lét sólskinið
leika um andlitið á sér. Svo kom
óeirðin yfir hana aftur og hún fór
að þramma fram og aftur um gólfið,
þangað til hún nam staðar við
skrifborðið og leit á opna dagatals-
bókina.
Við daginn 4. júní hafði verið
strikaður rauður kross, og undir
honum stóð aðeins eitt orð: Róm.
Og nú mundi hún að það var í
dag, sem hún hafði ætlað að leggja
upp í hina árlegu utanlandsferð
sína, og að hún hafði ætlað sér til
Róm í þetta skiftið. Þangað til hún
kynntist Alan hafði hún alltaf ver-
ið að hlakka til þessarar ferðar, en
svo hafði hún smágleymst, og fyrst
nú rifjaðist upp fyrir henni hvernig
hún hafði hugsað sér ferðaáætlun-
ina.
Hún stóð hugsandi dálitla stund,
augnaráðið breyttist sí og æ, og
hún marði eldinn úr vindlingnum í
öskubakkanum.
Þetta kom allt í einu yfir hana
— eins og það hefði lengi biðið
reiðubúið til stökks. Það var ekki
niðurstaða langra yfirvegana, að-
eins ósjálfráð tilfinning þess, sem
hún hafði búist við af sjálfri sér.
Það var undarleg mildi í þessu
föla andliti á hvíta koddum, og það
var yfirnáttúrleg fegurð í bláu aug-