Fálkinn - 20.11.1959, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Hvað veldur því, að ung-
lingar, sem fengið hafa bezta
uppeldi og virðast vera hvers
manns hugljúfar, leiðnst allt
í einu ut á glæpabrautiaa? ;
Það þykir sannað, að marg'r
unglingar freistist til glæ^a
við lestur glæpasagna, eink-
um sumra amerískra teikni-
myndasagna, sem nú eru
bannaðar í sumum löndum.
— Það er líka vitað, að stund-
um geta góðar skáldsögur
vakið glæpahneigð í ungling-
um. Þannig eru margir þeirr-
ar skoðunar, að pilturinn,;
sem sagt verður frá hér á eft-
ir, hafi orðið fyrir áhrifum ;;
af hinni frægu sögu norska
skáldsins Johans Borgen:
„Lillelord“. — Það er finnski
blaðamaðuri'nn Pauli Mylli-
máki, sem segir sögu Stigs
Karon.
Stig Grant Karon var laglegur
og myndarlegur piltur, einkabarn
foreldra sinna, kurteis og háttprúð-
ur. Foreldra hans langaði til að
veita honum menntun, sem gæti
tryggt honum betri lífskjör en þau
höfðu sjálf. Nú stundaði hann laga-
nám — það var þriðja árið hans,
og allir töldu hann mesta myndar-
pilt, sem eiga mundi góða framtíð
fyrir höndum.
Það er 3. desember 1957. í einni
kyrru götunni í Kaupmannahöfn,
Aagegade 96, situr Grant Karon
prentari heima hjá sér á 4. hæð.
Þetta er að morgni dags, og hann
er að vanda að lesa morgunblöðin.
Hann hefur verið í næturvinnu í
prentinu, konan hans er farin í
vinnu á lögreglustöðinni og Stig,
eina barnið hans þeirra, var að
loka á eftir sér útihurðinni, — hann
hefur farið án þess að borða morg-
unverð. Ojæja, Grant verður hugs-
að til kvöldsins áður. Inga, sem
vér köllum hana hérna til að leyna
rétta nafninu, hafði komið í heim-
sókn, og hún og Stig höfðu verið
að hlusta á grammófónplötur og
hann hafði dásamað, hve ,,Appas-
sioata“ Beethovens væri mikið lista-
verk. Inga — einstaklega myndar-
leg og góð stúlka — kjörið konu-
cfni handa efnilega syninum
þeirra ....
Klukkan er 12. Stig er ekki kom-
inn heim aftur. Síminn hringir.
Grant flýtir sér að svara, og von
bráðar kemur undrunarsvipur á
andlit hans.
—• Hva? Það er alveg óhugsandi,
segir hann í símann. Þetta hlýt-
ur að vera misskilningur. Nei, hann
er ekki heima þessa stundina, en
ég býst við honum þá og þegar,
og þá skal ég komast að þessu.
Grant er í öngum sínum. Stig
hefur gefið út ávísanir, sem engin
inneign er fyrir. Bankinn hefur
kært hann fyrir fjársvik.
Tíminn líður og Stig kemur ekki
heim. Faðir hans nær í konuna sína.
Þau fara saman inn í herbergi Stigs.
í horninu stendur byssan (cal. 22),
sem Stig fékk hjá Heimavai'narlið-
inu. Á skrifborðinu nokkrar bæk-
ur, skákmenn, litla sverðið, sem
hann hafði keypt, þegar hann fór
til Spánar. Skúffumar eru að heita
má tómar, en i einni þeirra eru
þó nokkur skrifuð blöð. Þar stend-
ur, skrifað með snoturri rithönd
Stigs: „Endanlegt uppkast að áætl-
un E.“ Og það er vandalítið að sjá,
að þetta er áætlun um ávísanasvik.
Foreldrarnir lesa þessi blöð. Kvíð-
andi og agndofa horfa þau stórum
augum hvort á annað: Hvernig gat
hann Stig þeirra, blessaður dreng-
urinn, orðið glæpamaður?
Grant Karon fer í frakkann sinn
og út til að leita að Stig. Árang-
DAGBÓKIN.
3. desember.
