Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 20

BRÖDURLEITIN
FRAMHALDSSAGA EFTIR J. AMES
— Ágætt! Þá drekkum við skál góðr-
ar vináttu. Það gleður mig, að þú gerir
þér ljóst, að við Freda bæði viljum
gera okkar ítrasta til þess að þú flæk-
ist ekki í þetta, Kata.
Þau settust að borðinu. Það varð alls
ekki skemmtilegt borðhald, þó að Rod-
ney gerði sér far um að vera sem
skemmtilegastur og lyki hverri setningu,
sem hann sagði með glymjandi hlátri.
Kata reyndi að vera sem látlausust,
en Fredu tókst ekki að dylja, að hún
var þreytt og geðvond. Hún stóð upp
undir eins og hægt var, og þau fóru
frá borðinu.
— Gekkstu frá dótinu hennar Helgu?
spurði Freda. — Mér datt í hug að
skreppa með það í sjúkrahúsið.
Rodney hafði dregið allmikið af viskíi
á bátinn, meðan hann var að borða.
Hann horfði á Fredu og sagði loð-
mæltur:
— Er það þessvegna, sem þú flýtir
þér svona, góða? Ertu viss um, að þú
ætlir í sjúkrahúsið?
Freda hvessti augun á hann. — Vit-
anlega. Hvert annað heldur þú að ég
ætli að fara?
— Hvergi annarsstaðar — hvergi, vit-
anlega hvergi, elsku eiginkonan mín!
Hvernig ætti mér að detta í hug, að
þú ætlaðir eitthvað annað? Ég hlýt að
vera tortrygginn dóni, finnst þér það
ekki?
— Þegi þú, Rod! sagði Freda reið. —
Þú ert fullur!
Hann stóð upp, riðandi, og brosti
fúlmannlega til hennar. — Já, vitan-
lega er ég fullur. Þú segir það að
minnsta kosti alltaf þegar ég efast um
hvort þú hafir hreint mél í pokanum,
gæzkan mín. Annars liggur mér við að
halda, að ég sé ótortryggnasti eiginmað-
ur í heimi! Eða stafar það kannske af
því, að mér sé í rauninni skít-sama um
Þig?
— Hættu nú, Rod! Kata komst ekki
hjá að sjá, að það var ekki aðeins reiði,
heldur líka hatur, sem skein úr augum
hennar. — Ég ætti kannske að vera upp
með mér af því að þú ert svona af-
brýðisamur — algerlega að ástæðulausu.
— Algerlega að ástæðulausu! Nú rak
hann upp tröllahlátur aftur. — Þetta
var ekki afleitt, væna mín!
Kata kunni ekki við þetta, það var
fyrsta skipti, sem hún hafði heyrt þau
rífast. Venjulega umgengust þau hvort
annað með hinni mestu prúðmennsku,
að minnsta kosti þegar aðrir voru við-
staddir. En hún hafði oft heyrt þau tai-
ast við af ofurkappi, þegar þau héldu að
enginn heyrði til þeirra.
— Ég tek af borðinu, sagði hún.
— Þú þarft ekki að taka þetta nærri
þér, Kata, sagði Freda og reyndi að
brosa. — Það kemur oft fyrir að hjón
rífast — það er ekki vert að kippa sér
upp við það.
— En það kann að vera, að einhver
kippi sér upp, ef þú gætir þín ekki,
sagði Rod og varp öndinni. Viðskipti eru
viðskipti — en þegar þeim sleppir, er
hollast að gæta sín.
— Ég skil ekki hvað þú ert að þvaðra,
hvæsti hún framan í hann. — Og ég held
að þú kippir þér ekki upp sjálfur. Og
drekktu nú ekki meira meðan ég er í
burtu, Rod. Við höfum ýmislegt að gera
í kvöld — þú manst Það kannske?
Hún leit reiðilega til hans og strunz-
aði út.
