Fálkinn - 28.12.1960, Qupperneq 24

LITLA SAGAN
Orlagaríkur vindlingur
Það var flókin ráðgáta, sem
sakamálalögreglan í Stokkhólmi
þurfti að leysa, eftir að gamli
sérvitringurinn fannst dauður í
herberginu sínu við Brahegötu.
Engin vísbending fannst við
húsrannsóknina. Gamli maður-
inn fannst sitjandi í hæginda-
stólnum sínum með höfuðið
niðri í bringu. Handleggirnir
héngu máttlausir niður yfir stól-
bríkurnar og á gólfinu, undir
hægri hendinni lá skammbyssa,
sem reyndist vera eign dána
mannsins. Einu skoti hafði ver-
ið skotið úr henni, en hinar
kúlurnar voru í hylkinu. Hulstr-
ið af skotinu var í herberginu,
eins og búast mátti við.
Allt benti til þess, að hér
væri um sjálfsmorð að ræða,
og fleira benti í sömu átt. Mað-
urinn hafði orðið fyrir margs-
konar mótlæti um ævina, og þó
hann væri ríkur, hafði hann
aldrei átt ánægjulega daga.
Ævilokin bentu til þess, að hér
væri um að ræða mjög eðlileg-
an endi langra mótlætisdaga.
Fulltrúinn, sem hafði haft
undirbúningsrannsóknina með
höndum, fór að hugsa. í fljótu
bragði virðist þetta vera mjög
algengt mál. Allt benti til þess
að hér væri um sjálfsmorð að
ræða. En þó rifjaði hann enn
upp öll málsatriði. Hann athug-
aði skammbyssuna. Þar voru
engin fingraför önnur en hins
látna. En allt í einu varð full-
trúinn alvarlegur.
— Þetta er morð! sagði hann
hranalega. — Og nú er að finna
morðingjann!
Það lá næst fyrir að leita hans
í hópi þeirra, sem helzt umgeng-
ust þann látna. Það hlaut að
vera einhver, sem þekkti vel
háttalag gamla mannsins, og
gat heimsótt hann án þess að
vekja athygli.
Eftirlátin skjöl sýndu, að
hinn látni hafði fengizt talsvert
við peningaviðskipti, og von
bráðar hafði fulltrúinn valið úr
fimm nöfn, sem líkleg þóttu til
þess að vilja gamla manninn
feigan. Þó voru þetta ekki nema
getgátur að svo stöddu. Ekki
lágu fyrir neinar sannanir gegn
neinum þessara fimm, og því
síður upplýsingar um að þeir
hefðu ástæðu til að lífláta mann-
inn.
En fulltrúinn gat talað við
þá. Það birti yfir honum og nú
hafði hann fundið ráðið. Ef ein-
hver þessara fimm væri sekur,
skyldi hann ná í hann.
Viku síðar bað fulltrúinn um
viðtal við sakamálalögreglu-
stjórann og opinbera ákærand-
ann og bað um skipun til að
handtaka sölumann nokkurn,
sem fulltrúinn þóttist hafa fulla
ástæðu til að gruna. Hann átti
heima í suður-borginni — eða
„pá Söder“, sem Svíar kalla —
hafði lent í fjárhagsvandræðum
og síðan í okurklóm hins látna.
— Þetta gat ekki verið sjálfs-
morð. Það skildi ég strax,
er ég leit inn í hlaupið á
skammbyssunni, sagði full-
trúinn. — Þar var svo mikið
ryk, að það gat ekki hafa safn-
azt fyrir á þeim tveim sólar-
Frh. á bls. 33
Marilyn Monroe er skilin við
eiginmann sinn, leikritaskáld-
ið Arthur Miller, eins og
kunnugt er, en mönnum ber
ekki saman um, hvort holdið
hafi yfirgefið andann eða öf-
ugt. Nýlega birtist í banda-
rísku blaði eftirfarandi skil-
greining á hugtakinu gáfað-
ur maður, og stendur hún í
sambandi við áðurnefndar persónur. Skil-
greiningin er þannig: Gáfaður er maður, sem
heimsækir Marilyn Monroe til þess að láta
hana kynna sig fyrir manni sínum! — Vel
að merkja: þetta var áður en þau hjúin
skildu.
burðast hins
ómögulegt!
Heimspekingurinn Bertrand
Russel sagði í blaðaviðtali
fyrir nokkru álit sitt á vís-
indamönnum og stjórnmála-
mönnum. — Hann sagði: Vís-
indamennirnir rembast eins
■ og rjúpan við staurinn við
að gera hið ómögulega mögu-
legt, en stjórnmálamennirnir
vegar við að gera mögulegt
Ernest Hemingway segist stíga á stokk og
strengja þess heit, að þegar hann verði 65
ára (eftir fjögur ár) skuli hann ekki skrifa
einn einasta staf framar. Hann hefur keypt
sér óðal á Suður-Spáni og ætlar að setjast
þar að, fjarri skarkala veraldar og njóta ell-
innar. Til þess að tryggja sér einhverjar tekj-
ur, ætlar hann að ala upp atnaut í félagi
við kunningja sinn, Antonio Ordonez, nauta-
bana.
Það er mannlegt að skjátlast
og reka sig á, og um þetta
hefur bandaríska skáldið
John Steinbeck, sagt eftir-
farandi: Það er fáránlega
heimskulegt að gera sömu
mistökin tvisvar í röð. Það
er miklu skemmtilegra að
gera ný í annað sinnið!
Thornton Wilder, ameríska skáldið, sem m.
a. er kunnur hér á landi fyrir leikrit, sem
sýnd hafa verið eftir hann, hafði viðtal við
blöðin vestra að nýafsttaðinni ferð til Evrópu.
Þar sagðist honum svo: „í rauninni hefur
Evrópa lítið breyzt. í Englandi er, eins og
fyrr all leyft, sem ekki er bannað. í Þýzka-
landi er allt bannað, sem ekki er útþrykki-
lega leyft. í Frakklandi er allt leyft, líka það,
sem er útþrykkilega bannað. Og í Rússlandi
er allt bannað, líka það, sem í rauninni er
leyft.“