Lögreglan hefur komizt að fjár-
svikum mínum í Folkebanken. Ég
missti stjórn á mér, þegar ég var
á flakkinu milli bankanna (til þess
að taka út peninga) og hagaði mér
eins og kjáni. Stundum gekk ég
og stundum hljóp ég. Ég gleymdi
meira að segja reiðhjólinu mínu fyr-
ir utan einn bankann. Nú á ég einsk-
is annars kost en að flýja. Ég náði
í áætlunarbátinn úti hjá Tuborg
og hugðist fara til Landskrona í
Svíþjóð. Úti í rúmsjó tíndi ég sam-
an allt það, sem gat sýnt heimildir
á mér, tróð því í hanzka og henti
honum í sjóinn. Ég átti ekki í nein-
um vandræðum með tollþjóninn
þegar í land kom, og fór með járn-
brautinni til Malmö. Ég hef alls
2200 krónur, og af því hef ég víxl-
HARMSAGA
Stig Grant Karon. Hver skyldi
halda, að þessi efnilegi piltur yrði
glæpamaður? Hvers manns hug-
ljúfi, háttvís og prúður.
1. G R E I N
£ti$A Hat-ch
urslaust. Morguninn eftir fer hann
með blöðin á lögreglustöðina og
biður um að handtaka Stig áður
en hann geri meira illt af sér.
En því fór fjarri að það tækist . .
Þrjár vikur liðu þangað til for-
eldrarnir fréttu nokkuð af einka-
syni sínum. Þegar þau litu í blöðin
27. desembér gátu þau lesið, að
sonur þeirra hafði framið morð í
Boden sjálft aðfangadagskvöldið.
Stig Karon segir bezt frá því
sjálfur, hvað gerðist þessar þrjár
vikur. Hér er hrafl úr dagbókinni,
sem fannst í dótinu hans.
að 300 í sænska peninga. Ég keypti
ýmislegt smávegis — húfu, silki-
hálsklút og handtösku. Fyrst ætl-
aði ég mér að fljúga frá Malmö
til Osló, en varð að breyta þeirri
áætlun, því að flugvélin gat ekki
farið vegna þoku. Ég geri ráð fyrir
að auðveldast sé að komast til Eng-
lands frá Noregi. Afréð að fara með
hraðlestinni til Stokkhólms kl.
16.30.
4. desember.
Undir eins og ég kom til Stokk-
hólms, hélt ég áfram með lest til
Uppsala og fékk herbergi á Stand-
ard Hotel. En fyrir hádegi sama
dag fór ég til Stokkhólms aftur og
keypti mér ýmislegt. Ég keypti fal-
legan, gráan flókahatt og vetrar-
frakka, því að hér norður frá er
ótækt að vera frakkalaus. Svo
keypti ég skó með þykkum sólum
og silki-hálsbindi. Ég skipti um fata-
plöggin á kamrinum á aðalbrautar-
stöðinni og skildi það gamla eftir
í geymslunni. Svo keypti ég mér
enn önnur gleraugu með gildum
hornspöngum, svo að síður verði
hægt að þekkja mig. Ég sagðist vera
hollenskur leikari. Ég fór ■ inn til
rakara í Kungsgatan og lét klippa
mig í amerískum stíl. Ég hef verið
að hugsa um að skrifa heim, en
það er ekki þorandi, því að þá grafa
þeir upp hvar ég er. Ég ætla mér
að flýja norður. Lögreglan heldur
að ég feli mig í Danmörku eða að
ég hafi flúið suður á bóginn. Eng-
um dettur í hug, að ég hafi flúið
norður. — Ég keypti járnbrautar-
farmiða til Stavanger, og lestin fór
kl. 23.00.
„ÞAÐ ER FULLKOMNAÐ!“
5. desember.
Kom til Osló kl. 8.00 og hélt
viðstöðulaust áfram til Stavanger
og kom þangað kl. 20.15. Fékk mér
herbergi á Misjonshotellet, en það
er lélegt herbergi. Mér er hræðilega
kalt. Hvernig geta Norðmennirnir
lifað hérna? Yfir rúminu mínu er
mynd með ritningarstað: „Það er
fullkomnað!“
6. desember.
Ég labbaði um í Stavanger og
reyndi að kaupa byssu, cal. 22. En
Þessi bíll fannst á sveitavegi við Boden í Norður-Svíþjóð.
I honum fannst bílstjórinn — skotinn í hnakkann. Hann hét
Karl Gustaf Strandin, og kemur við sögu næsta þáttar. —