Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 13

voru svo loppnir, að þeir gátu ekki
losað hann.
HANN GAT EKKI MEIR.
Þeir litu til kassans og sáu að Hall-
dén hafði skriðið upp á hann, til lam-
aða mannsins. Hann gat ekki meira,
þó hann væri hraustmenni, enda hafði
hann verið kvefaður kvöldið áður. Og
hann hafði slitið sér út á austrinum.
Komdu til okkar, Ragnar, það er ekki
langt, hrópaði Mohlin. En Halldén gerði
enga tilraun til þess.
Loks fór ofurlítið að birta af degi, og
af flekanum sáu þeir greinilega menn-
ina tvo á kassanum. En hvergi sáu
þeir manninn, sem var einhversstaðar
skammt undan að hrópa á hjálp.
Á flekanum voru bæði værðarvoðir
og vistir, en til þess að komast að því,
urðu þeir að losa segldúkinn. Þeir
smokruðu sér undir hann og spyrntu
honum upp, Þangað til sumar hneslurn-
ar biluðu. Thuresson náði í öxi og braut
upp kassa og náði í ullarvoðir, sem
þeir vöfðu um sig. Stundum heyrðu þeir
til Halldéns og kölluðu til hans að koma,
en hann þorði ekki lengra.
Mohlin og Thuresson fóru að brjóta
heilann um hvernig þeir ættu að bjarga
Halldén og hinum tveimur — þeim mál-
lausa og manninum í sjónum, en gáf-
ust upp við það. Þeir voru vita mátt-
lausir.
Svo birti betur. Mohlin stóð upp og
starði út yfir sjóinn. Hann reyndi að
eygja kassann, sem Halldén hafði setið
á. En hann var horfinn.
Um morguninn var farið að undrast
um skipið. Pósturinn kom ekki kl. 9
að morgni, eins og vant var, og fór
fólk nú að síma og spyrja hvernig á
því stæði. Eimskipafélagið svaraði, að
„Hansa“ hefði seinkað.
Svo leið fram á daginn og fólk fór
að tínast niður að höfn og spyrja. Hafði
orðið vélarbilun í „Hansa“? Hvers vegna
lét skipið ekki heyra frá sér, það hafði
spánýja talstöð um borð. Þetta fór að
verða eitthvað undarlegt.
Eigendurnir höfðu enga ástæðu til
að ætla, að slys hefði orðið, en kannske
þurfti skipið á aðstoð að halda. Það
átti að vera komið nokkru fyrir kl.
9, og kl. 10.15 hafði útgerðin samband
við flotaumsjón Gotlandssvæðisins, sem
lofaði að rannsaka málið. Tundurdufla-
slæðurunum „Arholma“ og „Landsort“,
sem voru við eftirlit hjá Farey var
hálftíma seinna skipað að sigla á þá
slóð, sem „Hansa“ hafði átt að fara. ^
Fleiri skip voru send í leitina og ABA
(Aktiebolaget Aerotransport) var beðið
um aðstoð. ABA-flugvél átti að fara
frá Bromma til Visby kl. 11, og var
flugmönnunum falið að skyggnast um
eftir „Hansa“ á leiðinni.
En þá lá „Hansa“ á botni Eystrasalts,
fjóra og hálfa mílu fyrir norðan Visby,
á 100 metra dýpi ....
2 Á FLEKANUM.
Þeir Árnarnir.tveir á flekanum, Moh-
Frh. á bls. 28
■A
9 CHH
AÐ SKREPPA I 6ANKANN
Ég þurfti að skreppa niður í bæ
um daginn. Ég bað vélritunar-
stúlkuna að svara fyrir mig í sím-
ann, greip skjalamöppuna, og
sagði svo eins og vanalega: „Ég
þarf að skreppa í bankann.“ Ég
er nú ekki hærra settur en þetta,
en þegar yfirmaður minn skrepp-
ur í bæinn, segist hann oftast vera
að fara í ráðuneytið. Þegar vélrit-
unarstúlkan fær að skreppa, segist
hún alltaf þurfa að fara til tann-
læknis.