Rodney fyllti glasið sitt aftur. Alveg
eins og þrjóskur skólastrákur, hugsaði
Kata með sér. Hún raðaði borðbúnaðin-
um á bakka og fór með hann fram í
eldhúsið, ólm í að komast burt. Eftir
nokkrar mínútur heyrði hún, að úti-
dyrunum var lokið upp og skellt aftur,
og skömmu síðar heyrði hún, að bill
rann af stað. Hún fór inn eftir afgang-
inum af því, sem á borðinu var, og var
fegin að Rodney var horfinn.
En skömmu síðar, meðan hún var að
skola af diskunum undir krananum áð-
ur en hún setti þá í þvottaskápinn, kom
Rodney fram í eldhúsið með fullt glas
í hendinni. Hann hallaði sér upp að
eldhúsborðinu, ekki langt frá henni.
— Halló, gullið mitt, sagði hann
þvoglulega. — Það er gott að við þrjú
erum orðin sátt. Og þú og ég ættum eig-
inlega að verða enn sáttari — hvernig
lízt þér á það?
— Ég veit ekki hvað þú átt við, sagði
Kata og lét vatnið renna.
— Láttu ekki eins og flón, sagði hann.
— Þú veizt ofur vel hvað ég á við. Ég
er að tala um þig og mig, og um að þú
ert ljómandi girnileg stelpa. Ég kann vel
við náttsvarta hárið á þér og óskikkan-
legu bláu augun. Og það er ekkert út
á vaxtarlagið að setja heldur, boglínurn-
ar eru á réttum stöðum og eiginlega ertu
eins og vasaútgáfa af flennu. Þú skalt
vita, að ég hef tekið eftir þér. Alla tíð
síðan þú bograðist út úr flugvélinni.
Þarna er eitthvað handa mér! hugsaði
ég með mér. En ég var nógu skynsamur
til þess að fara rólega að öllu — ég tók
tillit til þess að þú varst gestur minn
og þess háttar.
— Ég er gestur þinn ennþá, sagði hún
og stakk fleiri diskum inn í þvottavél-
ina.
— Dýrmætur gestur! sagði hann og
glotti dýrslega. — Minnsta kosti fyrir
mig. En nú er ástæðulaust að leggja
bönd á sig lengur — við erum öll í sama
bát og ráðum því sjálf hvort við viljum
synda eða sökkva. Þó ég ausi yfir þig
atlotunum getur þú ekki sagt neinum
frá því — þú mundir ekki þora það.
Ég á auðvelt með að sjá um að þú
værir send héðan, og ég þykist finna
á mér, að þér væri það ekki að skapi —
er það ekki rétt, gullið mitt? Þig langar
til að veiða vísindamanninn þinn, og það
getur hugsazt, að ég leyfi það, ef þú vilt
verða samtaka mér. En það er skilyrði,
að þú verður ljúf og eftirlát við mig.
Menn eins og ég geta ekki verið án at-
lota frá ungu stúlkunum. Þeir eru ástar
þurfi. Hvernig lízt þér á það, gullið
mitt? Þú ert áreiðanlega enginn púrít-
ani — þú veizt hvað um er að ræða —
og ég skal ekki segja doktornum þínum
frá neinu . ..
Hann setti glasið frá sér og færði sig
nær henni. Hún reyndi að flýja undan
en hann greip um báða úlnliðina á
henni.
— Ekki neina vitleysu, Rodney! sagði
hún og reyndi að fara að honum með
góðu. — Hvað heldurðu að Freda segði?
Hún getur komið þá og þegar!
— Heldurðu það? Hann glotti. — Ég
skal veðja um, að það var Adrian, sem
hún ætlaði að hitta. Hún er bandvitlaus
eftir honum, henni er ómögulegt að láta
hann í friði. Ég lét mér standa á sama
meðan þetta var einn þátturinn í starfi
hennar...
Hann þagnaði allt í einu, eins og hon-
um hefði snögglega skilizt, að hann var
að tala af sér. Svo hélt hann áfram
óðamála: — Ég á við, að mér stóð á
Hvers konar fólk voru þessi hjón eiginlega ?
Hvað vissi hún unt þau ? — Var hugsanlegt, að
hún hefði komizt að einhverju, sem gaf henni
tangarhald á þeim ?
20 FÁLKINN