Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 15

ina, sem hékk í ávölum ramma yfir
bókaskápnum. Ungir foreldrar með lítiS
barn sitt. Hún var tekin á ársafmæli
Sveins — fyrir tuttugu og fjórum árum
síðan. Henrik var svo stoltur á þessari
mynd. Hann sat sjálfur undir drengnum
í bílnum á leiðinni til ljósmyndarans.
Hann sat fremst í sætinu og hélt hönd-
unum um hann í varnaðarskyni.
— Ef bílstjórinn skyldi hemla snöggt,
sagði hann til þess að aísaka varfærni
sína, og þegar áður en hann steig inn í
bílinn, hafði hann beðið bílstjórann að
aka hægt og gætilega.
Hún lagði blaðið frá sér, þegar hún
uppgötvaði, að hún horfði hvorki á það
né myndina. Skyndilega klæddi hún sig
og snyrti. Hún bjó um rúmið, meðan
hún hitaði vatn til að hella upp á könn-
una. Hún naut þess að eiga annríkt og
sönglaði, meðan hún hálfhljóp yfir gólf-
ið.
Henrik rak sjálfstætt fyrirtæki, svo
að það var óvíst, hvort hann kæmi fyrir
hádegi eða í eftirmiðdaginn. En það gilti
einu fyrir hana. Hún var ekki bundin
á neinn hátt.
Já, vel á minnzt: gjöfin til Sveins!
Hún tók pakka neðan úr skúffu og lagði
hann á hillu í ganginum. Fyrir framan
spegilinn skoðaði hún sjálfa sig, hljóp
síðan inn í stofuna til þess að gæta að
hvort allt væri nú í röð og reglu . ..
gekk síðan aftur að speglinum.
Hún var enn ungleg í vexti. Það vai
sennilega hinum löngu gönguferðum að
þakka. Dragtin fór vel, þótt hún væri
ekki ný lengur.
Andlitið. Hún gekk nokkur skref á-
fram, hallaði sér áfram og lét ljósið frá
lampanum falla beint á andlitið. Hún
horfði beint í augun á sjálfri sér, eins
og hún vildi þrengja sér til þess, sem
lægi að baki þeim. Skyndilega sneri hún
sér við og stundi mæðulega.
Hvers vegna stóð hún hér fyrir fram-
an spegilinn eins og unglingur, sem er
að fara á fyrsta stefnumót sitt? Hún,
sem í dag mundi verða sótt af mannin-
um, sem yfirgaf hana fyrir tíu árum
síðan. Þessum manni hafði hún alið son,
sem í dag varð tuttugu og fimm ára
gamall. Hvers vegna var hún spennt, og
hvers vegna var hún að laga til?
— Þú hefur orðið nægjusöm með ár-
unum, sagði hún við sjálfa sig.
athugasemd, sem skrifuð var með blý-
anti á dagatalið: Afmælisdagur Sveins.
Hann hafði merkt hann fyrir viku síð-
an, þegar hann var að blaða í dagatal-
inu. Síðan hafði hann munað hann. Hon-
um hafði orðið dálítið ónotalega við,
þegar hann reif af dagatalinu um morg-
uninn. Og hann hafði sent skrifstofu-
stúlkuna í bæinn til þess að kaupa gjöf.
Pakkinn lá á borðinu við hliðina á daga-
talinu. Hann var gramur yfir því að
geta ekki einbeitt sér að vinnunni, ýtti
stólnum aftur á bak, stóð upp og gekk
fram og aftur um teppalagt gólfið.
Smellurinn, sem heyrðist í hvert skipti
sem hann gekk af teppinu og yfir á bert
gólfið við hurðina, var eins og taktur í
eirðarleysi hans. Hann reyndi að hafa
hléin milli smellanna jafnlöng.
Drengurinn var tuttugu og fimm ára.
Það voru sem sagt tíu ár, síðan þau
skildu. Hún hafði verið ágæt. Hún hafði
ekki verið hrædd við að leggja á sig erf-
iðið, þegar hann gat ekki einu sinni
greitt námsgjöldin sín. En þá voru þau
ung og þótti vænt hvort um annað. Og
síðan ... ja, það var þessi algenga saga
um hana, sem var of gömul og hann,
sem neitaði að verða það.