Ég hagræddi hattinum og ýtti
skjalamöppunni betur uppí hand-
arkrikann en stikaði síðan áleiðis
niður í bæinn, og gekk hratt, eins
og allir verða að gera, sem vilja
láta sjá, að þeir séu önnum kafn-
ir og karlar í krapinu. Svo verður
maður að tala um það við náung-
ann, hve hroðalega mikið sé að
gera, og svo auðvitað um vaxta-
okrið og vandræði útgerðarinnar.
Annars gætu þeir kannske haldið,
að maður fylgdist ekki með erfið-
leikum þjóðarinnar.
Jæja, ég átti reyndar erindi í
eitt af stórhýsum miðbæjarins, þar
sem er til húsa tryggingarfélag,
en þar skuldaði ég nokkur hundr-
uð króna iðgjald, sem fallið var í
gjalddaga fyrir all löngu síðan.
Kunningi minn vann þarna, og
hafði hann haldið kröfunni til
hliðar, en ég ætlaði nú að greiða
hana. Var ég mjög hreykinn af því
að hafa skapað mér þennan gjald-
frest og fann mikið til hins mikla
fjármálavits, sem með mér bjó.
Talaði ég oft við konu mína um
hinn feikna vaxtasparnað, sem
hlytist af svona greiðsludrætti.
Vaxtasparnaður er nfl. töfraorð,
sem hver maður verður að kunna
að nota.
Kunningi minn var þá ekki við,
þegar ég kom á skrifstofu trygg-
ingarfélagsins á fjórðu hæð.
„Hann skrapp í bankann,“ sagði
vélritunarstúlkan og brosti kan-
kvíslega. Ég fór niður í lyftunni
og varð samferða mér stúlka, ja
eiginlega kona, því hún var reynd-
ar komin af allra léttasta skeiði.
Ekki veit ég, hvað olli því, að ég
fór að gefa henni nánari gætur.
Líklega hefur það verið mæðu-
svipurinn, sem á henni var, sem
varð þess valdandi, að ég fór að
velta því fyrir mér, hvað hún
starfaði, hvernig lífi hún lifði,
hvert hún væri að fara, o. s. frv.
Þessi vinkona mín var heldur
ólánlega af guði gerð. Hún var
meðalmanneskja á hæð, sæmilega
vel í holdum, hárið dökkt og rytju-
legt, bælt niður með klúti með
mynd af Eiffelturninum, sem
lafði niður á herðar henni. Hún
hafði einkennilega ljósrauðan hör-
undslit, sem hún reyndi að deyfa
með andlitsdufti og farða. Sérlega
voru augun raunaleg og niðurvís-
andi munnvikin fullkomnuðu
mæðusvipinn. Þótt hún væri með
skýluklútinn bundinn undir hök-
una, gat hann ekki falið nokkrar
ljósrauðar undirhökur.
Hún gekk á undan mér út úr
lyftunni og út á götuna. Skórnir
hennar voru flatbotnaðir og ég sá
strax af skarpskyggni minni, að
hún var með flatfót. Og saumarnir
á ísabella sokkunum voru skakk-
ir. Hvað skyldi hún heita? Líklega
Jónína eða Sveinsína eða eitthvað
svoleiðis. Aldur? Eitthvað um 35
ára og ábyggilega ógift. Þrjátíu
og fimm, þá hafði hún einmitt
verið upp á sitt bezta á stríðsárun-
um. Kannske hafði það verið henn-
ar gæfa. En hann, eða þeir, höfðu
auðvitað svikið hana. Það var auð-
skilið. Mikil mæða. Og nú var
vonin að ganga henni alveg úr
greipum. Og hún vann líklega á
einhverri skrifstofunni og var í
sendiferð. Ja, þetta var auma lífið.
Það var ekki nema von hún væri
mæðuleg, blessuð konan.
En nú greikkaði ég sporið og
fór fram úr henni. Hún leit á mig
út undan sér, tómum augunum.
Þegar ég var kominn næstum.
strætið á enda, hitti ég góðan
kunningja minn, og stanzaði til að
rabba við hann. Þá náði vinkona
mín mér á ný og gekk fram hjá.
Aftur gaf hún mér auga. Mér var
ekkert um það gefið. Eftir dálitla
stund, kvaddi ég kunningjann og
tók nú aftur á rás. f götunni, þar
Framh. á bls. 29.

FALKINN
13