Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 10

Hann leit á úrið sitt. Enn voru sjö mínútur
eftir og hann var næstum kominn...
SMÁSAGA EFTIR BERKELY MATHER
egar þau komu út á flugvöllinn, fór
Chrylla aftur að vatna músum.
Bræðin logaði í brjósti Clive, en hann
reyndi að bæla hana niður. Hann lagði
bílnum á bílastæðinu, sneri sér síðan
að henni og sagði með uppgerðar þolin-
mæði:
— Hlustaðu nú á: Móðir þín bauð
þér til mánaðardvalar í Róm. Þú sagð-
ist gjarnan vilja fara, síðan varst þú
skyndilega orðin afhuga því. Á þetta nú
allt saman að enda með tárum og vol-
æði? Geturðu ekki ákveðið þig?
— Ég bæði vil og vil ekki fara, snökti
hún.
Hann hallaði sér aftur á bak í fram-
sætinu og horfði upp í loftið, eins og
fakír, sem lengi hefur legið á nagla-
bretti.
— Þú ferð, sagði hann skyndilega og
beit saman vörunum.
Að svo mæltu sneri hann sér við og
opnaði afturhurðina fyrir burðarmann-
inum.
— Tvær ferðatöskur og ein hand-
taska, sagði hann. — Leið A 24 til
Rómaborgar.
-— Hvar er skartgripaskrínið? spurði
hún.
-— í stóru töskunni. Ég lét það þar
sjálfur. Ef þú hefur það hjá þér, þá
týnir þú því, eins og þegar Þú fórst
til Milanó.
Hann rétti henni vegabréfið.
— Farðu og fáðu það stimplað. Ég
skal sjá um farangurinn á meðan.
Hann leit við, þegar hann var kom-
inn að hverfidyrunum í afgreiðslunni.
Hún stóð enn við bílinn og þerraði
augun með samanvöndluðum vasaklút.
Samtímis rótaði hún í handtöskunni,
meðan burðarmaðurinn tók töskurnar
út úr farangursgeymslunni.
Hann varð óttasleginn, þegar hann
leit spegilmynd sína í glerhurðinni. Við
honum blasti undarlega harðneskjulegt
og reiðilegt andlit.
Hann reyndi að herða sig upp og
kveikti sér í vindlingi, en reykurinn
var beiskur og brenndi hann í þurran
hálsinn. Hann kramdi vindlinginn und-
ir hælnum og fór í biðröðina við miða-
lúguna. Að því búnu svipaðist hann
um eftir burðarmanninum. Hann fékk
ferðatöskurnar vegnar og merktar og
sá þær hverfa á flutningsvagninn. Þeg-
ar farþegarnir varu kallaðir út í há-
talaranum í síðasta sinn, stóðu þau hlið
við hlið við dyrnar að braut 9.
Hann rétti henni farseðilinn.
— Þetta er allt í lagi, sagði hann.
— Hér eru kvittanir fyrir farangrin-
um. Þú sækir bara töskurnar hjá toll-
inum þarna niðri. Misstu nú ekki af
þeim!
Hann bjóst við að hún færi enn einu
sinni að vatna músum, en létti, þegar
hann sá, að svo var ekki. Hún þagði
andartak, og það var eins og hún væri
að búa sig undir að segja eitthvað.
En hún stundi aðeins og andvarpaði
og slóst síðan 1 för með hinum far-
þegunum. Þeir streymdu að strætis-
vagninum, sem átti að aka þeim til
flugvélarinnar. Hann var kominn hálfa
leið að barnum, þegar hún kallaði til
hans.
Hann sneri sér snöggt við og var
auðsjáanlega bæði óþolinmóður og
æstur:
— Hvað er nú að? Ætlarðu að missa
af vélinni?
Án þess að segja eitt einasta orð,
stakk hún bréfi í hönd hans, en hljóp
síðan umsvifalaust til strætisvagnsins.
Hann stakk bréfinu í vasa sinn og sett-
ist við barinn.
Þegar hann hafði setið þar drykk-
langa stund, gekk hann að bílnum sín-
um, settist inn í hann og beið, þar til
flugvélin brunaði af stað. Þá setti hann
bíl sinn í gang og ók hægt í burtu.
Klukkan var stundarfjórðung yfir
eitt. Það var nákvæmlega klukkutími,
þar til hún springi, það er að segja, ef
hún virkaði, og það hlaut hún að gera.
Hann yppti öxlum óþolinmóður. Auð-
vitað hlaut hún að virka. Hvers vegna
skyldi svissneska vekjarklukkan, tund-
urþráðurinn og sjö pundin af sprengi-
efninu ekki virka? Vélin mundi splundr-
ast og brotin dreifast yfir tuttugu fer-
kílómetra einhvers staðar í Haute-Sa-
voie. Sérfræðingarnir fengju nóg að
gera næstu tuttugu árin við að rann-
saka þetta dularfulla slys!
Hann velti fyrir sér, hvernig fréttin
mundi berast. Hann vonaði, að hún
mundi berast honum til eyrna í stór-
um hópi manna, svo að sem flestir
gætu orðið vitni að viðbrögðum hans.
Hann mundi hrópa upp yfir sig, verða
náfölur í framan og þjóta í símann til
þess að spyrja, hvort nokkur hefði
komizt lífs af.
Hann hlaut að geta leikið þennan
þátt eins og alla hina, ekki sízt þar sem
launin voru fimmtán þúsund pund frá
líftryggingarfélaginu — og Ella.
Hann leit á úrið sitt. Enn voru sjö
mínútur eftir og hann var næstum kom-
inn til Winchester. Hann hlaut að hafa
ekið hratt — allt of hratt. Hann lang-
aði ekki til þess að koma of fljótt til
Longlands, og hann vildi gjarnan vera
rólegur og eðlilegur, þegar þangað
Frh. á bls. 31
10 FÁLKINN