Hann mundi vel eftir henni, þegar
þau sátu og skipulögðu framtíðina. Fyrst
urðu þau að greiða allar námsskuldirn-
ar og hún ætlaði heldur betur að hjálpa
til við það. Þegar því var lokið, ætlaði
hún að eignast barn. Febrúar, marz, ap-
ríl — þannig hafði hún talið á fingrun-
um. Allt fór eins og ákveðið var. Barn-
ið fæddist í apríl. — Hann stanzaði fyr-
ir framan gluggann og stakk höndunum
í rassvasana.
í rauninni var ekki ástæða til þess að
hafa áhyggjur af þessu. Hann hafði
fengið hundruð skilnaðarmála til með-
ferðar og hann hafði alltaf talið sér á-
vinning af því að geta sagt viðskipta-
vinum, að hann hefði sjálfur skilið. Þeir
fengu aukið traust á honum fyrir það.
Hún gekk fast upp
ljósið falla beint á
Og Ragnhildur þurfti ekki að hafa
neinar áhyggjur. Margir af þeim, sem
höfðu komið á skrifstofuna til hans,
voru verr staddir.
Síminn hringdi.
— Já, það er ég, góðan daginn. Já, ég
er á kafi í nýju máli. Nei, ekki í dag.
Þú veizt að það er afmælisdagurinn
hans Sveins í dag, svo að ég verð að
fara þangað. Nei, ég hef ekki hringt enn
þá, en ég hef hugsað mér að gera það
strax og ég er búinn að ganga frá þessu
máli. Við getum talað um það í kvöld.
Vertu sæl.
Hann lagði tólið á og stundi.
í rauninni hafði hann hugsað sér að
fara eftir hádegið en það sakaði ekki,
þótt hann færi strax. Það var eins og
Grace hefði fengið hann til þess að hafa
meira að gera, en hann hafði i rauninni.
Það hlaut að vera undarlegt fyrir hana
að vita af því, að hann væri að fara að
heimsækja son sinn, — að það var svo
ótalmargt í því sambandi, sem hún hafði
ekki hugmynd um. Hún hafði aldrei
spurt og hann hafði aldrei sagt henni
það. Þegar Grace kom hafði hann á-
kveðið að gleyma fortíðinni — að
minnsta kosti vildi hann eiga hana einn.
Hann lagði skjölin í umslag og tók
upp símann. Meðan hann beið eftir að
svaraði strauk hann yfir kilina á laga-
safninu í bókahillunni.
V
Þau sátu í hlýrri bifreiðinni og lands-
lagið leið hjá. Hún talaði um nýjustu
bókina, sem hún hafði lesið, rakti efnið
og gagnrýndi hástöfum. Hún talaði eins
og vélrænt, meðan hún hugsaði:
— Um hvað skyldu þau tala, þegar
hún er hér? Hún er mikið yngri. Skyldi
hún bjarga sér á æskunni einni saman?
Skyldi hún leggja hönd sína á hönd
hans á stýrinu og brosa til hans upp í
spegilinn? Hún horfði á stórar hendur
hans, sem héldu um stýrið. Hún þekkti
hverja línu og hverja hrukku í þeim,
hún þekkti lagið á nöglunum og vissi
hvar fæðingarblettirnir tveir voru. Hún
hafði elskað þessar hendur. Þessar hend-
ur höfðu tekið utan um hana og leikið
um líkama hennar. Nú hvíldu þær þarna
á stýrinu og óku bara bifreið!
Þau héldu áfram að ræða um bækur,
sem þau höfðu lesið. Hún talaði um
skáldsögur, hann um endurminningar
frægra manna.
Það er undalegt, hugsaði hún, að sitja
Framh. á bls. 31.
að speglinum og lét
andiitið. Hún horfði
SONARIIMS
V
Hann hafði andstætt venju sinni læst
að sér. Hann hafði hvað eftir annað
reynt að sökkva sér niður í skjöl, en
ósjálfrátt hvörfluðu augu hans að lítilli
lengi í augun á sjálfri sér, en sneri
sér síðan snöggt við ...
FÁLKINN 15